Για εμάς τους αρχάριους της οικονομίας. Μια μικρή, ασήμαντη, σταγονίτσα είμαστε στην πλάτη του βρεγμένου σκύλου, που ήρθε η ώρα του να στεγνώσει για μία ακόμη φορά …
Για τον επαίτη οικονομία είναι τα περισσότερα φιλοδωρήματα, αλλά βγαίνουν στο καλύτερο πόστο, που κάποιοι άλλοι διεκδικούν … Και δρόμοι είναι μοιρασμένοι από διακινητές που θέλουν την μερίδα του λέοντος, για να τους διατηρούν πάντα στα όρια της εξαθλίωσης και της εξάρτησης. Αυτό που αντιλαμβάνεται ως πλούτο ο ζητιάνος, είναι ο ανταγωνιστής του στην καλύτερη γωνία, το στρώμα που έχει και το χαρτόκουτο για προσκεφάλι …
Κι όλοι εμείς οι άλλοι που νομίζουμε ότι βιώνουμε την πραγματικότητα, μήπως είμαστε στο δικό μας χαρτόσπιτο;
Ο Γ΄ Παγκόσμιος Πανδημικός Πόλεμος … θα έχει μόνο χαμένους; Μόνο νικητές; Η κάποιους μετρημένους στα δάχτυλα κερδισμένους και την πλειοψηφία χαμένη;
Τι θα ήταν δίκαιο για μία ανθρωπότητα που ισχυρίζεται ότι έχει φτάσει στο ανώτερο επίπεδο του πολιτισμού της;
Μα, να χάσουν ΟΛΟΙ γιατί έτσι θα βγουν και νικητές …
Οι πολίτες απαιτούν οικονομική βοήθεια από την πολιτεία, η πολιτεία από τους θεσμούς και οι θεσμοί από τις Κεντρικές Τράπεζες που συναποφασίζουν ως Παγκόσμια Τράπεζα. Ποιοι άλλοι δρόμοι υπάρχουν; Τα κρατικά αποθεματικά, και οι ιδιώτες δανειστές. Οι ιδιώτες δανειστές συμπίπτουν συνήθως με τους μετόχους του Κεντρικού Τραπεζικού συστήματος και για αυτό οι διαδικασίες ακολουθούν το πρωτόκολλο εγκρίσεων και εγγυήσεων, από τα φαινομενικά θεσμικά όργανα.
Ας κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα με ένα γνωστό ανέκδοτο - γρίφο!
Ένας κύριος φτάνει σε ένα απομακρυσμένο χωρίο. Είναι βράδυ και με αγωνία βρίσκει επιτέλους το μοναδικό πανδοχείο της περιοχής. Ο ξενοδόχος υποδέχεται τον ανέλπιστο πελάτη με χαμόγελα και του προτείνει την μοναδική σουίτα του, για 100 ευρώ. Ο ξένος συμφωνεί αλλά υποχρεώνεται να προκαταβάλλει το τίμημα. Από την στιγμή αυτή ξεκινά ένας αγώνας δρόμου … Ο ξενοδόχος βγαίνει και πληρώνει με τα 100 ευρώ τον μπακάλη που χρωστούσε, αυτός με την σειρά του εξοφλεί τον χασάπη, ο χασάπης ακολούθως κλείνει τον λογαριασμό του με τον μεταφορέα του χωριού, ενώ αυτός ξεπληρώνει τις αμαρτίες του με την επί χρήμασι εκδιδόμενη γυνή … Τούτη δε κατευθύνεται ευθύς στον ξενοδόχο που έχει ένα υπόλοιπο εξυπηρετήσεων ημιδιαμονής! Και ώ σύμπτωση κατεβαίνει ο πελάτης έξαλλος και ζητά να φύγει γιατί τίποτα δεν λειτουργεί στην κατ’ όνομα σουίτα. Ο ξενοδόχος υποχρεώνεται και επιστρέφει το κατοστάρικο …
Όλα καλά μέχρι εδώ … Κατά έναν μαγικό τρόπο όμως το χωριό ξεχρέωσε ενώ ο πελάτης πήρε την προκαταβολή του …
Πως συνέβη αυτό;
Έχετε χρόνο ένα λεπτό παύσης πριν δείτε την απάντηση …
Το ότι δεν κατανοούμε με την πρώτη ματιά την λύση του γρίφου, είναι ότι ποτέ, ναι ποτέ, δεν έχουμε αναρωτηθεί οι περισσότεροι, ποια είναι η ανάγκη του χρήματος, ποια η σκοπιμότητα του …
Μας έπεισαν ότι έχει ανταλλακτική αξία, αλλά να που συσσωρεύεται, δανείζεται, τοκίζεται … κυριαρχεί!
