Από το efsyn.gr / του Τάσσου Παππά
Ο κλοιός γύρω από την ελληνική κυβέρνηση σφίγγει. Οι εκβιασμοί έχουν πια ονοματεπώνυμο -δεν προέρχονται δηλαδή από ανώνυμους κύκλους- και ταυτοχρόνως σκάνε μύτη σενάρια για χρεοκοπία εντός του ευρώ που δεν διαψεύδονται. Σύμφωνα με την «Die Zeit», το Βερολίνο επεξεργάζεται σχέδιο που θα επιτρέπει στην Ελλάδα να λαμβάνει χρηματοδότηση σε περίπτωση που δεν θα καταβάλλει δόσεις προς τους πιστωτές. Το αντάλλαγμα θα είναι η πλήρης συμμόρφωση της κυβέρνησης σε όλα όσα ζητούν οι δανειστές. Ο εκπρόσωπος της καγκελαρίας απάντησε με το αμφίσημο «ουδέν σχόλιον».
Την ίδια ώρα είδαν το φως της δημοσιότητας πληροφορίες για το ενδεχόμενο να εφαρμοστεί το capital control (επιβολή ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων), ενώ ο γνωστός Σόιμπλε κατηγορεί την κυβέρνηση ότι καταστρέφει όσα πέτυχαν οι προηγούμενες (!!!) και ο «φιλέλληνας» Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, μέσω διαρροών, μας ενημερώνει ότι «εξαντλείται η υπομονή μου». Αν δώσουμε βάση στα δημοσιεύματα του ξένου Τύπου, που αναπαράγονται χωρίς δεύτερη σκέψη από τα περισσότερα εγχώρια μέσα, πρέπει να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι δεν έχει γίνει τίποτε στο πεδίο των διαπραγματεύσεων, αφού, όπως αναφέρουν οι δήθεν έγκυροι αναλυτές, η ελληνική πλευρά κωλυσιεργεί εκνευριστικά, αρνείται να μπει στη συζήτηση και απλώς φιλολογεί. Ποια είναι η αλήθεια και πού βρισκόμαστε σήμερα:
● Είναι χοντρό ψέμα ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει παρουσιάσει συγκεκριμένες προτάσεις. Εχει καταθέσει μέτρα εφ’ όλης της ύλης, που είναι επαρκώς κοστολογημένα.
● Ο σκληρός παίκτης από την ομάδα των εταίρων είναι το ΔΝΤ, ενώ οι άλλοι δύο (ΕΚΤ, Ευρωπαϊκή Επιτροπή) εμφανίζονται περισσότερο συνεργάσιμοι. Το ΔΝΤ ζητά τα πάντα, μ’ άλλα λόγια απαιτεί την πλήρη υιοθέτηση του mail Χαρδούβελη.
● Η ελληνική κυβέρνηση έχει κάνει αρκετές υποχωρήσεις στα θέματα που βάζουν οι δανειστές. Εχει μετακινηθεί αρκετά στο ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων, έχει δεσμευτεί για άμεσες παρεμβάσεις στο Ασφαλιστικό (πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, εθελούσιες), εξετάζει την αύξηση του ΦΠΑ σε ορισμένα νησιά (εφόσον ξεπεραστούν τα νομικά προβλήματα) και προτίθεται να προχωρήσει στο άνοιγμα κάποιων κλειστών επαγγελμάτων -υπόθεση που είναι σε εκκρεμότητα εδώ και χρόνια.
● Η ελληνική κυβέρνηση όμως δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να δεχτεί (ακόμη και να το ήθελε, ξέρει ότι θα βρει τοίχο στη Βουλή): μείωση των κύριων και επικουρικών συντάξεων, οριζόντια αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, νέες απολύσεις στο Δημόσιο, απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, διατήρηση του καθεστώτος που καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις, συνδικαλιστικό νόμο κατά πώς τον επιθυμούν οι εταίροι. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες και εφόσον οι δανειστές επιμείνουν στη γραμμή «όλα ή no money» πάμε σε αδιέξοδο.
Το «όλα» δεν πρόκειται να το πάρουν και έτσι το πιστωτικό γεγονός είναι επί θύραις, γιατί, σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις, τα λεφτά για να πληρωθεί η δόση του ΔΝΤ στις 9 Μαΐου δεν υπάρχουν, αλλά ακόμη κι αν βρεθούν, δεν πρόκειται να δοθούν στην κ. Λαγκάρντ επειδή η κυβέρνηση θα προτιμήσει να αποφύγει το εσωτερικό «πολιτικό γεγονός», το οποίο θα προκύψει αν δεν καταβληθούν κανονικά οι μισθοί και οι συντάξεις. Αυτό το έχει καταστήσει σαφές ο πρωθυπουργός στους συνομιλητές του με επίσημο τρόπο (επιστολές, δημόσιες δηλώσεις), αλλά και με ανεπίσημο και πιο εμφατικό στις εμπιστευτικές συζητήσεις με τους ομολόγους του.
