Από το f/b Αγγελος Σκούμπας / 31.07.2020 / Τίτλος keeplife
Μετά από καιρό ακόμη μία ανάθεση από τον Βαγγέλη σχετικά με αράχνη με ουρά που φέρεται ότι εμφανίστηκε στο Ναύπλιο και Τρίκαλα. (στην φωτογραφία Νο 1)
Πρόκειται τελικά για μάλλον πλαστικό παιχνίδι, το οποίο πουλιέται σε site του εξωτερικού ως αξεσουάρ στις γιορτές του Halloween.
Όμως αράχνες με ουρά όντως υπήρξαν, υπάρχουν δε ακόμα κλεισμένες σε κεχριμπάρι , σύμφωνα με δημοσιευμένες μελέτες σε δύο επιστημονικά περιοδικά . (στην φωτογραφία Νο 2)
Σε ό, τι μπορεί να θεωρηθεί με ασφάλεια ότι είναι τρομακτικά τα νέα για τα αραχνοφοβικά άτομα σε όλο τον κόσμο, οι επιστήμονες ανακάλυψαν τα όμορφα διατηρημένα υπολείμματα των προϊστορικών «πρωτότυπων αραχνών» που είχαν ουρές μεγαλύτερες από το σώμα τους.
Το αρχαίο αραχνοειδές μπορεί να έχει χρησιμοποιήσει την ουρά του για να ανιχνεύει αρπακτικά και θήραμα.
Οι κυνηγοί απολιθωμάτων βρήκαν τα ασυνήθιστα πλάσματα εγκλωβισμένα σε κομμάτια κεχριμπάρι που σχηματίστηκαν πριν από 100 εκατομμύρια χρόνια στην περιοχή της Μιανμάρ. Τα αρχαία αραχνοειδή περιγράφονται ως «χίμαιρες» από το υβριδικό θηρίο της ελληνικής μυθολογίας, επειδή έχουν έναν περίεργο συνδυασμό πρωτόγονων και σύγχρονων μερών του σώματος.
Ενώ τα ζώα έχουν κυνόδοντες, δίδυμους αισθητήρες (ή λαβίδες), και απολήξεις που παράγουν μετάξι στο πίσω μέρος, φέρουν επίσης ουρές που βρίσκονται σε πολύ πιο αρχαίους συγγενείς αράχνης που ονομάζονται ουραραΐες. Η ουρά πιθανότατα κουνιόταν σαρώνοντας την περιοχή από άκρη σε άκρη καθώς το πλάσμα επαγρυπνούσε για αρπακτικά και ίσως ακόμη έψαχνε για λεία.
Ο Paul Selden, ένας παλαιοντολόγος που εργάστηκε πάνω στα δείγματα στο Πανεπιστήμιο του Κάνσας, είπε ότι ήταν «ένα είδος ώς εκλιπόν σύνδεσμος» μεταξύ των ουραραειδών και των πρωτόγονων αραχνών. Με την ονομασία Chimerarachne yingi, έζησαν στην ίδια περίοδο με ορισμένους δεινοσαύρους, όπως ο χορτοφάγος, ο Αργεντινόσαυρος, και ο Σπινοσαύρος που έτρωγε κρέας.
Υπάρχει όμως η πιθανότητα, είπε ο Seldon, ότι οι απόγονοι των αραχνοειδών με μακριά ουρά να ζουν σήμερα στα δάση της νοτιοανατολικής Ασίας.
Ο Μπο Γουάνγκ, της Κινεζικής Ακαδημίας Επιστημών στο Ναντζίνγκ, μεταξύ άλλων τόνισε :
«Ίσως η ουρά είχε αρχικά μια αισθητηριακή λειτουργία, καλύπτεται με κοντά μαλλιά, αλλά όταν οι αράχνες άλλαξαν τρόπους ζωής, από το να είναι αρπακτικά σε καθιστικά και να περιμένουν την λεία τους, η ουρά δεν ήταν πλέον πραγματικά απαραίτητη και χάθηκε », είπε.
Ο Γκονζάλο Γκιριμπέτ, ζωολόγος στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, είπε ότι δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί κάποιος μπορεί να μην βρει το νέο είδος ελκυστικό. «Αυτά είναι πανέμορφα πλάσματα και πιθανότατα δεν θα βλάψουν ποτέ έναν άνθρωπο, όπως το 99,99% των αραχνών», είπε. Λεπτομέρειες για τα δείγματα δημοσιεύονται σε δύο εργασίες στο περιοδικό Nature Ecology and Evolution.
