Εκείνο λοιπόν το καλοκαίρι του 2001 οι καλοκαιρινές μου διακοπές ξεκίνησαν (για να έρθω στην ιστορία μου) στις 16 Σεπτεμβρίου. Θυμάμαι να 'μαι πάνω στο πλοίο την ώρα της αναχώρησης και να στέλνω μήνυμα σε μια καλή φίλη και συνάδελφο τότε: ''το πλοίο εσαλπάρισε κι Ψυχογυιός σαλτάρισε.....'' , της έγραφα.
Πίνω σκέτο καφέ, πάντα όμως σε μεγάλο ταξίδι με πλοίο έπαιρνα όταν ξεκινούσε το ταξίδι φραπέ γλυκό με γάλα, ήταν τελετουργία, έτσι ξεκινούσαν οι διακοπές μου, έτσι ξεκινούσε το ταξίδι!!!!!
Έφτασα στην Ίο μόνος, κι είχα ανάγκη για ξεκούραση, για πολύ ξεκούραση. Έμενα σε camping, κανένα πρόγραμμα, μόνο τα βασικά, μπάνιο, ύπνος, φαγητό, μουσική και διάβασμα, δεν είχαμε το διαδίκτυο και τα smartphone όπως τώρα κι ήταν πολύ διαφορετικά σκέφτομαι τώρα. Πήγαινα σε διαφορετικές παραλίες, σε ήσυχες παραλίες και σε λιγότερο ήσυχες, μάλλον όχι τόσος απομονωμένες γιατί όλες ήσυχες ήταν. Έπαιρνα μαζί μου ντομάτα, τυρί, ψωμί, ούζο, έβγαζα αχινούς απ' την θάλασσα κι είχα το πιο πλούσιο γεύμα του κόσμου όλου.
Θυμάμαι να κάνω βουτιά στην θάλασσα να βγαίνω έξω και να κοιμάμαι μια ώρα, άλλη βουτιά πάλι ύπνος σαράντα λεπτά, ξανά βουτιά και πάλι ύπνο. Ήταν στιγμές που ένοιωσα η γη να ρουφά κούραση σε απευθείας σύνδεση, δίχως το κενό που δίνει το κρεβάτι και η απόσταση από αυτήν. Ρούφαγε κούραση, ίσως και σκέψεις, μπορεί και όνειρα, τα 'πέρνε η γη και τα 'κρυβε μέσα της, τα καταχώνιαζε, τα 'κάνε λίπασμα, μπορεί ενέργεια, ίσως σεισμό μετά, πολλά μπορεί, ίσως και τίποτα, απλά να με αποφόρτιζε.
Χανόμουν κυριολεκτικά σε σχεδόν απροσπέλαστα μέρη όπως στην μικρή παραλία κάτω απ' το Τάφο του Όμηρου.
Στο μπαράκι του camping γνώρισα τον μπάρμαν, Γιώργο τον έλεγαν, ''ψημένος'' στην δουλειά, δούλευε χρόνια εκεί. Περασμένο καλοκαίρι, μέσα και Σεπτέμβρη κι η δουλειά ''πεσμένη'', είχε χρόνο για κουβέντα, κουβεντιάζαμε για διάφορα και διαφορετικά, έπαιρνα κατευθύνσεις για μέρη που θα πήγαινα, για μπάνιο, για φαγητό για ότι άλλο.
Ένα πρωί άργησα να κατέβω στο μπαράκι, είχα ξενυχτίσει πολύ το περασμένο βράδυ. Όταν άρχισα να πίνω τον καφέ μου, ήρθε ο Γιώργος και μου 'πε: ''εντάξει καλά είσαι, ανησύχησα'' και συνέχισε: ''το βράδυ ένας έπεσε με μια μηχανή και ήταν πολύ άσχημα, τον πήρε ελικόπτερο, άργησες να κατέβεις και σε σκεφτόμουν μήπως ήσουν εσύ''.
Όλοι έχουμε να πούμε μια ιστορία, όλοι..... Μια ιστορία που μας έμεινε γιατί την ζήσαμε.
Ένας άνθρωπος που γνώρισα λίγες μέρες και λέγαμε κάποια απλά και βασικά νοιάστηκε για εμένα και ανησύχησε. Ήταν πανέμορφο, είναι πανέμορφο τώρα που το σκέφτομαι και όποτε έρχεται η σκέψη του καλοκαιριού εκείνου.
Λίγα χρόνια μετά ξαναπήγα στην Ίο, κάποια στιγμή στον δρόμο που περνά απ' την χώρα σαν να 'δα τον Γιώργο, δεν σταμάτησα να ρωτήσω, να δω αν ήταν αυτός που του 'μοιάζε. Είμαστε παράξενοι οι άνθρωποι..... δεν σταμάτησα να δω αν ήταν αυτός. Είμαστε παράξενοι οι άνθρωποι και ζούμε παράξενα και όμορφα πράγματα, καταστάσεις δηλαδή που φτιάχνουμε οι ίδιοι.
~ ~ ~ ~ ~
Η ιστορία που περιέγραψα ήρθε στην μνήμη μου τον περασμένο Αύγουστο στις διακοπές, τότε είπα πως πρέπει να την μεταφέρω στο keep life. Κάπου - κάπου έρχονταν αλλά έφευγε. Μέχρι που τέλος Σεπτέμβρη διάβασα στο f/b μια ιστορία του καλού δημοσιογράφου και δημιουργού ραδιοφωνικών εκπομπών Μάνου Τσιλιμίδη.
Το ένα φέρνει το άλλο, αν κάποιος από εσάς που φτάσατε μέχρι εδώ την ανάγνωση έχει μια ιστορία για μοίρασμα ας το κάνει εδώ στο keep life. Δώστε λίγο χρόνο, γράψτε την και στείλτε την στο infokeeplife@gmail.com με το όνομά σας και θα δημοσιευθεί.
β.ψ.
Σχόλια