Ινδουισμός

Ινδός που προσεύχεται στην όψη του Θεού ως Σίβα, καταστροφέα-ανανεωτή

Από το el.m.wikipedia.org

O Ινδουισμός είναι η τρίτη στον κόσμο θρησκεία μετά τον Χριστιανισμό και τον Ισλαμισμό.

Αναφέρεται συχνά ως η αρχαιότερη θρησκεία του κόσμου, καθώς κάποιες από τις ρίζες της ανάγονται στην Εποχή του Σιδήρου. Ο Ινδουισμός έχει περίπου ένα δισεκατομμύριο πιστούς, εκ των οποίων πάνω από το 90% κατοικεί στην Ινδία και αποτελεί επίσης την επικρατούσα θρησκεία και στο Νεπάλ. Ινδουιστικές κοινότητες βρίσκονται επίσης στη Σρι Λάνκα, τη Μαλαισία, τη Σιγκαπούρη, το Μαυρίκιο, τα Νησιά Φίτζι, τη Σουρινάμ, τη Γουιάνα, το Τρινιντάντ και Τομπάγκο, το Ηνωμένο Βασίλειο, τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι Ινδοί θεωρούν ότι η θρησκεία του είναι αιώνια για αυτό την ονομάζουν sanatana dharma

Βραχμανισμός είναι όρος που δόθηκε από ξένους κυρίως στην προ-βεδική περίοδο της θρησκείας αυτής και δεν υποδηλώνει πλέον τον Ινδουισμό.

Ετυμολογία

Σανάτανα Ντάρμα είναι η επίσημη ονομασία της ινδικής θρησκείας, κατά κυριολεξία σε μετάφραση «Αιώνια Αλήθεια».

Ο όρος Ινδουισμός είναι ξενικός, αλλά είναι αυτός που έχει επικρατήσει. Ετυμολογικά προέρχεται από τον ποταμό Ινδό και χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τους Έλληνες που έφτασαν στην Ινδία με τον Μεγάλο Αλέξανδρο για να προσδιορίσει τους ανθρώπους που κατοικούσαν στις όχθες του ποταμού Ινδού.

Τα ιερά κείμενα του Ινδουισμού

Ο Ινδουισμός βασίζεται στα ιερά κείμενα, τα συλλήβδην σάστρα, όπου μεγάλο μέρος των οποίων είναι οι Βέδες. Μέσα στο μεγαλύτερο φάσμα της ινδουιστικής φιλοσοφίας, τα έξι ορθόδοξα συστήματα είναι: η Βεδάντα (Vedanta), η Μιμάμσα (Mimamsa), η Σανκυά (Sankhya), η Βεϊσέσικ (Vaisesika), η Νυάγια (Nyaya), και η Γιόγκα.

Τα συστήματα της Ινδουιστικής φιλοσοφίας ονομάζονται «νταρσάνα» (darshana). Η λέξη αυτή, που υποδηλώνει τη φιλοσοφική γνώση, αναφέρεται για πρώτη φορά στη Βεϊσέσικ αλλά δεν υπάρχει καμία αναφορά σε κανένα αρχαίο έργο ότι οι νταρσάνα ήταν περιορισμένες σε έξι. Ο όρος Shad (έξι) Νταρσάνα εμφανίζεται τη μετά τον Βουδισμό εποχή. Υπήρχαν έξι ετερόδοξες ή μη-Βεδικές σχολές φιλοσοφίας, κυρίως ο Βουδισμός και ο Τζαϊνισμός, που ανθούσαν την εποχή του μονιστή Σάνκαρα (Shankara) ή Σανκαρατσάρυα (Shankaracharya, «ατσάρια» σημαίνει «θρησκευτικός δάσκαλος») που έζησε τον 6ο αιώνα π.Χ. ή τον 1ο αιώνα π.Χ. (υπάρχει διχογνωμία) και γι' αυτό το λόγο είναι πολύ πιθανό να άρχισαν τα ορθόδοξα συστήματα να καλούνται έξι στον αριθμό σε ευθεία αντίθεση με τις μη-θεϊστικές ή ετερόδοξες σχολές.

Η Βεδάντα, το τέλος ή τελικό μήνυμα των ινδουιστικών Βεδών που εμφανίζεται στις Ουπανισάντ, διατυπώνει τη φιλοσοφία του μονιστικού ιδεαλισμού. Ο Σουάμι Σάνκαρα, ανυπέρβλητος υπέρμαχος της Αντβάιτα («μη δυαδική») Βεδάντα, έγραψε: «Ολόκληρο το σύμπαν όπως το καταλαβαίνει κάποιος με τον αισθητήριο νου και την ομιλία δεν είναι παρά καθαρό Πνεύμα (Σατ), η Πραγματικότητα που υπερβαίνει τη Φύση. Τίποτα άλλο δεν υπάρχει» – Crest Jewel of Wisdom, στίχος 391.

