Θυμάμαι απ' το 2010 που ξεκίνησα το τρέξιμο στο βουνό και μαζί και την συμμετοχή σε αγώνες, δυο φορές στην Μεγάλη Παναγιά της Χαλκιδικής, στο Ξε-Σκουριά-Ζω τερμάτισα εντός 10άδας. Είμαι σίγουρος οι περισσότεροι από όλους εμάς που τρέχουμε, (αν όχι ακόμα) κάποια στιγμή θέλαμε να είμαστε όσο ψηλότερα γίνεται στην κατάταξη των αγώνων που συμμετέχουμε. (ΝΑΙ ακόμα και στην 1η θέση αν γίνεται, μην κρυβόμαστε απ' τον εαυτό μας, ακόμα και τώρα που διαβάζουμε αυτές τις σειρές)
Έχω πάρει μέρος σε 46 αγώνες βουνού και σ' έναν ασφάλτου, θυμάμαι κάθε αγώνα ξεχωριστά, έρχονται φωτογραφικές και συναισθηματικές μνήμες κάθε φορά που σκέφτομαι τον κάθε αγώνα.
Από τις δυο περιπτώσεις που προανέφερα στην Χαλκιδική η ένταση και η πίεση που ένιωσα δεν περιγράφονται, ήταν άγνωστα μαγικό το όλο, ενώ η απόσταση που δίνει ο χρόνος με κάνει να σκέφτομαι ότι ήταν και σκληρό. Σ' αυτούς τους δυο αγώνες νομίζω πως κατανόησα ή άγγιξα αυτό που ζουν οι αθλητές υψηλού επιπέδου. (Να ξεκαθαρίσω, στις συγκεκριμένες δυο φορές που ανέφερα δεν υπήρχε μεγάλη συμμετοχή, ενώ το επίπεδο των συμμετεχόντων ήταν αυτό του λίγο πιο έντονα κοινωνικά αθλούμενου) Φουλ της πίεσης λοιπόν με τις αισθήσεις να 'ναι σε άλλο επίπεδο έντασης, εγρήγορσης.
Βέβαια αυτή η μαγική ένταση και πίεση δεν αφήνει περιθώρια σκέψεων και συναισθημάτων σε περισσότερο ''βαθιά'' θέματα που αγγίζουν, τον εαυτό, την ύπαρξη.
Η περσινή δρομική χρονιά ολοκληρώθηκε με πολύ σωματικό πόνο τον Αύγουστο του '18 στο 1ο Seli Mountain Running 23km. Το 2018 συμμετείχα συνολικά σε πέντε αγώνες βουνού από 16 εώς 24 χιλιόμετρα, ούτε σκέψη για μεγαλύτερο αγώνα.
Ακολούθησε ένα χειρουργείο τον Οκτώβριο του '18 στο γόνατο και βρέθηκα ξανά σε αγώνα τώρα, Ιούλιο 2019. Τον Μάρτιο του '19 προσπάθησα να τρέξω στον Χορτιάτη Trail όμως ένοιωσα ενόχληση στο ζέσταμα και δεν δοκίμασα παραπάνω, το ίδιο και τον Μάιο του '19 στον Δρόμο Σέιχ Σου.
Το περασμένο Σάββατο 27 Ιουλίου ήταν για 'μένα ο πρώτος αγώνας της χρονιάς.
Όλα μέσα μου, όλα ένα μου.....
Ξεκίνησα να τρέχω για ζέσταμα και ένοιωσα σαν το μικρό παιδί μπροστά στον ανοιχτό με Μερέντα βάζο. Ήμουν εκεί υγιής και απροπόνητος όπως φάνηκε, αλλά ήμουν εκεί, ένα χρόνο μετά το Haidou Trail Party 2018. Ένοιωσα στα λίγα πρώτα λεπτά στο ζέσταμα τα μάτια μου να υγραίνουν, υγράνθηκαν κι άλλο όταν είδα την υπόλοιπη οικογένεια να περιμένει να ξεκινήσουμε εμείς για να πάρουν και αυτοί εκκίνηση για το Haidou Trail Kids.
 |
| photo f/b Haidou Trail Party |
Ξεκινήσαμε και ξεκίνησε λίγα λεπτά πριν από εμάς η βροχή. Πατούσα καλά κι ήταν παράξενο, ένοιωθα πιο δυνατά τα πόδια μου απ' την περσινή χρονιά που ο πόνος ήταν μόνιμη συντροφιά σε κάθε βήμα. Στις πρώτες ανηφόρες μετά την αρχική κατάβαση που ακούγαμε την δυνατή βροχή μέσα στο πυκνό δάσος δίχως να την νοιώθουμε κάτι δεν πήγαινε καλά. Οι συγκρίσεις γίνονται αυτόματα. Το 2018 στο ίδιο σημείο πονούσα αλλά έτρεχα, δεν ένοιωθα κούραση, φέτος δεν πονούσα αλλά κουραζόμουν. Πότε θα συντονιστώ(;) σκέφτομαι τώρα που γράφω, αυτό ένοιωθα δίχως να μπορώ να ορίσω εκείνες τις στιγμές.
Πάλευα να μείνω μόνο πάνω μου, μόνο μέσα μου, πάλευα να μην φεύγω σε άλλες σκέψεις. Δεν μου έβγαιναν όσο κι αν ήθελα τα μετρήματα που συνηθίζω να κάνω, οι πιέσεις που προσπαθώ να δίνω, οι αναπνοές που θέλω να τηρώ, κάποια στιγμή έβαλα το ρολόι σε μηδενική ένδειξη για να μην βλέπω τίποτα, ούτε χρόνο, ούτε σφυγμούς, τίποτα.