Η ανάθεση όμως αυτή του Βαγγέλη με έκανε να καλύψω κατ’ελάχιστον την γενικότερη άγνοιά μου με την ανακάλυψη δύο επιμέρους και νομίζω σημαντικότερων σχετιζόμενων στοιχείων.
Τον Μύθο της αράχνης στην αρχαιότητα και τα έργα του Γύζη «Αράχνη»
Οι πίνακες του Νικολάου Γύζη (στην φωτογραφία Νο 3,4 &5) απεικονίζουν τον μύθο της Αράχνης όπου μια νεαρή γυναίκα τόλμησε να ανταγωνιστεί τη θεά Αθηνά σε έναν διαγωνισμό ύφανσης. Στην περίπτωση που ηττείτο, η Αράχνη δεσμεύτηκε να απωλέσει τα πάντα και να αφήσει την Αθηνά να αποφασίσει για τη μοίρα της. Όταν οι δυο διαγωνιζόμενες ολοκλήρωσαν τα έργα τους, η θεά Αθηνά δεν μπόρεσε να βρει κάποιο λάθος στο αναμφισβήτητα επιδέξιο τάπητα που είχε δημιουργήσει η Αράχνη. Εντούτοις, εξοργίστηκε από το περιεχόμενο του έργου, διότι η Αράχνη είχε επιλέξει να απεικονίσει τη διαφθορά των κακών Θεών. Η Αθηνά διέλυσε το έργο και χτύπησε επανειλημμένα τη νεαρή γυναίκα ενώ για να ξεπεράσει την απελπισία της, η πληγωμένη και ταπεινωμένη Αράχνη προσπάθησε να βάλει τέλος στη ζωή της και κρεμάστηκε. Από λύπηση, η θεά Αθηνά την επανάφερε στη ζωή, αλλά την καταδίκασε να πλέκει για πάντα με την νέα της μορφή ως αράχνη.
Ο Γύζης ολοκλήρωσε άλλο ένα παρόμοιο γνωστό έργο και μια ελαιογραφία (Εθνική Πινακοθήκη - Μουσείο Αλέξανδρου Σούτσου, Αθήνα), και τα δύο χρονολογούνται το 1884. Αν και τα τρία έργα διαφέρουν πολύ μεταξύ τους, η έκφραση επαναλαμβάνεται σε όλα συμβολίζοντας έτσι ένα κεντρικό νόημα. Με τα μαγνητικά και επίβουλα μάτια της, η Αράχνη κοιτάει σε άλλη κατεύθυνση περιμένοντας έτσι την τιμωρία της. Αν και τα γυμνά άκρα της είναι ευγενικά απεικονισμένα, μοιάζουν να έχουν έντονη ακαμψία, καθώς αυτή σηκώνει τα χέρια της για να κρατήσει το ολοκληρωμένο έργο προμηνύοντας την μεταμόρφωση της σε αράχνη. Επιπλέον τα ακίνητα άκρα της στέκονται σε έντονη αντίθεση με τα μάτια της γεμίζοντας τα ταυτόχρονα με συγκίνηση και κίνηση.
Έχοντας εμπνεύσει πολλούς καλλιτέχνες και διανοούμενους, από τον Dante Alighieri μέχρι τον Diego Velasquez, ο μύθος της Αράχνης υπενθυμίζει τη δυαδικότητα της Ζωής και Θανάτου, μια διχοτόμηση που ήταν ενσωματωμένη στα έργα των μεγαλύτερων καλλιτεχνών του ρεύματος του Συμβολισμού (19ος αιώνας), όπως οι Fernand Khnopff και Max Klinger. Σε αντίθεση με τα δύο γνωστά του έργα, ο Γύζης στο τρίτο απαλλάσσει την Αράχνη από τα ρούχα της, τοποθετεί στο επίκεντρο του έργου το γυμνό της σώμα, απεικονίζοντας έτσι ταυτόχρονα μια σαγηνευτική θνητή γυναίκα και μια αθάνατη μορφή για να μας υπενθυμίζει την ευθραυστότητα της ζωής.
Οπότε είναι αυτό που λέμε «αν κάποτε στα βροχια ΤΗΣ πιαστείς, κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει, μονάχος βρες την άκρη της κλωστής……»
Καλή σας μέρα.
Δείτε ακόμα
Σχόλια