Από το f/b / Ελευθερία Ψυχογιου / 20.11.2019
Παναγιώτης Παπιώτης!
Ετών 105, Κηδεύτηκε σήμερα στην Αμοργό!
Οδηγός στον πόλεμο του 40 .
Πρωτοπαλίκαρο του Άρη .
Την ιστορία δεν την διάβασε. Την έζησε!
Την έγραψε και μας την λέει.....
Για την Αμοργό άκουσε πρώτη φορά το 1936, όταν είχαν στείλει ένα σύντροφο του κομμουνιστή εξορία, τον Αρχανιώτη. Στην Αμοργό ήρθε πρώτη φορά το 2015 σε ηλικία 100 χρονών. Τον γνώρισα κάπου στην Χώρα.
-Πώς σε λένε;
- Ελευθερία!
-Να ξέρεις Ελευθερία, μόνο όταν αγωνίζονται είναι ελεύθεροι οι άνθρωποι.
-Θα μου πείτε για τους αγώνες σας ή θα σας κουράσω;
-Όταν μιλάω για αγώνες δεν κουράζομαι!
20/10/2016 πήγα σπίτι του. Με περίμενε με ένα όμορφο σακάκι κι ένα φουλάρι στο λαιμό . Λες και περίμενε κάποιο επίσημο ραντεβού ή γιορτή. Το βέβαιο είναι ότι εγώ είχα ένα ραντεβού με την ιστορία!
Θυμάται τα πάντα με απίστευτες λεπτομέρειες .
¨Ήταν αδύνατον να χωρέσουν 101 χρόνια σε ένα βίντεο. Το να ακούς την ιστορία απ’ αυτούς που την έζησαν ή ήταν η αιτία να γραφτεί, είναι μια μοναδική εμπειρία . Είναι και παρακαταθήκη για το μέλλον. Το να σε εμπιστεύεται ένας άνθρωπος 101 χρονών εκτός από τεράστια τιμή , είναι και μεγάλο χρέος. Όλοι μας χρωστάμε σ’ αυτούς τους ανθρώπους!
Ήταν οδηγός «λεωφορείου» , όχι βεβαίως σαν αυτά που ξέρουμε , αλλά μετέφερε ανθρώπους. Το λεωφορείο επιτάχθηκε πριν τον πόλεμο. «Ήμασταν αγανακτισμένοι . Τον περιμέναμε τον πόλεμο. Είμαστε έτοιμοι…» λέει.
Παρέμενε πάντα οδηγός του «λεωφορείου» του . Στον πόλεμο ανεφοδίαζε το μέτωπο με τρόφιμα και ρουχισμό. Στο όχημα έβγαλαν τα καθίσματα για να χωρούν περισσότερα πράγματα. Οδηγούσε πάντα νύχτα σε στενούς δρόμους, με τα φώτα καλυμμένα και οι βόμβες να πέφτουν. Έψαχνε μες την βροχή και το χιόνι , να βρει εκείνους που θα μετέφεραν τα πράγματα με τα πόδια στο βουνό. Κάποιες φορές μετέφερε σκοτωμένους και τραυματίες. Στο μυαλό και στην καρδιά του για δεκαετίες, ακόμη και τώρα όταν του λες για 28η Οκτωβρίου, κρατά τον πόνο των αγωνιστών, εκείνο το «Ωχ μανούλα μου!»
Λέει «...Είχε λακκούβες ο δρόμος. Ήξερα ότι το αυτοκίνητο θα χτυπήσει . Η ψυχή κι η καρδιά μου μαζεύονταν τόπι ,όταν άκουγα "ωχ μανούλα μου!¨…»
«Εκείνοι πονούσαν και γω έκλαιγα!»
Υ.Γ: Ο κ. Παναγιώτης άκουγε ελάχιστα όταν τράβηξα το βίντεο. Το ακουστικό του το πήρε κάποιος αμοργιανός αέρας. Όμως ήθελα να τον καταγράψω. Άλλωστε τι σημασία έχουν οι ερωτήσεις μου; Άλλωστε τι έχει να ακούσει από μας; Σημασία έχει να τον ακούσουμε!
Σημασία επίσης έχει, ότι τότε στην Χώρα Αμοργού την 28η Οκτωβρίου το στεφάνι της Εθνικής Αντίστασης το κατέθεσε ο Παναγιώτης, ετών 101 … ένας αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης . Όρθιος, κόντρα σ' ένα λυσσαλέο άνεμο που σήκωνε και τις πέτρες, σήκωσε την αριστερή γροθιά και ζωντφώναξε κοιτώντας τα παιδιά μας στα μάτια : ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ!
Ήταν η μόνη φορά που η κόρη μου δάκρυσε σε εθνική εορτή,
Ήταν η μόνη φορά που η 28η Οκτωβρίου στην Αμοργό είχε την φωνή αυτών που εξαιτίας τους γιορτάζεται, Τιμή μας και καμάρι μας! Σήμερα την αμοργιανή γη τιμάτε με τη σωρό του ο Παναγιώτη Παπιώτη. Η Αμοργός ήταν ένας τόπος εξορία.Τα βράχια της φιλοξένησαν την περηφάνια και την λεβεντιά όρθιων ανθρώπων που δεν έσκυψαν το κεφάλι και εξακολουθούν να κάνουν την Ελλάδα περιφανή! Σήμερα κηδεύτηκε στην Αμοργό ο Παπιώτης. Η ιστορία τον κρατά ζωντανό, διότι ότι όσοι την έγραψαν με τις επιλογές τους θα υπάρχουν ΠΑΝΤΑ!
Σχόλια