τα στρατιωτάκια

Από το
f.b. Aris Goulas
Οι Αμερικάνοι ήταν πράσινοι και οι πιο πολυάριθμοι. Οι Γερμανοί γκι και είχαν -ξεκάθαρο- το στίγμα του εχθρού. Οι Βρετανοί με πλατύγεισα καπέλα και γκάιντες, για κάποιο λόγο τους έλεγα Αυστραλούς ή Νεοζηλανδούς. Οι Γάλλοι κάπου χαθήκαν και απέμεινε... μόνο η σημαία τους. Και οι Ρώσοι; Ρώσοι δεν υπήρχαν. Ήταν 1989 και το σφυροδρέπανο θα έδινε σύντομα τη θέση του στα McDonald’s.
«Να στήσουμε;». Για κάποιο δικό μας λόγο, όταν ο στρατός μου αντιμετώπιζε του Μήτσου, παίζαμε συχνά ένα διπλό βινύλιο με τις μεγαλύτερες στιγμές της κλασσικής μουσικής. Η τελική μας πράξη είχε πάντα για υπόκρουση τις Βαλκυρίες του Βάγκνερ [Francis Ford Coppola intensifies].
Ειρωνεία θα πεις, αλλά το πρώτο μου τανκ το απέκτησα τη μέρα που είδα από κοντά την πράσινη γραμμή. Κύπρος 1990. Μαζί με τα στατικά αντιαρματικά εμπόδια και τα αγκαθωτά συρματοπλέγματα, μπορούσες να αναπαράξεις όλα όσα είδες όπου και όποτε ήθελες. Χαρακώματα στο Πανόραμα, αντιπαράθεση στο Κρυονέρι, εχθροπραξίες στο Χορτιάτη. Οι στρατοί μας ήταν πάντα εκεί, έτοιμοι να υπερασπιστούν το δρόμο. Ή το χαλί. Ή τα πόδια της πολυθρόνας. Ποτέ δε πολυψάξαμε για αιτίες. Αυτά ήταν για τους «μεγάλους» που βλέπαν ειδήσεις. Αύγουστος 1990: ο Πόλεμος στον Κόλπο ξεκινά.
Τα επόμενα χρόνια, αρκετοί ομογενείς πρόσφυγες από τις πρώην Σοβιετικές χώρες θα πλημμύριζαν τις λαϊκές και τα πάρκα της Θεσσαλονίκης. Μια πολύχρωμη πετσέτα στο πάτωμα και πάνω ό,τι από το βιός τους είχαν καταφέρει να φέρουν μαζί τους. Πουλούσαν πολλά πράγματα που βλέπαμε για πρώτη φορά. Η τιμή, πολλές φορές συγκρίσιμη με το κουλούρι του σχολείο. Ψίχουλα.
Η Αριστέα μου έφερε ένα μεταλλικό τανκ. Θυμάμαι να το πιάνω στα χέρια μου. Κρύο, μεταλλικό, στιβαρό. Με αιχμές. Έμοιαζε τόσο διαφορετικό απ' ό,τι είχα ως τότε. Μπορούσε πραγματικά να κάνει κακό (αρκεί να το πετούσα στον εχθρό). Σύντομα είχα άλλα δύο (και ένα μικρότερο) και μετά ήρθαν και τα κανόνια. Μηχανισμοί στόχευσης, αγκίστρωση, ρυμούλκηση. Σοβιετική λεπτομέρεια. Παρακαλούσα τη μαμά τα Σάββατα: “πάμε μια βόλτα στη λαϊκή, ίσως φέρανε κι άλλα!”. Αλλά τα άρματα τους τελειώσανε. Και σύντομα ξεμείνανε και από κανόνια. Άραγε να ξεπληρώνανε το ενέχυρο των ελπίδων τους για μια πατρίδα που θα τους αγκάλιαζε;
Έτσι, αναγκαστήκαμε κι εμείς να μπερδέψουμε τους Γερμανούς στρατιώτες με τα ρωσικά τανκ και τη βρετανική σημαία. «Έτσι κι αλλιώς όλοι σκοτώνουν».
[...]
Το φθινόπωρο, ο Πάνος μου αγόρασε ένα σοβιετικό μικροσκόπιο. Δύο φακοί εστίασης, λαβίδα, σπάτουλα, διπλά κρύσταλλα. Είδα για πρώτη φορά έναν κρύσταλλο αλατιού. Και ένα κουνούπι. Και μια σταγόνα αίμα.
Μάθετε στα παιδιά ότι πρόσφυγες είναι όλοι οι ξεριζωμένοι. Κι ότι πολλές φορές μπορούν να μας δείξουν πράγματα που δεν έχουμε ξαναδεί. Δείξτε τους τι είναι πόλεμος και τι σημαίνει απώλεια, με την ελπίδα να μη χρειαστεί ποτέ να το ζήσουν. Και ξεκινήστε να ψάχνετε την αλήθεια συστηματικά. Όχι αυτή που σας πασάρουν, αλλά την άλλη. Τη δύσκολη. Αυτή που θέλει μικροσκόπιο. Ποτέ δεν είναι αργά.
Υ.Γ.1 Η στρατιά μου χάθηκε στον Γράμμο μια πρωτομαγιά. Νομίζω ότι τα φαντάσματά τους ακόμα με περιμένουν να γυρίσω.
Υ.Γ.2 Το μικροσκόπιο το έχω ακόμα. Δουλεύει.

Σχόλια