Οι Ομάδες Προφορικής Ιστορίας Καταγράφουν Μαρτυρίες και Μνήμες Ανθρώπων με Σκοπό να τις Διαφυλάξουν
Η ιστορικός Τασούλα Βερβενιώτη, «ιθύνων νους» των Ομάδων Προφορικής Ιστορίας στην Ελλάδα, μιλάει στο VICE για το ριζοσπαστικό κίνημα που εμπλουτίζει «από τα κάτω» την Επιστήμη της Ιστορίας.
Ομάδες Προφορικής Ιστορίας: πολίτες, ερασιτέχνες (από το ρήμα εράω/ερώ: αγαπώ) της Ιστορίας συγκεντρώνουν προφορικές μαρτυρίες ανθρώπων της γειτονιάς/περιοχής τους. Προσεγγίζουν με αυτές τις συνεντεύξεις, πρωτογενώς και «από τα κάτω», ιστορικές περιόδους του τόπου μας, συνεισφέροντας στην «επίσημη», ακαδημαϊκή ιστορία έναν πλούτο υλικού με κυρίαρχο συστατικό του στοιχείο την εμπειρία, το βίωμα των αφηγητών.
Ο μέσος άνθρωπος και το «ιδιωματικό» του φιλτράρισμα των «σημαντικών γεγονότων», η αντανάκλαση και κυριαρχική επιρροή της «μεγάλης εικόνας» στις ζωές μας: αυτή είναι η συνεισφορά της προφορικής ιστορίας, αυτό είναι το απόσταγμα των καταγραφών στα «κασετόφωνα» και στις κάμερες των ανθρώπων που απαρτίζουν τις ομάδες προφορικής ιστορίας.
Η ιστορικός Τασούλα Βερβενιώτη πρωτοστάτησε στη δημιουργία αυτού του κινήματος στην Ελλάδα. «Τέλη του 2010 ήτανε, είχα επιστρέψει από το εξωτερικό και μόλις είχε αρχίσει το πρώτο μνημόνιο», λέει η ίδια. «Βρήκα τη γειτονιά μου στην Κυψέλη σε φρικτή κατάσταση. Και σκέφτηκα ότι πλέον δεν με “παίρνει” να γράφω μόνο άρθρα. Γνώρισα κάποιους ανθρώπους στην Κίνηση Κατοίκων 6ου, πρότεινα να ξεκινήσουμε μια ομάδα προφορικής ιστορίας και κάποιοι δέχτηκαν. Έτσι ξεκινήσαμε».
Η Βερβενιώτη ασχολείται με την προφορική Ιστορία από τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Τότε, για να στηρίξει το διδακτορικό της για τις γυναίκες της Αντίστασης, κατέγραψε προφορικές μαρτυρίες παλιών ανταρτισσών του ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός). «Δεν μπορείς να καταλάβεις τι άκουσα», μου λέει. «Και προφορική ιστορία και γυναίκες… Τα ευρωπαϊκά προγράμματα για τις σπουδές φύλου (gender studies) δεν είχαν ακόμα ξεκινήσει, δεν υπήρχε καμία ακαδημαϊκή αναγνώριση της προφορικής ιστορίας στην Ελλάδα. Τότε, η προφορική ιστορία ήταν υποτιμημένη - σαράντα χρόνια μετά αναγνωρίζεται σταδιακά, όπως στο εξωτερικό, ως ένας κλάδος της επιστήμης της Ιστορίας: με μεθοδολογία, αρχές και κανόνες».
