Το Πολυτεχνείο και η … “φωνή”!

Από το tokoinonikoodofragma.wordpress.com
Μέρες Πολυτεχνείου. Μέρες επετείου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, να συμμετέχει σε σχολικές “γιορτές” για την επέτειο του Πολυτεχνείου, αυτό που ξεχωρίζω είναι η αμηχανία μου να… συμμετέχω. Μόνο τα τραγούδια του Λοίζου και του Μίκη, έκαναν ανεκτή την σχολική γιορτή, στ’αυτιά μου και στα μάτια του νου μου. Ένα συναίσθημα παράξενο, οι μέρες εκείνες. Το Πολυτεχνείο, δεν μας ανήκε, δεν ήταν ιδιοκτησία μας. Η ιδιοκτησία του, είναι … κλοπή.


Πολύ φασαρία, κομματικός ναρκισσισμός και …εφηβική έπαρση. Κοιτούσα ότι συνέβαινε, από μια απόσταση, νιώθοντας – ίσως και αυστηρά – την ύβρη που αναδυόταν από εκείνες τις γιορτές. Οι ΠΑΣΟΚΟΙ με ντουντούκες, αυριανοί “πρασινοφρουροί” και κομματικοί προπαγανδιστές, να εξαργυρώνουν, όπως και οι μεγάλοι, την λαϊκή ρίζα και αγωνιστικότητα, των προηγούμενων χρόνων. Οι ΚΝΙΤΕΣ, με το προσφιλές καπέλωμα της εξέγερσης και της επετείου, ξέπλεναν, κάθε χρόνο, εκείνο το ιστορικό πια, δημοσίευμα της ηγεσίας τους, για τους “300 προβοκάτορες του Ρουφογάλη”. Oι ΟΝΝΕΔΙΤΕΣ, η ΜΑΚΙ για την ακρίβεια, σχεδόν πάντα έξω από τα σχολεία της περιοχής, να αμφισβητούν τον αγώνα και τους νεκρούς, πριν καταλήξουν οι γιορτές μας, συχνά, σε σκαμπίλια και κλωτσιές με τους κομματικούς Ρείντζερς και τους Κενταύρους.

Σα να έψαχνα τις απόλυτες έννοιες και αλήθειες. Να ξορκίσω το αυριανό βόλεμα και τον κομφορμισμό, που έβλεπα να βγαίνει στην επιφάνεια, μέσα από υπερβολές. Θα υπερασπίζονταν οι φίλοι μου, αύριο, την κληρονομιά εκείνης της κοντινής μας γενιάς;

“Είμαστε άοπλοι, είμαστε άοπλοι”.

Η δική μου τελετουργία, ξεκινούσε, μετά, στο σπίτι. Μακριά, απ’ολα, τα προηγούμενα. Η φωνή του Δημήτρη του Παπαχρήστου, υπέροχο στοιχειό, στις προσμονές της προσωπικής και κοινωνικής ανατροπής. Δυνατή και καθάρια, με λυγμό για τον τόπο και την εξέγερση των καταπιεσμένων και της νεολαίας. Σε χρόνο, ανύποπτο, είχα μαγνητοφωνήσει σε κασέτα, ένα ραδιοφωνικό αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο, με πρωταγωνιστή αυτή την φωνή, τη φωνή της απόγνωσης και ταυτόχρονα της ελπίδας. Όταν τέλειωναν οι παράτες, έκλεινα την πόρτα και όλο το “Πολυτεχνείο”, κλεινόταν σε μια μαγνητοταινία. Το μονοφωνικό Philips, απελευθέρωνε στιγμές μοναδικές. Συγκίνηση, βούρκωμα, ελπίδα. Χαροποιό πένθος. Κάθαρση. Αποτίμηση και φόρος τιμής. Για το Πολυτεχνείο, που δεν ήτανε γιορτή… Για το τώρα, που πάλι “άοπλοι” είμαστε…
 
Δημήτρης. Ναπ. Γ
 



Σχόλια