Ονειροπόλοι και κυνικοί συνάμα, «ατακαδόροι» και συναισθηματικοί, αλλά, πάνω από όλα, εξαιρετικοί μουσικοί οι Sediment Bruise είναι μία από τις πιο ξεχωριστές μπάντες της ελληνικής σκηνής.
Με αφορμή την κυκλοφορία του τρίτου τους δίσκου “In-Between” οι Sediment Bruise θα πραγματοποιήσουν τον Μάιο δύο live εμφανίσεις σε Θεσσαλονίκη (η πόλη τους) και την Αθήνα και αυτό μας έδωσε την καλύτερη αφορμή για να κάνουμε μία συζήτηση μαζί τους.
Οι Sediment Bruise αποτελούν, ούτως ή άλλως, μία ξεχωριστή μουσική περίπτωση αυτά τα δεκαπέντε και πλέον χρόνια που είναι ενεργοί, όμως, αποδεικνύονται και εξαιρετικοί συνομιλητές, αναλύοντας τόσο την μουσική και στιχουργική τους κατεύθυνση όσο και την ελληνική καθημερινότητα και τις ευκαιρίες που υπάρχουν για τους μουσικούς της underground σκηνής.
Μιας και μιλάτε για πρώτη φορά στην efsyn city, θέλετε να δώσετε στους αναγνώστες μας ένα σύντομο βιογραφικό της μπάντας;
Μια πρώιμη μορφή της μπάντας δημιουργήθηκε το μακρινό 2000, ενώ ακόμα πηγαίναμε σχολείο. Τα περισσότερα μέλη μας είναι από τότε μαζί. Το 2004 ήρθε στην μπάντα ο Γιώργος Μούκος, στα ντραμς. Το 2007 κυκλοφόρησε το ντεμπούτο μας Sediment Bruise από την PLUS REC/UNIVERSAL. Ακολούθησαν εμφανίσεις σε Αθήνα, Πάτρα, Θεσσαλονίκη και Λονδίνο(!).
Μετά από ένα κενό διάστημα, λόγω αποχωρήσεων, εργασιακών και οικογενειακών υποχρεώσεων, και με την προσθήκη του Παναγιώτη Γιαννούδη στο μπάσο το 2013, φτάσαμε στην κυκλοφορία του Α New Disease το 2016 και του In-Between to 2019.
Στην παρούσα φάση βρισκόμαστε σε πρόγραμμα εμφανίσεων εντός των συνόρων, και το φθινόπωρο προγραμματίζεται μια μίνι ευρωπαϊκή περιοδεία.
Το 2019 σας βρίσκει με καινούργιο δίσκο, το «In-Between». Τι συμβαίνει λοιπόν «In-Between»;
Τα σημαντικότερα γεγονότα συμβαίνουν σε αυτό το «ανάμεσα». Στις περιόδους της ζωής που δεν ξέρεις τι έρχεται μετά. Που απλά παρακολουθείς την ζωή να περνά, χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι.
Η αλήθεια είναι, ότι στην σύγχρονή εποχή, έχουμε γίνει όλοι, λίγο πολύ, control freaks. Θέλουμε όλα να τα καθορίζουμε εμείς, ενώ η ζωή τρέχει με τεράστιες ταχύτητες, και στο τέλος δεν μένει χρόνος για να συνειδητοποιήσουμε το περιβάλλον γύρω μας, μα και τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Ε αυτό το «ανάμεσα», είναι που αναγκάζει το εγώ μας να δράσει και λίγο εκτός ορίων, παρορμητικά, μη υπολογισμένα. Να αφήσει την ζωή να δείξει μόνη της που πηγαίνει το πράμα (Let it Be που λένε και οι Beatles).
Και αυτό το «ανάμεσα» για εμάς, εκφράζει πολλές περιόδους: το κενό μετά από το διαφαινόμενο τέλος μιας σοβαρής συναισθηματικής σχέσης, τις αβεβαιότητες που προκύπτουν όταν κάνεις οικογένεια και πρέπει να παρατήσεις τον χρυσό θρόνο του εαυτούλη σου, την ψυχρότητα απέναντι σε σοβαρά γεγονότα που συμβαίνουν γύρω σου, στο όνομα μιας προγραμματισμένης ρουτίνας ζωής, το διάστημα που το παιδί μέσα σου αρχίζει να πεθαίνει, ακόμα κι εκείνο το διάστημα μεταξύ ζωής και θανάτου, και ο απολογισμός που πρέπει να κάνεις.
