Πολλές σκέψεις δημιουργήθηκαν το διήμερο αυτό. Αρχικά να αναφέρω ότι τα τελευταία χρόνια το έργο, το πρόσωπο, η εικόνα του Σ.Κ.Λ.Ε. έχει αναβαθμιστεί σημαντικά και αυτό δεν είναι σημαντικό επίτευγμα μόνο της κεντρικής διοίκησης στην Αθήνα, ούτε των επιμέρους διοικήσεων των περιφερειακών τμημάτων στην υπόλοιπη χώρα. Είναι δουλειά ουσιαστική, όλων των Κοινωνικών Λειτουργών που συμμετέχουν, με όποιο τρόπο μπορούν και όσο χρόνο διαθέτουν.
Θεωρώ την διοργάνωση του διημέρου εξαιρετική, σίγουρα όλα δεν μπορούν να "κουμπώσουν" με όλους όμως μιλώντας με συναδέλφους πήρα αυτό το κλίμα. Από την επιστολή του Σ.Κ.Λ.Ε. προς τα διάφορα υπουργεία για την διευκόλυνση των εργαζομένων για την παρακολούθηση του συνεδρίου (εγώ δεν διευκολύνθηκα κάνοντας χρήση κανονικής άδειας), μέχρι τις ουσιαστικές, με ένταση, σεβασμό και σωστή διαχείριση των διαφωνιών που προέκυψαν την δεύτερη ημέρα.
Ανέφερα νωρίτερα ότι ήρθαν πολλές σκέψεις.
Ήρθαν και εικόνες.
Το κτίριο στην Ελ. Βενιζέλου, στην Αγία Βαρβάρα στο Αιγάλεω, το κτίριο της εκκλησίας που φιλοξενούσε την σχολή τα χρόνια που φοίτησα. Το τεράστιο εκείνο κτίριο που δεν μπορούσαμε να κάνουμε πάνω του παρεμβάσεις καλυτέρευσης. Το κτίριο εκείνο που πριν τρία καλοκαίρια βρέθηκα στην Αθήνα και δεν μπορούσα να μην περάσω να το δω, ήταν αγνώριστα όμορφο. Όμως η πραγματική ομορφιά είναι στους ανθρώπους, στην ύπαρξή τους, στην παρουσία τους μέσα στα χρόνια και στην προσπάθεια που κάνουν.
Οι άνθρωποι.
Το διήμερο αυτό είδα, συνάντησα, με κάποιους μιλήσαμε περισσότερο ή λιγότερο μετά από σχεδόν 25 χρόνια. Όλοι είμαστε αλλαγμένοι θέλουμε δε θέλουμε, φαίνεται δε φαίνεται, όμως είμαστε.
Θυμήθηκα και ανθρώπους από την σχολή. Στην γραμματεία την κα Κατερίνα Κοντοπούλου (αν θυμάμαι το επίθετο σωστά), που ήταν ο φόβος και ο τρόμος με τις φωνές και το ''ψαροτικό'' της στυλ. Την γλυκύτατη κυρία που δεν θυμάμαι το όνομά της στην τραπεζαρία κάτω στο υπόγειο, αργότερα στην εκδρομή στην Λέρο και σε μια φιλοξενία που ακολούθησε λίγους μήνες μετά απ΄ την κοινωνική λειτουργό της δομής την Δήμητρα έμαθα ότι η γλυκύτατη κυρία της τραπεζαρίας ήταν η μαμά της. Ήρθε στο μυαλό μου ο αγαπημένος επιστάτης κος Παναγιώτη, μια ζεστή μορφή σαν από ταινία. Αργότερα και ενώ είχε συνταξιοδοτηθεί, λίγο άρρωστος θυμάμαι κάποιοι φοιτητές μια, δυο φορές τον επισκεφτήκαμε στο σπίτι στην λεωφόρο Αλεξάνδρας ανεβαίνοντας δεξιά.
Ύστερα χαθήκαμε…. .
Πόσες αναμνήσεις κρύβουν μέσα τους τα κουτάκια, στο μυαλό μας.
Έρχονται και μνήμες από εκδρομές, από καθηγητές, όμως αν αναφερθώ τώρα σ’ αυτά θα πάει περίπατο η αναφορά στο συνέδριο.
Ακούσαμε τις δυο μέρες εξαιρετικές σκέψεις για τον ''δρόμο'' από την συνηγορία στην αυτοεκπροσώπηση. Ακούσαμε και θυμηθήκαμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τους έφηβους, την αλληλοβοήθεια, τις διακρίσεις, την εποπτεία, το στίγμα, τον αποκλεισμό, την επιστημονικότατα της Κοινωνικής Εργασίας.
Τελευταία επανέρχεται η σκέψη και ''κούμπωσε'' πολύ καλά αυτό το διήμερο, ότι ο ρόλος μου και ο ρόλος μας ως Κ.Λ. έχει χαρακτηριστικά ακτιβισμού, με την διττή έννοια του ορισμού, ρεαλισμός και δράση. Νοιώθω ότι πρέπει, ότι οφείλουμε να χαλάσουμε το σύστημα των υποστελεχώσεων, των λανθασμένων νομοθεσιών, των μη τηρήσεων των αυτονόητων. Να το χαλάσουμε και να οικοδομήσουμε ένα όχι καλύτερο αλλά λειτουργικότερο. Αυτό προσπαθούμε να κάνουν οι εξυπηρετούμενοί μας, να είναι περισσότερο λειτουργικοί οι ίδιοι και η ζωή τους.
Τα πράγματα είναι δύσκολα και γίνονται δυσκολότερα για περισσότερους ανθρώπους, για περισσότερες κοινωνικές ομάδες, αναφέρθηκε αυτό πολύ εμφατικά το διήμερο. Οι δυσκολίες αγγίζουν τους εξυπηρετούμενους μας και εμάς στην καθημερινότητα της δουλειάς, για να μην αναφερθώ σε προκλήσεις της καθημερινότητας στην προσωπική ζωή. Είμαστε μέλη της ίδιας κοινωνίας με τους ανθρώπους που δουλεύουμε, δεχόμαστε τα ίδια κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα και αποφάσεις. Κουβεντιάζοντας με μια συνάδερφο αναφερθήκαμε στην αυτοσυνηγορία του κλάδου μας τελικά.
Ένα σταθερό κομμάτι είναι ο εαυτός μας, αν αναστοχαστούμε τον ρόλο μας στη δουλειά, ίσως βρούμε κάτι που διέφυγε, που κρύφτηκε, που δεν άφησε να ξεδιπλωθεί κάτι άλλο. Και μετά ας κοιτάξει ο καθένας την προσωπική του ιστορία πριν τις σχολές, τα πτυχία, τα μεταπτυχιακά, τα σεμινάρια, πριν από ότι άλλο. Την προηγούμενη προσωπική ιστορία που τον οδήγησε σ’ αυτό τον ρόλο.
Δουλεύουμε με ανθρώπους, αυτό ενέχει τα πάντα. Η φωτογραφία του συνοδεύει το κείμενο νομίζω είναι ενδεικτική για το πεδίο κίνησης της δουλειά μας, μαζί και εμείς.
Και ήρθε και μια ιστορία για μοίρασμα…. .
β.ψ.
Σχόλια