Από το efsyn.gr / Η κρίση της στέγης στα χρόνια της ύφεσης / Ντίνα Δασκαλοπούλου, Αφροδίτη Τζιαντζή
ΒΑΣΙΛΗΣ, νεοάστεγος
Ανάμεσα στο βιβλιοπωλείο Ιανός και στο εγκαταλειμμένο ξενοδοχείο Hesperia Palace, στη συμβολή Σταδίου και Εδουάρδου Λω, έχει στηθεί ένας μίνι καταυλισμός αστέγων. Για να προστατεύονται από τη βροχή, έχουν κάνει σπίτι τους τα λίγα τετραγωνικά μέτρα πεζοδρομίου στο υπόστεγο των κτιρίων, ενώ με σκούπες, φαράσια και απολυμαντικά προσπαθούν να κρατήσουν καθαρό το υπαίθριο νοικοκυριό τους.
«Αντρας, σε παραγωγική ηλικία, με μέσο ή ανώτερο μορφωτικό επίπεδο, ενταγμένος κοινωνικά. Πριν βρεθεί στον δρόμο απασχολούνταν σε τομείς που χτυπήθηκαν από την οικονομική κρίση - με πρώτο τον κατασκευαστικό τομέα». Με αυτά τα χαρακτηριστικά σκιαγραφούν το προφίλ του νεοάστεγου κοινωνικές οργανώσεις που καταγράφουν το φαινόμενο, όπως η Κλίμακα και η Praxis.
Aυτό ακριβώς είναι και το προφίλ του 49χρονου Βασίλη. Μόνο που για τους χιλιάδες περαστικούς που περνάνε καθημερινά από τη Σταδίου, ο αδύνατος γκριζομάλλης άντρας έχει ένα άλλο χαρακτηριστικό που τον ξεχωρίζει από τους άλλους: φροντίζει σε 24ωρη βάση έναν μικρό γάτο -το καλοκαίρι είχε δύο αλλά του τα κλέψανε- που βρίσκεται σταθερά προσκολλημένος πάνω του, κοιμάται, ξυπνάει και παίζει μαζί του. Χάρη στον γάτο, που τον φωνάζει «Τυχερούλη», γνώρισε τα δικά του λεπτά δημοσιότητας στο ζωοφιλικό ίντερνετ, μόνο που, όπως μας παραπονιέται, «δεν σεβάστηκαν το αίτημά μου να μη δείξουν το πρόσωπό μου».
Μας διηγήθηκε την ιστορία του, με καλλιεργημένο λεξιλόγιο, ειρμό και διαύγεια, χωρίς πικρία και παραίτηση, αλλά με το πείσμα «να σταθώ με αξιοπρέπεια στα πόδια μου, ακόμα και αν είμαι στο δρόμο». «Από παιδί δούλευα σε κατασκευές. Εκανα μια δουλειά δική μου. Το 2009 δούλεψα ένα μεγάλο έργο, 530.000 ευρώ, από το πρόγραμμα Θησέας. Πέρασαν τα χαρτιά της πρώτης πληρωμής, η δεύτερη όμως δεν εξοφλήθηκε ποτέ. Αυτό που με γονάτισε ήταν ότι έπρεπε να αποδώσω ΦΠΑ χωρίς να έχω πληρωθεί. Κατάφερα να καθαρίσω το πρόσωπό μου στην αγορά, να μη φάω λεφτά από συνεργάτες. Χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Ψιλοσταθήκαμε λίγο. Δούλευα κουζίνα σε μαγαζιά για τρία χρόνια. Το τελειωτικό χτύπημα ήταν όταν το 2015 προέκυψε ένα πρόβλημα υγείας, νοσηλεύτηκα ενάμιση μήνα. Ο,τι ψιλά είχα για ώρα ανάγκης, πήγαν εκεί. Από το 2016 μένω στο δρόμο».
Στη Σταδίου, εκεί που μένει εδώ και ένα χρόνο μαζί με τον ξάδελφό του, «έχουμε ξυπνήσει τρεις φορές με το μαχαίρι στον λαιμό. Το ψείρισμα είναι καθημερινό. Τις καιρικές συνθήκες τις αντιμετωπίζουμε με μια κουβέρτα παραπάνω. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η υγιεινή. Βολευόμαστε με τις χημικές τουαλέτες. Κάποια βράδια πάμε σε ξενοδοχείο, κάνουμε ένα μπάνιο, ξεκουραζόμαστε σαν άνθρωποι».
Ως άστεγος σε έναν από τους πιο πολύβουους δρόμους της Αθήνας, έχει δει το ενδιαφέρον, υποκριτικό ή μη, διαφορετικών ανθρώπων: «Μέχρι και ένας μοναχός μάς είχε προσεγγίσει, να πούμε τα κάλαντα. Είχε φωνάξει και τα κανάλια, κυρίως για να μας εκμεταλλευτεί και να πει αυτά που θέλει αυτός στηριζόμενος στο πρόβλημα το δικό μας. Πριν τις δημοτικές εκλογές, υποψήφιοι δήμαρχοι είχαν στείλει τα τσιράκια τους, ακόμα και από το χώρο της Ακροδεξιάς, πάλι για δική τους σκοπιμότητα».
Οσο για τον κόσμο που συναντάει καθημερινά, «λέει ο καθένας τα δικά του. Για παράδειγμα, το ζωάκι. Αλλος λέει “δεν μπορείς να συντηρήσεις τον εαυτό σου, θες και γατί;”. Αλλοι το βλέπουν αλλιώς, ότι υπάρχει ανθρωπιά, στερείσαι από σένα για να βοηθήσεις μια ζωντανή ύπαρξη».
Γιατί οι περισσότεροι άστεγοι μένουν εκτός των επίσημων δομών; «Γιατί ζητάνε πάρα πολλά δικαιολογητικά, Ε1, Ε9, εκκαθαριστικό της τελευταίας πενταετίας, γνωμάτευση από ιολόγο ότι δεν έχει κάποιο χρόνιο νόσημα. Αλλοι βάζουν αυστηρά ωράρια, να είσαι εκεί στις 9 το βράδυ και να έχεις φύγει πριν από τις 9 το πρωί. Εγώ που επιβιώνω ως μικροπωλητής, δουλεύω κυρίως τα βράδια, δεν μπορώ να πάω εκεί».
Επίσης ακούστε:
Σχόλια