Η απίστευτη ιστορία του πιο μολυσμένου ανθρώπου της Φουκουσίμα

Από το iefimerida.gr
Αυτό το μικρό αγοράκι στη φωτογραφία είναι ένα ανθρώπινο θαύμα. Είναι το παιδί του πιο μολυσμένου ανθρώπου του πλανήτη, ο οποίος αρνήθηκε να εγκαταλείψει τη Φουκουσίμα όταν έγινε η πυρηνική έκρηξη.

Σήμερα ο ηρωικός Ναόμο Ματσουμούρα ζει σαν ερημίτης περίπου 12 χιλιόμετρα από τους αντιδραστήρες του πυρηνικού εργοστασίου της Φουκουσίμα, που εξερράγη πριν από 4 χρόνια, μετά το τσουνάμι. 

Κάθε πρωί ξυπνάει για να ανάψει μια σόμπα με μαζούτ και να ετοιμάσει ένα φτωχό πρωινό από σόγια και άσπρο ρύζι. Ο καφές είναι η μόνη του πολυτέλεια. Αλλά από την ημέρα που συνάντησε την Ακίκο όλα άλλαξαν στη ζωή του. Και γεννήθηκε, σαν από θαύμα, και ο γιος του.


O Nαότο Ματσουμούρα έμεινε μόνος όταν ξεκίνησε το πυρηνικό ατύχημα στο νησί Φουκουσίμα της Ιαπωνίας. Αγρότης, αρνήθηκε να εγκαταλείψει τη γη και τα ζώα του που βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής από το πυρηνικό εργοστάσιο. Τον Μάρτιο του 2011, όταν ξέσπασε η καταστροφή, ο Ναότο δήλωσε ότι δεν μπορεί να φύγει από τη γη που ανήκει στην οικογένειά του εδώ και πέντε γενιές. Αποφάσισε λοιπόν να μείνει εκεί με την άρρωστη μητέρα του.

Η ιστορία του έγινε σύντομα γνωστή και έκανε τον γύρο του κόσμου. Δεκάδες πρωτοσέλιδα του έκαναν αφιέρωμα, δημοσιογράφοι από όλο τον κόσμο πήγαν επιτόπου για να τον συναντήσουν. Ο ίδιος ταξίδεψε σε πολλές πρωτεύουσες του κόσμου για να διηγηθεί την ιστορία του και να περάσει το μήνυμα: ποτέ πια πυρηνική ενέργεια.


Ο Ναόμο ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που έζησε από το 2011 στην περιοχή της Φουκουσίμα. Η ιστορία του έγινε βιβλίο με τίτλο «Ο τελευταίος άνθρωπος της Φουκουσίμα», που μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες. «Είμαι πρόθυμος να πάω σε όλο τον κόσμο για να εκφραστώ και να μιλήσω. Γιατί και σε σας, αύριο, μπορεί να συμβεί η ίδια καταστροφή. Πρέπει να αγωνιστούμε», δηλώνει ο Ναόμο.



Στα 54 χρόνια του σήμερα, ο Ναόμο θεωρείται ο πιο μολυσμένος άνθρωπος από ραδιενέργεια στον πλανήτη. Αντεξε στη μόλυνση, έκανε ειδικές θεραπείες και η χειρωνακτική εργασία τον βοήθησε σημαντικά. Σε ένα συνέδριο στο Τόκυο όπου πήγε να μιλήσει, τρεις μήνες μετά το ατύχημα της Φουκουσίμα, συνάντησε την Ακίκο και η ζωή του μεταμορφώθηκε. Σήμερα οι δυο τους ζουν στο ίδιο σημείο, με τις ίδιες συνήθειες, και μεγαλώνουν το υγιέστατο αγοράκι τους, τον Ναοάκι.
 


Είναι κάτι μέρες τελευταία που έχω την αίσθηση πως ζούμε έτσι για δεκαετίες. Πως ο χρόνος σταμάτησε για πάντα στο 2010 και από τότε κάθε μέρα είναι ένα τεράστιο déjà vu. Ο χειμώνας που τελειώνει μου φάνηκε ατέλειωτος. Πιο μακρύς και αβάσταχτος από κάθε άλλη φορά. Ακόμα και με την παρεμβολή των εκλογών, το διάλειμμα των γιορτών και την αναθάρρυνση της ελπίδας που ξεπρόβαλλε αμέσως μετά, οι μέρες έμοιαζαν απελπιστικά ίδιες, τραβηγμένες από τα μαλλιά, μέρες στάσιμες σαν νερά του βάλτου. Η Ελλάδα ζει σε μια διαρκή αναμονή. Μια αναμονή που την τροφοδοτούν συνεχώς νέες προθεσμίες, τελεσίγραφα, απειλές, σενάρια. Είναι μια θανατηφόρος αναμονή. Μοιάζει να έχει φύγει ήδη μια πενταετία της ζωής μας, σαν αέρας που φύσηξε αιφνιδιαστικά και δεν πρόλαβε να αντιληφθεί κάνεις τι πήρε στο διάβα του. Μια χαμένη πενταετία. Χωρίς όνειρα, χωρίς ελπίδες. Μόνο με πόνο και απώλειες. Και αν οι απώλειες, υλικές, συναισθηματικές και ουσιαστικές οδηγούσαν έστω σε ένα καλύτερο μέλλον θα άφηνες τη λήθη να κάνει τη δουλειά της. Όμως μοιάζει αυτός ο ζόφος που ποτίζει κάθε κύτταρο της χώρας να μην έχει τέλος, να μην επιτρέπει στο φως να διεισδύσει. Ο καιρός περνά και εμείς απλά περιμένουμε. Δεν ελπίζουμε πλέον, περιμένουμε. Οι στρατιές των ανέργων, των αποδεκατισμένων, των ψυχικά αδύναμων και αποκαμωμένων, των απελπισμένων. Και κυρίως των νεότερων. Που οργανώνουν αποδράσεις. Και όσοι μένουν πίσω αποχαιρετούν. Διαρκώς. Δεν ξέρω αν η τιμωρητική Ευρώπη στην οποία ζούμε έχει καμιά σχέση πια με τις όποιες φωτεινές περιόδους του παρελθόντος της. Αν τα κατ’ επίφαση συμπονετικά λόγια για το ελληνικό δράμα μεταφράζονται απλά σε συγκαλυμμένη χαιρεκακία. Τα θανατηφόρα πρωτοσέλιδα του Ευρωπαϊκού τύπου ώρες- ώρες μοιάζουν με αγγελιόχαρτα θανάτου, με μεσαιωνικές τελετές καύσης μαγισσών. Που έχουν όλες ελληνικά ονόματα. Και στο εσωτερικό της χώρας η είσπραξη της τιμωρίας μοιάζει να έχει τα χρώματα του πεπρωμένου που φυγείν αδύνατο. Θα ήθελα σε αυτό το σημείωμα στις παρυφές της άνοιξης να αχνοφέγγει η αισιοδοξία. Δεν συμβαίνει όμως. Ο εντυπωσιακός τρόπος που αγκαλιάζεται ο κυβερνητικός χειρισμός σε ποσοστά 80% από την κοινή γνώμη δείχνει την ανάγκη για μια αληθινή ανάσταση της χώρας από ένα αργόσυρτο και βαρύ πένθος που τη σκιάζει. Το αβάσταχτο πένθος της αναμονής. Ας ελπίσουμε... *Ο τίτλος του κειμένου είναι ένας στίχος του Τέλλου Φίλη. Το κείμενο είναι το editorial του τεύχους 200 της parallaxi. [Πηγή: www.doctv.gr]

Σχόλια