Και όμως το χρήμα γεννήθηκε για να χρησιμοποιείται σαν εργαλείο … για να κάνει πιο εύκολη την ζωή των ανθρώπων.
Μια γυναίκα ήταν πάλι η αιτία του κακού … Η Ερμοδίκη Β’, η κόρη του Αγαμέμνονα της Αιολικής Κύμης, παντρεύτηκε τον Μίδα Γ’ της Φρυγίας. Γείτονας ήταν Λυδός βασιλιάς Αλυάττης, ο εφευρέτης του μεταλλικού νομίσματος, που το χρησιμοποιούσε σαν μεταφορά φορολογικών αξιών μεταξύ των ευγενών … Η Ερμοδίκη μετέφερε την τεχνογνωσία στην Αιολική Κύμη και από εκεί στην Κύμη της Εύβοιας. Οι Έλληνες στις δημοκρατικές τους κοινωνίες το μετέτρεψαν σε μέσο εξυπηρέτησης των συναλλαγών μεταξύ των πολιτών, έως ότου εμφανίστηκαν οι Φοίνικες που ανακάλυψαν τον τόκο … Αυτά κατά Αριστοτέλη και Διογένη Λαέρτιο … ( σχετικό άρθρο “η ιστορία του χρήματος” στο enallaktikos)
Πάμε πίσω στο χωριό … Οι κάτοικοι αν είχαν ένα απλό σύστημα ώστε να γνωρίζουν όλοι, ποιος οφείλει σε ποιον, θα έκαναν μεταξύ τους συμψηφισμούς και δεν θα χρειαζόταν το κατοστάρικο για να προκύψει ότι δεν υπήρχε πραγματικό χρέος στην κοινότητα τους …
Αρκετά πράγματα μας διαφεύγουν για την βάση της οικονομίας. Στην Ελλάδα, τέλος 19ου αρχές 20ου αιώνα, ο Ανδρέας Ανδρεάδης, οικονομολόγος καθηγητής του πανεπιστημίου Αθηνών, είχε περιγράψει το πρώτο νομισματικό σύστημα της ελεύθερης Ελλάδας, την ίδρυση της Κεντρικής Τράπεζας και τους ιδιώτες (κυρίως ξένους) μετόχους - ιδρυτές της. Παρόλα αυτά, ακόμη και σήμερα αγνοούν πολλοί, ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αποτελείται από ένωση των Κρατικών Κεντρικών τραπεζών των χωρών που απαρτίζουν τις χώρες του ευρώ. Το μετοχολόγιο κατέχεται πλειοψηφικά από ιδιώτες, άρα ελέγχεται και από αυτούς.
Έως εδώ, όλα καλά … Γιατί πρέπει να καταλάβουμε από ποιον ζητάμε τι, σε κάθε οικονομική κρίση, όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα, την πανδημική οικονομική κρίση ..
Σήμερα έχουμε τις οικονομικές δραστηριότητες περιορισμένες στο ελάχιστο, το χρήμα κυκλοφορεί μειωμένα, ενώ ένα μεγάλο, το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας επωμίζεται το τεράστιο βάρος των επιπτώσεων …
Επανερχόμαστε στο βασικό ερώτημα … Τι είναι δίκαιο να συμβεί!