Ο Amit Goswami, Ph.D., Καθηγητής Φυσικής στο Ινστιτούτο Θεωρητικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Oregon, γράφει στο βιβλίο του The Self-Aware Universe («Το σύμπαν που έχει επίγνωση του εαυτού του»): «Η σύγχρονη επιστήμη τεκμηριώνει μια αρχαία ιδέα – την ιδέα ότι η συνειδητότητα, και όχι η ύλη, είναι το υπόβαθρο της ύπαρξης των πάντων. […] Η φιλοσοφία που έχει κυριαρχήσει στην επιστήμη για αιώνες (ο υλικός ρεαλισμός) ισχυρίζεται ότι μόνο η ύλη –αποτελούμενη από άτομα ή, σε τελική ανάλυση, από στοιχειώδη σωματίδια– είναι πραγματική· όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα φαινόμενα της ύλης, απλώς ένας χορός των ατόμων που την απαρτίζουν. Αυτή η κοσμοθεωρία καλείται ρεαλισμός επειδή τα αντικείμενα θεωρούνται πραγματικά και ανεξάρτητα από εμάς, ή από το πώς εμείς τα παρατηρούμε. […] Τα γεγονότα αποδεικνύουν το αντίθετο· η επιστήμη καταδεικνύει την ισχύ της μονιστικής φιλοσοφίας έναντι του δυϊσμού – έναντι της αντίληψης ότι το πνεύμα είναι διαχωρισμένο από την ύλη. Στην ιδεαλιστική φιλοσοφία, η συνειδητότητα είναι θεμελιώδους σημασίας. […] Απ’ αυτήν την προοπτική βλέπουμε ότι κάποιες από τις έννοιες διάφορων θρησκευτικών παραδόσεων γίνονται το ίδιο λογικές, καλαίσθητες και ικανοποιητικές όσο είναι και η ερμηνεία των πειραμάτων της κβαντικής φυσικής».

Ιστορία

Προβεδική περίοδος

Προβεδική περίοδος του Ινδουισμού ονομάζεται η περίοδος της ιστορίας του πριν την εμφάνιση των ιερών κειμένων, που ονομάζονται σάστρα («ιερά κείμενα», μέρος των οποίων είναι οι «Βέδες» («βέδα» στα σανσκριτικά σημαίνει «ιερή γνώση»). Η περίοδος αυτή ξεκινά από τα βάθη της ιστορίας.

Ισλαμική κυριαρχία

Μετά τον 8ο αιώνα, το Ισλάμ είχε εξαπλωθεί στη βόρεια Ινδία, και πολλοί Ινδουιστές είχαν μεταστραφεί σε αυτό. Την ίδια εποχή σχηματίστηκε και η «αίρεση» των Σιχ, που πιστεύουν σε ένα μείγμα ινδουιστικών και ισλαμικών δογμάτων.

Ινδική ανεξαρτησία

Μετά την ανεξαρτησία της Ινδίας, το 1947, προέκυψαν προβλήματα στη συνύπαρξη ινδουιστών και μουσουλμάνων, τα οποία οδήγησαν στην απόσχιση των μουσουλμάνων, οι οποίοι δημιούργησαν το Πακιστάν. Έτσι η Ινδία έγινε ένα κράτος με σχεδόν αμιγή ινδουιστικό πληθυσμό.

Χαρακτηριστικά

Ανυπαρξία ιδρυτή

Η «Αιώνια Θρησκεία» (Σανάτανα Ντάρμα) δεν έχει ιδρυτή, ούτε συγκεκριμένο πρόσωπο-σωτήρα. Ο Κρίσνα αναγνωρίζεται ο κύριος προφήτης. Στον Ινδουισμό υπάρχει η λέξη «αβατάρ», που σημαίνει «θεϊκή ενσάρκωση». Ένας αβατάρ δεν είναι ο Ίδιος ο Θεός, ο οποίος ποτέ, κατά τον Ινδουισμό, δεν κατέβηκε στη γη ως ένα ανθρώπινο ον. Κατά τον Ινδουισμό όμως υπάρχουν όντα, αρχικά κοινοί άνθρωποι όπως όλοι μας, αργότερα άγιοι, που τελικά ενώθηκαν με τον Θεό, κάτι που κατά τον Ινδουισμό και τη Γιόγκα είναι εφικτό, που ενσαρκώθηκαν στη γη ως «προφήτες», δηλαδή να διδάξουν στον κόσμο σε ευρεία κλίμακα, ή ζώντας για άλλους λόγους στην αφάνεια, αυτοί ονομάζονται αβατάρ ή θεϊκές ενσαρκώσεις. Ένας από τους μέγιστους αβατάρ του Ινδουισμού είναι ο Μπάγκαβαν Κρίσνα. Οι αβατάρ, σύμφωνα με τον Ινδουισμό, ήταν κάποτε κοινοί θνητοί (ήδη αθάνατοι), που μπορούν με το παράδειγμά τους να εμπνεύσουν τους ανθρώπους, καθώς μπορούν να πουν «κάποτε ήμαστε σαν εσάς, αλλά δείτε πού βρισκόμαστε τώρα – μπορούμε να σας δείξουμε τον δρόμο για την ένωση με τον Θεό, καθ' όσον τον διαβήκαμε». Οι αβατάρ δεν είναι όλοι ίσοι. Υπάρχουν διαβαθμίσεις ανάλογα με το πόσο πολύ έχουν συγχωνευθεί με τον Θεό ή Πνεύμα. Παρακάτω [άλλες παραδοχές του Ινδουισμού] γίνεται εκτενέστερα λόγος γι' αυτό και για τους γκουρού.

