Από το kathimerini.gr / Ξένια Κουναλάκη
Με αφορμή την έρευνα που κατέληξε σε επιστημονικές ενδείξεις για την ύπαρξη «κυττάρων χρόνου» στον εγκέφαλο, οι New York Times γράφουν: «Είναι λες και ο Μάρτιος συνέβη πριν από δέκα χρόνια. Κάθε μέρα μοιάζει σαν Τετάρτη και παρ’ όλα αυτά, κατά κάποιον τρόπο, είναι πάλι εδώ οι γιορτές όπως και κάθε χρόνο».
Πρόκειται για μια προσπάθεια να ερμηνευθεί η φετινή αναντιστοιχία μεταξύ της αντίληψης του χρόνου και της αντικειμενικής καταμέτρησής του: η νεφελώδης αίσθηση του βιωμένου χρόνου εν μέσω πανδημίας, όπου το ένα 24ωρο χάνεται μέσα στο άλλο, όλα γίνονται ένας ημερολογιακός πολτός και το lockdown –ειδικά το δεύτερο– μοιάζει να διαρκεί αιώνες.
Το φαινόμενο επιχείρησε να περιγράψει και το σποτάκι της γερμανικής κυβέρνησης. Ενας ηλικιωμένος με τεράστια γυαλιά και πλατύ πρόσωπο σαν του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ αναπολεί την εποχή του κορωνοϊού, μισόν αιώνα αργότερα. Λέει ότι όταν ήταν είκοσι χρόνων είχε την ευκαιρία να γίνει ήρωας, την άδραξε και το μόνο που του ζητήθηκε να κάνει είναι να… τεμπελιάζει και να βαριέται – για να μη διασπείρει τον ιό.
Στο φλας μπακ η κάμερα εστιάζει σε έναν νωθρό πιτσιρικά με τα ίδια υπερμεγέθη γυαλιά, να πέφτει από καναπέ σε καναπέ και να μην κάνει απολύτως τίποτα. Να τρώει τζανκ, να βλέπει ταινίες και κυρίως να πλήττει θανάσιμα – για να σώσει την ανθρωπότητα.
Το εύρημα του βαριεστημένου «ήρωα» έβγαλε γέλιο γιατί αναπαράγει το στερεότυπο ότι μόνο οι νέοι έχουν την πολυτέλεια να βαριούνται.
Οι εμπνευστές του σποτ υπονοούν ότι οι νέοι έχουν άπλετο χρόνο στη διάθεσή τους να διορθώσουν ακόμη και τις πληγές που θα αφήσει πίσω της η πανδημία. Αναρωτιέμαι αν οι ίδιοι οι νέοι γέλασαν βλέποντας την καρικατούρα τους. Σύμφωνα με τους Financial Times, είναι εκείνη η ηλικιακή ομάδα που βγαίνει περισσότερο αγχωμένη από την τρέχουσα κρίση.
Η «γενιά COVID-19» (οι κάτω των 30), παρόλο που σπάνια νοσεί βαριά, επιστρέφει στο πατρικό σπίτι, έχει υπερδιπλάσιες πιθανότητες να διολισθήσει στην ανεργία, αγωνιά για το μέλλον: πού θα ζήσει, πού θα εργαστεί, αλλά και πώς θα υπερασπιστεί την τιμή της από την εκστρατεία δαιμονοποίησής της.
Στην Ελλάδα, η κρίση χρέους όξυνε την ηλικιακή πόλωση, καθώς οι νέοι βρέθηκαν φορτωμένοι με ένα εξ ορισμού καταδικασμένο ασφαλιστικό σύστημα, απορρυθμισμένες εργασιακές σχέσεις, εξευτελιστικούς μισθούς και την απειλή της μετανάστευσης ως δαμόκλειο σπάθη πάνω από το κεφάλι τους. Τώρα, ύστερα από όλη αυτή την κακοδαιμονία, η γενιά του «Εργάνη» βρίσκεται κατηγορούμενη: ξεχύνεται, λέει, στα πάρκα μετά τα μεσάνυχτα και επιμένει να παρτάρει αντί να σώσει τους παππούδες της.
Σχόλια