Ξημερώνει 12 Δεκεμβρίου 2020. Έχουν συμπληρωθεί οι πρώτες 18 ώρες από τότε που μου ανακοινώθηκε ότι είμαι θετικός στον covid 19. Κάθε εβδομάδα κάνουμε τεστ στην δουλειά, αυτή ήταν η 4η φορά. Όταν το άκουσα αισθάνθηκα σαν ποδοσφαιριστής, την στιγμή που κάνει προσποίηση κι έρχεται ο αντίπαλος και του ''κόβει'' τα πόδια πετώντας τον ψηλά στο αέρα. Δηλαδή, μου κόπηκαν τα πόδια.
Τα λεπτά της πρώτης ώρας ήμουν σαν σε σοκ εγρήγορσης. Πως μπορεί; Πρόσεχα, πολύ, φορούσα διπλή μάσκα στην δουλειά, τηρούσα τις αποστάσεις, έπλενα τα χέρια μου, κανένα σύμπτωμα, τι συνέβη λάθος; Που φταίω εγώ; Τι με περιμένει; Τι συνέβη και έγινε η παγκόσμια προσωπική μου σύνδεση;
Ενημέρωσα έναν άνθρωπο που είχαμε επαφή τις προηγούμενες ημέρες. Τηλεφώνησα σε φίλους που ήξερα πως πέρασαν τον covid ανέπαφα, είχα ανάγκη να τους μιλήσω, να ακούσω, να ''ξεφοβηθώ'', γιατί αυτό που υπάρχει πάντα από κάτω είναι ο φόβος. Μίλησα και με άλλους φίλους, έκανα πολύ πλάκα με βίντεο και φωτογραφίες, με κουβέντες και σκέψεις μακάβριες, με γέλια πολλά.
Μου τηλεφώνησαν απ' τον ΕΟΔΥ και την πολιτική προστασία, είχα ήδη ενημερωθεί απ' τον γιατρό της δουλειάς που 'ναι και προσωπικός μου γιατρός, το ίδιο και με το εργαστήριο που έγινε η ανάλυση του δείγματος. Όλα πήραν το δρόμο τους. ''Απλά'' δεν ξέρω αυτό τον δρόμο, άγνωστος κι ας μην έχω κανένα σύμπτωμα, εγώ κι οι υπόλοιποι στο σπίτι. Νοιώθω το σώμα μου να 'ναι σε εσφαλμένη εγρήγορση, οτιδήποτε νοιώσω πρώτη σκέψη έρχεται ο covid. Μου έλεγε ένας φίλος από αυτούς που το πέρασαν, ''το γόνατο πονά και λες covid''. Τα ίδια και εγώ, ξαφνικά εκεί που κάθομαι πονά η καρδιά, το στήθος, ο ώμος, κι όλα συνδέονται με τον covid. Όλα εκεί συνδέονται, όλα εκεί καταλήγουν. Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις με πλώρη στο άγνωστο, όσα κι αν έχω ακούσει, όσα κι αν έχω διαβάσει. Άλλο η θεωρία, άλλο η πράξη, το βίωμα. ''Σκέψεις για το μέγεθος της μικρότητας του κόσμου, του σύμπαντος, του γιγάντιου εφήμερου τελικά'', έγραψα σε ένα φίλο.
2η μέρα α. ν. 12.12.20 Σάββατο
Σπυρί - σπυρί θα πάει, θα περάσει όλο αυτό, σαν την μέρα που μεγαλώνει από σήμερα (του Αγίου Σπυρίδωνα) σπυρί - σπυρί. Μέρα ήσυχη με ανάγκη να μιλήσω και να μοιραστώ με ανθρώπους που αγαπάω και θέλω να ξέρουν. Από 'κει και πέρα πάντα υπάρχει ένα χαλί φόβου. Είναι στιγμές που σκέφτομαι το σώμα με τον covid μέσα, τότε έρχεται σφίξιμο και ένα είδος εικονικής δυσλειτουργίας μελών του σώματος, του οργανισμού. Μέτρημα των ημερών μέχρι την συμπλήρωση της καραντίνας, πολλές φορές την ημέρα. Σε αυτόν που εντοπίζεται ο covid οι μέρες της καραντίνας είναι λιγότερες, είναι 10 από την ημέρα λήψης του δείγματος, για τους υπόλοιπους στο σπίτι είναι 14.
3η μέρα α. ν. 13.12.20 Κυριακή
Πέφτω να κοιμηθώ το βράδυ και σκέφτομαι πως θα ξυπνήσω το πρωί, αν θα βγει κανένα σύμπτωμα. Τώρα που 'μαι θετικός στον covid κυριαρχεί πιο ενισχυμένη η αίσθηση του πρώτου lockdown. Φόβος του άγνωστου. Άγνωστο τότε, διαφορετικά άγνωστο τώρα.
