Από το efsyn.gr/Στο Κέντρο Του Περιθωρίου / Περικλής Κοροβέσης 06.07.2019
H μειοψηφία κυβερνά και η πλειοψηφία χτενίζεται
Ολοι μιλούν για πρόοδο, ανάπτυξη και επενδύσεις. Και υπάρχει παράδοση σε αυτή τη χώρα, όσο πιο άσχετος είναι κάποιος τόσο πιο περιζήτητος να γίνεται στα κανάλια. Ας ενταχθώ κι εγώ σε αυτό το κυρίαρχο ρεύμα και ας θέσω ένα ερώτημα: Θα αγόραζε κάποιος μια επιχείρηση που έχει χρέος 359 εκατ. και τζίρο 184 εκατ.;
Επιπλέον, θα υπήρχε ένα κυμαινόμενο ποσό που θα έπρεπε να καταβάλλεται ετησίως στους δανειστές και που θα έφτανε μέχρι και τα 12,2 εκατ. Και αυτή η κατάσταση θα ήταν σταθερή μέχρι το 2060. Στις μεγάλες επιχειρήσεις που λειτουργούν στην εποχή του νεοφιλελευθερισμού, τα πράγματα κινούνται τελείως διαφορετικά. Βάζουν στόχο ένα υψηλό ποσοστό κέρδους 500%-1.000% ή ακόμα παραπάνω για το τρέχον οικονομικό έτος.
Αν αυτό δεν επιτευχθεί, ο διευθύνων σύμβουλος πάει στο σπίτι του. Και όταν μιλούν για ζημιές ύψους 30%-50% δεν είναι πραγματικές ζημιές αλλά είναι από τα κέρδη που έχασαν και τα θεωρούσαν δεδομένα. Αυτήν λοιπόν την υπερχρεωμένη επιχείρηση δεν θα την αγόραζε κανένας και θα την άφηναν στην τύχη της.
Αν δούμε όμως έναν εξοντωτικό αγώνα μεταξύ δύο ανταγωνιστών που να θέλουν με κάθε θυσία αυτήν την καταδικασμένη σε θάνατο επιχείρηση, τότε να είμαστε σίγουροι πως δεν είναι επιχειρηματίες αλλά πολιτικοί. Αν τώρα τα εκατομμύρια τα κάνουμε δισεκατομμύρια, θα έχουμε την εικόνα της Ελλάδας, με το δημόσιο χρέος, το ΑΕΠ και τις δόσεις που πρέπει να πληρώνουμε μέχρι το 2060. Οι ανταγωνιστές είναι η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ που θέλουν μια θέση «εξυπηρετητή χρέους». Βέβαια, επιχειρήσεις και κράτη δεν είναι το ίδιο. Αλλά έχουν κοινά χαρακτηριστικά.
Και οι δύο οργανισμοί έχουν πάγια έξοδα και πάγιες υποχρεώσεις προς τους δανειστές. Αλλά έχουν και διαφορές. Μια επιχείρηση παράγει ένα προϊόν, αδιάφορο αν είναι απαραίτητο ή χρήσιμο για την κοινωνία, με σκοπό το ύψιστο δυνατόν κέρδος, χωρίς απολύτως κανέναν ηθικό φραγμό. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η μείωση του κόστους παραγωγής στο ελάχιστο (κυρίως απλήρωτη εργασία και χωρίς δικαιώματα).
Το κράτος δεν παράγει τίποτε. Επομένως, δεν μπορεί να έχει κανένα κέρδος. Εχει όμως τεράστια πάγια έξοδα (Υγεία, Παιδεία, Αμυνα, Αστυνομία, Δικαιοσύνη, Υποδομές). Χωρίς αυτά, δεν λογίζεται πολιτισμένο κράτος. Και επειδή αυτές οι υπηρεσίες δεν είναι κερδοφόρα προϊόντα (άσχετα αν σε κάποιες περιπτώσεις γίνονται με τη διαφθορά), κάποιος πρέπει να τις πληρώσει. Και αυτός είναι ο φορολογούμενος, που θεωρητικά πρέπει να πληρώνει τις κοινωνικές παροχές ανάλογα με το εισόδημά του. Στην ουσία εργοδότης του κράτους είναι ο φορολογούμενος που αγοράζει υπηρεσίες.
