Από το teaofrun.blogspot.gr
Είναι γνωστό ότι τα τελευταία πέντε χρόνια έχει γίνει ιδιαίτερα μεγάλη αύξηση των αθλητικών δραστηριοτήτων των Ελλήνων. Την μεγαλύτερη αύξηση και νομίζω ότι συμφωνούν οι περισσότεροι σ’ αυτό έχει γνωρίσει τον τρέξιμο. Ορεινό και μη, μικρών, μεσαίων, μεγάλων αλλά και υπεραποστάσεων.
Έχει επίσης παρατηρηθεί και είναι η πραγματικότητα αυτή ότι η αύξηση συνέπεσε με την κοινωνική, οικονομική, πολιτισμική, και ανθρωπιστική κρίση που ζούμε τα τελευταία χρόνια.
Μια λογική και ρεαλιστική εξήγηση του φαινομένου είναι η ανάγκη του ανθρώπου για εκτόνωση με το μικρότερο δυνατό κόστος. Η άθληση μέσω του τρεξίματος αν μη τι άλλο το παρέχει αυτό, σκεφτείτε ότι μπορούμε να τρέξουμε ακόμα και ξυπόλυτοι, ακόμα και με τζιν ή πουκάμισο. Πόσες φορές στον χώρο εργασίας ή σε κάποια άλλη κοινωνική μας δραστηριότητα από τις καταστάσεις που βιώνουμε δεν έχουμε πει ‘’ήθελα να αρχίσω να τρέχω’’. Ρεαλιστικά μπορούμε να το κάνουμε. Αν προσθέσουμε στον παράγοντα εκτόνωση που κυρίως καλύπτει το ψυχικό κομμάτι της ύπαρξής – της υπόστασης μας και την βελτίωση της σωματικής υγείας τα ωφελεί κυριολεκτικά είναι άπειρα.
Για σκεφτείτε το.
Πολλοί από όλους εμάς ξεκινήσαμε το τρέξιμο τα τελευταία χρόνια, με ή χωρίς παρελθοντική αθλητική εμπειρία. Η ηλικιακή ομάδα των περισσοτέρων σαφώς δεν είναι κοντά στην εφηβεία, όχι η διάθεση, όχι η αίσθηση, όχι η θέληση, καμιά φορά όχι το ‘’τρελό’’ των πράξεων. Καθαρά η βιολογική ηλικιακή ομάδα που ανήκουμε. Αυτό δεν το αναφέρω ως αρνητικό, το αντίθετο, δεδομένου των χαρακτηριστικών που συγκεκριμένου αθλήματος - δραστηριότητας.
Θέλω να καταλήξω πως όλοι έχουμε υπάρξει νέοι δρομείς, πολλοί θεωρούμαστε ή είμαστε ακόμα νέοι δρομείς. Κακά τα ψέμματα η ενασχόληση κυρίως με το ορεινό τρέξιμο πρέπει σχεδόν πάντα να ‘χει ως βασικό χαρακτηριστικό αντιμετώπισης τον χαρακτήρα του ‘’νέου’’. Αυτό επιβάλλεται απ’ την φύση του ίδιου του βουνό και τους κινδύνους που μπορεί να προκύψουν. Σκεφτείτε τα λάθη που έχετε κάνει τον πρώτο καιρό ενασχόλησης με το τρέξιμο.
Για να μιλήσω προσωπικά, θυμάμαι (και δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό, να θυμάσαι καλά) το 2011 στην πρώτη μου συμμετοχή στον Olympus Marathon μέχρι και την Τετάρτη πριν τον αγώνα να κάνω ανηφόρες στο διάδρομο και στο βουνό με κιλά στην πλάτη.
Αργότερα γεννήθηκαν ερωτήματα όπως: πως τερμάτισα τον αγώνα; πως δεν βγήκε κάποιος σοβαρός τραυματισμός; πως επέζησα της καταπόνησης δίχως κάποιο επεισόδιο υπερκόπωσης;
Λάθη κάνουμε όλοι, το θέμα είναι να έχουμε την παρρησία να τα βλέπουμε και στην συνέχεια να μαθαίνουμε απ’ την ύπαρξή τους.
Πολλοί από εμάς που ξεκινήσαμε το τρέξιμο και τον αθλητισμό την τελευταία πενταετία ‘’πάνω’’ στην έναρξη της κρίσης και σε μεγαλύτερη ηλικία, κάναμε μια στροφή όχι μόνο προς τον αθλητισμό αλλά προς ένα διαφορετικό τρόπο ζωής στο σύνολό του.
Σκεφτείτε, κάπνισμα, ιδιαίτερα καθιστική ζωή, πιο πολύ αλκοόλ, αρκετό φαγητό με αυξητική τάση κιλών. Με την άσκηση και με την πιο έντονη σε σημείο νέου χόμπι ενασχόληση τα πράγματα έρχονται ανάποδα.
