Δεν θα είναι για πάντα, θα είναι για το απαραίτητο χρονικό διάστημα που θα καθοριστεί από τον περιορισμό της εξάπλωσης του κορονοϊού. Τα σινεμά έκλεισαν, η τηλεόραση, το λάπτοπ, το τάμπλετ μένουν ανοιχτά. Κι επιλέγουμε να δούμε, στη μικρή οθόνη, τι καταστρο-φικούς λοιμούς γλιτώνουμε – γιατί, ναι, από τους παρακάτω, όλους, εμείς την έχουμε καλύτερα!
«Outbreak»
Βόλφγκανγκ Πέτερσεν, 1995
Ενας ιός που θυμίζει επικίνδυνα τον Εμπολα εξαπλώνεται στην Αμερική και μια ολόκληρη πόλη της Καλιφόρνιας μπαίνει σε καραντίνα. Επιστήμονες των στρατιωτικών δυνάμεων προσπαθούν να περιορίσουν την εξάπλωση και να βοηθήσουν τους ασθενείς σ’ ένα φιλμ τόσο τρομακτικό που έκανε, στα μέσα των ’90s, μια ολόκληρη γενιά να ασπαστεί τη μικροβιοφοβία. Ποιος να ήξερε, τότε, ότι οι πρωταγωνιστές Μόργκαν Φρίμαν, Ντάστιν Χόφμαν και, κυρίως, Κέβιν Σπέισι θα είχαν πολύ πιο απτά προβλήματα να φοβηθούν στα ’10s.
«Τα παιδιά των ανθρώπων»
Αλφόνσο Κουαρόν, 2006
Στο κοντινό μέλλον του 2027, όπως το είδε η Π. Ντ. Τζέιμς και το διασκεύασε ο Αλφόνσο Κουαρόν, η ανθρωπότητα έχει υποστεί πανδημία μιας γρίπης που έχει προκαλέσει αποβολές σε όλες τις εγκύους, με αποτέλεσμα για δύο δεκαετίες να μην έχει γεννηθεί κανένα παιδί. Ο Κλάιβ Οουεν ανακαλύπτει μια έγκυο πρόσφυγα και κάνει στόχο της ζωής του να βοηθήσει εκείνη και το μωρό της να ζήσουν. Υπαρξιακές ανησυχίες σε μια ταινία δράσης, στοχασμού, φαντασίας και φεμινισμού (τρεις οσκαρικές υποψηφιότητες), που μπορεί ωραιότατα να κάνει double feature με το «Φως στο Σκοτάδι» του Κέισι Αφλεκ που, ενώ είναι μια εκπληκτικά λυρική, όμορφη και δυνατή ταινία, ελάχιστοι είδαν όταν βγήκε, στα τέλη Ιανουαρίου, στις ελληνικές αίθουσες.
«Η μάσκα του κόκκινου θανάτου»
Ρότζερ Κόρμαν, 1964
Οχι μαύρος, αλλά κόκκινος είναι ο θάνατος σ’ αυτή την πληθωρική διασκευή του διηγήματος του Εντγκαρ Αλαν Πόε, από τον μετρ των b-movies, Ρότζερ Κόρμαν, με πρωταγωνιστή τον (κατακόκκινο, εν προκειμένω), Βίνσεντ Πράις. Το «μένουμε σπίτι» στην ταινία μεταφράζεται ως ταξικό όργιο, όταν ο σατανιστής Πρόσπερο μαζεύει στην έπαυλή του αριστοκράτες και χωρικούς. Σημαντικό ότι τη φωτογραφία της ταινίας υπογράφει ο Νίκολας Ρεγκ, λίγα βήματα πριν, ακόμα, τη σπουδαία καριέρα του ως σκηνοθέτη.
«Η έβδομη σφραγίδα»
Ινγκμαρ Μπέργκμαν, 1957
Εχουμε πολλούς λόγους να ξαναδούμε την εμβληματική ταινία του Μπέργκμαν, όπως για να τιμήσουμε τη μνήμη του Μαξ φον Σίντοφ που έφυγε από τη ζωή πριν από λίγες μέρες ή απλώς επειδή είναι ένα αριστούργημα που θα μας αποζημιώσει για την παραμονή μας στο σπίτι.
Πάντως, επιδημία βρίσκεται στο κέντρο της φιλοσοφικής και υπαρξιακής ιστορίας της και, μάλιστα, μια από τις σοβαρότερες στην ανθρώπινη Ιστορία, η Μαύρη Πανώλη που, τον 14ο αιώνα, έχασε την παρτίδα σκάκι με τον Θάνατο το ένα τρίτο του πληθυσμού της Ευρώπης.
