Μια χρονιά έφυγε και νοιώθω αυτό το 2020 να 'ταν συμπυκνωμένα 20 χρόνια μέσα του. Τόσα νοιώθω να έζησα μαζί, τόσα και αλλά τόσα που ξεχνώ είμαι σίγουρος.
Δεν μπορώ να βάλω σε σειρά σημαντικότητας, τα βιώματα και αυτά που φέρνουν στις αισθήσεις δεν μπαίνουν σε σειρά. Στην εδώ περίσταση το σημαντικότερο είναι ο κοινός παρονομαστής. Αυτό νοιώθω ότι είναι το πιο σημαντικό που μου έφερε το 2020. Κοινός παρονομαστής, η γνώση, η κατανόηση μέχρι την τελευταία του στιγμή. Νοιώθω ότι αυτά που έζησα είναι η επαφή με τον ή τους λόγους ύπαρξης των γεγονότων, των συμπεριφορών, όσο ευχάριστα ή δυσάρεστα κι αν ήταν. Όσο αν πλήγωσαν πολλές φορές, όσο και αν (με) μάτωσαν πολλές φορές.
Ήταν γεμάτη χρονιά το 2020, με γέμισε για να κυριολεκτήσω.
Τελικά δεν ήταν μια άχρωμη και ασθενική χρονιά κι ας ασθενήσαμε. Ήταν στο μέγιστο του bold, του εστιασμού, δεν είναι και μικρό πράγμα αυτό. Είχε και έχει θετικά και αρνητικά, ναι και έχει, είπαμε, κοινός παρονομαστής. Η γνώση μέχρι εδώ για να πάει το πράγμα πιο πέρα.
Είχε το 2020 μέσα του πολλά!!!! !
Είχε εγκαύματα, είχε κάταγμα, έχει αποχωρισμό με αγαπημένο φίλο, είχε αποχωρισμό με το παντοτινό παιδί της οικογένειας την Φαίδρα, είχε νέα συνθήκη στην ζωή όλων και στην δική μου, με καραντίνα, με πανδημία, με έντονο κοινό φόβο πολλών επιπέδων, είχε έντονη την τάση και την ανάγκη προστασίας, είχε κοντινότητα όμως, με τον εαυτό και τους φίλους (από απόσταση), ειδικά την περίοδο που έγινε η παγκόσμια προσωπική σύνδεση με τον covid. Ήταν πολλά και σημαντικά όσα προηγήθηκαν, δεν είναι βέλη στην φαρέτρα, είναι μπάρες, είναι ηλεκτρολύτες, είναι νερό, είναι τζελάκια, είναι μπαταρίες για τον φακό, είναι αδιάβροχο, στον σάκο όταν τρέχω στο βουνό σε μεγάλο αγώνα.
Έχουμε την τάση να μένουμε στα αρνητικά, βαθύ κατάλοιπο νομίζω περασμένων δεκαετιών ή της ίδιας μας της φύσης καθώς προχωράμε πάνω στον χρόνο.
Η χρονιά όμως είχε και απόλυτα θετικές στιγμές, είχε πανέμορφες καλοκαιρινές διακοπές, είχε (έτσι ξεκίνησε τον Γενάρη) μετά από χρόνια επαφή με την αγαπημένη ενασχόληση, το σκι και την ένταξη μου στον Σ.Χ.Ο. Έσπερος Καλαμαριάς ως εκπαιδευτής, είχε λίγους όμως ουσιαστικούς αγώνες τρεξίματος στο βουνό, σε Χορτιάτη και Μέτσοβο όπου για πρώτη φορά ολοκλήρωσα αγώνα 100 χιλιομέτρων.
Τέλος είχε πολλούς ανθρώπους, καινούργιες γνωριμίες, είχε όμως και εμβάθυνση σε παλιές σχέσεις με αγαπημένους ανθρώπους. Όλα αυτά τελικά είναι τα υλικά του σάκου που ανέφερα πιο πριν.
Ίσως έτσι πρέπει, ίσως απλά οφείλουμε να δούμε το δίσεκτο 2020 που έφυγε ως ένα πλούτο στο τώρα και το μετά.
Οι απολογισμοί είναι σαν τις τελείες και τις παύλες μαζί, υπάρχουν και ορίζουν την αρχή του τέλους. Σαν η τελεία να ορίζει την παύλα που πάνω της θα συνταχθεί η συνέχεια, το μετά.... .
Πολύ Καλή Χρονιά!!!! !
β.ψ.
Σχόλια