Τα δέκα χρόνια που μεσολάβησαν από την πρώτη ομάδα προφορικής ιστορίας στην Κυψέλη ήταν μια δεκαετία κρίσης που, όπως η Βερβενιώτη σημειώνει, σημαδεύτηκε από το φαινόμενο της ιστορικής επιτάχυνσης (acceleration of history). Οι ζωές των ανθρώπων είχαν πολλές αναταράξεις, συχνά ανατροπές- «έγνοιες, βιοτικές συνθήκες, όνειρα, συμβιβασμοί- που καιρός (οι άνθρωποι) να γνωρίσουν τη ζωή τους», θυμάμαι τον στίχο του Λειβαδίτη. Από τις πολλές ομάδες που ακολούθησαν αυτή της Κυψέλης, κάποιες δεν «προχώρησαν».
«Η αδυναμία συνεργασίας είναι χαρακτηριστικό της σύγχρονης κοινωνίας», λέει η Βερβενιώτη. «Αυτή η αδυναμία φάνηκε και στις ομάδες προφορικής ιστορίας (ΟΠΙ)».
Πολλές, εντούτοις, ευδοκίμησαν - και με την καθοδήγηση της ιστορικού, έδωσαν εξαιρετικά αποτελέσματα δουλειάς. «Δεν είχαμε χρήματα, αλλά αυτό ποτέ δεν μας εμπόδισε. Με έναν τρόπο συνεργατικό, “έβγαινε” το κάθε πρότζεκτ που ξεκινούσαμε».
«Η διεξαγωγή μιας συνέντευξης είναι ωραία, ενδιαφέρουσα εμπειρία. Έχει πολύ δουλειά μετά όμως: πρέπει να γράψεις ημερολόγιο, κάτω από ποιες συνθήκες έγινε, να απομαγνητοφωνήσεις, να ετοιμάσεις περίληψη και καρτέλα για την καθεμία. Η επεξεργασία αυτών των post data (μετα-δεδομένα) δεν είναι εύκολη. Εκπαιδεύτηκαν, όμως, σε αυτήν τη λογική. Και δούλεψαν».
Πριν τη δημιουργία κάθε ομάδας, προηγούνταν ένα σεμινάριο της Βερβενιώτη στα μέλη της. «Τα σεμινάρια είναι δωρεάν», διευκρινίζει εμφατικά η ίδια.
Και από στόμα σε στόμα, μετά από δημοσιεύματα στον Τύπο ή με προσκλήσεις ενδιαφέροντος στα social media, γρήγορα οι ομάδες προφορικής ιστορίας (ΟΠΙ) άρχισαν να ξεφυτρώνουν, λέει η Βερβενιώτη, «όπως τα μανιτάρια μετά τη βροχή», σε περιοχές της Αθήνας, αλλά και στην περιφέρεια.
VICE: Με ποιον τρόπο δουλεύει μια ομάδα το κάθε θέμα;
Τασούλα Βερβενιώτη: Πρώτα ετοιμάζει έναν οδηγό συνέντευξης, έναν κοινό άξονα ερωτήσεων. Αυτές είναι οι ημι-δομημένες συνεντεύξεις, όπως αυτή που κάνεις εσύ τώρα: έχεις έναν άξονα, αλλά αφήνεις και μένα να μιλάω ελεύθερα. Πηγαίναμε χωρίς χαρτιά και σημειώσεις, διότι την ώρα που κάνεις συνέντευξη πρέπει να κοιτάς τον αφηγητή σου στα μάτια. Μετά, ο κάθε ερευνητής συστήνει τον αφηγητή του, εξηγεί δηλαδή στην υπόλοιπη ομάδα με ποιον άνθρωπο έχει μιλήσει και παρουσιάζει το υλικό που συγκέντρωσε (ηχογραφημένο ή σε video). Και ακολούθως, τα μέλη της ομάδας συζητούν ώστε να εντοπίσουν τα κύρια θέματα που προκύπτουν από την συνέντευξη. Αρχίζει έτσι να σχηματίζεται η άποψη, να βγαίνουν κάποια συμπεράσματα.