Μονοθεϊστική θρησκεία

Ο πυρήνας της ινδουιστικής θρησκείας είναι η πίστη σε έναν μοναδικό Θεό που καλείται Μπράχμαν ή γενικά Πνεύμα. Η λέξη Μπράχμαν δεν πρέπει να συγχέεται με τη λέξη Βραχμά. Οι «θεότητες» όπως η Κάλι, ο Βραχμά, ο Βισνού, ο Σίβα, είναι όψεις του ενός Θεού. Η Κάλι για παράδειγμα «αντιπροσωπεύει την Αιώνια Θεμελιώδη Αρχή στη φύση. Παραδοσιακά απεικονίζεται ως μια γυναίκα με τέσσερα χέρια διότι οι δραστηριότητες της φύσης ή του φαινομενικού κόσμου εκπορεύονται από το λανθάνον Πνεύμα. Τα τέσσερα χέρια συμβολίζουν πρωταρχικές ιδιότητες: δύο ευεργετικές, δύο καταστροφικές, τον ουσιώδη δυϊσμό της ύλης ή δημιουργίας». Ο Παραμαχάνσα Γιογκανάντα, ο πιο διάσημος Ινδουιστής γκουρού, που εισήγαγε τη γιόγκα στη Δύση, εξηγώντας την ινδουιστική φιλοσοφία και θρησκεία (τα δύο συμπίπτουν), γράφει: «Η τριαδική φύση του Θεού, όπως Αυτός εκδηλώνεται στους φαινομενικούς κόσμους, συμβολίζεται στις ινδουιστικές Γραφές ως Βραχμά ο Δημιουργός, ο Βισνού ο Συντηρητής και ο Σίβα ο Καταστροφέας-Ανανεωτής. Οι τριαδικές τους δραστηριότητες εμφανίζονται ασταμάτητα σε όλη τη δονητική δημιουργία. Η Αγία Τριάδα [όμως, του Ινδουισμού] είναι μια διαφορετική σύλληψη απ’ αυτήν της τριαδικής Πραγματικότητας: Σατ, Τατ, Ομ, ή Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Η Τριάδα Βραχμά-Βισνού-Σίβα αντιπροσωπεύει την τριαδική έκφραση του Θεού στην όψη του Τατ ή Υιού, εγγενούς στη δονητική δημιουργία».

Ο ίδιος, στην Αιώνια Αναζήτηση του Ανθρώπου (τίτλος πρωτοτύπου Man's Eternal Quest) αλλά και σε πλήθος βιβλίων του και ομιλιών του που αποτυπώθηκαν σε βιβλία, γράφει επίσης, εξηγώντας τον πυρήνα του Ινδουισμού: «Στην αρχή – όταν δεν υπήρχε δημιουργία – υπήρχε το Πνεύμα. Το Πνεύμα όμως ήθελε να δημιουργήσει και, με τη σκέψη Του που περιείχε αυτήν την επιθυμία, προέβαλε μια μεγάλη σφαίρα φωτός ή συμπαντική ενέργεια η οποία έγινε το σύμπαν. Αυτή η συμπαντική ενέργεια είναι το Άγιο Πνεύμα. «Πνεύμα» σημαίνει κάτι αόρατο και νοήμον. Το «Άγιο Πνεύμα» αναφέρεται στην πνευματική δόνηση ή ενέργεια της δημιουργίας στην οποία η νοημοσύνη του Θεού είναι εγγενής. Αυτή η Νοημοσύνη Του κρατά το σύμπαν σε ισορροπία. Ο Θεός ο Πατέρας είναι η Νοημοσύνη πέρα από τη δημιουργία. Ο Υιός είναι η Νοημοσύνη Του μέσα στη δημιουργία, και το Άγιο Πνεύμα είναι η νοήμων δόνηση της ίδιας της δημιουργίας. Πολύ πριν μιλήσει ο Χριστός γι’ αυτήν, η Τριάδα είχε περιγραφεί στις ινδουιστικές Γραφές: «Ομ, Τατ, Σατ» – Συμπαντική Δόνηση, Κουτάστα Τσαιτάνια και Θεός ο Πατέρας».

Το πιο ιερό κείμενο των Ινδουιστών, κάτι σαν την Αγία Γραφή των Χριστιανών, είναι η Μπάγκαβαντ Γκίτα, κατά κυριολεξία «Το Τραγούδι του Κυρίου», που περιλαμβάνεται στη Μαχαμπαράτα, το μεγαλύτερο έπος του κόσμου σε ποιητική μορφή. Ο κόσμος διέπεται από έναν καθολικό νόμο.

