Γροθιά στο στομάχι οι μαρτυρίες των υποσιτισμένων παιδιών, που συνάντησε ο δημοσιογράφος Τζέι Ρέινερ του βρετανικού Observer σε μια από τις κουζίνες της Kids Company στο νότιο Λονδίνο. Ολο και συχνότερα, όλο και περισσότεροι ανήλικοι στη Βρετανία αποζητούν τροφή και ασφάλεια στη ζεστή, φιλόξενη αγκαλιά εργαζομένων και εθελοντών της φιλανθρωπικής οργάνωσης. Η προετοιμασία του φαγητού γίνεται παιχνίδι γι' αυτά τα παιδιά, τα οποία εκτός από την πείνα, υποφέρουν από χρόνια παραμέληση και κακοποίηση στα σπίτια τους.
«Δεν έχω φάει τίποτα σήμερα. Η κοιλιά μου πονάει» λέει με αφοπλιστική ειλικρίνεια η 11χρονη Εσθερ.
«Τι τρώτε όταν τα ντουλάπια είναι άδεια στο σπίτι;», ρωτά η Σούζι Κάνινγκχαμ, θεραπεύτρια που είναι υπεύθυνη για τα απογευματινά μαθήματα μαγειρικής μετά το σχολείο.
«Αναγκαζόμαστε να τρώμε με ρύζι μαζί με... τίποτα. Μόνο σκέτο ρύζι» απαντά η μικρή. «Μερικές φορές μου λείπει το πρωινό κολατσιό» συμπληρώνει η Κάσι. «Οταν δεν έχουμε φαϊ στο σπίτι, η μαμά μας στέλνει όλους στην Kids Company λέγοντάς μας να φάμε και δεύτερο πιάτο» λέει ένα άλλο 11χρονο κορίτσι.
Κι όμως η ψιλή κουβέντα την ώρα της μαγειρικής δεν είναι δυσάρεστα φορτισμένη, παρατηρεί ο δημοσιογράφος. Από το 1996, που η Καμίλα Μπατμανγκέλιτζ ίδρυσε τη φιλανθρωπική οργάνωση, η Kids Company έχει γίνει καταφύγιο για χιλιάδες παιδιά, που έχουν πέσει θύματα φτώχειας, σωματικής και ψυχολογικής κακοποίησης.
Εκτός από τις κουζίνες, που τους προσφέρουν καθημερινά ένα πιάτο φαγητού μαθαίνοντάς τα παράλληλα να μαγειρεύουν με απλά υλικά, η οργάνωση διαθέτει θεραπευτικά κέντρα με προγράμματα πρόληψης για ένταξη σε συμμορίες, καθώς και μυριάδες αθλητικές και κοινωνικές πρωτοβουλίες γι' αυτά τα ταλαιπωρημένα και τραυματισμένα πιτσιρίκια, που στερούνται τα στοιχειώδη για την ανάπτυξή τους.
«Δεν έχω φάει τίποτα σήμερα. Η κοιλιά μου πονάει» λέει με αφοπλιστική ειλικρίνεια η 11χρονη Εσθερ.
«Τι τρώτε όταν τα ντουλάπια είναι άδεια στο σπίτι;», ρωτά η Σούζι Κάνινγκχαμ, θεραπεύτρια που είναι υπεύθυνη για τα απογευματινά μαθήματα μαγειρικής μετά το σχολείο.
«Αναγκαζόμαστε να τρώμε με ρύζι μαζί με... τίποτα. Μόνο σκέτο ρύζι» απαντά η μικρή. «Μερικές φορές μου λείπει το πρωινό κολατσιό» συμπληρώνει η Κάσι. «Οταν δεν έχουμε φαϊ στο σπίτι, η μαμά μας στέλνει όλους στην Kids Company λέγοντάς μας να φάμε και δεύτερο πιάτο» λέει ένα άλλο 11χρονο κορίτσι.