Όλα αυτά εκφράζονται στα τραγούδια αυτού του δίσκου.
Είστε από τις μπάντες που παρουσιάζουν συνεχή εξέλιξη από δίσκο σε δίσκο. Φαίνεται ότι έχει πέσει πολλή δουλειά, ενώ έχετε προσθέσει και νέα στοιχεία / όργανα στις καινούργιες συνθέσεις. Εμένα δεν μου αρέσουν καθόλου οι ταμπέλες, οπότε αφήνω σε εσάς να βάλετε όποια μουσική ταμπέλα θέλετε…
Ωχ, άρχισαν τα δύσκολα… Είμαστε έξι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι, με πολύ διαφορετικά μουσικά γούστα. Από ηλεκτρονική μουσική, βρετανική ροκ, progressive rock και metal, μέχρι και trip hop. Οπότε καταλαβαίνεις…
Όλα αυτά, λίγο πολύ, υπάρχουν στην μουσική μας. Εγώ θα μας χαρακτήριζα με τον γενικότατο όρο alternative art rock. Όχι ότι αυτό μας εμποδίζει ο επόμενος δίσκος να είναι pop!
Συνεχίζετε και σε αυτό το πόνημα τη συνεργασία σας με τον Clive Martin, ο οποίος έχει συνεργαστεί με ονόματα ογκόλιθους. Τι σημαίνει αυτή η «ώσμωση» για μία ελληνική μπάντα;
O Clive έπειτα από 8 χρόνια γνωριμίας και συνεργασίας, έγινε ένας από εμάς. Αλλά τα πράγματα ήταν πάντα απλά μαζί του. Μας άκουσε live, μας γούσταρε, τον ξέραμε, τον γουστάραμε, συνεργαστήκαμε.
Και το κάναμε και δεύτερη φορά, επειδή η πρώτη πέτυχε και θεωρήσαμε πως θα μας βοηθούσε η εμπειρία του πάνω στην κονσόλα, στον ήχο που θέλαμε να βγάλουμε.
Συμμάζεψε, θα έλεγα, έναν πολύπλευρο ήχο, σε ένα ενιαίο αποτέλεσμα.
Στον τελευταίο δίσκο, η αλήθεια είναι, πως είχε ευκολότερη δουλειά να κάνει, καθώς τα τραγούδια ήταν αρκετά δουλεμένα, όταν τα ηχογραφούσαμε. Στο A new Disease, τον κάψαμε!
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι τελικά για μία ελληνική μπάντα να παρουσιάσει τόσο ολοκληρωμένες δουλειές; Έχουμε να κάνουμε με μία εξαιρετική παραγωγή σε εποχές που δεν προσφέρονται για «επενδύσεις». Μήπως, τελικά, το DIY, είτε από άποψη είτε «αναγκαστικά» βοήθησε και απελευθέρωσε περισσότερο την ελληνική εναλλακτική σκηνή;
Είναι εύκολο αν το θέλεις πολύ, αν έχεις καλό υλικό, χρόνο και χρήμα. Το DIY είναι ξεκάθαρα αναγκαστικό, από την άποψη της χρηματοδότησης τουλάχιστον.
Από την άλλη, αν στο χρηματοδοτούσε μια εταιρία, ίσως έβαζε χέρι στο υλικό, παραπάνω από ότι έπρεπε. Και περιορισμός της ελευθερίας σου σαν καλλιτέχνη σημαίνει εκπτώσεις και αλλοίωση του αποτελέσματος.
Οπότε, τελικά, θα συμφωνήσουμε πως το DIY μάλλον απελευθέρωσε την έκφραση πολλών καλλιτεχνών, και όχι μόνο εκείνων που θα επέλεγε η εκάστοτε εταιρεία.