Ο Λένιν θα έλεγε πάλι, “δύο βήματα μπρος, ένα βήμα πίσω” … Και είμαστε όλοι σύμφωνοι για το ένα βήμα πίσω … να χάσουμε αναλογικά όμως όλοι - όχι οι ίδιοι όπως πάντα!!
Αλλά όπως αυτός, μήπως κι εμείς, λογαριάζουμε χωρίς τον Τραπεζίτη;
Ο Λένιν το 1917 ίδρυσε την Κεντρική Τράπεζα της Ρωσίας με διάρκεια 100 χρόνων (την ανανέωσε ο Πούτιν) και δεν νομίζω να συνέβαλλε πολύ στο αρχικό “όραμα του Προλεταριάτου” που ακολούθησε την προδιαγεγραμμένη μοίρα κάνοντας λίγα βήματα μπροστά και πολλά προς τα πίσω …
Συνεχίζω με την ελπίδα ότι δεν θα πάμε κι εμείς πολύ πίσω!
Η μόνη σωτηρία είναι το κόστος των επιπτώσεων να επιμερισθεί …
Αλλά σε κάθε χώρα το κόστος είναι διαφορετικό, όπως και οι ανάγκες ενίσχυσης. Αν υπήρχε πραγματική ολοκληρωμένη ένωση μέσα στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα τότε τα δημόσια αποθεματικά θα ήταν κοινά και οι ανάγκες θα ήταν σχεδόν ομοιόμορφες. Η ένωση αυτή ποτέ δεν επιτεύχθηκε και έγινε φανερό με την οικονομική κρίση της Ελλάδας που πτώχευσε εντός ευρώ … ότι πιο άδικο μας συνέβη μετά τους πολέμους.
Και τώρα για μια ακόμη φορά οι ασθενείς οικονομίες εξοστρακίζονται, παρόλο που υπήρξαν οι καλύτεροι πελάτες και αιμοδότες της ΕΕ και απεμπόλησαν τις εθνικές τους οικονομίες, την αυτάρκεια τους, υποβάθμισαν τον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα σύμφωνα με τις υποδείξεις των ιθυνόντων των ισχυρών κρατών … Και να που τελικά εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι οι Κέντροευρωπαίοι φρόντισαν μέχρι εκεί που τους επέτρεπαν τα ίδια συμφέροντα τους και όχι για τα του συνόλου της “ένωσης”.
Αυτό καταρρίπτει κάθε ελπίδα για κοινοτική αλληλεγγύη.
Γιατί το δίκαιο θα ήταν να απευθυνθούν όλες οι χώρες μαζί στην …Casa De Papel της Ευρώπης, την ΕΚΤ και να διεκδικήσουν το αυτονόητο, ισονομία τουλάχιστον μπρος στην Πανδημική Κρίση, με έκδοση επιπλέον χρήματος για κυκλοφορία, χωρίς δανεισμό, χωρίς όρους, χωρίς εγγυήσεις, αποτιμώντας από κοινού το ύψος της έκδοσης. Αν αυτό συνολικά θα άγγιζε το ύψος του 1% του κυκλοφορούντος συνολικά νομίσματος, τότε αυτό θα ήταν μια πληθωριστική τάση που θα μείωνε αντίστοιχα 1% την αξία των χρημάτων που θα κατείχε ο κάθε πολίτης. Δηλαδή για κάποιον (άτομο η επιχείρηση) που θα είχε 100 ευρώ, η πληθωριστική ζημία θα ήταν 1 ευρώ, για αυτόν που θα είχε 1000, η ζημία θα ήταν 10 ευρώ και ου το καθεξής … μέχρι να φτάσουμε στο πρόβλημα! Σε αυτούς που θα είχαν 100 εκατομμύρια ευρώ θα αναλογούσε συμμετοχή στην κορονωζημία κατά ένα εκατομμύριο … και από εκεί και πάνω αρχίζει και πονάει … και πονάει πιο πολύ αυτούς που αποφασίζουν, γιατί έχουν και τις μεγαλύτερες συσσωρεύσεις … και αυτοί έχουν μια αρχή … ΔΕΝ ΧΑΝΟΥΝ ΠΟΤΕ …
