Μετά από χρόνια τηλεοπτικού σκότους όποτε τα κανάλια παραδόθηκαν στα ριάλιτι, οι παραγωγές για σειρές πάγωσαν ή μείνανε στάσιμες σε φθηνά και ρηχά σενάρια, οι τηλεθεατές εκπαιδεύτηκαν στη νέα πραγματικότητα του Trash Tv και αρκετοί από αυτούς στράφηκαν στο Netflix, η ελληνική μυθοπλασία επιτέλους έδειξε τα δόντια της και επέστρεψε ανανεωμένη στις οθόνες μας.
Πέρσι παρακολουθήσαμε με μιαν ανάσα το “Έτερος Εγώ” και τον “Σιωπηλό Δρόμο” ενώ οι “Άγριες Μέλισσες” είχαν ήδη ανεβάσει τον πήχη στα ύψη. Φέτος δέκα χρόνια μετά την επιτυχία της σειράς “Το Νησί”, η Βρετανίδα Βικτόρια Χίσλοπ με τα βιβλία της «Cartes Postales from Greece» και «The Last Dance» σε ένα σενάριο της Αλεξάνδρας Κ., προβάλει το “Κάρτ Ποστάλ” για να μας θυμίσει πόσο μας έχει λείψει το επίπεδο και φυσικά ποια είναι η δημόσια τηλεόραση που θέλουμε και ας μην αδικήσουμε την ΕΡΤ, τα τελευταία δυο χρόνια η κρατική τηλεόραση έχει επενδύσει στα σενάρια μυθοπλασίας και σε ποιοτικές παραγωγές, βλ. “Τα καλύτερα μας χρόνια” και κάπου εδώ αξίζει να σημειώσω πως εμένα η προσπάθεια αυτή με έχει κερδίσει περισσότερο από εκείνη των ιδιωτικών καναλιών.
Επιστροφή όμως στο “Καρτ Ποστάλ”, το οποίο και άργησα πολύ να ξεκινήσω, την περασμένη Παρασκευή είδα το πρώτο (για εμένα) τελευταίο (για εσάς) επεισόδιο και εδώ κάπου οφείλω να πω πως μπορείτε να σχολιάσετε ελεύθερα την απροσεξία μου στα νούμερα των επεισοδιών στην πλατφόρμα του ERTFLIX, αλλά δυστυχώς είμαι θύμα του Netflix όπου και τα επεισόδια ξεκινούν από αριστερά προς τα δεξιά και όχι αντίστροφα.
Παρακολούθησα λοιπόν το τελευταίο επεισόδιο και φυσικά όταν συνειδητοποίησα πως βλέπω την σειρά με λάθος σειρά (λογοπαίγνιο) ήταν πολύ αργά. Οφείλω όμως να πω πως το “Καρτ Ποστάλ” είναι μία σειρά που βλέπεται και ανάποδα και ενδεχομένως να έχει και περισσότερο ενδιαφέρον, καθώς οι ιστορίες των επεισοδίων είναι αυτοτελείς και μονάχα ένας πρωταγωνιστής, ο Ανδρέας Κωνσταντίνου ή αλλιώς Τζόζεφ μένει ίδιος.
Όταν λοιπόν το πάρεις ανάποδα, πράγματι θα αναρωτηθείς στην αρχή “τί φάση” γιατί μιλάει αγγλικά, ποια είναι η σάρα που μέχρι τώρα δεν την έχουμε δει, αυτή γιατί τα παρατάει όλα και πάει στην Κρήτη,” αλλά έχει το δικό της ενδιαφέρον αυτή η αφύπνιση φαντασίας. Ομολογουμένως, το τέλος -δικό μου πρώτο επεισόδιο- δεν μου άρεσε, αλλά με την δική μου σειρά τα τελευταία επεισόδια της σειρά ήταν και τα πιο απρόσμενα.
Και όσον αφορά την προσωπική μου άποψη, δεν μου άρεσε διότι με άφησε με πολλά ερωτηματικά, ήθελα πραγματικά να δω το τί συμβαίνει με όλους τους υπόλοιπους χαρακτήρες που είδαμε την ζωή τους να ξετυλίγεται σε 45 λεπτά. Αλλά το προσπερνάω ή θέτω το ερώτημα του: “Αν το Κάρτ Ποστάλ θα μπορούσε να συνεχιστεί για 2-3 επεισόδια ακόμη”.
Πάμε όμως στην πλοκή, και ας επικεντρωθούμε στον κύριο πρωταγωνιστή της, Τζόζεφ έναν εσωστρεφή Άγγλο, ή τουλάχιστον έτσι νομίζει ο ίδιος, ελληνικής βέβαια καταγωγής, που επιστρέφει στην Ελλάδα για να αναλάβει θέση συμβούλου σε μια ανασκαφή. Και λοιπόν στο τελευταίο δικό μου επεισόδιο βλέπουμε πως η ζωή του γκρεμίζεται ή αλλάζει με μία πρόταση γάμου που δεν έγινε ποτέ καθώς ο μέχρι τότε έρωτας της ζωής του αποφασίζει να τον αφήσει μόνο και έρημο σε ένα αεροδρόμιο. Έτσι ο Τζόζεφ, μένει στην Κρήτη μόνος, ή τουλάχιστον σχεδόν μόνος, ανακαλύπτοντας τον εσωτερικό του κόσμο και μαθαίνοντας τις ζωές των άλλον.