«Contagion»
Στίβεν Σόντερμπεργκ, 2011
Μια δεκαετία μετά την πρεμιέρα της, η ταινία του Σόντερμπεργκ ξανανέβηκε στο top-10, στο itunes αυτή τη φορά, λόγω του κορονοϊού και της διεστραμμένης περιέργειάς μας. Ολόκληρος ο πλανήτης πλήττεται από μια θανατηφόρα πανδημία – με εσωτερικής κατανάλωσης χιούμορ, από το επώνυμο καστ των Μαριόν Κοτιγιάρ, Τζουντ Λο, Λόρενς Φίσμπερν, Ματ Ντέιμον, Κέιτ Γουίνσλετ, είναι η (πάντα ελαφρώς αντιπαθητική) Γκουίνεθ Πάλτροου που ξεπαστρεύεται μέσα στο πρώτο δεκάλεπτο του φιλμ. Η Πάλτροου, με το χαρακτηριστικό σπασικλίστικο χιούμορ της, που τη χαρακτηρίζει και τη διασώζει, έβγαλε στην αρχή της εξάπλωσης του κορονοϊού ένα προσωπικό βίντεο, όπου φορά τη μάσκα της στη διάρκεια πτήσης, λέγοντας, «έχω ξαναπαίξει σ’ αυτή την ταινία».
«Train to Busan»
Γιον Σανγκ-χο, 2016
Καθώς ένας επιχειρηματίας κι η κόρη του παίρνουν το τρένο για την Μπουσάν, μια ταχύτατα εξαπλούμενη επιδημία ξεσπά στη Νότια Κορέα. Σίγουρα το τρένο είναι ασφαλές ώσπου να φτάσει στον προορισμό του – ή μήπως όχι; Ενα εκπληκτικό κλειστοφοβικό θρίλερ που τρέχει πιο γρήγορα κι από το βαγόνι στις ράγες, με απολαυστικές εναλλαγές βίας και αγνής συγκίνησης, must για κάθε εποχή, ακόμα και τις υγιέστερες.
«Ο άνθρωπος που αντίκρισε την κόλαση»
Μπόρις Σαγκάλ, 1971
Γνωστή με τον τίτλο «The Ωmega Man», με το ελληνικό ωμέγα, η ταινία που βασίζεται στο «I Am Legend» του Ρίτσαρντ Μάθεσον, θέλει τον Τσάρλτον Χέστον μοναδικό επιζώντα μιας επιδημίας που προκλήθηκε από χημικά όπλα, στο Λος Αντζελες. Επιστήμονας ο ίδιος, προσπαθεί να φτιάξει το εμβόλιο της θεραπείας, ενώ καταδιώκεται από την «Οικογένεια» των μεταλλαγμένων ζόμπι που έχουν προσβληθεί από τον ιό. Εξίσου μεταδοτική η στιλιστική πληθωρικότητα του ’70.
«Ενα ήσυχο μέρος»
Τζον Κραζίνσκι, 2018
Μετά από μια μυστηριώδη επιδημία που αφάνισε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Γης, οι επιζήσαντες είναι αναγκασμένοι να ζουν σε απόλυτη ησυχία, καθώς ο παραμικρός θόρυβος τραβά την προσοχή ηχητικά υπερευαίσθητων φονικών πλασμάτων. Πρωτότυπο, αγχωτικό και μαζί τρυφερό θρίλερ, με πρωταγωνιστές την Εμιλι Μπλαντ, τον Κραζίνσκι που υπογράφει και τη σκηνοθεσία και τη Μίλισεντ Σίμοντς. Ο σύνδεσμος της ταινίας με τον κορονοϊό θα μείνει στην Ιστορία, μια και το σίκουελ, «Ενα ήσυχο μέρος 2», προγραμματισμένο να βγει στις αίθουσες, με εκθειαστικές κριτικές, στις 8 Μαρτίου, αναβλήθηκε για τις 15 Μαΐου.
«REC»
των Χάουμε Μπαλαγκουερό και Πάκο Πλάζα, 2007
Ρεπόρτερ και κάμεραμαν τηλεοπτικού συνεργείου κάνουν ρεπορτάζ στο εσωτερικό μιας πολυκατοικίας, η οποία, ωστόσο, είναι το έδαφος μηδέν για τη γέννηση ενός ιού που μετατρέπει τους ανθρώπους σε λυσσασμένα φονικά τέρατα. Εύκολο αλλά αποτελεσματικό, μεγάλο μέρος της ταινίας είναι γυρισμένο σαν μέσα από γυαλιά νυχτερινής όρασης. Ισπανικό κι εφιαλτικό, ειδικά για όταν έγινε, το 2007, αλλά και στο αμερικανικό ριμέικ του, το «Quarantine» του 2008.
«Ζόμπι, το ξύπνημα των νεκρών»
Τζορτζ Ρομέρο, 1978
Μην σου τύχει – στο σύμπαν του Ρομέρο, η πανδημία μπορεί όχι απλώς να σου φέρει κομμάρες, αλλά να σε μετατρέψει σε αιμοδιψές ζόμπι. Σ’ αυτό εδώ το απολαυστικό φιλμ τρόμου, οι επιζώντες συγκεντρώνονται μέσα σ’ ένα εμπορικό κέντρο, ώστε ο ευρηματικός δημιουργός να μπορέσει να σχολιάσει ταυτόχρονα και τον αμερικανικό καταναλωτισμό.
Η ταινία μπορεί να προβληθεί συντροφιά με το προηγούμενο «μέρος» της, τη «Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών», ή με το ριμέικ της από τον Ζακ Σνάιντερ, ή, ακόμα καλύτερα, με την κωμική βερσιόν της, το «Shaun of the Dead» (2004), του Εντγκαρ Ράιτ, με τον Σάιμον Πεγκ και τον Ρόμπερτ Φροστ.
Σχόλια