Όταν οι ΟΠΙ παρουσιάζουν τη δουλειά τους γράφουμε ένα κείμενο με εμβόλιμα οπτικοακουστικά αποσπάσματα των συνεντεύξεων. Και οι παρουσιάσεις που κάνουμε τελικά είναι διαδραστικές: συστηνόμαστε, εξηγούμε τον τρόπο δουλειάς μας, έχουμε power points, video.
Τα μέλη της ΟΠΙΚ (Ομάδες Προφορικής Ιστορίας Κυψέλης) ασχολήθηκαν με τη δεκαετία του ’40, την καθημερινή ζωή στις δεκαετίες ’50 και ’60, τους μετανάστες και πρόσφυγες που ζούνε σήμερα στη γειτονιά. Η ΟΠΙΚΟ (ΟΠΙ Κολωνακίου) ασχολήθηκε, με το αποτύπωμα της οικονομικής κρίσης στη γειτονιά της.
Οι ομάδες της Κυψέλης, της Αθήνας, του Κολωνακίου και του Δουργουτίου (προσφυγική συνοικία στον Νέο Κόσμο) παρουσίασαν τη δουλειά τους το 2015 στο συνέδριο της Modern Greek Studies Association που γινόταν στις ΗΠΑ.
Η ΟΠΙΔΗΧ (ΟΠΙ Δήμου Χαλανδρίου) εξέδωσε το βιβλίο: «Η Δεκαετία του 40 και οι Χαλανδραίοι. Προφορικές Μαρτυρίες», μια καλαίσθητη έκδοση με μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν την εποχή εκείνη και πολλές φωτογραφίες.
Η ΕΟΜ -ΟΠΙ (Ερευνητική Ομάδα για τη Μεταπολίτευση) στο Πολιτικό της Νομικής ασχολήθηκε με το ΠΑΣΟΚ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η ΟΠΙΝΙ (Ν. Ιωνία) με τη βιομηχανοποίηση και την αποβιομηχάνιση της γειτονιάς τους, καθώς και με τους πρόσφυγες του ‘22. Και η ΟΠΙΚΑΡ (Καρέας) ασχολήθηκε με πρόσφυγες: Έλληνες από τη Ρωσία, τη Ρουμανία κ.α.. Μεταπολεμικά η βασίλισσα έφτιαξε ένα κτίριο (Το Αστικό) για να μαθαίνουν εκεί κάποιες τέχνες. Αυτό το θέμα δουλεύει τώρα η ΟΠΙΚΑΡ.
Η ΟΠΙ Επταπυργίου συνεργάστηκε με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Πόλης Θεσσαλονίκης - μιλήσανε με πολιτικούς κρατούμενους των Φυλακών και είχαν εξαιρετικά αποτελέσματα στην εκδήλωση που οργάνωσαν.
Στην Καρδίτσα, παρόλο που δεν υπάρχει ΟΠΙ, οι συνεντεύξεις παρουσιάστηκαν σε θεατρική μορφή - ενώ η ΟΠΙ-ΠΕΘΗ (Πετράλωνα/Θησείο), η τελευταία που δημιουργήθηκε πριν το lockdown, διοργάνωσε περιήγηση στον «Ασύρματο», την φτωχογειτονιά όπου γυρίστηκε το αριστουργηματικό «Συνοικία το Όνειρο», του Αλέκου Αλεξανδράκη.
Το τελευταίο διαδικτυακό σεμινάριο έγινε με την Ομάδα εθελοντών που οργανώνει εδώ και δέκα χρόνια, κάθε Αύγουστο, ένα φεστιβάλ στη Μάρπισσα της Πάρου. Και μέσα στον Ιούνιο 2021 έκαναν ένα σεμινάριο δια ζώσης στην Άνδρο, όπου σχηματίστηκε και ΟΠΙ.
Όλες αυτές οι Ομάδες Προφορικής Ιστορίας- και αρκετές ακόμη που δεν αναφέρονται εδώ- έχουν συγκεντρώσει αναρίθμητες ώρες συνεντεύξεων.