Σύμφωνα με συζητήσεις στην Αγγλική Wikipedia, και σε άλλες έγκυρες πηγές το ερώτημα είναι τι σημαίνει Θεός: Σύμφωνα με τη γενική παραδοχή, ο Θεός πρέπει να έχει τρεις κυρίαρχες ιδιότητες: να είναι πάνσοφος, παντοδύναμος και πανάγαθος. Σύμφωνα με τον Ινδουισμό, ο Θεός είναι πάνσοφος και παντοδύναμος, αλλά έχει και μια καταστροφική όψη, κι αυτό μάλιστα τονίζεται στην Μπάγκαβαντ Γκίτα, την πιο διάσημη και αγαπημένη γραφή των Ινδουιστών, η οποία, όπως ειπώθηκε, είναι η βασική ιερή τους γραφή, στο κεφάλαιο Χ, με τίτλο «Το Όραμα των Οραμάτων – Ο Κύριος Αποκαλύπτει τη Συμπαντική Μορφή Του». O θάνατος, οι αρρώστιες, τα ατυχήματα, είναι μέρος των συμπαντικών νόμων. Γενικότερα η γέννηση συνοδεύεται από συντήρηση-διατήρηση και καταστροφή, όπως συμβαίνει και στα φυτά και τα ορυκτά. Σύμφωνα με τον Ινδουισμό, ο Θεός δεν θεωρείται κακός γι' αυτό το λόγο, εφόσον ο Ινδουισμός πιστεύει στη μετενσάρκωση, στην οποία ο θάνατος είναι απλώς μια αλλαγή στη μορφή, ένας μεγάλος και βαθύς, αναζωογονητικός ύπνος, μετά τον οποίο η ψυχή αλλάζει «όχημα», ή «ένδυμα» και συνεχίζει το ταξίδι της προς την ένωση με τον Θεό. Τα προβλήματα του ανθρώπου τα δημιούργησε ο ίδιος ο άνθρωπος, σύμφωνα με τον Ινδουισμό, αν και, όπως όλες οι θρησκείες του κόσμου, αδυνατεί να απαντήσει στο μέγιστο ερώτημα όλων: «Γιατί δημιούργησε ο Θεός τον κόσμο; Αν τον είχε ανάγκη, αυτό σημαίνει αναγκαστικά ότι δεν είναι πλήρης, άτοπο, σύμφωνα με γενική ομολογία όλων (συμπεριλαμβανομένου και του Ινδουισμού). Κι αν δεν τον είχε ανάγκη, τότε γιατί δημιούργησε τον άνθρωπο που ήξερε ότι θα μπει σε προβλήματα;»

Το ζήτημα λοιπόν που τίθεται από την αγγλική Wikipedia και τον ιστότοπο Philosophy of Religion όσον αφορά τον μονοθεϊσμό ή όχι είναι αν ο Θεός ορίζεται και ως πανάγαθος, και αν είναι πράγματι πανάγαθος στην περίπτωση του Ινδουισμού. Δεν είναι εξακριβωμένο κατά πόσο ο ορισμός αυτός του Θεού είναι έγκυρος θεολογικά και τελικά αληθινός, ούτε αν χρειάζεται γενικότερα η συζήτηση αυτή, εφόσον και κατά τη χριστιανική άποψη (ασφαλώς μονοθεϊστική θρησκεία), ο Θεός έπλασε μεν τον άνθρωπο «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή Του», ο άνθρωπος όμως εξέπεσε και τώρα αμαρτάνει, με συνέπεια να κινδυνεύει να πάει στην κόλαση, κάτι που όρισε ο Ίδιος ο Θεός. Δεν γνωρίζει κανείς αν μπορεί να ειπωθεί ότι ο Θεός δεν ήξερε ότι θα συνέβαινε αυτό.

Πάντως, ο Ινδουισμός πρεσβεύει ότι ο Θεός πράγματι είναι πανάγαθος, με την έννοια ότι απλώς ονειρεύεται αυτό το σύμπαν, όπως και τους ανθρώπους και όλα τα όντα, τα οποία κι αυτά με τη σειρά τους ονειρεύονται, και θα ξυπνήσουν από το όνειρο όταν ενωθούν μαζί Του μέσω διαλογισμού γιόγκα, ή και χωρίς αυτό, σύμφωνα με τη φυσική εξελικτική πορεία του ανθρώπου όπως την όρισε ο Θεός, ότι κάποτε, μετά από εκατομμύρια ενσαρκώσεις, ο άνθρωπος τελικά θα φτάσει τον Θεό – αυτό είναι το έσχατο πεπρωμένο του και το έσχατο τέλος του ταξιδιού της ψυχής (να γυρίσει στο σπίτι της, τον Θεό). Το ερώτημα μάλλον παραμένει: «Είτε ονειρεύεται είτε οτιδήποτε, γιατί μας δημιούργησε;». Αυτή είναι μια ερώτηση προς όλες τις θρησκείες του κόσμου. Τα συμπεράσματα ανήκουν στους αναγνώστες.

