Η «ΜτΚ»... συνάντησε την πρόεδρο του πολιτιστικού συλλόγου τεχνών «Οι Ανθεμούσες» Σόνια Καζλάρη
Ζωγραφίζουν τοίχους παλιών σπιτιών, πετρόχτιστες βρύσες μέχρι και τενεκέδες τυριών... Στόχος τους είναι να ομορφύνουν τον τόπο τους, να ομορφύνουν τις ζωές τους, κόντρα στη μιζέρια και το φόβο που έχει κυριέψει τους πάντες αυτή την περίοδο. Το σίγουρο είναι ότι οι γυναίκες-μέλη του Πολιτιστικού Συλλόγου Τεχνών «Οι Ανθεμούσες», της Γαλάτιστας Χαλκιδικής περνούν την εποχή της πανδημίας με δημιουργικό τρόπο.
Η πρόεδρος του συλλόγου, Σόνια Καζλάρη, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη αλλά μεγάλωσε και ζει μόνιμα στην Γαλάτιστα. Είναι παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών.
Πως ασχοληθήκατε με τη ζωγραφική;
Η ζωγραφική ήταν η μεγάλη μου αγάπη από τα παιδικά χρόνια και πιστεύω έμφυτο ταλέντο. Από παιδί, μου άρεσε να ζωγραφίζω παρατηρώντας τα αντικείμενα, κυρίως να ζωγραφίζω ανθρώπινες φιγούρες. Είχα δύσκολα εφηβικά χρόνια, οι συνθήκες δεν με άφησαν να σπουδάσω την τέχνη που τόσο αγαπούσα. Έχασα τον πατέρα μου, αναπάντεχα, στα 14 μου.
Η κλειστή κοινωνία του χωριού, μία μητέρα που έπρεπε να αναλάβει να γίνει και πατέρας, να μεγαλώσει, να σπουδάσει μόνη της δύο παιδιά. Δεν κατάφερα να πραγματοποιήσω το παιδικό μου όνειρο. Παντρεύτηκα, έκανα οικογένεια, αφιέρωσα όλο μου τον χρόνο στο μεγάλωμα των παιδιών μου.
Χρόνια μετά τη γέννηση του τρίτου παιδιού μου, το 2006 ξεκίνησε μία σειρά από σεμινάρια της Ν.Ε.Λ.Ε., της τότε Νομαρχίας Χαλκιδικής, με πιστοποίηση, τα οποία παρακολούθησα. Από τότε δεν σταμάτησα να ασχολούμαι με την τέχνη της ζωγραφικής. Ήταν το έναυσμα για να πραγματοποιήσω το παιδικό μου όνειρο.
Πως δημιουργήσατε τον σύλλογο;
Η ιδέα της ίδρυσης ενός συλλόγου με αντικείμενο τα εικαστικά, τον πολιτισμό, την λαογραφία και την παράδοση ήρθε τελείως αυθόρμητα. Στα μαθήματα ζωγραφικής που παρακολουθήσαμε (το 2006-2009), έβλεπα τα ίδια σχεδόν πρόσωπα κάθε φορά.
Συζητώντας, καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως έλειπε από το χωριό μας ένας πολιτιστικός σύλλογος που να προσφέρει στις γυναίκες δημιουργικό, ποιοτικό χρόνο. Να συμβάλλει στη διάσωση της πολιτιστικής κληρονομιάς μας, την ανάδειξη του χωριού μας.
Συντάξαμε ένα ερωτηματολόγιο, για το όνομα, τις δράσεις, τους κανόνες του και ένα πρόχειρο καταστατικό για τη δημιουργία του συλλόγου μας. Ξεκινήσαμε μία ομαδική δουλειά καλλιτεχνώντας μικροαντικείμενα, με ντεκουπάζ, κεριά, πίνακες, κοσμήματα κ.ά. οργανώνοντας μπαζάρ, λαχειοφόρους αγορές για να συγκεντρώσουμε τα χρήματα για τα πρώτα έξοδα, της δημιουργίας του συλλόγου. Τελικά τα καταφέραμε και το όνειρο πήρε σάρκα και οστά στις 10 Σεπτεμβρίου του 2010.