Κι όμως η ψιλή κουβέντα την ώρα της μαγειρικής δεν είναι δυσάρεστα φορτισμένη, παρατηρεί ο δημοσιογράφος. Από το 1996, που η Καμίλα Μπατμανγκέλιτζ ίδρυσε τη φιλανθρωπική οργάνωση, η Kids Company έχει γίνει καταφύγιο για χιλιάδες παιδιά, που έχουν πέσει θύματα φτώχειας, σωματικής και ψυχολογικής κακοποίησης.
Εκτός από τις κουζίνες, που τους προσφέρουν καθημερινά ένα πιάτο φαγητού μαθαίνοντάς τα παράλληλα να μαγειρεύουν με απλά υλικά, η οργάνωση διαθέτει θεραπευτικά κέντρα με προγράμματα πρόληψης για ένταξη σε συμμορίες, καθώς και μυριάδες αθλητικές και κοινωνικές πρωτοβουλίες γι' αυτά τα ταλαιπωρημένα και τραυματισμένα πιτσιρίκια, που στερούνται τα στοιχειώδη για την ανάπτυξή τους.
 |
| Εργαζόμενοι της Kids Company σερβίρουν δείπνο στα παιδιά | Richard Saker / Observer Food Monthly |
Μέσω των κέντρων στο βόρειο και νότιο Λονδίνο, στο Λίβερπουλ και το Μπρίστολ, το προσωπικό και οι δομές της Kids Company υποστηρίζουν πλέον πάνω από 36.000 παιδιά, προσφέροντάς τους 3.000 γεύματα την εβδομάδα. Το 85% αυτών των ανηλίκων βασίζονται αποκλειστικά στην οργάνωση για το βασικό τους ημερήσιο γεύμα.
«Ερχονται σε μας παιδιά με αρκετά σοβαρό βαθμό υποσιτισμού» λέει ο διευθυντής Λόρενς Γκίνες. «Φροντίζουμε νήπια με ορθοπεδικά προβλήματα, 10χρονα που μοιάζουν με 7χρονα. Οταν βλέπεις εφήβους σκελετωμένους, τότε καταλαβαίνεις γιατί μπαίνουν σε συμμορίες. Δεν υπάρχει κανένας υπεύθυνος ενήλικας να τους προσέξει. Υπάρχει μια τρύπα που χάσκει στο δίχτυ ασφαλείας» τονίζει στον Observer.
Το παιδί, λοιπόν, πρέπει να βρει μόνο του την άκρη. Μόνο του προστρέχει στην Kids Company, μόνο του παίρνει πρωτοβουλία να φέρνει μαζί του κι άλλους συνομήλικους σε ανάγκη, αδέρφια, ξαδέρφια ή φίλους. «Μεταξύ 2011 και 2012 είδαμε αύξηση 233% στις περιπτώσεις παιδιών, που "αυτοσυστήνονται" στην οργάνωση» λέει ο Γκίνες.
Η καμπάνια υπό το όνομα Plate Pledge για τη συγκέντρωση δύο στερλίνων ανά γεύμα δεν έχει ακόμα αποφέρει τους προσδοκώμενους καρπούς. Μικρή χρηματοδότηση προσφέρει η κεντρική κυβέρνηση, αλλά οι δωρεές είναι αμελητέες στις περιοχές όπου δραστηριοποιείται η Kids Company. Συνολικά χρειάζεται πάνω από 24 εκατομμύρια στερλίνες τον χρόνο για να συνεχίζει απρόσκοπτα το έργο της. Ταυτόχρονα αποδεικνύεται πολύ δύσκολη η συλλογή επίσημων στοιχείων και από δημόσιους και από ιδιωτικούς φορείς για τους ακριβείς αριθμούς αυτών των παιδιών και τις συνθήκες υπό τις οποίες επιβιώνουν.
Πρόσφατα, στο πλαίσιο σχετικής έρευνας, ομάδα από το πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ πήρε συνεντεύξεις από παιδιά, που απευθύνονται στην Kids Company για το καθημερινό τους φαγητό.
Στην ερώτηση για το πώς αντιμετωπίζουν την πείνα, η απάντηση ήρθε αποστομωτικά σκληρή από ένα αγοράκι. «Απλά πέφτω για ύπνο, γιατί όταν πηγαίνω στο κρεββάτι πεινασμένος και με παίρνει ο ύπνος, δεν πεινάω πια»...
