«Το χτύπημα ήταν διπλό για μένα, το πρώτο και κυριότερο που έχασα το κοριτσάκι μου και το δεύτερο ότι πήγαιναν να με κατηγορήσουν πως ήμουν τάχα ο βιαστής του παιδιού». Αυτό δήλωσε ο πατέρας του κοριτσιού μόλις αφέθηκε ελεύθερος. Το γαϊτανάκι του μίσους κράτησε τρεις μέρες. Στις τρεις αυτές μέρες ο ιατροδικαστής Αθηνών Σωτήρης Μπουζιάνης έβγαινε σε κανάλια και εφημερίδες και διαβεβαίωνε πως ένα νεκρό μωρό 11 μηνών έχει σημάδια σεξουαλικής κακοποίησης. Για τρεις μέρες οι Σύροι γονείς του έπρεπε μαζί με τον θρήνο τους να διαχειριστούν και την ακραία διαπόμπευση. Για τρεις μέρες το δόντι του μίσους μπήχτηκε βαθιά στον λαιμό της κοινωνίας συνδέοντας το ψευδές περιστατικό με κάθε πρόσφυγα και μετανάστη, περιγράφοντάς το σαν απόδειξη κοινωνικής και πολιτιστικής κατωτερότητας, ξεσπώντας σε άθλια άρθρα και τίτλους τηλεοπτικών δελτίων. Και όταν αποδείχτηκε πως η ιστορία ήταν ψευδής, τα δημοσιεύματα έμειναν να εκκρεμούν, αναρτημένα χωρίς διορθώσεις σαν να μην έγινε τίποτα, σαν μια ακόμα μέρα στη χώρα του μίσους και της άθλιας δημοσιογραφίας απλώς να πέρασε. Δεν χρειάζεται να είσαι δηλωμένος ρατσιστής για να διαπράξεις ρατσιστικά εγκλήματα. Μπορείς να είσαι απλώς δημοσιογράφος σε κάποιο από αυτά τα μέσα.
Δεν πιστεύω πως προέκυψε με άνωθεν εντολές, κατόπιν σχεδιασμού ή σχεδίου. Δεν πιστεύω πως έγινε για λόγους τηλεθέασης ή καθημερινού τηλεοπτικού κανιβαλισμού (ή αν έγινε και για αυτό, αυτό δεν ήταν το πρώτο μέλημα). Πιστεύω πως η διαπόμπευση των δύο Σύρων προσφύγων γονέων -στην άθλια συκοφαντία της και στην αρρώστια που περιέχει- περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο τις ασκήσεις απανθρωποποίησης που λαμβάνουν χώρα μπροστά στα μάτια μας τον τελευταίο καιρό. Στόχος δεν είναι ακριβώς η συκοφαντία ή η δυσφήμηση των προσφύγων αλλά η περιγραφή τους με μη ανθρώπινους όρους. Η ταύτισή τους με κάθε πράξη που υπερπηδά τα όρια της κοινωνίας, η σύνδεσή τους με μη αποδεκτές συμπεριφορές που καθιστά τελικά και τους ίδιους μη αποδεκτούς. Το γδύσιμό τους από τις ανθρώπινες ιδιότητες. Και κατ' επέκταση από τα πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα. Και τελικά από το δικαίωμά τους να υπάρχουν.
Η αντίδραση στις συκοφαντικές γνωματεύσεις του ιατροδικαστή περιγράφει το πόσο εμπεδωμένα είναι τα ρατσιστικά αντανακλαστικά των μέσων ενημέρωσης και ενός κομματιού της κοινωνίας. Πόσο έτοιμο είναι ένα σύνολο συμπολιτών να αποδεχτεί το γεγονός πως οι άνθρωποι αυτοί που έρχονται εδώ κυνηγημένοι δεν είναι άνθρωποι. Πως τελικά τους αξίζει να τους αντιμετωπίζουν σαν παιδεραστές, ακόμα και αν δεν έχουν κάνει τίποτα.
Δείτε όμως πόσο ανθρώπινος είναι ο άνθρωπος: Την ίδια ώρα που αυτά συμβαίνουν εδώ, κάνει τον γύρο του κόσμου ένα βίντεο τραβηγμένο μέσα στους βομβαρδισμούς της Συρίας. Ενας πατέρας γυρίζει σε βίντεο την κόρη του εν μέσω βομβαρδισμών στο σπίτι που τους φιλοξενεί. «Είναι αεροπλάνο ή βόμβα;», τη ρωτά. «Βόμβα και όταν πέσει θα γελάσουμε», του απαντά το μικρό κορίτσι και μόλις ακούγεται η έκρηξη ξεκαρδίζεται στα γέλια. Ο πατέρας είπε πως έφτιαξε αυτό το παιχνίδι για να προστατεύσει την κόρη του. «Είναι ένα παιδί που δεν καταλαβαίνει τον πόλεμο. Αποφάσισα να της μάθω αυτό το παιχνίδι, για να μην καταρρεύσει ο ψυχισμός της. Να μην επηρεαστεί από ασθένειες που προκαλεί ο φόβος».
Η αντιστροφή αυτή του φόβου, και μάλιστα την ώρα των βομβαρδισμών, έχει κάτι που αγγίζει το ανθρώπινο μεγαλείο. Την ομορφιά αυτή που δημιουργεί ο συνδυασμός ανάγκης και αγάπης ενάντια σε κάθε συνθήκη, ενάντια σε κάθε ακραία δυσκολία. Το βίντεο γίνεται έτσι σύμβολο ομορφιάς, επιβίωσης και αποφασιστικότητας.
Ο Αμπντουλάχ Μοχάμαντ εγκατέλειψε το σπίτι του μαζί με την οικογένειά του λόγω των βομβαρδισμών και τώρα φιλοξενείται σε κάποιο σπίτι συγγενών στην ίδια επαρχία. Φαντάζομαι πως αν η τύχη το απαιτούσε θα μπορούσε να έχει βρεθεί στην Ελλάδα. Και, ποιος ξέρει, ίσως στην Αθήνα, ίσως στου Ζωγράφου μαζί με τους γονείς που διαπομπεύτηκαν.
Είναι και αυτός ένας πατέρας από τη Συρία. Ξεριζωμένος. Αποφασισμένος. Και ανθρώπινος, πολύ ανθρώπινος.
Σχόλια