Πέρασαν κιόλας 11 χρόνια από τη μεγαλύτερη στιγμή στην παγκόσμια ιστορία του ποδοσφαίρου.
Ο Ζιντάν πήγε σε εκείνο το Μουντιάλ σε ηλικία 34 ετών, θεωρούμενος ως βετεράνος και κορεσμένος. Πριν ξεκινήσει η διοργάνωση ανακοίνωσε ότι μετά το τέλος της θα σταματήσει το ποδόσφαιρο.
Μετά το μέτριο ξεκίνημα της Γαλλίας με δύο ισοπαλίες, κάθε ματς κινδύνευε να είναι το τελευταίο της καριέρας του Ζιντάν. Οι αντίπαλοι, πριν από κάθε αγώνα, δήλωναν ότι θα τελειώσουν την καριέρα του. Συνέβη το αντίθετο. Με εκπληκτικές εμφανίσεις, ο Ζιντάν οδήγησε τη Γαλλία στον τελικό, αφού πρώτα απέκλεισε την Ισπανία, τη Βραζιλία και την Πορτογαλία.
Η κοινή γνώμη αποθέωνε τον Ζιζού για τις εμφανίσεις του, αλλά κυρίως για τη «σοβαρότητά» και τον «επαγγελματισμό» του. Οι εφημερίδες τον αντιπαρέβαλαν στον Ροναλντίνιο και τον Ρονάλντο που τους «χάλασε το χρήμα», ενώ ο ίδιος παρέμεινε συνετός, συνεσταλμένος και λιγομίλητος και κοίταζε μόνο το ποδόσφαιρο -δηλαδή τη δουλειά του.
Τη μέρα του τελικού, οι εφημερίδες, τα κανάλια, ο κόσμος, περίμενε την τελευταία μεγάλη επαγγελματική παράσταση του Ζιντάν. Σκόραρε, έπαιξε καλά ως συνήθως, το ματς πήγε στην παράταση. Ώσπου ξαφνικά, 8 λεπτά πριν τελειώσει η παράταση, κουτούλησε στο στέρνο τον Ματεράτσι, έναν άτεχνο ακροδεξιό αμυντικό της Ιταλίας, τον έριξε άπνοο και αναίσθητο στο έδαφος και αποβλήθηκε. Έφυγε για τα αποδυτήρια και έτσι τελείωσε η καριέρα του. Ακόμα κι αν η Γαλλία κατακτούσε το κύπελλο, ο ίδιος δεν είχε βάσει των κανονισμών δικαίωμα να συμμετάσχει στη διαδικασία της απονομής.
Το γεγονός ότι ο Ματεράτσι ήταν νεο-φασίστας και πιθανότατα ο λόγος που ο Ζιντάν τον κουτούλησε ήταν κάποιο σχόλιο για την αραβική καταγωγή του, έδωσε έναν αντιρατσιστικό συμβολισμό στο στιγμιότυπο. Ο Αλγερινός γιος μεταναστών πλάκωσε στο ξύλο έναν Ιταλό φασίστα που τον έβρισε. Η φωτογραφία έγινε μπλουζάκι, με σχόλιο ''Mettre a terre le racisme'' («Χώστε στη γη τον ρατσισμό»), αργότερα έγινε και άγαλμα.
Ωστόσο, η ουσία της κίνησης δεν περιορίζεται σε αυτό. Κουτουλώντας τον Ματεράτσι, εγκαταλείποντας την πιθανότητα να σηκώσει το τρόπαιο του Μουντιάλ και να σβήσει κάθε αμφισβήτηση για το ποιος είναι ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών (με δύο μουντιάλ με τρία δικά του γκολ στους τελικούς και κάθε άλλο πιθανό τρόπαιο), διαψεύδοντας την προκατασκευασμένη προσδοκία εκατοντάδων εκατομμυρίων τηλεθεατών σε όλον τον κόσμο, ο Ζιντάν δεν έγινε τόσο ένας αντιρατσιστής μάρτυρας όσο ένας μυθιστορηματικός υπαρξιστικός ήρωας.
Η φράση του Σαρτρ ότι «ο άνθρωπος επιλέγει τον άνθρωπο, επιλέγοντας πρώτα τον εαυτό του», η ιδέα του Καμί για τη συμβολική σημασία του Μύθου του Σίσυφου στην ανθρώπινη ύπαρξη, η έννοια της αγωνίας στη στιγμιαία επιλογή, δεν είχαν αποδοθεί σε κανένα λογοτεχνικό ή φιλοσοφικό έργο τόσο καλά όσο στη στιγμή που ο Ζινεντίν Ζιντάν επέλεγε να μην είναι αυτό που όλοι περίμεναν, να θέσει τις προτεραιότητες ανάποδα μέσα στη στιγμή της προσωπικής του επιλογής. Εκείνη τη στιγμή, ίσχυσε ο αφορισμός «ο άνθρωπος είναι αυτό που ο ίδιος γίνεται» και αυτό που γίνεται εμπεριέχει όλη τη γοητεία της ατομικής ελευθερίας απέναντι στο προκαθορισμένο πλαίσιο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μεγαλύτερη αθλητική στιγμή στην ιστορία παραμένουν οι υψωμένες γροθιές με τα γάντια των μαύρων πανθήρων στους ολυμπιακούς αγώνες του 1968. Ωστόσο, η στιγμή που ο Ζιντάν ξαπλώνει τον Ματεράτσι στο έδαφος είναι κάτι διαφορετικό: είναι η μεγαλύτερη στιγμή της υπαρξιστικής φιλοσοφίας στη δημόσια σφαίρα.
Κάθε άνθρωπος που σε μια δεδομένη στιγμή βρέθηκε σε μια κατάσταση ελευθερίας να κάνει αυτό που δεν προβλεπόταν, ένιωσε να αναγνωρίζει τον εαυτό του σε εκείνο το στιγμιότυπο. Όπως θα το έλεγε ένας άλλος γαλλο-αλγερινός, ο Αλμπέρ Καμί, «η ευτυχία συνίσταται στην αρμονία ανάμεσα σε έναν άνθρωπο και τις πράξεις του» -και γι' αυτό «πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο».
Ο Ζινεντίν Ζιντάν, ο σημαντικότερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, μας το θύμισε πριν έντεκα χρόνια, βγαίνοντας από το πλαίσιο της νίκης και της ήττας όπως δεν το όρισε ο ίδιος.
Όσα μουντιάλ και αν γίνουν, όσες φορές και αν ρίξουν 7 γκολ ποδοσφαιρικές μηχανές χωρίς τρυφερότητα σε ανοργάνωτα ατάλαντα τσούρμα, όσο κι αν εξελίξουν το σύστημα τίκι - τίκι, όση ταχύτητα και αντοχή κι αν προσθέσουν τα φάρμακα, τίποτα δεν θα ξεπεράσει τη στιγμή που ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών γράφει στα παπούτσια του ένα δισεκατομμύριο τηλεθεατές που περιμένουν στο τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του να ολοκληρώσει τον θρίαμβο σαν τον Κέβιν Κόστνερ σε χολιγουντιανή ταινία και κουτουλάει έναν ανύπαρκτο που τον έβριζε επειδή είναι Άραβας.
Από όλες τις στιγμές τέχνης που πρόσφερε ο Ζινεντίν Ζιντάν στην καριέρα του, αυτή ήταν η πιο επική. Η πιο εντυπωσιακή αποχώρηση του μεγαλύτερου χορευτή στον κόσμο.
Σαν σήμερα, στις 9 Ιουλίου του 2006.
Σχόλια