Θα πει κάποιος, μα είναι δυνατόν να ζητούν οι δανειστές από μία νεοεκλεγμένη κυβέρνηση, και μάλιστα της Αριστεράς, να υπογράψει ό,τι δεν μπορούσαν να υπογράψουν ακόμη και οι φιλικές προς αυτούς κυβερνήσεις; Η απάντηση είναι «ναι», αν συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι απέναντι δεν βρίσκονται σύμμαχοι πρόθυμοι να βοηθήσουν, αλλά εκπρόσωποι ενός «ηλίθιου ιδεολογικού φανατισμού» που προσπαθούν να τσακίσουν κάθε αντίσταση πριν αυτή επεκταθεί και σε άλλες χώρες. Δυστυχώς υπάρχουν αρκετά δείγματα γραφής που συνηγορούν υπέρ αυτής της εκδοχής.
Ωστόσο, δεν πρέπει να αποκλειστεί το ενδεχόμενο να το παίζουν οι εταίροι αδιάλλακτοι και να πιέζουν φορτικά την κυβέρνηση να υποχωρήσει σε θέματα αρχής, όχι γιατί ελπίζουν ότι τελικώς θα ενδώσει, αλλά για να κερδίσουν κάποια άλλα πράγματα. Για παράδειγμα: να μην προχωρήσει στην αύξηση του κατώτατου μισθού, να μη δώσει τη 13η σύνταξη στους χαμηλοσυνταξιούχους και να μην επαναπροσλάβει στο Δημόσιο όσους απολύθηκαν με παράνομες διαδικασίες.
Και για τα τρία αυτά ζητήματα η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί στο εθνικό ακροατήριο -για το πρώτο ξεκίνησαν οι επαφές με τους κοινωνικούς εταίρους. Θα συμφωνήσει να τα παραπέμψει στο μέλλον; Θα έχει ασφαλώς κόστος μια τέτοια επιλογή, αλλά μπροστά στο ενδεχόμενο της μετωπικής σύγκρουσης, θα υποχρεωθεί να σταθμίσει τις συνέπειες και υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να το πράξει. Διαφορετικά, αν δηλαδή οι ξένοι επιμείνουν στο «όλα εδώ και τώρα», δεν υπάρχει άλλη διέξοδος, παρά μόνον η προσφυγή στον λαό.
Την ίδια ώρα είδαν το φως της δημοσιότητας πληροφορίες για το ενδεχόμενο να εφαρμοστεί το capital control (επιβολή ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων), ενώ ο γνωστός Σόιμπλε κατηγορεί την κυβέρνηση ότι καταστρέφει όσα πέτυχαν οι προηγούμενες (!!!) και ο «φιλέλληνας» Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, μέσω διαρροών, μας ενημερώνει ότι «εξαντλείται η υπομονή μου». Αν δώσουμε βάση στα δημοσιεύματα του ξένου Τύπου, που αναπαράγονται χωρίς δεύτερη σκέψη από τα περισσότερα εγχώρια μέσα, πρέπει να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι δεν έχει γίνει τίποτε στο πεδίο των διαπραγματεύσεων, αφού, όπως αναφέρουν οι δήθεν έγκυροι αναλυτές, η ελληνική πλευρά κωλυσιεργεί εκνευριστικά, αρνείται να μπει στη συζήτηση και απλώς φιλολογεί. Ποια είναι η αλήθεια και πού βρισκόμαστε σήμερα:
● Είναι χοντρό ψέμα ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει παρουσιάσει συγκεκριμένες προτάσεις. Εχει καταθέσει μέτρα εφ’ όλης της ύλης, που είναι επαρκώς κοστολογημένα.
● Ο σκληρός παίκτης από την ομάδα των εταίρων είναι το ΔΝΤ, ενώ οι άλλοι δύο (ΕΚΤ, Ευρωπαϊκή Επιτροπή) εμφανίζονται περισσότερο συνεργάσιμοι. Το ΔΝΤ ζητά τα πάντα, μ’ άλλα λόγια απαιτεί την πλήρη υιοθέτηση του mail Χαρδούβελη.
