Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Κάθε φορά που πάω να γράψω ένα κείμενο για την Ελλάδα καταλήγω να το στέλνω στον κάλαθο των αχρήστων.
Να γράψω, παράδειγμα, για τον Μητσοτάκη που μίλησε για την επιτροπή εορτασμού 2500 χρόνων από τις Θερμοπύλες και τη Σαλαμίνα;
Να γράψω τι ακριβώς;
Για τη Μαριάννα Βαρδινογιάννη, που γίνεται η 2η ολιγάρχης -μετά τη Γιάννα Αγγελοπούλου- που αναλαμβάνει επιτροπή για εορτασμούς στο προτεκτοράτο;
Ότι ο τελευταίος αντίστοιχος εορτασμός ήταν επί χούντας;
Ή που μίλησε για 25 αιώνες εθνικής ομοψυχίας, όταν οι Θηβαίοι -και άλλοι- πολέμησαν στο πλευρό των Περσών;
Ή να μην πούμε καλύτερα στα χάπατα πως το ηλίθιο κράτος τους έχει ιστορία 3 αιώνων με το ζόρι;
2500 χρόνια πριν δεν υπήρχαν καν έθνη, μόλις που είχαν εμφανιστεί αυτοκρατορίες, αλλά πόλεις-κράτη.
Δεν υπήρχαν καν εκκλησίες -αλλά αυτό θα το αφήσουμε για άλλη στιγμή.
Αλλά οι Έλληνες αιώνιοι, σαν την βλακεία που τους δέρνει, οπότε άρχισαν πάλι τους καλαματιανούς και τα τσάμικα και τα κλαρίνα.
Βέβαια, δεν με καίει τόσο που το θράσος στην Ελλάδα πέρασε σε άλλο επίπεδο· και ας δείχνω το αντίθετο.
Άλλωστε, δεν το έχετε μονοπώλιο.
Και όσα συμβαίνουν στον πλανήτη καθιστούν την Ελλάδα αδιάφορη, μην κοιτάτε που όσοι γράφουμε ασχολούμαστε μαζί της, λογικό είναι από την στιγμή που έχουμε συνδεθεί συναισθηματικά με τη χώρα.
Για τη συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του πλανήτη, η Ελλάδα δεν είναι σημαντικότερη -ας πούμε- από το Λεσότο.
Άλλο που οι Έλληνες νομίζουν πως είναι το κέντρο του κόσμου, ενώ στην ουσία δεν είναι.
Σιγά μην ασχοληθούν στην Καταλονία, στη Συρία, στο Εκουαδόρ, στον Λίβανο, στη Χιλή και οπουδήποτε αλλού, με τα ψωροπερήφανα των Ελλήνων.
Οπότε, οι εορτασμοί και οι λοιπές υστεροφημίες του προτεκτοράτου, μάλλον είναι σαν τα πανηγύρια στα χωριά: στο διπλανό νομό nobody gives a shit.
Άσε κιόλας που βλέποντας κατά καιρούς στα άρθρα και στα πρωτοσέλιδα στην Ελλάδα κάτι ατάκες του στυλ «παραλίγο να γίνουμε Εκουαδόρ» ή Βενεζουέλα ή Αργεντινή, δεν ξέρω ειλικρινά αν αξίζει να αντιπαραβάλλεις σε όλα αυτά πρωτοσέλιδα κενυάτικων ΜΜΕ:
ΟΚ, σε όλο τον κόσμο υπάρχει μια γενικότερη σύγχυση, καθώς ο καπιταλισμός μας γλεντάει για τα καλά και δεν ξέρουμε που να ξεσπάσουμε -μην και τον ρίξουμε τον καημένο-, αλλά τουλάχιστον δεν βλέπεις κανέναν άλλον λαό να προσποιείται ότι ζει μέσα στη χλιδή -σαν κακογραμμένη ελληνική ταινία του ’60.
Το είπα και το καλοκαίρι πως μου κάνουν τεράστια εντύπωση τα τελευταία χρόνια, μέσα από τις όποιες συναναστροφές έχω με κόσμο που ζει στην Ελλάδα ή Έλληνες του εξωτερικού.
Διαβάζεις τα στοιχεία, που υποδεικνύουν έναν υπερχρεωμένο λαό με τεράστια κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα και μετά τα συγκρίνεις με αυτά που ακούς· ή και διαβάζεις, γιατί όχι;
Ειλικρινά, ώρες-ώρες νομίζω πως έχω να κάνω με δυο χώρες στην οικονομική συσκευασία της μιας.
Από την μια, η Ελλάδα που πάει από το κακό στο χειρότερο -καθώς τα προβλήματά της είναι όλα εκεί- και από την άλλη μια άλλη ψεύτικη, ονειρική Ελλάδα, που αναπτύσσεται, προοδεύει, αριστεύει και γενικά γ@μάει και δέρνει.
Και ποιος είναι ο μεγάλος εχθρός του ψέματος, παρά η αλήθεια;
Οπότε, τώρα οι Έλληνες κυνηγούν όποιον τους θυμίζει πόσο ψεύτες είναι.
Γενικά, οι Έλληνες όχι μόνο δεν ταύτισαν το εθνικόν με το αληθές, όπως προειδοποιούσε κάποτε ο Διονύσιος Σολωμός, αλλά επιβραβεύουν συνεχώς όλους τους ψεύτες, τους κλόουν και τους καραγκιόζηδες και απορούν μετά οι ανόητοι γιατί η αλήθεια δεν θα λάμψει ποτέ ή που η τωρινή κυβέρνηση τους το έχει ρίξει στα fake news -όπου βαφτίζουμε αυξήσεις τις μειώσεις.
Σιγά μην κάτσει κάποιος να παλέψει με θεούς και δαίμονες, για να πείσει τους αήττητους.
Καλές Θερμοπύλες λοιπόν.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ. Το μόνο κακό για το βλαχοχώρι είναι που λίγα χιλιόμετρα ανατολικότερα βασιλεύει η απελπισία. Μόνο οι ηλίθιοι ή ο πρωθυπουργός τους θα βάφτιζαν «πολιορκία» τους εκατομμύρια απελπισμένους που τρέχουν να ξεφύγουν από τους πολέμους της Δύσης και τους οποίους δεν τους καίγεται καρφί πόσους ένδοξους προγόνους έχει η επόμενη χώρα στον χάρτη.
(Φίλε Άρη, δώσε πόνο. Επέστρεψα στην Αθήνα, συναντάω ανθρώπους, μαθαίνω τι συμβαίνει -μπρος και πίσω- και αναρωτιέμαι τι έχει συμβεί σε αυτή τη χώρα και στα μυαλά των ανθρώπων της. Σκέφτομαι να αρχίσω να γράφω μουσική. Ή να μάθω αργαλειό. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
Σχόλια