Βασικές παραδοχές του Ινδουισμού:

Ένας Θεός: Σύμφωνα με την ινδουιστική φιλοσοφία, τα πάντα μέσα στο σύμπαν και έξω απ’ αυτό αποτελούνται από μία ουσία, το Πνεύμα, που είναι συνειδητότητα, το Ανεκδήλωτο Απόλυτο. «Μέσα Του η ζωή, η συμπαντική Του συνειδητότητα και η παντοδυναμία Του, όλα υπήρχαν χωρίς διαφοροποίηση. Δεν υπήρχε χώρος ή χρόνος, ούτε δυαδική αντίληψη ή νόμος σχετικότητας. Οτιδήποτε υπήρξε, υπάρχει, ή επρόκειτο να υπάρξει υφίστατο ως Ένα Αδιαφοροποίητο Πνεύμα. Ο χώρος και ο χρόνος και η σχετικότητα είναι κατηγορίες των αντικειμένων. Όταν όμως δεν υπήρχαν πεπερασμένα αντικείμενα της δημιουργίας, δεν υπήρχαν ούτε οι διαστάσεις της ύπαρξης που τα προσδιορίζουν, υπήρχε μόνο το Μακάριο Πνεύμα».

Το Πνεύμα ή Θεός κατοικεί μέσα στη δημιουργία και έξω απ’ αυτήν, σε μια «χωρίς δόνηση περιοχή», και καλείται επίσης Συμπαντική Συνειδητότητα. Η Συμπαντική Συνειδητότητα δημιούργησε ψυχές που κατήλθαν απ’ Αυτό στη θνητή κατάσταση της ταύτισης με το ανθρώπινο σώμα ανθρώπινη κατάσταση. Το Άπειρο Πνεύμα εμφύτευσε τη νοήμονα δημιουργική Συμπαντική Ενέργειά Του με την εξατομίκευσή Του σε ψυχές και σε όλη τη δημιουργία. Όλα τα πράγματα προέρχονται απ’ αυτήν τη νοήμονα Συμπαντική Ενέργεια, είναι φτιαγμένα απ’ αυτήν, συντηρούνται από αυτήν και τελικά διαλύονται μέσα σ’ αυτήν και από εκεί στο Πνεύμα.

Από τα πολλά τμήματα των αρχαίων ιερών Γραφών, εδώ αναφέρονται μόνο τρεις στίχοι της Μπάγκαβαντ Γκίτα, που είναι η «Αγία Γραφή» των Ινδουιστών, στην οποία ο Θεός διαβεβαιώνει: «Απ’ όλες τις εκδηλώσεις, είμαι η αρχή, η μέση, και το τέλος» (X:32). «Εγώ, ο Αμετάβλητος και Αιώνιος, συντηρώ και διαποτίζω ολόκληρο το σύμπαν μόνο μ’ ένα μικρό τμήμα της Ύπαρξής Μου» (X:42). Είμαι η Πηγή των πάντων: από Μένα αναδύεται όλη η δημιουργία» (X:4-5, 8).

Αν κάποιος είναι προκατειλημμένος ή δεν γνωρίζει σε βάθος, κάνει λάθη. Σχετικά με τη θρησκεία θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί και ουδέτεροι. Ο διάσημος Ινδουιστής Παραμαχάνσα Γιογκανάντα γράφει στην Αυτοβιογραφία Ενός Γιόγκι που αναφέρθηκε:

«Η ζωή του Κρίσνα έχει παρερμηνευθεί από πολλούς σχολιαστές της Δύσης. Η αλληγορία των Γραφών συχνά προκαλεί σύγχυση σε όσους αναλύουν τα κείμενα με την κυριολεκτική τους έννοια. Μια κωμική γκάφα από έναν μεταφραστή το περιγράφει αυτό γλαφυρά. Η ιστορία αφορά έναν εμπνευσμένο άγιο του μεσαίωνα, τον τσαγκάρη Ραβίντας, ο οποίος τραγούδησε με τα δικά του απλά λόγια το πνευματικό μεγαλείο που κρύβεται σε όλη την ανθρωπότητα:

"Κάτω από τον απέραντο θόλο του γαλάζιου, ζει η θεότητα, ντυμένη έτσι ώστε να μη φαίνεται".

Δεν μπορείς παρά να χαμογελάσεις όταν ακούσεις την πεζή ερμηνεία του ποιήματος του Ραβίντας από έναν συγγραφέα της Δύσης:

"Μετά έχτισε μια καλύβα, έστησε μέσα σ’ αυτήν ένα είδωλο που έκανε από ένα τομάρι και άρχισε να το προσκυνά"».

