Το Γκαμπί της βασίλισσας, απ' το σκοτάδι στο φως

Παρακολούθησα στο Netflix το ''Το Γκαμπί της Βασίλισσας'', επτά επεισόδια, επτά μοναδικά κομμάτια που ταξιδεύουν και γεμίζουν μαζί, το μέσα και το έξω, το γνωστό και το άγνωστο. Δεν θα μείνω σ' αυτό το άρθρο στα
 των συντελεστών, ότι είδα, ότι άκουσα, θεωρώ πως είναι εξαιρετικά. Μουσική, φωτογραφία, σκηνοθεσία, ερμηνείες, διανομή. 

Θα μείνω σε όσα μου έφερε η εξαιρετική σειρά της τηλεοπτικής πλατφόρμας. Ήρθαν και θυμήθηκα άλλους ήρωες παλαιότερων σπουδαίων κινηματογραφικών ταινιών, ήρθαν σκέψεις από την ζωή που ζούμε, συνδέουμε..... και συνδεόμαστε.

Θυμήθηκα την τρυφερή σπιρτάδα της ''Ameli'' (2001), θυμήθηκα την ευφυΐα και εσωστρέφεια του μαθηματικού Τζον Νας, από την ταινία ''Ένας Υπέροχος Άνθρωπος'' (2001). Ήρθε το βαρύ άρωμα της εξάρτησης από το ''Requiem For A Dream'' (2001), έδεσε μαζί η ποίηση που βγάζουν οι ταινίες του Tom Tikwer, ''Η Πριγκίπισσα και ο Πολεμιστής'' (2000), ''Το άρωμα: Η ιστορία ενός δολοφόνου'' (2006), ''Cloud Atlas'' (2012). Μαζί μ' όλα τα προηγούμενα το ''Γκαμπί της Βασίλισσας'' έφερε· (κι αν προτιμάτε μου έφερε), τον καθωσπρεπισμό και την ανατροπή μαζί, του σπουδαίου έργου  ''Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών'' (1989), ''κουμπώνοντας'' πάνω του η μουντάδα από τα ''Μαθήματα Πιάνου'' (1993). Ήρθαν κι άλλα πολλά..... το ταλέντο του 11χρόνου Μπίλι, απ' την ταινία ''Μπίλι Έλιοτ, γεννημένος χορευτής'' (2000), η έλλειψη ή απουσία αν προτιμάτε απ' το ''Hugo'' (2011). Ενώ δεν μπορώ να μην αναφέρω πως ήρθαν σκέψεις απ' το κύκνειο άσμα των Janis Joplin, Jim Morrison, Amy Winehouse.

Διάβασα αρκετά άρθρα για ''Το Γκαμπί της Βασίλισσας''. Πολλά από αυτά αναφέρονταν στο σκάκι και στο τρόπο που παρουσιάζονταν στην σειρά. Τα μόνα πράγματα που γνωρίζω από σκάκι, είναι οι κινήσεις των πιονιών και ο τρόπος που τοποθετούνται πάνω στην σκακιέρα. Θεωρώ πως το σκάκι στην εξαιρετική σειρά είναι το πεδίο, το μέσο, η σκακιέρα τελικά για να εξελιχθεί η ιστορία. Για να έρθουν στην επιφάνεια όλα τα υπόλοιπα.    

Γονείς παρόντες και απόντες, παρόντες πάντα με τις επιλογές ζωής τους που είναι και επιλογές των παιδιών τους ταυτόχρονα. Μεταφερόμενες επιλογές, μεταφερόμενα βιώματα ζωής. Γονείς που πάλευαν κι αυτοί ενήλικα παιδιά..... και μάχονται τώρα τα παιδιά τους, ενήλικα πια.

Κι η κλιμάκωση, θετική αν το φέρουν οι συνθήκες κι οι άνθρωποι που τις περιβάλλουν. Οικογένεια, ομάδα, φιλία, οικογένεια η φιλία δηλαδή, όταν δεν είναι ικανή να προσφέρει αυτή. 

Ύπουλη -ας μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός- ταινία, το κάθε ένα επεισόδιο ξεχωριστά. Αφήνει χώρο να συνδέσεις και να συνδεθείς, να ανοίξεις εσωτερικά, να κάνεις κίνηση, όπως το σκάκι. 

Πόσα μπορεί να φέρει, να ''ανοίξει'' σκέφτομαι. Το Γκαμπί της Βασίλισσας με σκακιστικούς όρους αποτελεί ένα σκακιστικό άνοιγμα, αυτό κι αν θεωρείται επιτυχία της σειράς. Ανοίγει, την σκέψη κι έρχονται τόσα, όπως το κείμενο εδώ, τώρα.

Κλείνοντας, το πιο μαγικό, το πιο ωραίο, το πιο λειτουργικό τελικά είναι ότι πρόκειται για μυθοπλασία, στην μυθοπλασία όλα χωράν, όλα και όλοι. 

Τότε μπορεί να 'ρθει απ' το σκοτάδι το φως. 
β.ψ.


Σχόλια