Ο πατέρας μου με 'μαθε να 'μαι ΑΕΚ, ο ίδιος υποστήριζε τον ΗΡΑΚΛΗ, θυμάμαι δυο - τρεις φορές να έχουμε πάει μαζί στο Καυτανζόγλειο για παιχνίδια της Εθνικής και σ' ένα ΗΡΑΚΛΗΣ - ΑΕΚ. Από τότε που 'μουν παιδί έχω πάει στο γήπεδο (μ' ένα πρόχειρο μέτρημα) 15, το πολύ 20 φορές. Το βαριέμαι το ποδόσφαιρο, πιο ενδιαφέρουσα θέση θεωρώ αυτή του τερματοφύλακα.
Θυμάμαι μαθητής δημοτικού θα 'μουν, κάθε Δευτέρα μετά από αγωνιστική Κυριακή να κόβω εφημερίδες με φωτογραφίες από την ΑΕΚ. Μαύρος, Εστερχάζι, Αρδίζογλου, Νίλσεν, έχω και αυτόγραφο απ' τον Καραγκιοζόπουλο και τον Κούδα που 'χαμε συναντήση σε ένα μαγαζί στην Θεσσαλονίκη.
Μου άρεσε η μπάλα γιατί έτσι έμαθα....
Τα χρόνια πέρασαν, πολλά άλλαξαν....πολλά άλλαξα....
Μου έμαθαν να 'μαι ΑΕΚ, δεν ξέρω πως γίνεται να σου μάθουν να 'σαι μια ομάδα. Τα τελευταία αρκετά χρόνια μπούχτισα με την βαβούρα, την σοβαροφάνεια, την ξεκάθαρη αίσθηση ότι πια δεν είναι ένα απλό παιχνίδι, αλλά πολλά παράλληλα παιχνίδια. Προσπαθώ να ξεμάθω να 'μαι ΑΕΚ, προσπαθώ να μην μαθαίνω τι γίνεται. Εν μέρη τα καταφέρνω.... Κάποιες φορές όμως θα ρίξω μια ματιά στα αποτελέσματα, στην βαθμολογία, ίσως να δω και τα γκολ της αγωνιστικής, θα τσατιστώ αν κάποιος της ΑΕΚ δεν έχει συμπεριφορά που ταιριάζει σε 'μένα. Απ' τα πιο δύσκολα πράγματα που καλούμαστε να μάθουμε μεγαλώνοντας είναι να ''ξεμάθουμε''.
Πιο παλιά απορούσα γιατί πηγαίνει ο κόσμος στο γήπεδο, γιατί ασχολείται με όλο αυτό που γίνεται. Θέλει να ανήκει κάπου, θέλει να είναι πρώτος κάπου, θέλει να 'ναι νικητής, θέλει να 'χει κάνει την καλύτερη επιλογή, θέλει να 'χει την πιο (ανάλογα την ομάδα του) τίμια επιλογή. Απ' όλα αυτά θέλει τελικά να νοιώθει καλύτερα, ίσως πιο σημαντικός. Κι έρχεται το ερώτημα: ''εγώ δεν θέλω όλα αυτά;''
Είναι γεγονός πως με το ποδόσφαιρο ασχολείται ένα τεράστιο τμήμα της κοινωνίας, τμήμα που περιλαμβάνει ανθρώπους διαφορετικών τάξεων, κοινωνικών ομάδων και επαγγελμάτων, κι είναι ένας μεγάλος κοινωνικός δείκτης. Ο αριθμός ενασχόλησης μεγαλώνει αν λάβουμε υπόψη μας και τον αριθμό αυτών που δεν ασχολούνται όμως ακούγοντας από το ευρύτερο περιβάλλον τι συμβαίνει δίνουν έστω και λίγο απ' τον χρόνο τους.
Χαρακτηριστικό θεωρώ το παράδειγμα της καθημερινής εκπομπής ''2η ματιά'' στο κρατικό κανάλι. Οι δημοσιογράφοι της εκπομπής χωρισμένοι τις περισσότερες φορές σε δυάδες ''σκοτώνονται'', για να το πω κομψά διαφωνούν περίπου στο 20λέπτο από την έναρξη της εκπομπής. Θεωρώ πως δεν είναι τυχαίο ότι την Δευτέρα 12.03.18 ακριβώς μια μέρα μετά από αυτά έγιναν στο γήπεδο του ΠΑΟΚ, βγήκαν τα μαχαίρια στο πρώτο δεκάλεπτο, ίσως και λιγότερο από δέκα λεπτά απ' την έναρξη της εκπομπής.
Βράζει το σύστημα, βράζουν τα συστήματα κι η κοινωνία. Ο αθλητισμός λειτουργεί με την υγιή του πλευρά σαν την εξαγωγή της χύτρας στον ανθρώπινο οργανισμό, το ξέρουμε καλά όσοι κάνουμε και δεν ασχολούμαστε μόνο με τον αθλητισμό. Παράπλευρα, κάπως έτσι γίνεται (όχι όμως με τον πιο υγιή τρόπο) με το ποδόσφαιρο στην χώρα.