«Αυτό που μαθαίνεις κάνοντας συνεντεύξεις, είναι να ακούς: τι λέει ο συνομιλητής σου, ο άλλος άνθρωπος», σχολιάζει η Βερβενιώτη. «Τα γεγονότα δεν θα τα μάθεις από την προφορική ιστορία - με αυτήν θα καταγράψεις, όμως, τη νοηματοδότησή τους από τον κάθε μεμονωμένο άνθρωπο (που τα έζησε). Και θα αντιληφθείς το κλίμα της εποχής, θα ερμηνεύσεις τον τρόπο ζωής των ανθρώπων: τη νοοτροπία, το φέρσιμο και την καθημερινότητά τους».
Αυτό «είναι» η προφορική ιστορία;
Θα μπορούσες να πεις ότι είναι ένα είδος ιστορίας, αλλά και ένα ριζοσπαστικό κίνημα που φέρνει τις φωνές των απλών, των «αφανών» ανθρώπων από όλες τις κοινωνικές κατηγορίες, στο ιστορικό προσκήνιο.
Οι ιστορικοί έγραφαν με βάση τα αρχεία. Αλλά ποιος κρατάει αρχεία; Οι φορείς της εκάστοτε εξουσίας. Οι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι δεν κρατούν αρχεία, αλλά είναι ιστορικά υποκείμενα, έχουν και αυτοί λόγο στα δρώμενα της κοινωνίας. Μέχρι τώρα ήταν «έξω» από την επίσημη Ιστορία. Η προφορική ιστορία, αυτό άλλαξε.
Με την προφορική ιστορία μπορείς να έχεις καλύτερη ορατότητα και μεγαλύτερη πληρότητα, να δεις και την πίσω πλευρά της «μεγάλης εικόνας» που διαμορφώνουν οι εξουσίες και οι αρχηγοί.
Πότε ξεκίνησε η προφορική ιστορία;
Υπό μία έννοια είναι τόσο παλιά όσο και η Ιστορία - ο Θουκυδίδης και ο Ηρόδοτος αντλούσαν υλικό από προφορικές μαρτυρίες, δεν ήταν οι ίδιοι αυτόπτες μάρτυρες των γεγονότων που ιστορούν. Δύο γεγονότα, όμως, αποδείχτηκαν καθοριστικά: καταρχήν το μαγνητόφωνο, η τεχνολογία δηλαδή για να καταγράψεις πρωτογενώς την αυθεντική μαρτυρία. Και μετά, ο εκδημοκρατισμός της κοινωνίας. Όσο πιο δημοκρατική γίνεται η κοινωνία, τόσο περιλαμβάνει και περισσότερες κοινωνικές ομάδες στο ιστορικό προσκήνιο.
Ή έστω δεν τις αγνοεί.
Ακριβώς. Και αυτό ξεκίνησε μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ακόμη πιο έντονα με τα αντι-αποικιακά κινήματα. Στην αλγερινή επανάσταση του 1962, οι Γάλλοι αποικιοκράτες ήταν αυτοί που κρατούσαν τα επίσημα αρχεία, τα δεδομένα. Οι αποικιοκρατούμενοι, όμως, δεν έχουν ιστορία; Τέτοια κενά ανέλαβε να καλύψει η προφορική ιστορία.
Αρχικά η προφορική ιστορία λειτούργησε ως «πατερίτσα» της «κανονικής» ιστορίας. Θα σου πω ένα παράδειγμα από την προσωπική μου εμπειρία ως ιστορικός: ξεκίνησα να γράψω ένα βιβλίο για τις γυναίκες στην Αντίσταση. Και αναζητούσα αντάρτισσες, ένοπλες. Ανάμεσα σε αυτές τις γυναίκες, υπήρχαν και κάποιες που είχαν «γαλόνια», ήταν ανθυπολοχαγοί; Ο ΕΛΑΣ είχε σχολή εκπαίδευσης αξιωματικών στη Ρεντίνα, όμως τα αρχεία της χάθηκαν.