Τόση ώρα νοιώθω να γράφω για το παλιό και το νέο, για μια άτυπη σύγκρουση που γίνεται όταν πραγματοποιούνται αλλαγές, κι αν δεν είναι σύγκρουση σίγουρα είναι μια αποσταθεροποίηση.
Καθώς οδηγούσα την περασμένη Παρασκευή το πρωί για την δουλειά άκουγα τον κόσμο σε μια πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή να εκφράζεται με περίσσια ευκολία κατά της πιο πρόσφατης κυβέρνησης.
Εκείνη την στιγμή ήρθε η ιδέα για το συγκεκριμένο κείμενο. Μια προσπάθεια συγχρονισμού της προηγούμενης ζωής (αν μπορώ να το πω έτσι) πριν την αλλαγή, και την ενασχόληση με το τρέξιμο και της κατάστασης που βιώνει η χώρα και εμείς οι άνθρωποι μαζί.
Μαζί ως χώρα και μαζί ως άνθρωποι.
Προσπάθεια συγχρονισμού των δυο αλλαγών σε προσωπικό και πολιτικό επίπεδο.
Πριν συνεχίσω να αναφέρω μια σειρά από βασικές παραδοχές για τα πράγματα. Όλοι έχουμε δίκιο, ταυτόχρονα όλοι έχουμε άδικο. Πάντα θα υπάρχουν διάφορες και διαφορετικές αναγνώσεις στα πράγματα. Πάντα θα υπάρχουν διάφορες και διαφορετικές συνδέσεις στα πράγματα. Πάντα θα γίνονται διάφορες και διαφορετικές συνδέσεις στα πράγματα. Πάντα θα λέμε αυτό είναι λάθος, και πάντα θα ‘ναι σωστό, ότι και αν είναι αυτό, απλά υπάρχουν και άλλα επίπεδα στα οποία διακινούνται πράγματα. Τέλος, πάντα θα ‘χουμε συναισθήματα, πάντα θα νοιώθουμε, όσο δύσκολο κι αν είναι, όσο καλά κρυμμένα κι αν είναι.
Εγώ σήμερα, τώρα, δίνω χαρακτηριστικά σ' όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων 40 και πλέον χρόνων όπως περιέγραψα νωρίτερα την περίοδο πριν την κρίση και την ενασχόληση με τον αθλητισμό. Θυμίζω, κάπνισμα, ιδιαίτερα καθιστική ζωή, πιο πολύ αλκοόλ, αρκετό φαγητό με αυξητική τάση κιλών.
Άκουγα στο ραδιόφωνο ανθρώπους που περνάν πολύ δύσκολα να μιλάνε για την πιο πρόσφατη κυβέρνηση σαν να ‘ταν η ίδια αυτή κυβέρνηση όλα τα προηγούμενα χρόνια. Όμως δεν ήταν.
Πολλοί από εμάς έχουμε κόψει το κάπνισμα τα τελευταία χρόνια, τρέχουμε στα βουνά και όπου αλλού βρούμε, μπορεί όμως στις πρώτες δύσκολες καταστάσεις να ‘ρθει το τσιγάρο σαν πρώτη σκέψη.
Δεν είναι τυχαίο αυτό. Τα συστήματα (και εμείς ως άνθρωποι, και είμαστε ένα ατομικό σύστημα και ανήκουμε σε κάποιο ευρύτερο σύστημα) έχουν την τάση να γυρνάν πίσω στις γνώριμες καταστάσεις. Οι γνώριμες καταστάσεις όσο επικίνδυνες ή επίπλαστες είναι παρέχουν ασφάλεια, παρέχουν ‘’γνώριμες ισορροπίες''. Στη συστημική θεραπεία συναντάμε τον όρο ομοιόσταση για να περιγράψουμε αυτήν την τάση για επιστροφή στο γνώριμο, στο οικείο, στο παλιό.
Και πολλοί από εμάς έχουμε βαλθεί τα τελευταία χρόνια να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό. Αυτό είναι και δύσκολο και χρονοβόρο. Να αναφερθώ σε κάτι προσωπικό. Για δυο περίπου εβδομάδες μετά τις τελευταίες εκλογές μου ‘’έβγαινε’’ με μεγάλη δυσκολία να βγω έξω για τρέξιμο. Δεν υπήρχε κάποια αλλαγή στο πρόγραμμα και στην καθημερινότητα μου. Με δυσκολία κατάλαβα και το ''κλείδωσα'' μέσα μου ότι αυτή η τάση για αποχή είχε να κάνει με τις αυξημένες προσδοκίες από την πιο πρόσφατη κυβέρνηση.
Σαν το τρέξιμο που αποτελεί πηγή έμπνευσης και ενέργειας για την μάχη που δίνω στην καθημερινότητά μου θα αντικαθίσταντο από την εκλογή μιας νέας κυβέρνησης.