Μέσα από το ταξίδι αυτό θα συμφιλιωθεί με τον έρωτα που λάθεψε, τις πληγές που κακοφόρμισαν, τον θάνατο που τον σημάδεψε όταν ήταν παιδί. Ο Τζόζεφ σιγά σιγά θα γίνει και πάλι ο Σήφης των ανέμελων παιδικών του χρόνων και μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα γνωρίσει τους πρωταγωνιστές της ζωής του, οι οποίοι και θα κρύβουν μία ιστορία. Εκεί κάπου του γεννιέται η επιθυμία να γράψει “Καρτ Ποστάλ” στον μόλις χαμένο του έρωτα εν ονόματι Σάρα, μόνο που εκείνη έχει αλλάξει διεύθυνση και τα γράμματα παραδίδονται σε λάθος άνθρωπο.
Η υπόθεση της σειράς διαδραματίζεται σε 12 αυτοτελή επεισόδια, της οποίας συνδετικός κρίκος είναι ο Τζόζεφ. Κάθε επεισόδιο έχει τη δική του ιστορία και τους δικούς της πρωταγωνιστές, από τον κάθε πρωταγωνιστή θα πάρεις ένα μάθημα. Και εδώ κάπου αξίζει να σταθώ στα μηνύματα της σειράς διότι πράγματι είναι πολλά, ασχέτως με ποια σειρά την είδες. Θα δεις μία αγάπη LGTBQ να γεννάται και μία καταπιεσμένη γυναίκα να φεύγει από την καθώς πρέπει ζωή της, θα δεις την πλήση εγκεφάλου που κάνει η εκκλησία σχετικά με τον έρωτα και την αγάπη, θα αντικρίσεις την αδικία, θα έρθεις αντιμέτωπος με τον έρωτα που σκοτώνει, θα προσέξεις το πόσο καταπιεστικοί είναι ορισμένοι γονείς προς τα παιδιά τους. Σε αυτή τη σειρά, έπιασα τον εαυτό μου σε κατάσταση εναλλαγής συναισθημάτων, έκλαψα, γέλασα, θύμωσα, προβληματίστηκα είπα ένα μεγάλο “Γιατί;” αρκετές φορές.
Το σχόλιο μου πάνω στα μηνύματα και στις αυτοτελείς ιστορίες, είναι πως θα ήθελα να εμβαθύνουμε λίγο περισσότερο στους χαρακτήρες της σειράς, να δούμε ποιοι πραγματικά είναι αλλά σίγουρα δεν είναι κάτι που με ενόχλησε. Όσον αφορά τις ερμηνείες, είδαμε ηθοποιούς του θεάτρου, βλ. Άννα Μάσχα και Λένα Παπαλιγούρα, να ξεπηδούν στις οθόνες μας σε ρόλους που σίγουρα δεν τους βλέπουμε συχνά. Το κάστ της σειράς πολύ μεγάλο με σπουδαίες ερμηνείες και μετρημένες, αυτό το στοιχείο ίσως είναι κάτι που θα σε κρατήσει σε εγρήγορση για να παρακολουθήσεις το επόμενο επεισόδιο.
Ας σταθώ λίγο στην σκηνοθεσία του θρυλικού Γιώργου Παπαβασιλείου η οποία είχε προδιαγραφές ταινίας, πλάνα υπέροχα που σε έκαναν να θέλεις να βουτήξεις στα χωριά της Κρήτης, προσεγμένα με συναίσθημα και υπέροχους φωτισμούς, η δύναμη της εικόνας και της φωτογραφίας φίλοι μου, η οποία ξεδηπλώνεται άψογα στο “Καρτ Ποστάλ” και συνοδεύεται αρμονικά με την σπουδαία μουσική του Μίνου Μάτσα. Και φυσικά τώρα που μιλήσαμε για μουσική ας σταθούμε στο soundtrack της σειράς, “Εγώ σ’αγάπησα το Μάη” από την υπέροχη φωνή του Σωκράτη Μάλαμα σε στίχους Ελένης Φωτάκη, δεν θα μπορούσε να είναι άλλο.
Άφησα για το τέλος την ανάποδη μου σειρά, έχοντας ολοκληρώσει και τα 12 επεισόδια είπα πως το τέλος προς την αρχή θα έπρεπε να είναι η ορθή σειρά και όσοι δεν την έχετε δει κάντε αρχικά την χάρη στον εαυτό σας να την δείτε και κατά δεύτερον δείτε την ανάποδα, γιατί έτσι η έκπληξη της πλοκής θα είναι ακόμη πιο μεγάλη και η φαντασία σας θα δημιουργήσει χαρακτήρες τους οποίους θα συναντήσετε στην συνέχεια.
Ναι λοιπόν, το “Καρτ Ποστάλ” θα έπρεπε να είναι ένας από τους ύμνους που αποζητούμε στην ελληνική τηλεόραση, με τις αστοχίες του και τα δυνατά του! Και για κλείσιμο στέκομαι σε μία ατάκα ενός επεισοδίου και την λέω με πρόσωπο στραμμένη στην πλοκή του, διότι με γονάτισε ψυχολογικά σε σχεδόν κάθε επεισόδιο “Εμένα με ρώτησες αν θέλω να συγκλονιστώ;”
*Y.Γ. θα μπορούσα να αναλύσω πολλές σκηνές που με άφησαν με σκέψεις αλλά όπως έχω ξαναπεί είμαι κακή spoiler.
Σχόλια