Όπως αποδελτίωνα τις αντιστασιακές εφημερίδες, βρήκα ένα κείμενο με τίτλο «Ελληνοπούλες στα άρματα». Και από κάτω υπογραφή: Ανθυπολοχαγός Λίζα, ΙΧ (9η) Μεραρχία. Ήξερα ότι η 9Η Μεραρχία του ΕΛ.ΑΣ. ήταν στη Δυτική Μακεδονία. Γνώριζα κάποιον παλιό αντάρτη από την περιοχή και μέσα από διαδοχικές επαφές και τηλεφωνήματα, βρέθηκα στην Κοζάνη. Και βρήκα τη Λίζα - τη Λυσίκα Θεοδωρίδου. Με φιλοξένησε δύο μέρες στο σπίτι της και ηχογράφησα όλες τις μνήμες της.
Ξεκινώντας από την ίδια τη Λίζα, ανασύνθεσα όλη τη «γραμμή» των γυναικών ανταρτισσών και αξιωματικών του ΕΛ.ΑΣ.. Η έλλειψη αρχείων με οδήγησε ως ιστορικό στην αναζήτηση των προφορικών μαρτυριών- αυτές οι μαρτυρίες κάλυψαν τελικά ένα κενό της επίσημης Ιστορίας, λειτούργησαν ως «πατερίτσα» της.
Ένας άλλος ρόλος της προφορικής ιστορίας είναι να ερευνήσει και να ερμηνεύσει τελικά, το πως η μνήμη κατασκευάζεται.
Η ελληνική κοινωνία ήταν τόσο πατριαρχική που δεν μπορούσε να αποδεχτεί ότι ο Δημοκρατικός Στρατός σε ένα μεγάλο του ποσοστό αποτελούνταν από γυναίκες. Μόνο στο «Φωτεινό Μονοπάτι» (Sendero Luminoso) στη Λατινική Αμερική, υπήρχαν τόσες πολλές αντάρτισσες, πουθενά αλλού στον κόσμο.
Αυτές οι γυναίκες που στη διάρκεια του Εμφυλίου (1946-1949) βγήκαν στο βουνό και κρατούσαν όπλο, έπρεπε να τελειώσει ο Ψυχρός Πόλεμος (1989) και να μπορέσει η κοινωνία, ως έναν βαθμό, να δει αλλιώς τα πράγματα για να μιλήσουν.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει αυτή την περίοδο με το MeToo. Ρωτάνε κάποιοι «γιατί δεν τα έλεγε νωρίτερα;». Μα, επειδή δεν την άκουγε κανένας.
Μελετά, επίσης, η προφορική ιστορία την υποκειμενικότητα κάθε προσωπικής εμπειρίας και εκδοχής. Οι άνθρωποι στις μνήμες τους αποκρύπτουν, ή παραποιούν, διάφορα πράγματα.
Η προφορική ιστορία ερμηνεύει αυτή την υποκειμενικότητα;
Για την προφορική ιστορία, ακόμα και οι σιωπές είναι πολύτιμες. Μπορείς να κατανοήσεις διότι πολλοί άνθρωποι που έδιναν μια συνέντευξη για την Κατοχή, δεν μιλούσαν για τον Εμφύλιο. Γιατί ένας άνθρωπος δεν θίγει καθόλου κάποια θέματα ή περιόδους; Υπάρχει ερμηνεία για αυτές τις επιλεκτικές σιωπές.
