ΠΑΙΔΙΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ME KOYNIA, ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΜΠΟΥΣΕ
Από το efsyn.gr / Τρίτη Ματιά / Αρχοντία Κάτσουρα / 25-26.06.22
Το ζευγάρι που περνούσε μιλούσε κινέζικα. Είχαν κι ένα παιδάκι μαζί τους, που έκανε ποδήλατο. Οταν έφτασαν έξω από το σπίτι της, σταμάτησαν και περίμεναν λίγο. Ηρθε άλλο ένα ζευγάρι. Χαιρετήθηκαν εγκάρδια και συνέχισαν μαζί τον δρόμο τους.
Τους άκουγε χωρίς φυσικά να ξέρει τι λένε. Και όμως καταλάβαινε: ήταν φίλοι, είχαν κλείσει ραντεβού εκεί για να κάνουν μια μεγάλη βόλτα, να πάνε κάπου ίσως για φαγητό ή να αφήσουν τα παιδιά στην παιδική χαρά λίγο πιο κάτω. Σε εκείνη την παιδική χαρά που κάποτε πήγαινε κι εκείνη, για να κάνει κούνια και να «φάει» τα γόνατά της στην τσουλήθρα. Η γειτονιά της ήταν ακόμη γειτονιά -κι ας άλλαζε διαρκώς, κι ας είχαν χτιστεί πολυκατοικίες εκεί που κάποτε θυμόταν παλιά προσφυγικά σπιτάκια. Αλλά και οι «ξένοι» που ήρθαν γίνονταν πια δικοί. Οι άνθρωποι γνωρίζονταν πια με τα μικρά τους ονόματα και όλοι κάτι ήξεραν για τους άλλους. Πού δουλεύουν, αν έχουν παιδιά, τέτοια μικρά και καθημερινά.
Και τα τελευταία χρόνια γινόταν όλο και περισσότερο πολυεθνική. Στην αρχή ήταν οι μετανάστες από γειτονικές ή πιο μακρινές χώρες, που πια είχαν ενσωματωθεί πλήρως, δούλευαν αρχικά στα σπίτια και στα μαγαζιά μας, μετά έφτιαξαν δικές τους δουλειές και πρόκοψαν, μεγάλωναν πια παιδιά κι εγγόνια. Είχαν γίνει φίλοι μας, κάποιοι και συγγενείς μας. Τον Αύγουστο, που κλείνουν οι δουλειές, φεύγουν για διακοπές στη χώρα τους, όπως εμείς πάμε στα χωριά μας. Μετά ήρθαν κι άλλοι, από πιο βόρεια, εργαζόμενοι σε ξένες εταιρείες που τελικά εγκαταστάθηκαν εδώ και με σπαστά ακόμη ελληνικά, μας καλημερίζουν και τους καλημερίζουμε. Και παρά την αρχική, εκατέρωθεν δυσπιστία, ίσως και τον φόβο του αγνώστου, κάπως τα βρήκαμε και μοιραστήκαμε και κρίσεις και πανδημία και ό,τι άλλο έχει βρει αυτή τη χώρα. Και τελευταία ήρθαν οι πολίτες τής άλλοτε λεγόμενης Απω Ανατολής, που τόσο κοντινή μας είναι πια.
Η γειτονιά γινόταν πολυεθνική… Και της άρεσε κάπως αυτό, σαν ο κόσμος που δεν μπόρεσε να δει να ερχόταν κοντά της. Μερικές φορές σκεφτόταν πώς θα ήταν να μοιραζόταν μαζί τους τις γιορτές τους, πώς θα ήταν να μοιράζονταν κι εκείνοι τις δικές της.
Πάντα ένιωθε ότι οι άνθρωποι δεν διαφέρουν στον πυρήνα τους πολύ. Οι φόβοι, οι ελπίδες, τα σχέδια και τα όνειρα εκκινούν από το ίδιο σημείο. Τα ονόματα που τους δίνουμε είναι διαφορετικά και τα ρούχα που τα ντύνουμε αλλάζουν.
Το ίδιο απόγευμα, πηγαίνοντας στο ζαχαροπλαστείο, πέρασε από την παιδική χαρά. Παιδικές φωνές έφταναν από παντού. Τρελά κοτσιδάκια, ξανθά, μελαχρινά και καστανά, χοροπηδούσαν παντού και ποδαράκια λύγιζαν και τεντώνονταν στις κούνιες, στον αγώνα να φτάσουν ακόμη πιο ψηλά, ώς τον ουρανό.
Δεν ξεχώριζε τις γλώσσες που μιλούσαν, ελληνικά, κινέζικα, αλβανικά ή κάτι άλλο. Γελούσαν και έτρεχαν όλα μαζί, έπαιζαν κρυφτό και χώνονταν πίσω από τα δέντρα και τα παγκάκια, μοιράζονταν τα μπισκότα και τα φρούτα τους. Οι καρδιές τους ήταν ανοιχτές, τα μυαλά τους καθαρά.
Πόσο χαρούμενη ήταν αυτή η εικόνα, πόσο ελπιδοφόρα. Τόσο που ευχήθηκε να μην αλλάξουν πολύ τα πράγματα στο μέλλον. Τα παιδιά αυτά, μεγαλώνοντας, κι ενώ θα πηγαίνουν σχολείο και θα μαθαίνουν πράγματα, και μετά όταν θα αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες της ζωής, να θυμούνται αυτές τις μέρες. Οταν έπαιζαν με την Ελένη, την Ντούνια, την Πάρο και τη Λι, τον Γεό, τον Χασάν, τον Λεονάρντο και τον Νικόλα. Και να μην ξεχάσουν αυτό που όλοι ξέρουμε, ότι οι άνθρωποι γεννιόμαστε ίδιοι και με τον ίδιο τρόπο κάτω από τον ήλιο, έχουμε τις ίδιες ανάγκες και δικαιούμαστε τις ίδιες ευκαιρίες για να γίνει ο καθένας ό,τι επιθυμεί.
Στην επιστροφή, περνώντας ξανά από την παιδική χαρά, τα παιδιά χόρευαν στους ήχους ενός παιδικού τραγουδιού σε μια γλώσσα που δεν ήξερε. Και αισθάνθηκε πρώτη φορά έπειτα από καιρό αισιοδοξία.
archkatsoura@yahoo.gr
Σχόλια