 |
| photo Kostas Valiotis |
Αποτελεί πραγματικότητα όσο μεγάλος κι αν είναι ένα αγώνας τρεξίματος αυτά που προηγούνται και αυτά που έπονται πάντα είναι πολύ μεγαλύτερα. ''Απλά'' ο αγώνας είναι σαν σφηνάκι μπροστά τους..... σαν σφηνάκι δυνατό, δυνατό αλλά ωραίο.
Είτε τρέξεις σε αγώνα μιας ώρας, είτε τριών, είτε οκτώ, είτε σαράντα, είτε ημερών (φαντάζομαι), πάντα το πριν και το μετά είναι πολύ μεγαλύτερα. Η επιλογή του αγώνα, η προετοιμασία και μετά ο απολογισμός που νομίζω πως κρατά περισσότερο, σχεδόν δεν τελειώνει ποτέ. Όποτε γυρίσει η μνήμη πίσω σε κάποιον αγώνα έρχεται ένα πακέτο σκέψεων, εικόνων, συναισθημάτων, αναμνήσεων και πάλι ένας ίδιος κύκλος ξανά και ξανά, μέχρι την επόμενη φορά.....
Το 2019 πήρα μέρος στους λιγότερους αγώνες από το 2010, χρονιά που ξεκίνησα το τρέξιμο στα βουνά, πήρα μέρος μόνο σε δύο. Το Οκτώβριο του '18 έκανα εγχείρηση μηνίσκου, έτσι από την αρχή της χρονιάς ήξερα πως τα πράγματα όσον αφορά τους αγώνες θα 'ταν περιορισμένα.
Βρέθηκα στην εκκίνηση του 9ου Χορτιάτη Trail για 9η συνεχόμενη φορά τον περασμένο Μάρτιο, μέχρι το ζέσταμα όμως. Οι ενοχλήσεις που ένοιωθα με φόβισαν και δεν δοκίμασα να ξεκινήσω.
Το Ιούλιο όμως πήγα στην Ροδόπη για τον πιο όμορφο μικρό αγώνα βουνού που υπάρχει, το Haidou Trail Party. Μοναδικός αγώνας που δεν ευχαριστήθηκα όμως, η ευχαρίστηση είναι εντελώς υποκειμενική υπόθεση με απύθμενο το πηγάδι των αιτιών της.
 |
photo Κώστας Καστανιώτης |
Επόμενος αγώνας μετά από πολύ σκέψη πάλι στην Ροδόπη. Δοκίμασα για πρώτη φορά στον Rout 100 μιλίων. Η προετοιμασία μου προπονητικά ήταν πολύ κάτω των περιστάσεων ενός αγώνα 100 μιλίων. Ουσιαστικά ότι έκανα, βγήκε τον τελευταίο 1 1/2 μήνα. Αντίθετα με την προπονητική προετοιμασία, το κομμάτι της οργάνωσης και προγραμματισμού κατά την διάρκεια του αγώνα θεωρώ πως ήταν άψογο. Αν ποτέ συμμετάσχω ξανά σε υπερμαραθώνιο έχω την πεποίθηση πως ξέρω πως να οργανώσω την υποστήριξη και τροφοδοσία που χρειάζεται. Είχα οργανώσει και δοκιμάσει τα πάντα από πριν, όλη η οργάνωση και προγραμματισμός θεωρώ πως ήταν στα όρια της συμμετοχής στον Rout 100 μιλίων σε συνθήκες σχεδόν αυτονομίας.
Όμως, το καλά οργανωμένο και έξυπνο πουλί από την μύτη πιάνεται..... Το απόγευμα την προηγούμενης του αγώνα ημέρα στο Δασικό Χωριό διαπίστωσα πως είχα ξεχάσει στο σπίτι τον βασικό φακό κεφαλής. Γενικά είχα μια έντονη σκέψη για την οικογένεια απ' την αρχή του ταξιδιού προς το Δασικό Χωριό. Πρώτη φορά μου φαίνονταν ''άδειο'', είχα στο νου μου εικόνες απ' το διήμερο του Haidou Trail Party με όλη την οικογένεια, ένα μεγάλο ενεργειακό μου κομμάτι δεν ήταν παρών για όλο το πακέτο που απαιτείται για Rout 100 μιλίων.