Πριν μερικά χρόνια κατέγραψαν στην Ομάδα Προφορικής Ιστορίας της Αθήνας μια μαρτυρία από την Κατοχή - ένας κύριος μιλούσε για τον πατέρα του, ότι πήγε τότε στους Μολάους, έφερε λάδια και σύκα και «έτσι μπόρεσε η γειτονιά (στην Αθήνα) και έζησε». Ο πατέρας του κυρίου αυτού ήταν μαυραγορίτης - «μικρός» ας πούμε, αλλά μαυραγορίτης. Ο ίδιος ο συνεντευξιαζόμενος τον χαρακτήρισε ως «αλληλέγγυο».
Από τη μια έχεις το «μαύρο χρώμα» της μαύρης αγοράς και από την άλλη το λευκό της αλληλεγγύης: καταλαβαίνεις πως ανάμεσα στο απόλυτο μαύρο και λευκό, υπάρχουν τα χίλια χρώματα του ουράνιου τόξου και της ζωής που είναι πολύπλοκη και πολύπλευρη.
Η πίστη στο «άσπρο-μαύρο», στο «καλό» και στο «κακό», στον «δικό μου» και στον «ξένο», κάνει τους ανθρώπους να φαίνονται ανόητοι. Δεν πρέπει να απαξιώσεις και να αγνοήσεις τον άνθρωπο που θεωρείς ότι ψεύδεται, αλλά να κατανοήσεις γιατί και πως κατασκευάζει αυτή την άποψη, γιατί δίνει αυτό το νόημα στην εμπειρία, στην ιστορία του. Στην Ευρώπη αναπτύσσεται πλέον, ολοένα και περισσότερο, η Ιστορία των Συναισθημάτων».
Γιατί οι άνθρωποι θέλουμε να κατασκευάζουμε την ιστορία (μας);
Διότι έχουμε όλοι ανάγκη από ζωτικούς μύθους. Για να μπορέσουμε να υπάρχουμε με μια ταυτότητα, ο καθένας μας θα πει μια πολύ ωραία ιστορία για τον εαυτό του. Και δεν θα είναι ψεύτης.
Αυτό που συμβαίνει με τα έθνη-κράτη, ισχύει και για τα άτομα. Δεν υπάρχει μόνο η εθνική μυθολογία αλλά και η προσωπική ή οικογενειακή.
Σε ό,τι αφορά τις ομάδες προφορικής ιστορίας, ποιο θεωρείτε ότι είναι το βασικό κίνητρο αυτών που συμμετέχουν;
Νομίζω, η γοητεία αλλά και η αναγκαιότητα της ιστορίας. Από την εποχή της προϊστορίας που «σκαλίζανε» στα τοιχώματα των σπηλαίων, μέχρι την εποχή των βιβλίων και του Διαδικτύου, ο άνθρωπος έχει ανάγκη να ξέρει το παρελθόν του. Προχωράμε κουβαλώντας το «βάρος της ιστορίας», όπως λένε οι Γάλλοι: ένα σακούλι που περιέχει την προσωπική μας ιστορία αλλά και αυτή της οικογένειάς μας, του τόπου μας - κι αυτό έχει ένα βάρος.
Αν δεν ξέρεις τι κουβαλάς, θα νομίζεις ότι είσαι ελαφρύς και πως μπορείς να τρέχεις ανέμελος- αλλά δεν θα είναι έτσι. Και τα βήματά σου θα είναι λάθος.
Ενδιαφέρονται οι σημερινοί άνθρωποι για την ιστορία;
Νομίζω πως ναι. Τα ιστορικά βιβλία είναι στη δεύτερη θέση των πωλήσεων μετά τα λογοτεχνικά. Όμως, «η απομνημόνευση βλάπτει σοβαρά την πνευματική υγεία», αυτός ήταν ο τίτλος ενός τριήμερου μαθητικού συνεδρίου που διοργανώσαμε – οι μαθητές ξετρελάθηκαν, καταγράφοντας οι ίδιοι προσωπικές μαρτυρίες (για το μαθητικό συνέδριο μπες εδώ).
