Από το animalifecenter.gr
Στην οικογενειακή θεραπεία υπάρχει μια πρωταρχική αρχή όσον αφορά τη σχέση Γονέα-Παιδιού την οποία ως ψυχοθεραπεύτρια συχνά αναφέρω στις συνεδρίες με θεραπευόμενους – «ο γονιός δίνει, το παιδί παίρνει». Κάποιες φορές έχω απέναντί μου ενήλικες που μου μιλάνε για τα παιδιά τους, συνήθως όμως έχω ενήλικα «παιδιά» – ανθρώπους δηλαδή που αναφέρονται στους δικούς τους γονείς. Η αγάπη ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά, όπως και σε όλες τις άλλες σχέσεις μας, καθορίζεται από το δίνω-παίρνω. Με μια σημαντική διαφορά. Σε οποιαδήποτε άλλη σχέση – αδελφική, συντροφική, φιλική, κοινωνική – το δίνω-παίρνω χρειάζεται να είναι σε πλήρη ισορροπία.
Στη σχέση όμως Γονέα-Παιδιού διατηρείται μία ανομοιότητα μεταξύ παροχών και αποδοχών. Η πρώτη συστημική Τάξη της Αγάπης μεταξύ γονέων και παιδιών, όπως την ορίζει ο γερμανός ψυχοθεραπεύτης Bert Hellinger, είναι ότι οι γονείς δίνουν και τα παιδιά παίρνουν. Η αγάπη αυτή ευοδώνεται μόνο όταν τα παιδιά συμπεριφέρονται ως παιδιά και οι γονείς ως γονείς.
Πότε αυτή η αγάπη «στραβώνει»;
Στην οικογενειακή θεραπεία παρατηρούνται κάποια σημεία που, όταν καθιερώνονται στη ζωή μιας οικογένειας, πληγώνουν την αγάπη. Αυτά τα σημεία είναι όταν:
- οι γονείς προσπαθούν να πάρουν και τα παιδιά να δώσουν,
- τα παιδιά αρνούνται να εισπράξουν τους γονείς τους όπως είναι,
- οι γονείς δίνουν κάτι στα παιδιά τους που είναι επιβλαβές.
Ως ψυχοθεραπεύτρια αναγνωρίζω στην οικογενειακή θεραπεία τη συναισθηματική δυσκολία που έχουν οι άνθρωποι να διορθώσουν αυτά τα καθοριστικά, σκοτεινά πολλές φορές, σημεία. Πως δηλαδή ένας άντρας να συμφιλιωθεί με την εικόνα του πατέρα του που κακοποιούσε τη μητέρα και τον ίδιο; Ή ένα κορίτσι ζούσε ως παιδί με μια ανήμπορη μητέρα. Έτσι βρέθηκε να συμπεριφέρεται ως «η μητέρα της μητέρας της». Συνέπεια αυτού είναι στην ενήλικη ζωή της να μπαίνει σε όλες τις άλλες σχέσεις της φροντίζοντας και δίνοντας ως «μητέρα».
Στην οικογενειακή θεραπεία κομμάτι της θεραπευτικής διαδικασίας είναι κατ’ αρχήν να γίνουν τέτοιου είδους συνδέσεις και να αναγνωριστούν οι συνέπειες της «διαστρεβλωμένης» αγάπης. Κάποιες φορές ακόμα και η αναγνώριση του ότι μπαίνει η κοπέλα αυτή στη σχέση ως μητέρα και όχι ως ερωτική σύντροφος αρκεί για να αρχίσει να αλλάζει κάτι στη συντροφική της ζωή.
Από τη θέση μου τόσο ως ψυχοθεραπεύτρια, όσο και ως κόρη προσπαθώ να θυμάμαι αυτό που ο Hellinger σημειώνει: «Οι γονείς μας μάς δίνουν τη ζωή. Και είναι οι μόνοι που μπορούν να το κάνουν αυτό….. Εκείνοι αποτελούν το σύνδεσμό μας με την πηγή της ζωής, με αυτό που βρίσκεται πέρα από οποιαδήποτε μειονεκτήματα μπορεί να έχουν….. Είναι σαφές ότι όταν κάποιος αγαπά και τιμά τη ζωή, αγαπά και τιμά τους δότες της ζωής» (σ. 150) [i]. Παίρνοντας την ζωή ως δώρο και ζώντας την με τον καλύτερο δυνατό τρόπο!
[i] Πηγές: Hellinger, B., Weber, G. & H. Beaumont (1998). Η Κρυφή Συμμετρία της Αγάπης. Αθήνα: Εκδ. Κλωθώ.
Palmgren, Ch. (2007). Αν Ήξερες πόσο πολύ σ’ αγαπώ. Αθήνα: Εκδ. Αλφάβητο Ζωής.
Σχόλια