Αλλά στην πράξη, μερικές φορές τα πράγματα βγαίνουν διαφορετικά. Πληρώνεις τον αστυνομικό για να είσαι ασφαλής και αυτός με το δημόσιο κλομπ σού ανοίγει το κεφάλι και σε στέλνει στο νοσοκομείο με διάσειση. Το ίδιο και ο στρατιωτικός. Του καταβάλλεις τον μισθό του κι αυτός, αντί για ευχαριστώ, κάνει πραξικόπημα, σε συλλαμβάνει και σε φυλακίζει.
Αλλά αυτά ευτυχώς δεν γίνονται κάθε μέρα. Γίνονται όμως άλλα χειρότερα και αφορούν το βιοτικό επίπεδο του λαού. Καλείται να πληρώσει δυσθεώρητα δημόσια χρέη με τίμημα τη βέβαιη πορεία του προς τη φτώχεια. Με την αθόρυβη επανάσταση του νεοφιλελευθερισμού και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του αρπακτικού καπιταλισμού, η κεϊνσιανική χρυσή τριακονταετία που ακολούθησε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ανατράπηκε σταδιακά.
Ο,τι είχαν κατακτήσει οι εργαζόμενοι θεωρήθηκε αρχαϊκή μορφή εργασίας, κάθε μέτρο προστασίας της εργασίας καταργήθηκε, είτε με νόμους είτε ντε φάκτο, και τα συνδικάτα εξαφανίστηκαν. Αυτή η καταστροφή δεν έγινε μόνο από την παραδοσιακή Δεξιά. Οι σοσιαλιστές και οι μεταλλαγμένοι κομμουνιστές έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Π.χ. ο Μπερλινγκουέρ, ο Μωυσής του ευρωκομμουνισμού, πίστευε πως η φιλελεύθερη δημοκρατία δεν είναι στάδιο της ιστορικής εξέλιξης, αλλά πανανθρώπινο και διαχρονικό σύστημα αξιών.
Και ο σοσιαλισμός μπορεί να επιτευχθεί μέσα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Δηλαδή ο κλασικός διαχωρισμός που έχει κάθε κοινωνία, Αριστερά- Δεξιά, έπαψε να υφίσταται και έγινε Δεξιοαριστερά. Αποτέλεσμα: η αναβίωση του νεοφασισμού, με διάφορες μορφές και ενδύματα, που αποτελεί την εναλλακτική πολιτική λύση του νεοφιλελευθερισμού. Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων δεν κατάλαβε αυτές τις αλλαγές παρά μόνο όταν ήταν πολύ αργά και όταν ο καρκίνος είχε κάνει μετάσταση στην τσέπη του.
Με θλίψη διαπίστωσε πως οι πολιτικοί της εξουσίας είναι όλοι ίδιοι και υπηρετούν το ίδιο σύστημα του νεοφιλελευθερισμού. Στις αποχρώσεις διαφέρουν, όπως το βλέπουμε στη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ. Πούρος νεοφιλελευθερισμός η πρώτη, νεοφιλελευθερισμός με φιλοδώρημα ο δεύτερος.
Εκλογές αύριο. Αλλά για ποιους; Μόνο γι’ αυτούς που έχουν πειστεί από την τηλεόραση -που βρίσκεται στα χέρια του αρπακτικού κεφαλαίου και υπηρετεί τα συμφέροντά του- και πιστεύουν πως η ψήφος έχει κάποια αξία. Είναι αυτό αλήθεια για όλους;
Για να δούμε το έμπρακτο γκάλοπ των ευρωεκλογών. Αποχή 41,31%. Αν προσθέσουμε και αυτούς που πήγαν στις κάλπες και ψήφισαν λευκό ή άκυρο, έχουμε ακόμα ένα 4,46%. Μας μένουν οι «λοιποί» που συγκέντρωσαν ένα 21%. Συνολικά μας κάνουν 5.911.827 πολίτες, ήτοι το 60% του εκλογικού σώματος. Με άλλα λόγια: Εξι στους δέκα πολίτες δεν εμπιστεύονται το πολιτικό σύστημα που εκπροσωπούν τα κόμματα εξουσίας και αυτά που έχουν μόνιμη παρουσία στη Βουλή. Αυτό δεν δημιουργεί καμία σκέψη;
Η αόρατη πλειοψηφία
Από το efsyn.gr/Στο Κέντρο Του Περιθωρίου / Περικλής Κοροβέσης 13.07.2019
Οι δηλώσεις των αρχηγών των κομμάτων που μπήκαν στη Βουλή, αμέσως μετά την ανακοίνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων, έμοιαζαν περισσότερο να απευθύνονται στον Αϊ-Βασίλη (Santa Claus) παρά στον ελληνικό λαό. Ηταν όλοι τους ευχαριστημένοι. Αυτό να το καταλάβω για τον κ. Μητσοτάκη. Συνένωσε Ακροδεξιά και Δεξιά στο κόμμα του και με μια ακροδεξιά ρητορική κέρδισε την αυτοδυναμία στην κυβέρνηση.