Ενα άλλο κορίτσι απάντησε πως θεωρεί απόλυτα φυσιολογικό να βρίσκει τα ντουλάπια της κουζίνας άδεια, όταν επιστρέφει από το σχολείο... Η οργάνωση ζήτησε από το υπουργείο Υγείας να τους παράσχει στοιχεία από έρευνες για τη διατροφή του βρετανικού πληθυσμού. Ολως τυχαίως, όμως, από τις έρευνες αυτές έλειπαν οι πιο κρίσιμοι δείκτες που αφορούν τα νοικοκυριά με κατώτατα εισοδήματα, επειδή «το δείγμα είναι πολύ μικρό».
Κάθε άλλο παρά μικρό αποδεικνύεται, αν κρίνει κανείς από τη ζήτηση φαγητού, αντιτείνει ο Γκίνες, τονίζοντας πως πάντα υπάρχει ελπίδα γι' αυτά τα παιδιά. «Οταν τρέφεις έναν ανήλικο, όταν του παρέχεις ένα οικογενειακό περιβάλλον, μπορεί να μεγαλουργήσει. Να μεγαλώσει και να γίνει ένας εξαιρετικός νέος άνθρωπος. Δεν κοστίζει και τόσο πολύ»...
 |
| Η Σερένα Ουρκουχαρτ είναι η επικεφαλής των προγραμμάτων σίτισης και μαγειρικής της Kids Company | Richard Saker / Observer Food Monthly |
Η 30χρονη ψυχοθεραπεύτρια Σερένα Ουρκουχαρτ μεταμορφώνει τα μαθήματα μαγειρικής και το γεύμα που ακολουθεί σε καθημερινό παιχνίδι.
Το κάθε παιδί τρώει ό,τι θέλει, όσο θέλει, απολαμβάνοντας ακόμα περισσότερο τις λιχουδιές που έχει φτιάξει παρέα με τους φίλους του.
Τα παιδιά επιστρέφουν σπίτια τους όχι μόνο χορτασμένα, αλλά συχνά και με μια εύκολη συνταγή ανά χείρας για τη μαμά ή τον μπαμπά, ώστε να μαγειρέψουν όλοι μαζί, αν υπάρχουν βέβαια τα απαραίτητα υλικά.
«Το φαγητό αντιπροσωπεύει τη μνήμη, την οικογένεια και το πώς να φροντίζεις μόνος σου τον εαυτό σου» λέει η Σερένα.
Ολο αυτό συνιστά μια δημιουργική, θεραπευτική διαδικασία για πολλά παιδιά, που ενώ στο κέντρο της Kids Company μοιάζουν ξέγνοιαστα και χαρούμενα, πίσω στα σπίτια τους ζουν μέσα σε πολύ άσχημες συνθήκες. Οι ανήλικοι, που προστρέχουν στην οργάνωση, είναι κατά μέσον όρο 15 φορές πιο πιθανό να έχουν υποστεί σοβαρή ή ακραία συναισθηματική παραμέληση. Είναι 13 φορές πιο πιθανό να έχουν υποστεί σοβαρή ή ακραία σεξουαλική κακοποίηση.
Τα μισά από αυτά αναφέρουν πως έχουν γίνει αυτόπτες μάρτυρες σε πυροβολισμούς και μαχαιρώματα στις γειτονιές τους τον τελευταίο χρόνο. «Η μαγειρική εδώ αφορά την ελευθερία της έκφρασης και την απελευθέρωση συναισθημάτων, ενδεχομένως ακόμα και μέσω ξεσπάσματος και χτυπημάτων σε αντικείμενα» υποστηρίζει η Σερένα.