● Η ελληνική κυβέρνηση έχει κάνει αρκετές υποχωρήσεις στα θέματα που βάζουν οι δανειστές. Εχει μετακινηθεί αρκετά στο ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων, έχει δεσμευτεί για άμεσες παρεμβάσεις στο Ασφαλιστικό (πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, εθελούσιες), εξετάζει την αύξηση του ΦΠΑ σε ορισμένα νησιά (εφόσον ξεπεραστούν τα νομικά προβλήματα) και προτίθεται να προχωρήσει στο άνοιγμα κάποιων κλειστών επαγγελμάτων -υπόθεση που είναι σε εκκρεμότητα εδώ και χρόνια.
● Η ελληνική κυβέρνηση όμως δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να δεχτεί (ακόμη και να το ήθελε, ξέρει ότι θα βρει τοίχο στη Βουλή): μείωση των κύριων και επικουρικών συντάξεων, οριζόντια αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, νέες απολύσεις στο Δημόσιο, απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, διατήρηση του καθεστώτος που καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις, συνδικαλιστικό νόμο κατά πώς τον επιθυμούν οι εταίροι. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες και εφόσον οι δανειστές επιμείνουν στη γραμμή «όλα ή no money» πάμε σε αδιέξοδο.
Το «όλα» δεν πρόκειται να το πάρουν και έτσι το πιστωτικό γεγονός είναι επί θύραις, γιατί, σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις, τα λεφτά για να πληρωθεί η δόση του ΔΝΤ στις 9 Μαΐου δεν υπάρχουν, αλλά ακόμη κι αν βρεθούν, δεν πρόκειται να δοθούν στην κ. Λαγκάρντ επειδή η κυβέρνηση θα προτιμήσει να αποφύγει το εσωτερικό «πολιτικό γεγονός», το οποίο θα προκύψει αν δεν καταβληθούν κανονικά οι μισθοί και οι συντάξεις. Αυτό το έχει καταστήσει σαφές ο πρωθυπουργός στους συνομιλητές του με επίσημο τρόπο (επιστολές, δημόσιες δηλώσεις), αλλά και με ανεπίσημο και πιο εμφατικό στις εμπιστευτικές συζητήσεις με τους ομολόγους του.
Θα πει κάποιος, μα είναι δυνατόν να ζητούν οι δανειστές από μία νεοεκλεγμένη κυβέρνηση, και μάλιστα της Αριστεράς, να υπογράψει ό,τι δεν μπορούσαν να υπογράψουν ακόμη και οι φιλικές προς αυτούς κυβερνήσεις; Η απάντηση είναι «ναι», αν συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι απέναντι δεν βρίσκονται σύμμαχοι πρόθυμοι να βοηθήσουν, αλλά εκπρόσωποι ενός «ηλίθιου ιδεολογικού φανατισμού» που προσπαθούν να τσακίσουν κάθε αντίσταση πριν αυτή επεκταθεί και σε άλλες χώρες. Δυστυχώς υπάρχουν αρκετά δείγματα γραφής που συνηγορούν υπέρ αυτής της εκδοχής.
Ωστόσο, δεν πρέπει να αποκλειστεί το ενδεχόμενο να το παίζουν οι εταίροι αδιάλλακτοι και να πιέζουν φορτικά την κυβέρνηση να υποχωρήσει σε θέματα αρχής, όχι γιατί ελπίζουν ότι τελικώς θα ενδώσει, αλλά για να κερδίσουν κάποια άλλα πράγματα. Για παράδειγμα: να μην προχωρήσει στην αύξηση του κατώτατου μισθού, να μη δώσει τη 13η σύνταξη στους χαμηλοσυνταξιούχους και να μην επαναπροσλάβει στο Δημόσιο όσους απολύθηκαν με παράνομες διαδικασίες.
Και για τα τρία αυτά ζητήματα η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί στο εθνικό ακροατήριο -για το πρώτο ξεκίνησαν οι επαφές με τους κοινωνικούς εταίρους. Θα συμφωνήσει να τα παραπέμψει στο μέλλον; Θα έχει ασφαλώς κόστος μια τέτοια επιλογή, αλλά μπροστά στο ενδεχόμενο της μετωπικής σύγκρουσης, θα υποχρεωθεί να σταθμίσει τις συνέπειες και υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να το πράξει. Διαφορετικά, αν δηλαδή οι ξένοι επιμείνουν στο «όλα εδώ και τώρα», δεν υπάρχει άλλη διέξοδος, παρά μόνον η προσφυγή στον λαό.
Σχόλια