Η προφορική ιστορία μπορεί να διαχυθεί με ποικίλους τρόπους στην εκπαίδευση, όχι μόνο στο μάθημα της Ιστορίας καθαυτό. Εκδόθηκε βιβλίο (το «κατεβάζεις» διαδικτυακά εδώ) για το πως μπορεί ένας εκπαιδευτικός να χρησιμοποιήσει στο μάθημά του την προφορική ιστορία.
Επικοινώνησε μαζί μου κάποτε ένας εκπαιδευτικός από τη Νέα Φιλαδέλφεια- «τα παιδιά εδώ θέλουν να ασχοληθούν με την ΑΕΚ», μου είχε πει. «Αυτό θα κάνεις», του απάντησα. «Και τι σχέση έχει η ΑΕΚ με την ιστορία;», ρώτησε ξανά. Δίσταζε. Η ΑΕΚ ξεκίνησε σαν Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπολιτών και έγινε ΠΑΕ. Όλη αυτή τη διαδρομή του ιστορικού γίγνεσθαι πρέπει να καταλάβει ο μαθητής, όχι να «παπαγαλίζει» ημερομηνίες, πότε γεννήθηκε ο τάδε και πότε δόθηκε εκείνη η μάχη. Αλλά να καταλάβει την πορεία του ανθρώπου στο μικρό πλανητικό χωριό μας και σε αυτόν τον τόπο. Όπως τα παιδιά που τελικά μίλησαν με παλιούς ΑΕΚτζήδες και μέσα από αυτές τις ιστορίες με επίκεντρο/ αφορμή την ΑΕΚ έμαθαν πολλά πράγματα για τη γειτονιά τους.
Αυτή η γενιά έχει την πληροφορία διαθέσιμη - «χτυπάει» κάτι στο Διαδίκτυο και βρίσκει τα πάντα. Η πληροφορία, όμως, δεν είναι γνώση. Τη διαδρομή προς την κριτική αξιοποίηση και τον έλεγχο της πληροφορίας πρέπει να διδαχτούν τα παιδιά
Πού «φυλάσσονται» οι προφορικές μαρτυρίες που συγκεντρώνουν οι ομάδες;
Θεωρώ ότι η Εθνική Βιβλιοθήκη πρέπει να αναλάβει τη διαφύλαξη αυτού του θησαυρού των μαρτυριών που έχουν συγκεντρώσει οι ΟΠΙ. Υποβάλαμε πρόταση, όπως μας κάλεσε ο διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης, για τη δημιουργία μιας διαδικτυακής, δημόσιας πλατφόρμας όπου θα αποθηκεύεται όλο αυτό το υλικό, αλλά ακόμα δεν έχει προχωρήσει.
Στο Πλαίσιο του Συντονιστικού των ΟΠΙ λειτουργεί η Ομάδα Πλατφόρμα με κομπιουτεράδες, βιβλιοθηκονόμο κτλ. Οι προφορικές μαρτυρίες έχουν ταξινομηθεί με βάση τα διεθνή στάνταρ, της British Library, που έχει το μεγαλύτερο αρχείο προφορικών μαρτυριών στον κόσμο και ο Rob Perks, ο Διευθυντής της, μας καθοδήγησε για την ταξινόμηση του δικού μας υλικού. Είμαστε έτοιμοι και περιμένουμε το ΟΚ της Εθνικής Βιβλιοθήκης.
Προς το παρόν, αν μια ομάδα σταματήσει να λειτουργεί, κρατάω εγώ τα αρχεία. Όμως, η θέση τους δεν είναι στον σκληρό δίσκο μου, αλλά στην Εθνική Βιβλιοθήκη.
Στην προφορική ιστορία καταγράφεις τις φωνές κάποιων ανθρώπων. Μετά, πρέπει να δώσεις αυτές τις φωνές πίσω στην κοινότητα. Αυτό είναι η προφορική ιστορία.
Περισσότερα από το VICE
Σχόλια