Σαν κάπως "σκαλωμένη" η σκέψη κάπου.... .
Τεστ στην αναπνοή, πόσο μπορώ να την κρατήσω, ''θα 'ναι τουλάχιστον 10';'' Είναι η διαδικασία σαν προετοιμασία για ασθένεια ανίατη, σκεφτόμουν σήμερα τον καρκίνο, το aids. Πως μπορεί να σκέφτεται ένας καρκινοπαθής, ένας άνθρωπος που βγήκε θετικός στο aids; (κυρίως στα πρώτα χρόνια της νόσου)
Βγήκα έξω κάποια στιγμή να ανάψω το Χριστουγεννιάτικο αστέρι, βλέποντας όλα τα φώτα στα υπόλοιπα σπίτια ήρθε η σκέψη της προσμονής. Πως περιμένουνε αντίστροφα τις ημέρες, για τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, την Ανάσταση; Κάπως έτσι νοιώθω να περιμένω να περάσουν οι μέρες.... . για το χειρότερο και το καλύτερο. Σκέψεις πολλές, σε μαύρο πλαίσιο κι ας είμαι χωρίς συμπτώματα ακόμα. Περιμένοντας όλα.... .Το χειρότερο και το καλύτερο. Φυσικά συνεχίστηκαν τα τηλέφωνα σε αγαπημένους μακρινούς φίλους.
4η μέρα α. ν. 14.12.20 Δευτέρα
Σαν να μπαίνουν τα πράγματα σε μια τάξη. Όσο περνάν οι μέρες νοιώθω να έρχεται ηρεμία. Συνέχισα και σήμερα τα τηλέφωνα σε φίλους που έχω πολύ καιρό, ίσως και χρόνια να μιλήσουμε. Είναι απίστευτη αυτή η ενέργεια, σαν να μπαίνει το ''όλο μου'' σε μια διαδικασία αποχαιρετισμού. Έχει και τα καλά του ο κορονοϊός τελικά.
Πολλές όμως οι σκέψεις για το τι θα αφήσει πίσω του και μέσα μου. Κάθε απόγευμα προς βράδυ, είναι η δυσκολότερη στιγμή της ημέρας, τότε βγαίνουν διάφορα σωματικά με καθαρά χαρακτήρα placebo.
Κοιτάζω πολλές φορές την ημέρα το ημερολόγιο για το πόσες ημέρες απέμειναν αλλά και τι είχε συμβεί πριν το τεστ της 10ης Δεκεμβρίου. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο με συνάδερφο που είναι + στον covid. Είναι κάποια γεγονότα, στιγμές που σου δηλώνει το σύμπαν ότι κάτι έρχεται, όχι τι θα κάνει, αλλά ότι έρχεται. Και οι δυο, συγκεκριμένες ημέρες πριν, αλλά και την παραμονή της γνωστοποίησης των τεστ είχαμε κάποιες απίστευτες (απ' το πουθενά), βαθιές συμπαντικές ενδείξεις ότι κάτι θα συμβεί.
5η μέρα α. ν. 15.12.20 Τρίτη
Ξύπνησα με λίγο πονόλαιμο, δεν ξέρω αν είναι covid ή αν μου ''έκαψε'' τον λαιμό η χθεσινοβραδινή πρόπολη... . θα δείξει.
Η μέρα κύλησε με τα γνωστά, διάβασμα, μαγείρεμα, διαβάσματα των παιδιών, οθόνες, τηλεκπαιδεύσεις. Από το έξω το μόνο που μου λείπει είναι το τρέξιμο, το υπόλοιπο έξω καθόλου, αλλά καθόλου. Θυμήθηκα πόσο λατρεύω την θαλπωρή του σπιτιού. Είναι σημαντικό το σπίτι να σε κρατά, να 'ναι το απόλυτο πλαίσιο θαλπωρής.
Απ' την άλλη μεριά (του τρεξίματος), έρχεται το ακριβώς αντίθετο. Πριν δυο μήνες, ξέθαψα μετά από 10-15 χρόνια τα σύνεργα με τις πίπες που κάπνιζα. Έτσι το τελευταίο διάστημα μια φορά στις 7-10 ημέρες ανάβω σε πολύ ιδιαίτερες μοναχικές στιγμές. Από την μέρα που έμαθα για τον covid μέσα μου, έφυγε κάθε επιθυμία για την γεμάτη αναμνήσεις ενέργεια.
