Κατάλαβα πως όταν κάτι το αφήνω, κάθε γράμμα της λέξης αφήνω έχει το ίδιο μέγιστο ποσοστό της έννοιας αφήνω, εγκαταλείπω, δεν ασχολούμαι..... φεύγω.
Τα τελευταία τουλάχιστον 15 χρόνια για να επανέλθω, είναι ζήτημα αν έκανα οκτώ ή εννιά φορές σκι, από αυτές οι τέσσερις - πέντε ήταν τα δύο προηγούμενα χρόνια. Δεν έχει καμιά σημασία γιατί συνέβη αυτό, πολλά συμβαίνουν διότι έτσι λειτουργούν τα πράγματα. Οι αναζήτηση αναλύσεων νοιώθω να 'ναι φύρα ενέργειας και ουσίας σε κάποια από αυτά.
Σε μια από τις τελευταίες περσινές αναβάσεις μου στο βουνό για σκι, στην προσωπική μου "βάση" στο Σέλι, κινητοποιήθηκα (από έναν απλό χαιρετισμό με ένα αγαπημένο άνθρωπο απ' τα χρόνια των προπονήσεων ως αθλητής χιονοδρομίας), για να ασχοληθώ ξανά, (ξέρει αυτός ο άνθρωπος, δεν τα 'χουμε πει, τα 'χουμε γράψει και σε μηνύματα).
Όταν είναι να γίνουν τα πράγματα θα γίνουν. Σε λιγότερο ένα χρόνο ήμουν μέλος του Σ.Χ.Ο. Έσπερος, είχαν προηγηθεί άλλες ενέργειες σε οργανωμένη βάση για την επανεκκίνηση της ενασχόλησης με την αγαπημένη δραστηριότητα, την διδασκαλία σκι. Η τελευταία ήταν το 1994 στο φυτώριο του Σ.Χ.Ο. Βέροιας.
Κι ήρθε αυτή η..... τουλάχιστον παράξενη χρονιά. Με το ελάχιστο, τόσο όσο ανά εβδομάδα χιόνι, με την γρίπη κάπου στην μέση, με το κορονοϊό λίγο πριν το τέλος της, λίγες στιγμές πριν ρίξει όσο χιόνι δεν είχε ρίξει όλη σχεδόν την χρονιά.....
Κι ήρθε αυτή η χρονιά όπως ανέφερα νωρίτερα να με βρίσκει μέλος του Σ.Χ.Ο. Έσπερος, με περισσότερα νέα και λιγότερα παλιά πρόσωπα. Με γεμάτα ΣαββατοΚύριακα, μετά από γεμάτες πενθήμερες εβδομάδες. Γε(α)μάτα ΣαββατοΚύριακα με παιδιά, γονείς, συναντήσεις, γνωριμίες, στόχους, αγωνίες, παρουσίες, κούραση, χαρά, απογοητεύσεις, ανατροπές, σχέσεις, χαρά, λύπη, ζυμώσεις, διαδρομές, κατευθύνσεις, εντολές, γέλια, κλάματα, γλιστρήματα, δοκιμές, αξιολογήσεις, ασυρμάτους, χρώματα, τηλεφωνήματα, πτώσεις, σηκώματα..... με πόσα ακόμα, με όλα, όλα χωράν στο λευκό πλαίσιο, στο λευκό καμβά του χιονιού.
Κάποια στιγμή έχω ανάμεσα στα πόδια μου αγόρι έξι ετών, με κοιτά ακριβώς από πάνω του και ρωτά: ''κύριε γιατί έχετε τρίχες στην μύτη σας;'', εγώ, κουρασμένος, ιδρωμένος, με ''πιασμένη'' μέση, γρήγορα και κοφτά: ''όλοι οι μεγάλοι έχουν'', κι η απάντηση: ''ο μπαμπάς μου δεν έχει''.
Κι οι στιγμές της επιστροφής, αποτυπωμένες σ' ένα κείμενο, τα πρόσωπα όμως δεν χωράν σε κανένα κείμενο, το ίδιο κι οι αισθήσεις. Η εικόνα του λεωφορείου μετά..... παιδιά που πέρασαν κι άφησαν πίσω το στίγμα τους ! ! ! ! !
Το λέω πολλές φορές σε γονείς, το σκι είναι ''όπλο'' στην φαρέτρα της κοινωνικότητας, της συνέχισης της ζωής, της ανακάλυψης της φύσης, των δυνατοτήτων μας πολλές φορές.
Φέτος για κάποιους από εμάς το κλείσιμο έγινε στην Βουλγαρία με ένα ταξίδι που τα 'χε σχεδόν όλα, (ακόμα ότι στο ατελείωτο πήγαινε που πέρασα τα σύνορα για καφέ χωρίς να με ελέγξουν και με 'πιασαν στο έλα με τον καφέ στο χέρι). Αναμνήσεις και δημιουργία καινούργιων.....
Σαν το ποδήλατο είναι το σκι, δεν ξεχνιέται δημιουργεί μνήμες. Βάζει στα μικρά παιδιά τις βάσεις ενός άλλου κόσμου που βρίσκεται στα ψηλά, για τους γονείς που δεν είχαν προηγούμενη επαφή με την χιονοδρομία δεν δείχνει τι ''έχασαν'' οι ίδιοι, δείχνει το μέγεθος της προσφοράς στα παιδιά τους, δημιουργεί όμως και μνήμες για την ιστορία της οικογένειας, για τους ενήλικες που έχουν την εμπειρία περασμένων χρόνων έρχονται μνήμες, θύμησες, άλλες φορές όμορφες, άλλες όχι. Δεν είναι πάντα εύκολες, μπορεί να γίνει η τοποθέτησή τους σε άλλη θέση ίσως και σε άλλο κάδρο, ίσως και σε τόπο αποθήκευσης.
Είπαμε όλα χωράν στο λευκό καμβά του χιονιού.
Σχόλια