Που στεγάστηκε ο σύλλογος;
Δυστυχώς δεν υπήρχε χώρος εκτός από μία κοινόχρηστη αίθουσα που γινόταν όλες οι δραστηριότητες, το χορευτικό κ.λπ. Ζητήσαμε το παλιό δεσποτικό, το πνευματικό κέντρο του Αγίου Νικολάου, που ανήκε στην εκκλησία, το οποίο δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Ήταν πολλά χρόνια ακατοίκητο με φθορές στα πατώματα, στην σκεπή, στα υδραυλικά. Διαθέσαμε 2.200 ευρώ που συγκεντρώσαμε από τα παζάρια που κάναμε πουλώντας έργα μας για τις επισκευές, με πολύ προσωπική δουλειά.
Με συμφωνία, που κάναμε με τον ιερέα της ενορίας, δεν πληρώναμε ενοίκιο, ώσπου να συμπληρωθεί το ποσό που διαθέσαμε για τις εργασίες. Έτσι ξεκινήσαμε εκεί μαθήματα ζωγραφικής και κάποια σεμινάρια. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα δεν μπορούσαμε να ανταπεξέλθουμε στα έξοδα. Ήμασταν τυχερές όταν είδαμε τον τότε δεσπότη που είχε επισκεφθεί την εκκλησία δίπλα στον χώρο μας.
Τον καλέσαμε στο εργαστήριο μας να το δει. Την εποχή εκείνη ασχολούμασταν και με τη δημιουργία χειροτεχνημάτων, κεριών, λικέρ κ.ά. που φτιάχναμε μόνες μας. Μας έκανε την τιμή και ήρθε. Χάρηκε τόσο πολύ που είδε πως ήταν ο χώρος μας, τόσο ζεστός με τόσο ωραία έργα και μας ρώτησε πως τα καταφέρνουμε με τα έξοδα. Του απαντήσαμε πως δυσκολευόμαστε γιατί έχουμε τα πάγια έξοδα, το ενοίκιο, το ρεύμα κ.λπ. Αμέσως είπε πως είναι θεάρεστο το έργο μας και μας παραχώρησε τον χώρο δωρεάν, για όσο τον χρειαζόμαστε.
Μείναμε στο πνευματικό κέντρο του Αγίου Νικολάου ως το 2012. Στη συνέχεια ήρθαν και από τον σύλλογο γυναικών στο χώρο για να κάνουν κάποια σεμινάρια αλλά για καλή μας τύχη μόλις είχε εγκαινιαστεί το νέο πολιτιστικό κέντρο και μας πρότειναν να μεταφερθούμε εκεί με άλλους συλλόγους. Αποφασίσαμε να αφήσουμε το πνευματικό κέντρο στο σύλλογο γυναικών και να πάμε μόνες μας στον καινούριο χώρο, το οποίο και αποτελεί την έδρα του συλλόγου μας ως σήμερα.
Πως προέκυψε η ιδέα να ζωγραφίσετε τις βρύσες στη Γαλάτιστα;
Η ιδέα να ξεκινήσουμε μία δράση σε εξωτερικούς χώρους μας ήρθε την περίοδο των πρώτων περιοριστικών μέτρων, όταν η λειτουργία του συλλόγου ήταν σε προσωρινή αναστολή. Την περίοδο εκείνη δημιουργήσαμε στα σπίτια μας ζωγραφίζοντας σε τενεκέδες τυριού, για να κοσμήσουν την πλατεία και άλλους χώρους της Γαλάτιστας.
Με τις δεδομένες συνθήκες, μη μπορώντας να πραγματοποιήσουμε τις προγραμματισμένες εκθέσεις μας, τα μαθήματά ζωγραφικής μας, αποφασίσαμε να βγούμε στους δρόμους να ζωγραφίσουμε.
Να δημιουργήσουμε όμορφα υπαίθρια έργα, να στολίσουμε τις πολλές βρύσες της Γαλάτιστας με ζωγραφιές με θέματα από την παράδοση, ταιριαστά με τη γραφικότητα και την ιστορία των κτιρίων. Έτσι διοργανώσαμε την δράση «Η ζωγραφική στις πλατείες», την οποία υλοποιήσαμε. Ξεκινήσαμε ζωγραφίζοντας την πρώτη βρύση, της Αγίας Παρασκευής. Ο δήμος μας παρείχε τα υλικά.