Η Αντβάιτα Βεδάντα (μονισμός και όχι δυϊσμός):

Η Μετενσάρκωση: «Ο άνθρωπος μετενσαρκώνεται στη γη μέχρι να επανακτήσει συνειδητά το ανάστημά του ως γιος του Θεού». Η κάθοδος από τον Θεό είναι η εξής:

Η Απελευθέρωση: Το τέλος του ταξιδιού της ψυχής είναι πάντα η ένωση με τον Θεό και δεν υπάρχει «αιώνια κόλαση». Ο πιο διάσημος στη Δύση Ινδουιστής, ο Παραμαχάνσα Γιογκανάντα, γράφει: «Ακόμα κι ένας γήινος δικαστής έχει επαρκή λογική ώστε να καταδικάσει έναν εγκληματία ανάλογα με τη φύση και τον βαθμό του εγκλήματός του. Σίγουρα ο αμερόληπτα δίκαιος Κριτής όλων των κριτών, ο Συμπαντικός Νόμος, επιτάσσει ανταμοιβές ή τιμωρίες ανάλογες με την καρμική διαγωγή κάποιου στο γήινο επίπεδο. Ένα εκατομμύριο χρόνια επαναλαμβανόμενων αμαρτιών θα προσέλκυε ένα εκατομμύριο χρόνια άθλιων ενσαρκώσεων, όχι όμως περισσότερων. Ακόμα όμως και αιώνες άγνοιας και φαύλων πράξεων δεν θα μπορούσαν να αλλάξουν την αιώνια εγγενή θεϊκή φύση της ψυχής. Ο άνθρωπος μπορεί να διασκεδάσει καταχρώμενος την ελεύθερη θέλησή του για κάμποσο καιρό και να φέρει το ψευδές παρατσούκλι του θνητού, αλλά αυτή η προσωρινή αυταπάτη δεν μπορεί ποτέ να εξαλείψει το σημάδι της αθανασίας και της τελειότητας της εικόνας του Θεού που είναι εντυπωμένη στην ψυχή του. Εφόσον η ψυχή είναι μια εκπόρευση της Υπόστασης του Θεού, είναι προδήλως αδύνατο ο αληθινός Εαυτός του ανθρώπου να υποβαθμιστεί σε μια σατανική οντότητα στην οποία να αξίζει αιώνια καταδίκη».

Εξέλιξη και ενέλιξη:

Οι κάστες είναι εκφυλισμός της αρχικής τους ταξινόμησης, που γινόταν με εντελώς διαφορετικά κριτήρια.

Το κάρμα:

Ορισμός και ύπαρξη του Σατανά: Ο Σατανάς ονομάζεται «μάγια», που σημαίνει αυταπάτη, και υπάρχει και είναι όργανο του Θεού. Υπάρχει η αυταπάτη όλων των όντων, με τον όρο μάγια, και η ατομική αυταπάτη της ψυχής που καλείται αβίντια (α-βίντια «μη γνώση»). Ο Θεός δημιούργησε την αυταπάτη, ως μέρος του συμπαντικού «θεατρικού έργουυ», ή άλλως του «συμπαντικού ονείρου».

Η αμαρτία και το λάθος είναι πνευματικά συνώνυμα:

Η μετάνοια είναι απλώς αποκήρυξη του λάθους και μη επανάληψή του. Δεν απαιτείται συντριβή, όπως στον Χριστιανισμό.

Άφεση αμαρτιών δεν μπορεί να δοθεί από ιερείς:

Αβατάρ

Γκουρού

Άλλες παραδοχές του Ινδουισμού

Το Πνεύμα ή Θεός κατήλθε ως ψυχή μέσω των λεπτοφυών αστρικών εγκεφαλονωτιαίων κέντρων στον εγκέφαλο και στα πλέγματα της σπονδυλικής στήλης και στο νευρικό σύστημα, στις αισθήσεις και στο υπόλοιπο σώμα, και εμπλέκεται εκεί ως η ψευδο-ψυχή ή εγώ. Τα πλέγματα της σπονδυλικής στήλης είναι τα αποκαλούμενα «τσάκρα», ή «λωτοί», ή «τροχοί», ή υπογεννήτριες της Συμπαντικής Ενέργειας, που δίνει ζωή στον άνθρωπο. Η Συμπαντική αυτή ενέργεια ονομάζεται στα σανσκριτικά πράνα, μια λέξη που επίσης δηλώνει την ενέργεια που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο και του δίνει ζωή, που υποδιαιρείται μέσα στο σώμα σε πέντε ρεύματα. Συγκεκριμένα, η πράνα είναι «Σπίθες νοήμονος ενέργειας, πιο λεπτοφυούς από την πυρηνική, που συνιστούν τη ζωή, οι οποίες συλλογικά αναφέρονται στις πραγματείες των ινδουιστικών Γραφών ως πράνα. Στον υλικό κόσμο υπάρχουν δυο είδη πράνα: (1) η συμπαντική δονητική ενέργεια που είναι πανταχού παρούσα στο σύμπαν, δομώντας και συντηρώντας τα πάντα, και (2) η ειδική πράνα ή ενέργεια η οποία διαποτίζει και συντηρεί κάθε ανθρώπινο σώμα μέσω πέντε ρευμάτων ή λειτουργιών. Το ρεύμα Πράνα εκτελεί τη λειτουργία της δημιουργίας κρυσταλλικών δομών, το ρεύμα Βυάνα, τη λειτουργία της κυκλοφορίας, το ρεύμα Σαμάνα, τη λειτουργία της αφομοίωσης, το ρεύμα Ουντάνα, τη λειτουργία του μεταβολισμού, και το ρεύμα Απάνα, τη λειτουργία της αποβολής.

