Ο παπα Κώστας, ο παπάς του χωριού μας μέχρι πριν λίγα χρόνια, για ολους εμάς τους Αγκωνιάτες (αλλά και τους Αζολιάτες και τους Νυφιώτες) είναι ένα κομμάτι της ζωής μας που συνδέεται με πολλές στιγμές, πολλές μεταβάσεις. Γιορτές, Κυριακές, γάμους, βαφτίσια, κηδείες, τρισάγια, μνημόσυνα, αγιασμούς στο σχολείο και στα σπίτια... τίποτα δεν συμβαίνει δίχως την παρουσία του παπά.
Παιδάκι κράταγα την τόρτσα στον επιβλητικό ναό της Παναγίας στο Λαγκάδι, έλεγα και το Πάτερ Ημών και το Πιστεύω (απ'έξω και με άγχος τρομερό), κι όταν δεν είχε ψάλτη ο παπα Κώστας μ' έβαζε να λέω και τον Απόστολο. Στο ιερό δεν ήθελα να μπαίνω, μ' έπιανε ένα δέος, κατά βάθος ούτε τορτσες κι εξαπτέρυγα, ούτε πατερημά ήθελα, ήθελα να κάθομαι σε μια γωνίτσα και να ακούω. Ακόμα και να κοινωνήσω ντρεπόμουνα, ακόμα ντρέπομαι, μάλλον η τελευταία μου κοινωνιά ήτανε από τον παπα Κώστα.
Ήταν επιβλητική η φωνή του παπα Κώστα. Είχε μαθητεύσει ως ψάλτης στον ιερέα πατέρα του, τον παπα Γεράσιμο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα γόνατά μου να τρέμουνε κάθε φορά που έβγαινε με το σταυρό τη Μεγάλη Πέμπτη και έλεγε το "Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασιν την γην κρεμάσας". Με σκυφτό κεφάλι εγώ να κοιτάζω προς τα πάνω τον τεράστιο σταυρό και να ακούω τη φωνή εκείνη, και να νιώθω ότι πάει, γκρεμίζεται ο κόσμος. Ράκος γύριζα στο σπίτι και ράκος παρέμενα μέχρι το Μεγάλο Σαββάτο το πρωί...
Είχε μια επική χροιά η φωνή του, κι όταν με το πέρασμα του χρόνου είχε αρχίσει να κουράζεται ένιωθα ότι γερνάω κι εγώ μαζί με τη φωνή εκείνη... και δεν ήταν λίγες οι φορές που σαν να ξυπνούσε μέσα του ο νεαρός παπα Κώστας και νάτη, ξανά καμπάνα η φωνή.
Και τη Μεγάλη Παρασκευή μετά τα εγκώμια την ώρα που διάβαζε τα ονόματα και μνημόνευε τους μακαρίτες συγχωριανούς σφιγγόταν η καρδιά μου και τους σκεφτόμουν έναν έναν. Ακόμα και τώρα που σίτεψα κι εγώ, εκείνη τη μέρα, εκείνη τη στιγμή, δεν την παλεύω...
Όχι, ο παπα Κώστας δεν ήτανε στα μάτια μου μια μορφή πνευματική... μα η φωνή του υπάρχει σε όλους τους ψαλμούς που έχω ακούσει στη ζωή μου. Αυτή η φωνή σ εκείνον τον ναό της Παναγίας στο Λαγκάδι, με τις απίστευτης ομορφιάς εικόνες, δυτικότροπες αλλά τόσο ρεαλιστικές, και το αριστουργηματικό της τέμπλο, όρθιο για πάνω από 300 χρόνια, ήταν για μένα ο ήχος και ο τόπος που άκουσα τον λόγο του θεού. Αυτόν τον λόγο, αυτού του θεού... που πάσχιζα να καταλάβω τα νοήματα και τις φράσεις από τα Ευαγγέλια και τους ψαλμούς...κι ήμουνα πολύ περήφανος όταν αναγνώριζα τα ρήματα και τους τύπους... και δεν ήθελα κανείς, ούτε οι τορτσες ούτε οι ψίθυροι παραδίπλα να είναι εμπόδιο στη σύνδεσή μου με το λόγο και τις εικόνες. Ήθελα να ακούσω, να νιώσω, να καταλάβω. Κι οδηγός μου σ' αυτό στάθηκε η φωνή του παπα Κώστα.
Η εκκλησιά μας είναι ακόμα εκεί. Όπως ήταν πριν από μας, και θα είναι, μετά από μας. Κι αν τώρα δεν ακούγεται εκεί η φωνή του παπα Κώστα, άλλες φωνές ακούγονται, νέοι άνθρωποι, κι ο καλός μας παπα Γεράσιμος είναι εκεί και τη φροντίζουν με αγάπη.
Κι εγώ μπορεί να μην πηγαίνω πια συχνά στην εκκλησία, μα, θαρρώ πως η φωνή του παπα Κώστα θα αντηχεί για πάντα στο εντός μου ναΐδριο...
Σχόλια