Ο αγώνας ξεκίνησε και κύλησε πολύ καλά όσον αφορά ρυθμό και τροφοδοσία. Οι σκέψεις όμως ήταν αλλού, όχι στο απόλυτο ''εδώ και τώρα'' που ορίζει μια ανάλογη υπερπροσπάθεια, ο εφεδρικός φακός χεριού δεν βοηθούσε καθόλου. Δίχως καμιά δυσκολία αποφάσισα και σταμάτησα στο 95ο χιλιόμετρο στον σταθμό Γιουμουρλού περίπου στις 23:00.
Πολύ καιρό μετά, έδεσε μέσα μου αριθμός που είχα στον αγώνα με τμήμα των σκέψεων και της ενέργειας που είχα σε σχέση με την οικογένεια. Το νούμερό μου στον αγώνα ήταν το 358, το τηλέφωνο του σπιτιού ξεκινά με 358, σαν να βρισκόμουν σε ανοιχτή επικοινωνία. Μ' αρέσουν ιδιαίτερα οι συνδέσεις, οι εξηγήσεις, οι μεταφράσεις ή απλά οι αναγνώσεις που ''βγαίνουν'' σε πράγματα.
(Και μια παρένθεση ) Όσον αφορά την ''αγωνιστική'' μου παρουσία - εμπειρία για 17 ώρες και 95 χιλιόμετρα, έζησα κάποια περιστατικά που χαρακτηρίζω γηπεδικά – μάζας. Δεν μένω στο σύνολό τους τώρα, σ’ αυτό που μένω και μετέφερα τον προβληματισμό μου στην διοργάνωση με πρόταση συγκεκριμένη είναι το εξής. Είναι αδιανόητο συμμετέχοντες σε οποιονδήποτε αγώνα και στον Rout 100 μιλίων, κατά τη διάρκειά του (διάρκεια θεωρώ και τους σταθμούς υποστήριξης) να ανάβουν τσιγάρο. Δεν κατανοώ τι πρεσβεύουν, τι δίνουν ως παράδειγμα σε σταθμούς που υπάρχουν παιδιά και μπορεί να τους δουν, αναρωτιέμαι τι κάνουν στον εαυτό τους, πως τον σέβονται..... Και το λέω εγώ που ‘μαι πρώην καπνιστής, που ακόμα και τώρα ανάβω ένα τσιγάρο με παρέα σε κάποια ταβέρνα. Πρότεινα σε ανάλογα περιστατικά στο μέλλον μετά από ενημέρωση - όρο συμμετοχής, να υπάρχει αποκλεισμός.
Η σκέψη που έρχεται με αφορμή τα τελευταία, αλλά και απ' την εμπειρία τρεξίματος απ' το 2010 μέχρι τώρα που τελείωσε κι η 10ετία, συμμετέχοντας σε 47 αγώνες βουνού, είναι, όπου κι αν βρεθούμε, ακόμα και σε άλλο πλανήτη, εφόσον υπάρχουν ''κοινωνικοποιημένοι'' άνθρωποι, πάντα θα υπάρχει η ανάγκη να τρέξουμε μακρυά τους. (Τέλος παρένθεσης)
Η ''τρεξιματική'' χρονιά (για να επιστρέψω στο απολογισμό) όσον αφορά τους αγώνες για το 2019 ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε στην Ροδόπη την χρονιά που μόλις μας άφησε. Το τρέξιμο τους μήνες μέχρι τώρα συνεχίστηκε κανονικά με συχνότητα 3-4 ημερών την εβδομάδα. Οι σκέψεις όλο το διάστημα απ' τον Οκτώβρη μέχρι τον Δεκέμβρη, όσον αφορά την συμμετοχή σε αγώνες το 2020 πάρα πολλές, σε σημείο να με κουράσουν. Κι ήρθε η σκέψη, η εσωτερική φωνή που μου ψιθύρισε: ''Σημασία έχει να είμαστε σε θέση να τρέχουμε, όχι να συμμετέχουμε σε αγώνες.''
Απ' όλη την χρονιά με τα διάφορα και διαφορετικά τρεξίματα κρατάω τις στιγμές που ένοιωθα μικρό παιδί, τρέχοντας και παίζοντας, με το σώμα, τους βηματισμούς, τα δέντρα, τα φύλλα, τις κλίσεις. Όταν γινόμουν ένα με την φύση, μια απλή ''μεσοβδομαδιάτικη'' μέρα μετά την δουλειά, που έπαυε να 'ναι απλή και γίνονταν ξεχωριστή.
Γι' αυτό πιστεύω, καλοί οι αγώνες αλλά σαν το τρέξιμο δεν έχει.
Καλή συνέχεια με ανεβασμένους σφυγμούς, καλά τρεξίματα ! ! ! ! !
Σχόλια