Ιδεατά, πάντως, δεν θα λέγαμε όχι σε έξωθεν χρηματοδότηση, αν αυτή δεν μας δέσμευε ως προς το αποτέλεσμα.
Γράφετε στίχους με τους οποίους μπορεί ο ακροατής να συνδεθεί, αν όχι να ταυτιστεί. Η έμπνευση προέρχεται από προσωπικές εμπειρίες ή είστε «καταγραφείς» της ελληνικής καθημερινότητας;
Οι στίχοι είναι ξεκάθαρα προσωπικοί. Απλά, επειδή κι εμείς βιώνουμε την βαρβαρότητα των τελευταίων χρόνων, δεν γίνεται να μείνουμε ανεπηρέαστοι.
Πρέπει να βγάλουμε όλα αυτά που μας πιέζουν και μας ενοχλούν, και τα τραγούδια είναι η καλύτερη διέξοδος. Η θεματολογία μας, παρόλα αυτά, δεν περιορίζεται μόνο στην ελληνική καθημερινότητα.
Η αποξένωση και η έλλειψη πραγματικής επικοινωνίας, νοιώθω πως αφορούν εξίσου έναν νέο στην Ελλάδα, την Ευρώπη, την Αμερική ή την Αυστραλία
Ποια είναι η ιστορία και οι πρωταγωνιστές πίσω από το «Mirror» (προσωπικό μου αγαπημένο);
Το Mirror μιλάει για την καταστροφική απομάκρυνσή μας από το παιδί που κάποτε είχαμε μέσα μας. Είμαστε τόσο απασχολημένοι με ανούσιες σκοτούρες, που σιγά σιγά χάνουμε τον αυθορμητισμό και την ανεμελιά της παιδικότητας μας. Παίρνουμε τη ζωή πολύ στα σοβαρά. Δεν γελάμε. Γινόμαστε μίζεροι. Και στο τέλος κοιτάμε στον καθρέφτη, ένα είδωλό μας άχρωμο και ξεφτισμένο. Αδιάφορο.
Έχετε εμφανιστεί αρκετές φορές και στο εξωτερικό. Ποιες διαφορές εντοπίζετε σε σχέση με την Ελλάδα; Είναι ανοιχτός πια ο δρόμος εκτός συνόρων για τις εναλλακτικές μπάντες;
Η Ελλάδα έχει σίγουρα πιο θερμό στις αντιδράσεις του κοινό, όπως και τα Βαλκάνια. Οι Βορειοευρωπαίοι, σε γενικές γραμμές, είναι πιο ψυχροί και απαιτητικοί. Δεν τους κερδίζεις εύκολα. Αυτά βεβαίως είναι γενικότητες, γιατί δεν έχουμε παίξει και το πλήθος των lives των U2 για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα! Όταν το αγγίξουμε θα μπορέσουμε να απαντήσουμε σαφώς!
Ο δρόμος είναι σίγουρα πιο ανοιχτός από παλιότερα, καθώς η μουσική ταξιδεύει πια διαδικτυακά σε όλα τα μέρη του κόσμου, και μπορεί να σε γουστάρουν κάπου, που δεν το περίμενες, και να θέλουν κάποιοι ατζέντηδες να παίξεις και εκεί.
Εδώ και αρκετά χρόνια παρακολουθούμε εξαιρετικές δουλειές στον ευρύτερο underground χώρο. Υπάρχει, όμως, αυτό που αποκαλούμε σκηνή; Υπάρχει σύνδεση μεταξύ των συγκροτημάτων και πώς πιστεύετε ότι θα μπορούσαν οι ίδιοι οι μουσικοί να ανεβάσουν ακόμη περισσότερο την ελληνική εναλλακτική σκηνή;
Κοιτάξτε. Πάνω κάτω όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδο. Και βγαίνουν πολύ καλοί ελληνικοί δίσκοι τα τελευταία χρόνια.
Απλά δεν νομίζω ότι υπάρχει σκηνή, κυρίως γιατί οι διάφορες ελληνικές μπάντες έχουν τέτοιο εύρος ήχου, που δεν μπορούν να χωρέσουν όλοι σε μια σκηνή.
