Από το efsyn.gr / ΤΡΙΤΗ ΜΑΤΙΑ Γιώργος Σταματόπουλος / photo ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΕΜΠΑΠΗΣ/ EUROKINISSI
Δεν είναι να απορεί κανείς για τον ανύπαρκτο εορτασμό των διακοσίων χρόνων του ξεσηκωμού, της επανάστασης του 1821, αυτού του ελληνικού θαύματος, μετά από αιώνες και αιώνες δουλείας και ανυπαρξίας. Και μόνο να αναλογιστεί ποιος ήταν υπεύθυνος για τον εορτασμό της εθνικής αυτής επετείου αρκεί για να μην απογοητευτεί από τα αποτελέσματα της επιτροπής. Γιατί το ’21 πρέπει εξ απαλών ονύχων σχεδόν να το έχεις εσωτερικεύσει, να έχεις βιώσει τι σημαίνει σκλαβιά και φτώχεια ή να μην μπορείς να κλάψεις και να γελάσεις μέσα από τη μητρική σου γλώσσα [αλλιώς πενθείς στα ελληνικά και διαφορετικά στα τουρκικά ή στα αρβανίτικα -ή και στα ρωμαίικα].
Είναι και που το εθνικό αφήγημα μετά την απελευθέρωση ήταν εθνικά στρεβλό -στραβά μάθαμε οι πλείστοι τους αγώνες και τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν κατά κάποιον τρόπο σε αυτό το θαύμα. Τι να μας πει η κυρία Δασκαλάκη, που ζει μες στη χλιδή; Πώς να συνομιλήσεις με τους αγωνιστές του ’21 άμα δεν έχεις υποφέρει από τον τύραννο της ένδειας και της υποδούλωσης στον εχθρό αλλά και στην Ανάγκη; Καλύτερα να αρχίσουμε να τα βλέπουμε όλα τούτα σαν αστείο μάλλον παρά να τα πάρουμε στα σοβαρά και να ψάχνουμε ακόμη να κατανοήσουμε πώς γιορτάστηκαν τα διακόσια χρόνια. Μη μας πουν ότι, ξέρετε, ο κορονοϊός δεν επέτρεψε να δείξουμε το έργο μας ή ξέρω ’γώ ο καύσωνας και οι πυρκαγιές στάθηκαν εμπόδιο στην ανάδειξή του, στη «λαμπρότητά» του -δεν χρειάζονται φληναφήματα και ευτελείς δικαιολογίες, αρκετά με τον εμπαιγμό.
Αρκετοί είναι ακόμη σήμερα που θεωρούν ότι το ’21 δεν έχει εισέτι συντελεστεί, αφού δεν τελείωσε με οικείες δυνάμεις αλλά περατώθηκε με τη συμβολή ξένων, που δεν ξέχασαν βεβαίως να βάλουν τους όρους τους, να έχουν λόγο στα εθνικά μας ζητήματα [ακόμη έχουν]. Αν αυτοί έχουν δίκιο [πιστεύω ότι έχουν] τότε τι ακριβώς γιορτάζουμε διακόσια χρόνια μετά από μια ασυντέλεστη επανάσταση; Ξέρει κανείς; Αναρωτιέται κανείς; Μπορεί τα δημοτικά τραγούδια να έσωσαν τον ελληνισμό αλλά ποιος ενδιαφέρεται σήμερα [πλην λαμπρών εξαιρέσεων] για την τύχη και το μέλλον αυτών των τραγουδιών, για το μέλλον της χώρας εννοείται;
Τι να μας κάνουν οι εορτασμοί όταν αγνοούμε την ουσία; Μας αρέσει να αυτοαποκαλούμαστε απόγονοι ηρώων του ’21 [και των αρχαίων], δυσανασχετούμε όμως όταν μας ρωτούν -και δεν ξέρουμε να απαντήσουμε- ποιος ήταν ο χαρακτήρας της επανάστασης ή τι αντίκτυπο είχε στο διεθνές στερέωμα η έκβασή της [όπως τέλος πάντων τελείωσε]. Μας στενοχωρεί επίσης να διαβάζουμε ποια ήταν η κατάληξη πολλών εκ των ηρώων της επανάστασης -πώς πέθανε λόγου χάρη ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ο περίφημος για τη δράση του Νικηταράς· μας ικανοποιεί που αποκλήθηκε Τουρκοφάγος [μας χαροποιεί και μας γεμίζει εθνική υπερηφάνεια μάλιστα, τι να λέμε...]. Το καλό είναι ότι μέσα στον χρόνο εκδόθηκαν -χωρίς η επιτροπή εορτασμού να έχει κανένα λόγο- πολλά και ενδιαφέροντα βιβλία για το ’21 [βασισμένα σε πηγές...].
Σχόλια