Όλες οι ανηφόρες φέτος με κούρασαν πολύ. Προσπαθούσα να κοντρολάρω την νέα κατάσταση που ζούσα, την οποία δεν όριζα παραδόξως ως προβληματική. Κι ήταν έτσι, μη προβληματική. Έτρεχα και δεν πονούσα, έτρεχα όπου μπορούσα.
Τώρα, λίγα 24ώρα μετά το Haidou Trail Party, που αντιγράφω απ' τις χειρόγραφες σημειώσεις και συμπληρώνω κι άλλες σκέψεις που έρχονται, βιώνω το παράλογο (αυτό που μαθαίνουμε να κάνουμε οι ανικανοποίητοι άνθρωποι) να 'χω την τάση να εστιάζω - ορίζω προβληματικό το απόλυτα μη προβληματικό.
Έτρεχα δίχως πόνο!!!!!
Κουβαλάμε μαζί μας τα πάντα, παλιά και νέα, στο παρόν, στην κάθε στιγμή. Τα πάντα, βιώματα, γνώσεις, σκέψεις, σχέσεις μιας ολόκληρης ως τώρα ζωής.
Έτρεχα για όλα..... έτρεχα..... έτρεχα για..... έτρεχα για..... (οι τελευταίες δυο ομάδες αποσιωπητικών άφησαν στο χειρόγραφο τα γράμματα και τις αναμνήσεις, ίσως άλλη φορά πάρουν μορφή γραμμάτων), έτρεχα για αγωνίες, για φόβους, έτρεχα για το μετά, έτρεχα για το πριν.
Δυσκολευόμουν όμως να μείνω στο παρόν, στο εδώ και τώρα.
Η δυσκολία να μείνουμε στο απόλυτο παρόν είναι η αδυναμία μας να ζήσουμε το μεγαλείο της ομορφιάς της ζωής στην κάθε της στιγμή. Έτσι ονειρευόμαστε το παρελθόν ή φαντασιωνόμαστε το μέλλον..... Έτρεχα κι έβγαινε μια αγωνία μην χαθεί η μαγεία της ζωής και έχανα την μαγεία της στιγμής..... θαρρείς κι 'ναι κάτι διαφορετικό το ένα απ' το άλλο.
Μόλις ''χανόμουν'' στο παρόν και έμπαινα σε διαδικασία ουσιαστικής παρουσίας στο απόλυτο τρεξιματικό παρόν ''κάτι έρχονταν'' και ''έφευγα''. Η ύπαρξη μου μάχονταν να μείνει μόνο στους ήχους του αγώνα. Στους εσωτερικούς, σφυγμοί, αναπνοές, βήματα και στους εξωτερικούς, βροχή, αέρας, μυρωδιές, κουδούνες.
Κάποια στιγμή θύμωσα, ήρθε η σκέψη πως τρέχω μαζί με την αδύναμο και το δυνατό μου, μαζί με το καλό και το κακό μου, μαζί με το λειτουργικό και το δυσλειτουργικό μου. Ενώ ήθελα να τρέχω μόνος.....άδειος.
Ένοιωθα την μορφή της ύπαρξης μου να μικραίνει στο πιο βαθύ σημείο του κέντρου βάρους του σώματος, όσο μίκραινε τόσο μεγαλύτερη λάμψη έβγαζε..... Νοιώθω ότι η λάμψη αυτή ήταν η μορφή της φώτισης, τα δύο ύπαρξη και φώτιση γινόντουσαν ένα. Ελάχιστες ήταν οι στιγμές που κατάφερνα και ερχόμουν κοντά στην ένωση αυτή οπτικοποιώντας ταυτόχρονα.....
Αυτές είναι οι μαγικές στιγμές που (μου) προσφέρει το τρέξιμο.
Υπήρχαν στιγμές που έτρεχα με το φουλ των αισθήσεων. Στα τελευταία κατηφορικά χιλιόμετρα ''κατηφόριζαν'' κι οι άμυνες, πότιζαν τα μάτια, ξεχείλιζε απ' αυτά το συναίσθημα, προέτρεπα - παρακάλαγα τον εαυτό μου να κλείσουν τις υγρές πόρτες τους τα μάτια στον τερματισμό.....
Φέτος σε σχέση με πέρσι απολαύσαμε όλη η οικογένεια και το party, πέρσι φτάσαμε δυο ώρες πριν την εκκίνηση, όλα έγιναν τότε με την ψυχή στο στόμα.
Στο Haidou Trail Party δεν πηγαίνεις για να τρέξεις και να φύγεις, πηγαίνεις ΚΑΙ για να τρέξεις. Θεωρώ απαραίτητο να φτάσεις στο Δασικό Χωριό όσο νωρίτερα γίνεται την Παρασκευή και να φύγεις όσο αργότερα την Κυριακή μπορείς. Το αναφέρω από πέρσι που έτρεξα πρώτη φορά, είναι ο πιο όμορφος ''μικρός'' αγώνας έχω τρέξει. Δεν σου αφήνει περιθώρια να βαρεθείς, είναι ένας συνεχόμενος δασικός - βουνίσιος κυματισμός.
Είναι αγώνας - τριήμερο που δεν είναι να λες πολλά, απλά πηγαίνεις, όχι μόνος, (για party πρόκειται) είναι ιδανικές οι συνθήκες για την οικογένεια, το ζευγάρι, την παρέα, οκ κι αν φτάσεις μόνος είναι party. Είναι διοργάνωση που πρέπει ο καθένας από εμάς που πήγαμε να φέρει έναν ακόμα για να τρέξει κι αυτός την παρέα του.
Ραντεβού στο Haidou Trail Party 2020.
Κι αυτό ξέρει τότε που θα γίνει παρόν τι θα φέρει για να το ζήσουμε!!!!!
β.ψ.
Σχόλια