Και αυτό σημαίνει πως την επόμενη τετραετία θα έχουμε μια φιλελεύθερη ακροδεξιά πολιτική, που θα στηρίζεται στην καταστολή. Αλλά ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝ.ΑΛΛ., ΚΚΕ, γιατί να χαίρονται; Το ΠΑΣΟΚ είχε τη δυνατότητα να δημιουργήσει μια άλλη Ελλάδα. Εγινε κυβέρνηση και δεν το έπραξε. Και τιμωρήθηκε. Και από πυλώνας του δικομματισμού έγινε ένα κόμμα-τσόντα. Προς τι, λοιπόν, η αγαλλίαση;
Και ο ΣΥΡΙΖΑ, που δημιούργησε τέτοιες προσδοκίες, έγινε ένα άλλο ΠΑΣΟΚ και, αντί να αλλάξει την Ελλάδα και να κάνει τη Δεξιά παρελθόν, άλλαξε το διπολικό σύστημα και έκανε τη Δεξιά μέλλον. Οντως, πρώτη φορά είδαμε μια τέτοια Αριστερά που χαίρεται επειδή έγινε ο δεύτερος πόλος του αστικού συστήματος.
Τώρα ένα κόμμα 100 ετών, με τόσους αγώνες και θυσίες, όπως το ΚΚΕ, πώς είναι δυνατόν να είναι ευχαριστημένο με τα σταθερά ποσοστά ενός μικρού κόμματος; Το ότι βρέθηκε πίσω από τη Χ.Α. και είχε παρέα Ποτάμι, ΑΝ.ΕΛΛ. και Ενωση Κεντρώων, δεν δημιούργησε κανέναν προβληματισμό;
Να συμμεριστώ τη χαρά της Ελληνικής Λύσης και του ΜέΡΑ 25. Αυτοί πραγματικά θριάμβευσαν στις επιδόσεις σε σχέση με τους δικούς τους ανταγωνιστές. Αλλά προς τι η χαρά που η Χ.Α. δεν μπήκε στη Βουλή; Αυτό σημαίνει πως χάνεται η Ακροδεξιά; Αν αθροίσουμε τα ποσοστά της, αυτά πλησιάζουν τις επιδόσεις του ΚΙΝ.ΑΛΛ. Απλά ο νεοφασισμός είναι διασπασμένος, δεν εκφράζεται πια στο σύνολό του από τη Χ.Α.
Βρίσκεται σε αναζήτηση μιας άλλης πολιτικής μορφής, εφάμιλλης της ευρωπαϊκής, που έχει πέραση παντού. Αλλά αυτό που δεν μας είπαν ούτε τηλεοράσεις ούτε εφημερίδες ήταν πως αυτά τα εκλογικά αποτελέσματα δεν αφορούσαν όλους τους έχοντες δικαίωμα ψήφου. 4.192.215 άνθρωποι αρνήθηκαν να ψηφίσουν.
Αυτό δίνει ένα ποσοστό 42,08%. Αλλοι προτίμησαν να πάνε να ψηφίσουν χωρίς όμως να προτιμήσουν κανέναν. Τα λευκά και τα άκυρα φτάνουν το 2,09%. Ακυρα, λευκά, αποχή μάς κάνουν 44,17%, έναντι 55,41% που προτίμησαν κάποιο κόμμα. Απλοποιώντας τώρα λιγάκι τα νούμερα, περίπου οι μισοί δεν πιστεύουν πως οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν κάτι, ενώ οι άλλοι μισοί κάτι περιμένουν, έστω κατά προσέγγιση. Και εδώ μπορούμε να εγκαλέσουμε όλο το πολιτικό σύστημα για πλαστογράφηση.