Το ανθρώπινο σώμα, σύμφωνα με την ινδουιστική φιλοσοφία, δεν είναι μόνο το υλικό, αλλά και το αστρικό, το οποίο είναι καθαρή ενέργεια και δίνει ζωή στο υλικό, το οποίο είναι μόνο ένα σύνολο χημικών στοιχείων, και το αιτιατό, το οποίο, όπως υποδηλώνει η λέξη, είναι η αιτία του αστρικού, και είναι καθαρή συνειδητότητα. Η ανθρώπινη ψυχή είναι, έτσι, εγκλωβισμένη σ’ αυτά τα τρία σώματα. Για να ενωθεί με τον Θεό, πρέπει να απελευθερωθεί και από τα τρία. Για να το πετύχει αυτό, πρέπει η ενέργεια και η συνειδητότητα του ανθρώπου να ακολουθήσει ακριβώς την αντίστροφη πορεία της καθόδου, ώστε να επιτύχει την άνοδο, ή «ανάληψη», ένωση μαζί Του.

Η κατάβαση του Πνεύματος ως ψυχή έγινε μέσω των λεπτοφυών αστρικών εγκεφαλονωτιαίων κέντρων (τσάκρα, που επίσης λέγονται λωτοί, κέντρα, πάντμα, τροχοί, ή πλέγματα) στον εγκέφαλο και στα πλέγματα της σπονδυλικής στήλης και στο νευρικό σύστημα, στις αισθήσεις και στο υπόλοιπο σώμα, και εμπλέκεται εκεί ως η ψευδο-ψυχή ή εγώ. Στην ταυτισμένη με το σώμα κατάσταση το εγώ εμπλέκεται περαιτέρω με τον αντικειμενικό κόσμο. Το εγώ πρέπει να υποχρεωθεί να ανέβει μέσω του ίδιου μονοπατιού της σπονδυλικής στήλης μέχρι να συνειδητοποιήσει τον αληθινό Εαυτό του ως ψυχή και μέχρι να ενωθεί ξανά η ψυχή με το Πνεύμα. Η γιόγκα δηλώνει ότι αυτή η εγκεφαλονωτιαία οδός είναι η μία ευθεία λεωφόρος που όλα τα κατελθόντα στη γη θνητά όντα πρέπει να ακολουθήσουν για την τελική άνοδο προς την απελευθέρωση. Τα επτά κέντρα είναι θεϊκά σχεδιασμένες έξοδοι ή «πόρτες-παγίδες» μέσα από τις οποίες η ψυχή κατήλθε στο σώμα και μέσα από τις οποίες πρέπει να ανέλθει ξανά με τη διαδικασία του διαλογισμού. Με επτά διαδοχικά βήματα, η ψυχή δραπετεύει και εισέρχεται στη Συμπαντική Συνειδητότητα. Στη συνειδητή ανοδική διέλευσή της μέσα από τα επτά ανοιγμένα ή «αφυπνισμένα» εγκεφαλονωτιαία κέντρα, η ψυχή διασχίζει τη λεωφόρο προς το Άπειρο, το αληθινό μονοπάτι από το οποίο η ψυχή πρέπει να ξαναπεράσει για να επανενωθεί με τον Θεό.

Όταν ο Θεός εξατομικεύει ένα τμήμα της άπειρης Ύπαρξής του με το να εγκλωβίζει το τμήμα αυτό σ’ ένα σώμα, αυτή η εικόνα του Θεού, η ψυχή, κατοικεί εκεί σ’ ένα λεπτοφυές κέντρο άπειρης συνειδητότητας. Από άποψης ανατομίας το κέντρο αυτό βρίσκεται στον εγκέφαλο. Ονομάστηκε από τους σοφούς της αρχαίας Ινδίας σαχασράρα, «χιλιοπέταλος λωτός»

Η Σκάλα της Συνειδητότητας και η αντιστροφή

Με λίγα λόγια, στην ταυτισμένη με το σώμα κατάσταση το εγώ εμπλέκεται περαιτέρω με τον αντικειμενικό κόσμο. Το εγώ πρέπει να υποχρεωθεί να ανέβει μέσω του ίδιου μονοπατιού της σπονδυλικής στήλης μέχρι να συνειδητοποιήσει τον αληθινό Εαυτό του ως ψυχή και μέχρι να ενωθεί ξανά η ψυχή με το Πνεύμα.

