Παρτούζα στα ανθρώπινα αποκαΐδια....



Αν κάτι ανέδειξε όλη η καταστροφή στην Αττική είναι το πόσο δίκιο είχε για ακόμα μια φορά ο Τζίμης Πανούσης. Δεν αναφέρομαι στους στίχους του ''Νεοέλληνα'', ''καίω τα δέντρα χτίζω μεζονέτες....'', αναφέρομαι στην σκέψη για το internet, το διαδίκτυο. Είχε πει σε συνέντευξή του: ''το διαδίκτυο είναι μια υπερτιμημένη τηλεφωνική παρτούζα, στο οποίο πρέπει να μπαίνουμε με προφυλάξεις''. Αυτό το ''πρέπει να μπαίνουμε με προφυλάξεις....'', πόσο πολύ το ένοιωσα και το νοιώθω όλες αυτές τις μέρες.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης....

Βάλτε στο νου σας τι διαβάσαμε και διαβάζουμε όλες τις μέρες. Σχόλια, άρθρα μικρά ή μεγάλα, φωτογραφίες, σκίτσα, δημοσιεύσεις, αναδημοσιεύσεις, ο καθένας ή όλοι βάζου(με)ν ότι έχου(με)ν (πέος ή αιδοίο), αυτό που κρίνουν, αυτό που μπορούν, δυστυχώς αυτό που νομίζουν ότι 'ναι το σωστό, να φύγει από μέσα του(μα)ς (εκσπερμάτωση), να εκτονωθεί το προσωπικό συναίσθημα.... Παρτούζα στα αποκαΐδια κανονική, έτσι;

Ανέδειξε πολλά αυτή η καταστροφή στην Αττική, πάντα αναδεικνύει πράγματα η κρίση, το καλό και το κακό, το άλφα και το ωμέγα δυστυχώς, ενώ χάνεται το ανάμεσά τους, χάνεται το μέτρο. Το καλό και το κακό, το κακό και το καλό....

Οι δηλώσεις του σκατόψυχου ιερέα Αμβρόσιου απ' την μια μεριά, απ' την άλλη η προσφορά και υπερκάλυψη από την δεύτερη κιόλας ημέρα σε αίμα που χρειάστηκε. Έχετε σκεφτεί πότε; Την καλοκαιρινή Ελλάδα που ιδιαίτερα την περίοδο αυτή υπάρχει η μεγαλύτερη έλλειψη σε μονάδες αίματος. Γιατί δεν δίνουμε αίμα σε φυσιολογικές συνθήκες;

Η must των ημερών λέξη, αλληλεγγύη. Που κρύβεται όλες τις υπόλοιπες ημέρες(;), που την έχουμε στην καθημερινότητα μας; Καθώς χάνεται στις πράξεις του ''δεν πρόκειται να συμβεί σε 'μένα αυτό'', γιατί χάνεται σαν τις ζωές που χάθηκαν.

Άρθρα συγκινησιακού ψυχοπονιάρικου χαρακτήρα, ''αυτανάφλέξης'' τα λέω που ''παίρνουμε'' την ευθύνη για ότι έχει συμβεί στην Αττική. Τα έχετε διαβάσει, με εκείνο το βαρύγδουπο μπροστά από κάθε φράση ''φταίω εγώ''.... Λοιπόν εγώ δεν νοιώθω να φταίω και δεν παραιτούμαι απ' την θέση αυτή.

Απ΄την περιοχή που καταστράφηκε έχω μόνο ωραίες αναμνήσεις, η θάλασσα στο Μάτι έπαιρνε μέσα της μεγάλη ένταση από την δουλειά τότε, πριν 17-18 χρόνια, οι συζητήσεις σε ένα καφέ με αγαπημένους συναδέρφους, στην γυμνή πλαγιά (από άλλη πυρκαγιά) τότε στην Καλλιτεχνούπολη. 

Τώρα, τόσα χρόνια μετά είχε ξαναγίνει δάσος. Είμαι ''τυχερός'' δεν έτυχε να 'χω ανθρώπινη απώλεια εκεί, προχθές.... Την επόμενη; αύριο; ή σ' ένα χρόνο; δεν ξέρω.... Ευτυχώς η Κοινότητα του ΚΕΘΕΑ Παρέμβαση που δούλεψα για τρία χρόνια έπαθε το ελάχιστο που θα μπορούσε να πάθει κι ευχαριστώ τα Θεία για αυτό.

Και εγώ συμμετείχα σ' αυτήν την παρτούζα και συμμετέχω ακόμα, νομίζω πως η αναρτήσεις που έκανα στο μεγάλο κρεβάτι του facebook, είχαν τον χαρακτήρα αποτροπής και προστασίας. Σαν να προσπάθησα να βάλω μπροστά στην κάμερα που καταγράφει τα γεγονότα ένα λεπτό πανί, μια ομπρέλα, κάτι να κόβει την ένταση, την δίχως έλεγχο γύμνια, όπως η δίχως έλεγχο φωτιά έκαψε το Μάτι και τα βλέπουμε όλα, ενώ χρόνια τα ζούμε.... παντού....

Κι είπα μέσα μου: ''φτάνει, κλείσε το κείμενο'', κι άρχισα να χαζεύω στο αρχείο μου. Έπεσα πάνω σε ένα σχόλιο του μουσικού παραγωγού Μάκη Μηλάτου, 23 ώρες μετά τον θάνατο του Τζίμη Πανούση. 

Είχε γράψει ο Μάκης Μηλάτος: ''όλα αυτά τα σπουδαία, εύστοχα, καυστικά, πνευματώδη, αποκαλυπτικά και γενναία αποσπάσματα από τους στίχους του Τζιμάκου που αραδιάζονται εδώ μέσα από την ώρα που μαθεύτηκε ο θάνατος του, δεν βλέπω να μας έκαναν καλύτερους ανθρώπους. είμαστε ότι ακριβώς περιγράφει μετά βδελυγμίας εδώ και 40 χρόνια. μην κάνουμε απλώς τους αθώους και τους λυπημένους. εμάς περιέγραφε γι' αυτό άστο καλύτερα, μην το σκαλίζεις και πολύ....''
β.ψ.

Σχόλια