6η μέρα α. ν. 16.12.20 Τετάρτη
Το πιο θετικό απ' όλη την ιστορία, είναι ότι νοσούμε όλοι στο σπίτι (με βάση το πρωτόκολλο) χωρίς κανένα σύμπτωμα. Από 'κει και πέρα την κατάσταση του απόλυτου εγκλεισμού, σε συνδυασμό με τον φόβο μην αλλάξει κάτι στην πορεία των ημερών την σώζουν κάποια πράγματα. Οι φίλοι που όχι απλά θυμήθηκα αλλά σήκωσα το τηλέφωνο και μιλήσαμε και φυσικά το χιούμορ. Υπάρχει οπτικοακουστικό υλικό που οι πολύ κοντινοί έχουν δει και κλαίμε απ' τα γέλια πραγματικά.
Ο φόβος καθώς περνάν οι μέρες απομακρύνεται, η ''οπτική επαφή'' όμως νοιώθω να υπάρχει. Οι σκέψεις για την συνέχεια έχουν συγκεκριμένες ενέργειες, τεστ αντισωμάτων και ακτινογραφία στήθους. Τέσσερις μέρες έμειναν μέχρι την συμπλήρωση της 10ήμερης καραντίνας. Μακάρι όλα να συνεχίσουν έτσι.
7η μέρα α. ν. 17.12.20 Πέμπτη
Τύχη και όμορφη ρουτίνα, αυτό σκεφτόμουν σήμερα. Τύχη που το περνάω έτσι, όμορφη ρουτίνα στο σπίτι. Αρχίζω σιγά - σιγά και μπαίνω σε mood εξόδου απ' το σπίτι. Ο φόβος όμως υπάρχει δυστυχώς, μπορεί και ευτυχώς. Όλη αυτή η ιστορία με τον covid θα αφήσει το στίγμα της σε όλους μας, είτε νοσήσουμε, με ή χωρίς συμπτώματα, είτε δεν νοσήσουμε. Μέσα μας, στον καθένα και στην κοινωνία.
Μέχρι τώρα το περνάω καλά, το περνάμε όλοι καλά στο σπίτι. Μιλώντας με φίλους απ' τον χώρο της υγείας, ήρθε η πληροφορία ότι ο ιός βρίσκει στον οργανισμό το απόλυτα αδύναμο σημείο. Εκεί μπαίνει και διαλύει όλο το ''λειτουργικό'' κομμάτι.
Η πληροφορία αυτή με χαλάρωσε στο παρόν, η υγεία μου είναι άψογη τώρα. Την τελευταία δεκαετία έχω κάνει μεγάλη στροφή και αυτό σίγουρα είναι θετικό. Τι υπάρχει όμως μέσα μου από μια εικοσαετία ως καπνιστής; Τι υπάρχει μέσα μου από την διατροφική παιδεία που στηρίζονταν στην μετακατοχική Ελλάδα, στην μοναδική ίσως πράξη προσφοράς προς τα παιδιά, το φαγητό;
Το έχω ξαναγράψει κι αλλού, στα παιδιά μας οφείλω τις αλλαγές στις συνήθειες μου. Ήθελα να 'μαι διαφορετικό, θετικό πρότυπο, ήθελα να 'χω καλή υγεία. Ο ερχομός τους με κινητοποίησε για τις αλλαγές.
8η μέρα α. ν. 18.12.20 Παρασκευή
Ο πιο μεγάλος Δεκέμβρης της ζωής μου νοιώθω να 'ναι αυτός ο Δεκέμβρης του 2020. Σαν να χωρά μέσα του ένας Σεπτέμβρης και ένας Γενάρης μαζί. Κάθε χρόνο ο Γενάρης δεν τελειώνει με τίποτα, ο Σεπτέμβρης νοιώθω να τα χωρά όλα και λίγα παραπάνω. Αυτός ο Δεκέμβρης είναι τρία σε ένα, είναι ο εαυτός του και δυο μήνες ακόμα!!!! !
Αυτός ο Δεκέμβρης είναι ο εαυτός (μου) σε κατάσταση covid, χωρά μέσα του το άγνωστο. Έχει τα πάντα, εσωτερικά και εσώκλειστα. Σκέψεις, οικογένεια, φίλους πολλούς, μια ιδιόρρυθμη κίνηση μέσα στην ακινησία.
9η μέρα α. ν. 19.12.20 Σάββατο
Γεμάτη μέρα, γεμάτο 10ημερο. Φαίνεται να τελειώνει, θα δείξει, πάντα δείχνει.... . Πρώτη φορά βρέθηκα μέχρι τώρα τόσο κοντά στην νόσο, νόσησα.
Κουβέντιαζα αργά το βράδυ μ' ένα φίλο στο τηλέφωνο. Βγαίνοντας θετικό το τεστ για τον covid, είναι σαν να μεταφέρεσαι ακαριαία σ' ένα δικαστήριο. Περιμένεις μια ετυμηγορία για το καλύτερο και το χειρότερο, κυριολεκτικά. Δεν ξέρω ακόμα πως θα περάσει όλο αυτό από πάνω μου, αν θα αφήσει κάτι μέσα μου. Σκέφτομαι αν αφήσει κάτι, ίσως να 'ναι όπως είναι (φαντάζομαι) για κάποιον άνθρωπο η φυλακή στο στάδιο της προφυλάκισης του μέχρι την δίκη. Δεν ξέρω πως είναι αλλά αφήνει νομίζω σημάδια.