Η κοπέλα βοηθά τα πιτσιρίκια να σερβίρουν μόνα τους τα πιάτα. «Πόσα κομμάτια να βάλω; Τέσσερα για αρχή;» ρωτάει. «Να τα κάνουμε πέντε» πετάγεται η Εσθερ. Πέντε, έφτασαν...
 |
| Δύο από τους μάγειρες της Kids Company, ο Τζορτζ Στιούαρτ και ο Χιούμπερτ Ρόμπινσον | Richard Saker / Observer Food Monthly |
Η ατμόσφαιρα στην καφετέρια κάθε άλλο παρά ψυχρή. Σφύζει από ζωή και παιδικές φωνούλες. Αμέσως μετά, όσοι θέλουν, πηγαίνουν στις διπλανές αίθουσες καλλιτεχνικών ή γυμναστικής για να παίξουν. Εθελοντές και εργαζόμενοι δεν αφήνουν στιγμή τα παιδιά από τα μάτια τους.
Οι «ήρωες» της παρέας, όμως, και αδιαμφισβήτητοι «βασιλιάδες» της κουζίνας είναι οι δύο σεφ: ο Τζορτζ Στιούαρτ και ο Χιούμπερτ Ρόμπινσον. Ο τελευταίος εργάζεται 15 χρόνια στην Kids Company. Τα μικρά, όταν τον βλέπουν στον δρόμο, τον φωνάζουν θείο ή μπαμπά. «Το φαϊ είναι το πρώτο βήμα» λέει ο Χιούμπερτ στον Observer. «Μετά φροντίζουμε για τα υπόλοιπα. Φτιάχνουμε πάντα αρκετό φαγητό, για όποιον θέλει και δεύτερο πιάτο».
Η Ισπανίδα νοσοκόμα Μαρία Νιέτο άρχισε να δουλεύει για την οργάνωση πριν από τέσσερα χρόνια. «Βλέπω πολλά παιδιά με ξηρό δέρμα, πρώτη ένδειξη υποσιτισμού. Προφανώς κάποια είναι υπερβολικά αδύνατα, υπάρχουν όμως και υπέρβαρα, σημάδι ότι δεν τρέφονται σωστά» τονίζει, παραθέτοντας περιπτώσεις γονιών, που στέλνουν τα παιδιά τους να φάνε σε εστιατόρια όχι απλά γρήγορου, αλλά κάκιστης ποιότητας φαγητού με χαμηλή θρεπτική αξία, όπως τηγανητό κοτόπουλο και πατάτες.
Αποφεύγει, ωστόσο, να ασκήσει κριτική σ' αυτούς τους γονιούς, αγνοώντας -όπως λέει- τις συνθήκες που τους αναγκάζουν να καταφεύγουν σε τέτοιες πρακτικές. Και συχνά δεν είναι μόνο η αμέλεια.
«Προσπαθώ να εκπαιδεύω τους γονείς, οι οποίοι όμως βρίσκουν εαυτούς μέσα σ' έναν φαύλο κύκλο. Πηγαίνω στα σπίτια τους και βλέπω. Δεν έχουν αρκετά χρήματα κι έτσι ζουν μέσα σε άθλιες συνθήκες, χωρίς καν πρόσβαση σε κάποια κουζίνα. Κι αν έχουν κουζίνα, αυτή συνήθως είναι εξίσου χάλια», αναφέρεισυγκινημένη η Μαρία.
Είναι πολύ δύσκολο να αποστασιοποιείται κανείς από τόσο δυσάρεστες καταστάσεις, γι' αυτό και όλο το προσωπικό της Kids Company κάνει μια φορά την εβδομάδα συνεδρίες ψυχοθεραπείας για να μπορεί να ανταπεξέρχεται στο έργο του.
Πριν φύγει από την καφετέρια, ο δημοσιογράφος Τζέι Ρέινερ συνομιλεί για λίγο με τη 16χρονη Σάρον. Τρώει εκεί από τα 11 της χρόνια, του λέει, όχι όμως επειδή δεν υπάρχει φαϊ στο πατρικό της. «Αν φάω εγώ εδώ, το φαγητό φτάνει για όλους στο σπίτι μου» του απαντά με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Πόσο σημαντική είναι η αυτή η υπηρεσία, τη ρωτάει. «Για πολλούς ανθρώπους είναι πολύ σημαντική. Είναι όλα όσα έχουν»...
Σχόλια