Στο οπισθόφυλλο

Τελείωναν οι ημέρες του Πάσχα, ''παίζονταν'' κυριολεκτικά οι καθυστερήσεις. Το Πάσχα αυτό προέκυψε ανέλπιστα ουσιαστικό, έτσι το χαρακτήριζε ο ίδιος, η κοντινότητα και το ''άνοιγμα'' των θεμάτων σε όποιο βαθμό πάντα βοηθά. Το ΄ξερε πολύ καλά αυτό, το ξεχνούσε όμως ή τον ''βοηθούσε'' να το ξεχνά. Με τον τρόπο αυτό έρχονταν σε επαφή με την επικοινωνία που είχε μάθει από τους κατασκευαστές του, από τους δημιουργούς του. Κι αυτό γίνονταν αυθόρμητα, ασυναίσθητα, σαν άλλη φύση, γιατί ήταν άλλη φύση, όχι ανθρώπινη, σαρκοβόρα ήταν.

Άκουσε στο ραδιόφωνο ότι  την ημέρα εκείνη της λήξης των ''καθυστερήσεων'' του Πάσχα,  ήταν η επέτειος της συμμετοχή της χώρας στο διαγωνισμό της Eurovision το 1977. Το τραγούδι ήταν το ''Μάθημα Σολφέζ'' με τους Πασχάλη Αρβανίτη, Μπέσυ Αργυράκη, Μαριάννα Τόλη και Robert Williams.

Η ραδιοφωνική παραγωγός προέτρεπε τους ακροατές να θυμηθούν που ήταν και τι έκαναν εκείνη την ημέρα.

Εκείνος έβαλε φρένο στις υπόλοιπες σκέψεις του. Ήταν αδύνατο να θυμηθεί. Εκείνη την ημέρα ήταν τεσσάρων ετών, ενός μηνός και μιας ημέρας. Ήταν αδύνατο να θυμηθεί πρακτικά, τα βιώματα όμως σίγουρα υπήρχαν, όχι μόνο από τα τέσσερα χρόνια που είχαν προηγηθεί αλλά και απ' όλα τα υπόλοιπα πρώτα της αέναης διαμόρφωσης του.

Σκέφτηκε τους δημιουργούς του, ήρθαν εικόνες από τα ρούχα της εποχής, από οικογενειακές φωτογραφίες της εποχής, ήρθε κι ο ήχος της φωνής τους.

''. ....ξεκινούσαν να τρώνε τις σάρκες τους'' σκέφτηκε, ''μπορεί να είχαν ήδη ξεκινήσει.... .'', ''αυτόσυμπλήρωσε'' με καμιά διάθεση αυτολογοκρισίας.

Απ' το οπισθόφυλλο ανέκδοτου βιβλίου με τίτλο: ‘’πως και δεν ήπια.... .’’

β.ψ.