Έφτασα να μιλάω για δίκη, πως γίνεται; Τι γίνεται; Τι μας λέει το σύμπαν;
Αν κρατήσω κάτι απ' όλα αυτό, νομίζω είναι η φίλοι που επικοινώνησα όλες αυτές τις μέρες, οι φίλοι και η ανάγκη που βγήκε τελικά να τους βρω, να τους ακούσω, σκέφτομαι ίσως και να αποχαιρετήσω.
Πολύ μεγάλη υπόθεση οι φίλοι. Είναι η ζωή, αναμνήσεις, μοίρασμα, αποκούμπι, είναι πολλά, είναι το πριν και το τώρα μαζί. Ίσως είναι η ζωή στο εδώ και τώρα.
10η μέρα α. ν. 20.12.20 Κυριακή
Οι εδώ σημειώσεις κρατιούνται κάθε (επόμενο) πρωί, νωρίς, εκεί που ξεκινά η μέρα έρχεται ο απολογισμός της προηγούμενης. Στο πιο ζεστό γραφείο που μπορεί να υπάρξει με την πλάτη να καίγεται απ' το καλοριφέρ, κάτω στο πάτωμα, πάνω στο χαλί.
Έτσι νοιώθω όλες τις ημέρες που πέρασαν με τον covid παρόν, μέσα μου. Νοιώθω να 'μαι κάτω χαμηλά με την παρουσία του μέσα μου απ' την μια, απ' την άλλη νοιώθω να 'μαι από πάνω, ψηλά με την μέχρι τώρα συμπεριφορά - αντίδραση του οργανισμού μου.
Σήμερα με τέσταρα, χθες τελείωσαν οι μέρες που όριζε το πρωτόκολλο του ΕΟΔΥ. Έτσι βγήκα για τρέξιμο για μια ώρα στο βουνό. Είπαμε αυτό μου έλλειψε περισσότερο απ' το έξω. Όλα καλά φαίνονται.
11η μέρα α. ν. 21.12.20 Δευτέρα
Οδηγούσα το μηχανάκι σήμερα, στο κέντρο, το απόγευμα κι ήρθε η συνειδητοποίηση μιας σκέψης που κάνω το τελευταίο διάστημα με τον covid μέσα μου. Άφησα το μηχανάκι να κυλήσει καθώς έφτανα σ' ένα κόκκινο φανάρι, εκείνη την στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να προσπαθεί να κάνει μια εσωτερική ησυχία μήπως και ακούγεται κάτι από μέσα του. Δεν το 'χα σκεφτεί όλες τις προηγούμενες ημέρες, όμως πολλές φορές στην διάρκεια της ημέρας συμβαίνει αυτό. Προσπαθώ να ακούσω κάτι που 'ναι μέσα μου και μπορεί να μου κάνει κακό.... .
Όλες οι μέρες που προηγήθηκαν μιλώντας με φίλους πολλές φορές ήρθε στην κουβέντα η ατάκα για τον ιό: ''θα τον κάνω να φύγει τρέχοντας'' ή ''δεν ξέρει που έμπλεξε''. Μακάρι, θα δείξει. Όλη αυτή η θανατίλα τους τελευταίους μήνες, μας κάνει διαφορετικούς όλους, μας ακουμπά με διαφορετικούς τρόπους.
Κάποια στιγμή μιλώντας με μια αγαπημένη φίλη στο τηλέφωνο, βγήκε ένα συμπέρασμα απ' την συζήτησή μας. ''Η κοινωνία μας είναι βαθιά ρατσιστική'', αν προτιμάτε πιο κομψά, ''η κοινωνία, οι άνθρωποι, εμείς δηλαδή έχουμε βαθιά ρατσιστικά στοιχεία''. Αφορμή για τη σκέψη είναι το γεγονός της απόκρυψης από πολλούς ανθρώπους ότι νοσούν με covid.
Αυτή ήταν η τελευταία αναφορά - καταγραφή των ημερών που νόσησα, έστω δίχως συμπτώματα. Κλείνοντας θα κάνω μια λίστα σαν να βγαίνω στην αγορά για δουλειές. Μια λίστα με αυτά που κρατώ πιο έντονα απ' τις 11 ημέρες που πέρασα με τον covid επιβεβαιωμένο μέσα μου.
Φίλοι
Σπίτι
Χιούμορ
Γνώση
Φόβος
Άγνωστο
Τα πράγματα κυλάν πιο αρμονικά αν γίνουμε μέρος αυτής της κίνησης. (Αφέσου)
β.ψ.
Σχόλια