Η σκηνή, πέρα από την τοπολογία, προϋποθέτει και κοινό ήχο και θεματολογία, κάτι που δεν υπάρχει κατά τη γνώμη μου, και δεν χρειάζεται κιόλας να υπάρξει με το ζόρι.
Δηλαδή γιατί κάποιος ακροατής να πρέπει να πει είναι καλό για ελληνικό και όχι σκέτο είναι καλό ή όχι; Γιατί να πει αυτό είναι stoner, psy-rock, prog κτλ. Η μουσική είναι μία.
Και το κοινό; Υπάρχει κοινό; Αρκεί μόνο η έκρηξη του διαδικτύου και των social media για να βρουν διέξοδο καλλιτέχνες και ακροατές που τα «κλασικά» media παραδοσιακά σνομπάρουν;
Υπάρχει κοινό. Όχι τεράστιο, αλλά πολύ πιστό. Απλά πρέπει να έχεις κάτι να του πεις.
Πρέπει να το εκφράσεις. Να του πάρεις την προσοχή. Και, αν και η έκρηξη, πια, γίνεται κυρίως μέσω του διαδικτύου, θα βοηθούσε πολύ τις ελληνικές μπάντες αν και τα παραδοσιακά media τις προέβαλαν. Δεν είμαστε snob.
Το να γίνει κάτι mainstream δεν είναι κακό. Ίσα ίσα, είναι ευλογία κάτι καλό, να πάει σε περισσότερα αυτιά! Δώστε μας δόξα, και θα την πάρουμε ευχαρίστως!
Η βάση σας είναι στη Θεσσαλονίκη, μία πόλη φωτεινή και σκοτεινή, με μεγάλη ιστορία και ξεχωριστή μουσική παράδοση. Εδώ και αρκετούς μήνες τα φώτα έχουν πέσει πάνω στη Θεσσαλονίκη για διάφορους λόγους (πολιτικούς, κοινωνικούς ακόμη και αθλητικούς). Εσάς ποια είναι η «δική» σας Θεσσαλονίκη;
Η δική μας Θεσσαλονίκη υπάρχει μέσα στις αντιφάσεις της. Κάπου in-between δηλαδή! Και μεγαλούπολη, και με επαρχιώτικα κολλήματα. Και εξωστρεφής, μα και συντηρητική σε μεγάλο κομμάτι της. Και καινοτόμα σε ήχους, μα και με τα σκυλάδικα της. Μια παράνοια.
Εμείς που ζούμε εδώ, να ξέρετε την βρίζουμε παραπάνω μεταξύ μας (αυτήν και τους ανθρώπους της), μα στους έξω δεν λέμε κακή κουβέντα. Παράνοια σου (ή σε) λέω!
Τα επόμενα σχέδια για την μπάντα; Θα σας δούμε live σύντομα;
Τα επόμενα μας σχέδια είναι να παρουσιάσουμε τον τελευταίο μας δίσκο σε όσον το δυνατό περισσότερα μέρη και να συνεχίζουμε να γράφουμε τραγούδια. Live μας θα δείτε πολύ σύντομα, καθώς στις 2 Μαΐου παίζουμε Θεσσαλονίκη στο Eightball και 17 Μαΐου στην Αθήνα στο Death Disco. Και κάπου εκεί, ίσως χωρέσει και η Πάτρα.
Καλοκαίρι σκεφτόμαστε να ηχογραφήσουμε κανά δυο ιδέες που στριφογυρίζουν στο μυαλό μας αυτόν τον καιρό, για διαδικτυακή κυκλοφορία, και το φθινόπωρο πάμε σε μίνι ευρωπαϊκή περιοδεία.
Για κλείσιμο θα θέλατε να μας προτείνετε πέντε ελληνικά σχήματα και πέντε ξένα που αξίζει να ανακαλύψουμε και να στηρίξουμε;
Από ελληνικά
No clear mind
The Fog Ensemble
Vagina Lips
Holy Limbo
Fenseas
Από ξένα
Teeth of the Sea
Wicca phase springs eternal
Snapped Ankles
Feels
Art Of The Memory Palace
Επίσης
Σχόλια