Το ξέρω καλά, οι πιο πολλοί είμαστε το λιγότερο κουρασμένοι απ’ την παρατεταμένη κρίση των τελευταίων χρόνων. Η δίψα για αλλαγή είναι μεγάλη, είναι ουσιαστική, είναι ζήτημα επιβίωσης.
Όμως σκεφτείτε αυτό που λέγαμε πριν. Στην αρχή της νέας ενασχόλησης γίνονται λάθη, απειρία, έλλειψη προπόνησης, σώμα σε προηγούμενη κατάσταση ‘’ύπνωσης’’ και αναγκαίος χρόνος ένταξης στα νέα δεδομένα. Όμως ταυτόχρονα απ’ την άλλη μεριά η ‘’αναγκαία’’ βιασύνη του νέου αθλητή. Η δίψα για αλλαγή.
Δεν λέω ότι η πιο πρόσφατη κυβέρνηση έκανε λάθη, λέω ότι εμείς έχουμε την ανάγκη να κάνει γρήγορα αλλαγές.
Το πριν και το μετά, το προσωπικό και το πολιτικό.
Άκουγα τους ανθρώπους στο ραδιόφωνο να μιλάν ιδιαίτερα αρνητικά για την πιο πρόσφατη κυβέρνηση ενώ οι ίδιοι πριν 40 περίπου ημέρες την είχαν εκλέξει, ήταν σαν ακούω νέους δρομείς που θέλουν αλλά δεν μπορούν και θυμώνουν με όλους και με όλα.
Θυμήθηκα μόλις τώρα τα πρώτα χρόνια που ξεκίνησα να τρέχω, ίσως τους πρώτους μήνες. Ήμουν σε ανηφόρα, ο παλμογράφος έγραφε 150-155 σφυγμούς και έλεγα ‘’θέλω να καπνίσω’’.
Είχα δίκιο, έχουμε δίκιο. Μάθαμε σε διαφορετικές συνθήκες και είναι ζόρικο το διαφορετικό, ειδικά όταν υπάρχει πίεση μεγάλη.
Γενικά είμαι υπέρ των ρήξεων, θεωρώ ότι πολλές φορές είναι ο μόνος τρόπος για ουσιαστικές αλλαγές. Μια εγκατάλειψη δεν είναι αποκλειστικά αποτυχία, μια εγκατάλειψη μπορεί να ‘ναι και είναι αν υπάρχει ωριμότητα προσωπική και συλλογική τεράστια ευκαιρία προώθησης, ανέλιξης. Κόστος υπάρχει, μεγάλο και μικρό.
Προσωπική ωριμότητα. Αξιολόγηση της κατάστασης για να ‘ρθει η απόφαση της εγκατάλειψης, ύστερα μελέτη και αξιολόγηση των αιτιών που έφεραν την εγκατάλειψη.
Συλλογική ωριμότητα. ‘’Απλά’’ και δεν είναι καθόλου απλό, η προσφορά προς αυτόν που έχει ανάγκη με κόστος προσωπικό είναι γιγάντια ενέργεια. Η προσφορά είναι και το μοίρασμα.
Η προσφορά σε μια εγκατάλειψη μέσα στον αγώνα, μέσα στα μονοπάτια, θα δοθεί από την ίδια την δρομική μικρή κοινότητα του αγώνα. Θα δοθεί πρώτιστα από τους ίδιους τους αθλητές, μετά θα αναλάβουν ομάδες εθελοντών, διασωστών κι ότι άλλο χρειαστεί. Απ’ τα μέσα θα ‘ρθει η βοήθεια αρχικά…. μπορεί και τελικά.
Ένα από τα θετικά του τρεξίματος και κυρίως του ορεινού είναι ο προσωπικός χρόνος μοναξιάς που έχει ο αθλούμενος με τον εαυτό του, ενώ επιπλέον αυτό γίνεται στο καλύτερο δυνατό περιβάλλον με τις ιδανικές συνθήκες πίεσης για στοχασμό και αναστοχασμό, με δαίμονες και με αγγέλους, με Θεούς και με ανθρώπους, με όλα...μας.
Το t(ea)hought of run νοιώθω σήμερα να κινήθηκε σε διαφορετικά απ' τα στάνταρ μονοπάτια του. Έφτασε μέχρι την εγκατάλειψη....την όποια, απ' ότι κι απ' όποια. Από έναν αγώνα μέχρι ότι ο καθένας μπορεί να συνδέσει απ' όλα όσα προηγήθηκαν και διακινήθηκαν.
Έτσι απλά, όπως το τρέξιμο, τώρα, πριν και μετά....όπως πάντα.
Σήμερα η κούπα δεν είχε τσάι, είχε άλλο ''ρόφημα''.
Είχε ρακί, μέλι και γαρύφαλλο, με κέρασμα ένα τραγούδι.
Βαγγέλης Ψυχογυιός
Σχόλια