Όταν η συνειδητότητα του Πνεύματος κατέρχεται και εκδηλώνεται στον άνθρωπο, προσλαμβάνει όλα τα χαρακτηριστικά που μπορούν να ταξινομηθούν σε τέσσερις διακριτές κατηγορίες. Παρακάτω παρατίθενται οι διάφορες καταστάσεις μέσω των οποίων η συνειδητότητα σε κάθε άνθρωπο κατήλθε από το Πνεύμα και μέσω των οποίων πρέπει να ανέλθει για να ανακτήσει ενότητα με τον Θεό.

Στην αρχική μας κατάσταση της ενότητας με τον Θεό, όταν ήμασταν στην αγκαλιά του Πατέρα, ήμασταν η άπειρη Συμπαντική Συνειδητότητα που βρίσκεται μέσα σε όλη τη δημιουργία και πέρα απ’ αυτήν – το πανταχού παρόν, πάντα υπάρχον, πάντα συνειδητό, πάντα χαρούμενο Πνεύμα. Η Συμπαντική Συνειδητότητα είναι η συνειδητότητα ή νοημοσύνη του Θεού μέσα στη δημιουργία και έξω απ’ αυτήν.

Κατερχόμενοι στη δημιουργία, σταματήσαμε να έχουμε επίγνωση του Απόλυτου Πνεύματος πέρα από τη δημιουργία, αλλά εξακολουθούσαμε να έχουμε επίγνωση της αγνής αντανάκλασης του Θεού που διαποτίζει κάθε άτομο και μόριο μέσα στη δημιουργία και να είμαστε ένα μ’ αυτήν. Η συνειδητότητα αυτή, που είναι η νοημοσύνη του Θεού μέσα στη δημιουργία, καλείται στις ινδουιστικές Γραφές «Κουτάστα Τσαϊτάνια».

Όταν η κατερχόμενη συνειδητότητα εγκλωβίζεται στη σωματική μορφή, λέγεται «ψυχή», εξατομικευμένο Πνεύμα. Η συνειδητότητα της ψυχής είναι το υπερσυνείδητο – η συνειδητοποίηση ότι η ψυχή είναι δημιουργημένη από την Ουσία του Θεού, με όλες τις ιδιότητές Του της παντογνωσίας και πανταχού παρουσίας, αλλά εξατομικευμένη με το κάλυμμα του σώματος.

Όταν η συνειδητότητα κατεβαίνει από το αγνό υπερσυνείδητο της ψυχής στο υποσυνείδητο, χάνει τη θεϊκή επίγνωσή της και ταυτίζεται με το σώμα. Η υποκειμενική συνειδητότητα, ή «εγώ είμαι», που αποκτά η ψυχή όταν συνδέεται με το σώμα και τις σχέσεις του περιβάλλοντος, λέγεται «εγώ» ή ψευδο-ψυχή (αχάμκαρα).

Συνεχίζοντας να κατεβαίνει, η συνειδητότητα, ως εγώ, περνά μέσω του ημι-υποσυνειδήτου στο συνειδητό επίπεδο, και από εκεί στο κατώτατο επίπεδο, την προσκόλληση στις αισθήσεις.

Όταν η συνειδητότητα του ανθρώπου έρχεται στα ανώτερα εγκεφαλονωτιαία κέντρα (το κέντρο του προμήκους μυελού, της Κουτάστα και του χιλιοπέταλου λωτού στο σώμα), εκδηλώνεται ως υπερσυνείδητο, κατά Χριστόν Συνειδητότητα και συμπαντική συνειδητότητα.

Όταν είναι στα σπλάχνα, την υλική σπονδυλική στήλη και τον κατώτερο εγκέφαλο, εκδηλώνεται ως η κατάσταση του υποσυνειδήτου.

Όταν το κέντρο της βρίσκεται στα νεύρα, τους μυς και τις αισθήσεις, και στις περιοχές του εγκεφάλου που τα ελέγχουν αυτά, η συνειδητότητα του ανθρώπου εκδηλώνεται ως η συνειδητή κατάσταση.

Κατεβαίνοντας τη σκάλα της συνειδητότητας, η ψυχή χάνει τη φυσιολογική της κατάσταση της πανταχού παρουσίας και γίνεται ολοένα και πιο οριοθετημένη και περιορισμένη.

Ο σκοπός της γιόγκα είναι να αντιστρέψει την προς τα κάτω ροή της συνειδητότητας και να κάνει την ψυχή να ανέβει από τη συνειδητότητα του εγώ πίσω στη συμπαντική συνειδητότητα.

Ο Ινδουισμός αποτελεί μεγάλη θρησκεία στην Ινδία. Ακολουθείται από το περίπου 79.8% του πληθυσμού της χώρας των 1,21 δις (απογραφή 2011) (960 εκατομμύρια πιστοί). Άλλες χώρες με σημαντικό ποσοστό Ινδουιστών είναι το Νεπάλ (23 εκατομμύρια), Μπαγκλαντές (15 εκατομύρρια) και το Μπαλί (3.9 εκατομμύρια)[. Η πλειοψηφία των Βιετναμέζων Τσαμ επίσης ακολουθούν τον Ινδουισμό.

Χώρες με μεγαλύτερο αριθμό Ινδουιστών (2008):

Νεπάλ 81,3%