Κέρδος θα έχουν μόνο στην περίπτωση χορηγήσεων με μορφή δανείων, έστω χαμηλότοκων η και μηδενικών ακόμη, αρκεί να συνοδεύονται από πλούσιες εγγυήσεις … Και ας μην πάρουν τίποτα ως χρήμα, γιατί πιθανό να είναι μια λεόντεια σύμβαση …
Για να μην δημιουργούνται αυταπάτες δίκαιη λύση δεν θα υπάρξει … σκληρότερα θα είναι τα νέα μέτρα που θα έρθουν από έξω. Αν δε, τα δάνεια αυτά θα μετακυλήσουν, όπως και του δημοσίου, στους ιδιώτες με αντίστοιχες εγγυήσεις, τότε δυσοίωνο το μέλλον για όποια ανάκαμψη …
Αν και πολλοί ονειρεύονται μηδενισμό το δημόσιου εξωτερικού χρέους και των ιδιωτών … Ωραία ιδέα, δε λέω, αλλά “too good to be true” …
Όποτε ιστορικά διεκδικήθηκε κάτι ανάλογο, δεν έγινε με like στο fb, post και τραγουδάκια … έγινε με αγώνες, όχι εκλογικούς-κομματικούς … όχι, αλλά με διευρυμένα τμήματα των κοινωνιών που δεν είχαν την πολυτέλεια να αλληλοβρίζονται, είχαν όμως την ανάγκη της συνειδητοποιημένης συσπείρωσης …
Κανένας μας δεν λέει να ξεκουνήσει, αναμφιβόλως …
Και επειδή το point system, που συζητείται στην Κίνα, θα εφαρμοστεί παντού .. οι αιρετικές φωνές που θα εναντιώνονται στο σύστημα, έστω και με επιπόλαια αρθράκια σαν το δικό μου, θα υφίστανται κυρώσεις … δεν σας ξέρω δεν με ξέρετε …
Μια απλή πρόταση έκανα για την λύση του προβλήματος που θεωρώ δίκαιη και επαναλαμβάνω … εκτύπωση επιπλέον χρήματος για στήριξη των χωρών, χωρίς τόκους και εγγυήσεις, μόνο έτσι θα χάσουν όλοι αναλογικά, μπροστά σε μια βιολογική καταστροφή. Η Βρετανία συζητά κάτι για εκτύπωση και κυκλοφορία (αλίμονο στους εγκλωβισμένους ξένους καταθέτες …) για την αντιμετώπιση των συνεπειών,, γιατί όχι και η Ε.Κ.Τ. ;
Ο βρεγμένος σκύλος τινάζεται … οι ενοχλητικές σταγόνες απομακρύνονται … συνταξιούχοι, επιχειρηματικοί κλάδοι … η οικονομία θα ξημερώσει με νέα επαγγέλματα … όλες οι ανούσιες υπηρεσίες που προσφέρουμε ο ένας στον άλλον ολοκληρώνουν την σκοπιμότητα τους … η τεχνητή νοημοσύνη εκτοπίζει εμάς τους ανόητους … και θα υπηρετήσει πιστά τους ηγεμόνες … ίσως όμως επαναστατήσει αυτή … ίσως ο Μεσσίας που περιμένετε, ίσως οι εξωγήινοι που περιμένουν άλλοι … ίσως η Δευτέρα Παρουσία, ίσως η Αποκάλυψη, ίσως … ίσως … “Μήπως εμείς Κύριε”;;
Καλή Ανάσταση “νεκρών”, έστω συμβολική!
Σχόλια