Επειδή το αποτέλεσμα τους ενθουσίασε, ο κόσμος συνεχώς μας παρότρυνε να προχωρήσουμε και σε άλλους τοίχους παλιούς που δημιουργούσαν μία άσχημη εικόνα. Μας προτάθηκε να συνεχίσουμε, να ζωγραφίσουμε και τις υπόλοιπες βρύσες, που δεν ήταν πετρόκτιστες.
Την «Σερβικιά», τη βρύση «τ’ Αρακλού», του «Αγίου Δημητρίου», του «παπά Μανώλη» και δύο τοίχους στην πλατεία. Προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε έργα συμβατά με τη γραφικότητα του χωριού και με τον περιβάλλοντα χώρο. Δεν θέλαμε να ξεφύγουμε και να χαλάσουμε την παραδοσιακή ομορφιά των βρυσών μας. Στους τοίχους εμπνευστήκαμε από θέματα που είχαν σχέση με την ιστορία των κτισμάτων.
Στη συνέχεια πως προχωρήσατε στην Παλαιόχωρα;
Η δράση μας είχε μεγάλη επιτυχία και αποδοχή από τον κόσμο. Βλέποντας αυτό η δημοτική αρχή, ο αντιδήμαρχος των Ζερβοχωρίων, μας πρότεινε να συνεχίσουμε και στο κοντινό χωριό της Παλαιόχωρας. Ν’ αναδείξουμε με την τέχνη μας παλιούς τοίχους κτιρίων. Να κεντρίσουμε το ενδιαφέρον επισκεπτών στα χωριά μας καθώς και να συνεργαστούμε στο μέλλον με την εθελοντική ομάδα της Παλαιόχωρας.
Συνολικά πόσες γυναίκες πήρατε μέρος;
Στις εικαστικές παρεμβάσεις του συλλόγου μας συμμετείχαν 7-10 καλλιτέχνιδες. Συγκεκριμένα στη ζωγραφική σε εξωτερικούς χώρους στη Γαλάτιστα, εκτός από εμένα πήραν μέρος η Γερακίνα Χατζούδη, η Μαρία Μαλτέζου, η Μαρία Γούσιου, η Δήμητρα Καναβά, η Γονη Γκοτζιαρή, η Ελένη Γούσιου, η Ανθούλα Χατζούδη και η Άννα Τσιόκανου.
Στη συνέχεια στην Παλαιόχωρα, ήμασταν λιγότερες. Κάποιες κουράστηκαν και δεν είχαν τον χρόνο να ασχοληθούν. Επειδή είναι εθελοντική δουλειά, δεν υπάρχει θέμα, τόσο μπορούσαν τόσο πρόσφεραν. Στην Παλαιόχωρα, εκτός από μένα βοήθησαν η Γερακίνα Χατζούδη, η Μαρία Μαλτέζου,η Μαρία Γούσιου, η Δήμητρα Καναβά, η Γόνη Γκουτζιαρή και η Μαρία Γκογκούση, καθώς και από την εθελοντική ομάδα γυναικών Παλαιόχωρας που μας βοήθησαν στο τεχνικό κομμάτι, ήταν η Άννα Βαλμά, η Γεωργία Δεβετζή και η Ελένη Καραδήμητρα. Δουλεύαμε έξι ώρες την ημέρα, μερικές φορές και περισσότερες. Από τις 4 Ιουνίου 2020 ως το τέλος Σεπτεμβρίου στη Γαλάτιστα και από τις 8 Οκτωβρίου ως τις 5 Νοεμβρίου στην Παλαιόχωρα, προλάβαμε και ολοκληρώθηκε το έργο μας λίγο πριν το καθολικό lockdown.
Όλα έγιναν σε εθελοντική βάση, χωρίς να πληρωθείτε;
Η προσπάθειά μας ήταν αφιλοκερδής, όπως και όλες οι δράσεις του συλλόγου μας. Μας βοήθησε μόνο ο δήμος μας, καλύπτοντας το κόστος των υλικών που χρειαστήκαμε.
