και για τον πατέρα μου μέρα που 'ναι.....

1956 ΔΕΗ  Άγρας Ν. Πέλλας

Ήλπιζα ότι το σχολείο ως θεσμός φέτος θα διόρθωνε την κατάφωρη αδικία στον άνθρωπο πατέρα. Κάθε χρόνο η γιορτή του πατέρα έρχεται μία το πολύ δύο εβδομάδες μετά την λήξη της σχολικής χρονιάς. Απ' την άλλη, η γιορτή της μητέρας είναι  καθορισμένη λίγες εβδομάδες πριν την λήξη της σχολικής χρονιάς. Φυσικά οι δώρο-κατασκευές προς τις μαμάδες έχουν την τιμητική τους.

Ήλπιζα λοιπόν φέτος, λόγω κορονο'ι'ού και παράτασης της σχολικής χρονιάς να γίνει κάτι, μία κάρτα, ένα κολάζ και για εμάς βρε αδερφέ..... συγνώμη..... βρε εκπαιδευτικέ ήθελα να πω.

Ήλπιζα..... πάντα η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. 

Ε..... πέθανε.

Για να το σοβαρέψω, θα 'ρθω το εδώ και τώρα, για την ακρίβεια στο εδώ και "μέσα" (μου). Είναι αλήθεια ότι την συγκεκριμένη μέρα, την ψιλοέβαλα στην ζωή μου τα τελευταία 12 χρόνια που έγινα πατέρας.

Όμως νοιώθω να γιορτάζω κάθε μέρα, κάθε στιγμή με τα διάφορα που βιώνω με τα παιδιά στην ζωή. Δεν είναι όλα εύκολα και μεγαλώνοντας τα παιδιά και εγώ μαζί τα πράγματα αλλάζουν. Φυσικά, θεωρώ (και τους το χρωστάω) ότι τα παιδιά με τον ερχομό τους μ' έκαναν να αγαπήσω περισσότερο τον εαυτό μου, έτσι έγινα και καλύτερος ως άνθρωπος.

Το βράδυ που πέρασε, χθες, ξημερώνοντας η μέρα του πατέρα, ονειρεύτηκα τον δικό μου. Έχει που πέθανε οκτώ χρόνια. Δεν θυμάμαι να κάνω κάτι ιδιαίτερο για εκείνον αντίστοιχες ημέρες, περασμένων πολλών χρόνων, πέρα από ένα χρόνια πολλά και ένα φιλί αν ήμασταν μαζί την μέρα αυτή.

Ξέρω πως μ' αγαπούσε πάρα πολύ, δεν ξέρω αν ήξερε ότι τον αγαπούσα κι εγώ. Ο ρόλος φέρνει κόντρες, αν πρόκειται δε και για ανθρώπους που ψάχνουν τα πράγματα λίγο πιο ουσιαστικά, όπως νομίζω ότι κάνω (λίγο οι σπουδές, λίγο οι εκπαιδεύσεις, λίγο η δουλειά στο ΚΕ.Θ.Ε.Α., λίγο τα λάθη, λίγο η "ασέβεια" προς την ρήση ότι τους μεγαλύτερους πρέπει να τους σεβόμαστε κάνοντας αυτό που έμαθαν εκείνοι, με κόστος την προσωπική οπισθοχώρηση με σιωπή), υπάρχει εκτός από το χάσμα της κόντρας και σχετική ψυχράδα και πικράδα σε βάθος χρόνου. Ίσως και απ' τις δύο μεριές.

Καθώς μεγαλώνουμε οι άνθρωποι αλλάζουμε, ίσως και να κρυβόμαστε μέσα στην εκμάθηση που φέρνει η συνήθεια, οι πράξεις μας μεταφράζονται διαφορετικά κάνοντας ένα την αγάπη και την πράξη.

Στιγματίζουμε και μας στιγματίζουν οι γονείς..... κι ο πατέρας. Οδηγώ και παρατηρώ κινήσεις μου, την στάση οδήγησης μου και βλέπω τον δικό μου.

Πόσες εικόνες, πόσες σκέψεις. Παρατηρώ τα χέρια μου, πως ακουμπάω στο παράθυρο το αριστερό χέρι όταν οδηγώ, βλέπω τα δάχτυλα μου πάνω στον λεβιέ ταχυτήτων και το τιμόνι του αυτοκινήτου. Θυμάμαι τα δικά του όταν νομίζω με άρπαζε θυμωμένος, αν θυμάμαι και αν δεν μπερδεύω με τα δικά μου δάχτυλα πάνω στους δικούς μου γιους. Μας καθορίζουν οι γονείς μας, μας στιγματίζουν και μετά εμείς στιγματίζουμε και τα δικά μας παιδιά.

Πόση δουλειά να κάνεις; Όση δουλειά κι αν κάνεις πρέπει, οφείλεις να αντέξεις την αμφισβήτηση που θα 'ρθει, για την σχέση, για το προχώρημα, για το μεγάλωμα όλων. Οφείλεις να ξεχωρίσεις τι θα λες και τι όχι, οφείλεις να ξεχωρίσεις τον ρόλο του πατέρα από αυτόν του φίλου.

Ποια γιορτή του πατέρα; Ποια της μητέρας; Γιορτή του ανθρώπου, γιορτή της σκέψης, γιορτή της αξιολόγησης, γιορτή της ζωής τελικά.

Ας ήμαστε καλά να θυμόμαστε και μαζί να δημιουργούμε..... με λιγότερα λάθη που τα βλέπουμε.

β.ψ.