Σκέφτομαι πως αυτή η κυβέρνηση έχει ''ανοίξει'' τεράστια θέματα που προηγούμενες κυβερνήσεις όχι μόνο δεν άγγιζαν, δεν κοίταζαν καν. Θυμίζω, νομοσχέδιο για την αλλαγή φύλου, σύμφωνο συμβίωσης, θέμα με τα Σκόπια, σχέσεις με την Τουρκία, τώρα το ποδόσφαιρο. Δεν υπερασπίζομαι την ορθότητα των κινήσεων, αλλά την ορθότητα ότι ασχολούνται με τα πράγματα. Η μισή δουλειά γίνεται ορίζοντας, μιλώντας για τα πράγματα, αυτό είναι από τις βασικές αρχές για την επίτευξη αλλαγής, αυτό είναι απ' τις βασικές αρχές στην ψυχοθεραπεία.
Η πολιτική και η διπλωματία αν πούμε ότι είναι δυο διαφορετικά πράγματα δεν ξέρουμε οι πολλοί πως ασκείται, όχι μόνο δεν ξέρουμε, ούτε φανταζόμαστε πως ασκείται. Εικάζουμε ότι τραβιούνται χαλιά κάτω από πόδια, ότι γίνονται πράγματα πίσω από κλειστές πόρτες και μυστικές συμφωνίες γίνονται, ενώ ταυτόχρονα παίρνονται αποφάσεις.
Σίγουρα η κυβέρνηση σκέφτεται το πολιτικό κόστος κι ας λέει το αντίθετο, τουλάχιστον το σκέφτεται (κι ας μην το παραδέχεται) στο βαθμό που πραγματικά θα της κάνει ζημιά. Θα 'χει τεράστιο κόστος αν αποφασίσει μόνη της την αποβολή των Ελληνικών ομάδων από τις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Οπότε ή κάποιος άλλος θα πρέπει να πάρει την απόφαση βλέπε UEFA - FIFA, ή κάποιος πρέπει να δώσει πάτημα. Εδώ κολλά ο Ι. Σαββίδης, δεν πρόκειται για ένα απλό επιχειρηματικό πρόσωπο, αλλά για ένα πολιτικό καθαρά πρόσωπο, όχι μόνο λόγω της παλιότερης παρουσίας στο Ρώσικο Κοινοβούλιο αλλά και λόγω των δραστηριοτήτων του συνολικά στην χώρα τα τελευταία χρόνια.
Ποιος αποκλείει το γεγονός ότι ο Ι. Σαββίδης δεν λειτούργησε ως λαγός της κυβέρνησης (δεδομένου πως έχουν σχέσεις), σκεφτείτε τι κάνει ο λαγός; Βγαίνει μπροστά και ''σέρνει'' τον χορό....Η τιμωρία είναι για όλους όχι μόνο για την ομάδα του, αποβολή από Ευρωπαϊκές διοργανώσεις για όλους, επιπλέον 2-3 χρόνια για την ομάδα του Ι. Σαββίδη κατέβασμα κατηγοριών.
Όλα ίσα, όλα μοιρασμένα, όλα τακτοποιημένα, ηρεμούμε όλοι για όσο διάστημα είμαστε εκτός Ευρωπαϊκών διοργανώσεων με χαμηλό μπάτζετ, χαλιναγωγείται ο κόσμος με νομοθετικές ενισχύσεις. Η ομάδα του ΠΑΟΚ συνεχίζει να χτίζει από μικρότερες κατηγορίες πιο ανταγωνιστικές με βάση το χαμηλό μπάτζετ και την προώθηση από τις ακαδημίες που έχουν οργανωθεί πολύ τα τελευταία χρόνια. Οπότε επανερχόμαστε μετά από ένα καλό λίφτινγκ - αποβολή από τις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Αν ισχύει κάτι απ' αυτά έχουμε τον πρώτο λαγό οπλοφόρο .
Μπορεί να πει κάποιος αυτά που λες δεν γίνονται.... Τόσα χρόνια όμως πόσες φορές έχουμε πει αυτά δεν γίνονται....Κι όμως γίνονται κι έρχονται ξανά και ξανά χρόνια τώρα. Εδώ απλώς μεταφέρονται κάποιες σκέψεις....
Κι ήρθε μια ακόμα για το τέλος. Την Κυριακή βλέποντας όσα έγιναν στο γήπεδο της Τούμπας θυμήθηκα την παλιά καλή Ελληνική ταινία ''Της κακομοίρας'', του 1963 με τον Κ. Χατζηχρήστο ως Ζίκο. Στην σκηνή που πήγαινε να μαλώσει με τον Ν. Ρίζο και έλεγε στην προξενήτρα Μ. Νέζερ τοποθετώντας της μπροστά του και ανάμεσα σ' αυτόν και τον Ν. Ρίζο,''κράτα με κυρά μου''. Αυτή την σκηνή μου θύμισε ο Ι. Σαββίδης με τους άντρες της ασφάλειάς του όταν τον κρατούσαν να μην πλησιάσει περισσότερο σ' όσους φώναζε.
Της κακομοίρας λοιπόν....
β.ψ.
Σχόλια