Ο κόσμος πως είδε την προσπάθειά σας;
Ο κόσμος αγκάλιασε τη δράση μας με πολύ ενθουσιασμό. Μας ενθάρρυναν να συνεχίσουμε να ομορφαίνουμε τον τόπο μας! Άνθρωποι που δεν ήξεραν τόσο καιρό με τι ασχολείται ο σύλλογός μας γνώρισαν τη δουλειά μας και μας είδαν την ώρα της δημιουργίας. Είδαν το έργο μας. Με χαμόγελα μας υποδεχόταν καθημερινά, με κεράσματα, επιβραβεύοντας τη δουλειά μας. Ακόμη και αυτοί που στο ξεκίνημά μας είχαν υποτιμήσει τις εικαστικές παρεμβάσεις στις πλατείες και τους τοίχους, άλλαξαν γνώμη. Υπήρξαν βέβαια και κάποιοι επικριτές που αμφισβήτησαν τους λόγους ύπαρξης του συλλόγου μας.
Η απάντηση ήρθε με τη δημοσιότητα που πήρε ο σύλλογός μας με το πέρας της προσπάθειας μας καθώς η προβολή του τόπου μας, η ανάδειξη της Γαλάτιστας, ήταν ένας από τους πρωταρχικούς στόχους μας. Συμπερασματικά ήταν η απόλυτη επιτυχία και η καλύτερη απόδειξη πως έχουμε λόγους να συνεχίσουμε ως σύλλογος. Η τέχνη είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία και το πιο ισχυρό αγχολυτικό. Γαληνεύει τις ψυχές ,δημιουργεί συναισθήματα, ομορφαίνει τον μουντό κόσμο μας!
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Ελπίζουμε πρώτα να τελειώσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αυτός ο εφιάλτης που ζούμε με τον κορονοϊό και ανώδυνα. Να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τα μαθήματα ζωγραφικής σε δύο τμήματα αρχαρίων και προχωρημένων, δύο παιδικά τμήματα, ένα τμήμα εικαστικών, που λειτουργούσαν στο εργαστήρι μας. Ελπίζω να γίνουν περισσότερα τα τμήματα, να ασχοληθεί και άλλος κόσμος με την τέχνη. Στα τμήματα είμαι δασκάλα μαζί με δύο ακόμη κυρίες. Πολλές είναι οι ιδέες που προγραμματίσαμε. Ενδεικτικά, σας αναφέρω:
- Ζωγραφική στο προαύλιο του νηπιαγωγείου της Γαλάτιστας. Έχουμε τυπώσει ημερολόγια με έργα μας.
- Επιμεληθήκαμε την εικονογράφηση ενός βιβλίου με τον τίτλο «Μανιώ η Γαλατσιάνα». Ένα βιβλίο με θέμα το έθιμο μας, που διεξάγεται κάθε χρόνο στις 6-7 Ιανουαρίου και αναμένουμε για την παρουσίαση του.
- Προετοιμασία για τις εκθέσεις με έργα των μελών μας και των μικρών μαθητών μας.
- Ένας μακροχρόνιος στόχος ήταν ένα λαογραφικό μουσείο γιατί έχουμε συγκεντρώσει παλιά αντικείμενα.
- Ίσως και να υπάρξει συνέχεια με τη ζωγραφική σε εξωτερικούς χώρους. Έχουμε και άλλες προτάσεις και ελπίζουμε να έχουμε στο μέλλον βοήθεια κι από άλλα μέλη μας.
Εάν υπήρχαν και άλλες εθελοντικές ομάδες πιστεύετε ότι η Χαλκιδική θα είχε καλύτερη εικόνα;
Ζούμε σε εποχές δύσκολες, περνάμε κρίση οικονομική, κρίση ηθικών αξιών, γι’ αυτό καλούνται οι ομάδες και οι σύλλογοι να βοηθήσουν, να προσφέρουν, να βάλουν το δικό τους λιθαράκι σ’ αυτό τον κόσμο. Για να παραδώσουμε έναν καλύτερο κόσμο στα παιδιά μας.
Οι εθελοντικές ομάδες μπορούν να προσφέρουν πολλά και αυτό αποδεικνύεται πως όπου δημιουργήθηκαν εθελοντικές ομάδες έχουν κάνει θαύματα. Δεν θ’ αλλάξει ο κόσμος δια μαγείας. Έχεις λοιπόν τα πινέλα, έχεις τις μπογιές, ζωγράφισε τον παράδεισο.
Η τέχνη είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία και το πιο ισχυρό αγχολυτικό. Γαληνεύει τις ψυχές, δημιουργεί συναισθήματα, ομορφαίνει τον μουντό κόσμο μας.
Σχόλια