Λέει η Ν.Δ. πως κέρδισε με 39,8% και αφήνει να εννοηθεί πως είναι στο σύνολο του εκλογικού σώματος. Στην ουσία, είναι περίπου τα μισά από αυτά που λέει. Το ίδιο κάνουν και τα άλλα κόμματα. Διπλασιάζουν τα ποσοστά τους και αυτό περνάει στην κοινή γνώμη. Ακόμα και στους επαΐοντες. Η αποχή σχεδόν σταθερά έρχεται πρώτο κόμμα. Μόνο που δεν ξέρουμε τι κόμμα είναι.
Και δεν έχω υπόψη μου καμιά σοβαρή πανεπιστημιακή έρευνα που να μας την αναλύει διεξοδικά. Εγώ προσωπικά, από τις δικές μου παρατηρήσεις, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως η αποχή σημαίνει απόρριψη του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του. Συμπεριλαμβάνει ανθρώπους εξαιρετικά πολιτικοποιημένους έως εντελώς αδιάφορους για την πολιτική.
Την αποχή σχεδόν όλοι οι αναλυτές την παρουσιάζουν σαν κάτι το συνηθισμένο και χωρίς σημασία. Σαν κάτι φυσιολογικό που συνοδεύει πάντα τις εκλογές και μετρούν αν είναι μικρότερη ή μεγαλύτερη από την προηγούμενη. Ακόμα την υποτιμούν, λέγοντας πως είναι μικρότερη, με διάφορες δικαιολογίες. Οι κατάλογοι δεν είναι ενημερωμένοι και έχουν μέσα νεκρούς ή πολλοί απουσιάζουν στο εξωτερικό, άλλοι βρίσκονται μακριά από την εκλογική τους έδρα και άλλοι είναι άρρωστοι.
Εστω ότι αυτά ισχύουν. Αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι το 42,08% του πληθυσμού. Η αποχή για μένα είναι μια διαμαρτυρία που εξυπηρετεί το σύστημα και ενθαρρύνεται από αυτό. Ετσι και αλλιώς κυβέρνηση βγαίνει ακόμα και όταν η αποχή είναι συντριπτική πλειονότητα.
Ολοι ξέρουμε πως τα μικρά κράτη-έθνη δεν έχουν πια καμιά δυνατότητα να χαράξουν την όποια εθνική πολιτική. Με την παγκόσμια επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού γίνονται αποικίες ισχυρότερων χωρών που -μέσω των τραπεζών- τις αφαιμάσσουν με εργαλείο το χρέος. Στην περίπτωσή μας είναι η γερμανική Ε.Ε. που άφησε ανεπανάληπτες καταστροφές σε όλες τις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, πάντα σε συνεργασία με μια ντόπια ελίτ που έχει διαμορφωθεί σε διάφορα πανεπιστήμια των ΗΠΑ ή της Αγγλίας.
Οι οικονομικές σπουδές στα καλά πανεπιστήμια, εδώ και κάποιες δεκαετίες, έχουν εγκαταλείψει το κεϊνσιανό μοντέλο και έχουν εγκολπωθεί τον νεοφιλελευθερισμό. Ακόμα και το βραβείο Νόμπελ της Οικονομίας είναι για τους νεοφιλελεύθερους οικονομολόγους. Δεν είναι τυχαίο πως κριτές είναι στελέχη της Τράπεζας της Σουηδίας, που επιβραβεύουν την ελίτ του αρπαχτικού καπιταλισμού.
Και φτάσαμε στο σημείο που να υπολογίζουμε την επικινδυνότητα του κάθε τεχνοκράτη, ανάλογα με τα ντοκτορά που έχει πάρει. Και όταν η Αριστερά, στο όνομα του ρεαλισμού, νομίζει πως μπορεί να χειριστεί μια τέτοια κρατική μηχανή, τότε δουλεύει για τη Δεξιά. Τα παραδείγματα περισσεύουν.
Σχόλια