Η φθορά των Sharp Ties μ' έκανε ταπεινό / ή πιο history από history

Από το enet.gr / Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ / 08.02.2010 
Πέρασαν σχεδόν 50 χρόνια για να βγάλει ο Τόλης Φασόης τον πρώτο του προσωπικό, εξ ολοκλήρου αγγλόφωνο, δίσκο «Just for a day» (ΕΜΙ). Κι ακριβώς 30 από τότε που οι Sharp Ties είχαν κάνει τεράστια επιτυχία με το «Get that beat».

Πού ήταν λοιπόν τόσα χρόνια η «ψυχή» των Sharp Ties; Εζησε μια περίοδο στο εξωτερικό, ύστερα επέστρεψε στην Ελλάδα, άρχισε να διδάσκει αγγλικά στον «Μωραΐτη» και, ταυτόχρονα, έγραφε πότε πότε αγγλόφωνους στίχους, όπως αυτούς που τραγούδησαν οι Eric Burdon, Gordon Gano, Steve Wynn και Marc Almond στο cd των «Πυξ Λαξ» «Χαρούμενοι στην πόλη των τρελών». 

Στη συναυλιακή σκηνή ξανανέβηκε χάρη στον Πάνο Κατσιμίχα και στον Μάνο Ξυδούς. Με απίστευτη σκηνική ενέργεια, τραγούδια που φλερτάρουν με το new wave, εμφάνιση και συμπεριφορά Εγγλέζου δανδή και πολύ χιούμορ, ο Φασόης έκανε αίσθηση και σε όσους δεν είχαν ποτέ χορέψει το «Get that beat»... 

Γεννήθηκε στη Νότια Αφρική κι εκεί έφτιαξε το πρώτο του πανκ συγκρότημα, παρότι προερχόταν από ελληνική οικογένεια με ελληνικότατα ακούσματα - ο παππούς του τραγουδούσε κι έπαιζε βιολί σε πανηγύρια στην Ιθάκη.

«Πιστεύω ακράδαντα στο ταλέντο των Ελλήνων μουσικών», λέει ο Τόλης Φασόης. Του αρέσει όμως και η σύγχρονη αμερικανική σκηνή: «Vampire Weekend», «Fleet Foxes», «Grizlie Bear»

«Το τραγούδι μού άρεσε πολύ. Αλλά μου άρεσε και το θέατρο. Κι αυτό σπούδασα. Οταν όμως ήρθα στα 23 μου στην Ελλάδα, με την αγγλική προφορά που είχα, δεν μπορούσα να δουλέψω ως ηθοποιός. Κι έτσι στράφηκα στη μουσική. Αργότερα βρήκα τα παιδιά και φτιάξαμε τους Sharp Ties...», εξηγεί. 

Το «Just for a day» θυμίζει βρετανική σκηνή και κάτι από new wave. 
«Ειλικρινά, δεν ξέρω να τον περιγράψω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι τα κομμάτια είναι δουλεμένα χρόνια. Κι ότι έχω την καρδιά μου κοντά στον Μπράιαν Φέρι και στον Ντέιβιντ Μπερν...». 

Η αποδοχή σάς απασχολεί; 
«Δεν με ενδιαφέρει. Θα μου άρεσε φυσικά να υπάρξει, αλλά δεν είναι πια προτεραιότητά μου. Ελπίζω τουλάχιστον όσοι πάρουν τον δίσκο να τον ευχαριστηθούν. Αλλά κι αν δεν τους αρέσει... καλώς». 

Πριν από 30 χρόνια κάνατε το «Get that beat» μια πολύ μεγάλη επιτυχία το '80. Κάποιοι σας είχαν χαρακτηρίσει, όμως, απαξιωτικά «ποπ» συγκρότημα... 
«Η επιτυχία γίνεται πάντα τυχαία. Ούτε η εταιρεία μας την είχε προβλέψει. Γι' αυτό δεν είχε τυπώσει καν αρκετά αντίτυπα. Οταν πάντως η επιτυχία έρχεται, αμέσως κάποιοι σε χαρακτηρίζουν κάπως. Νομίζω πάντως ότι μας αδίκησαν όσοι μας αντιμετώπιζαν απαξιωτικά γιατί εμείς ανοίξαμε τον δρόμο για πολλά συγκροτήματα. Αντίστοιχα, οι Sharp Ties δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν χωρίς τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τους "Σπυριδούλα", τους "Σόκρατες" και τον Πουλικάκο. Ολοι είμαστε πετραδάκια. Καθένας ακολουθεί βάζοντας το δικό του». 

Χρησιμοποιήσατε αγγλικό στίχο σε μια εποχή που δεν ήταν πολύ συνηθισμένο στην Ελλάδα. Τώρα; 
«Τώρα πια που η ελληνική ροκ σκηνή κι ο ελληνικός στίχος έχουν ισχυροποιηθεί, δεν αισθάνεται κανείς απειλή από μια αγγλόφωνη επιλογή. Εχουν πέσει τα τείχη. Εγώ, ούτως ή άλλως, δεν καταλάβαινα ποτέ γιατί να υπάρχει μένος ή προκατάληψη ενάντια στον αγγλικό στίχο. Αν μπορείς να τον κάνεις καλά, γιατί όχι; Αν δεν μπορείς, μάθε τουλάχιστον να προφέρεις σωστά τα αγγλικά». 

Η επιτυχία σάς εκτροχίασε; 
«Λέω πάντα πως χρειάστηκαν 13 μήνες για να ανέβω στο καλάμι και 13 χρόνια για να κατέβω. Οταν είσαι πιτσιρικάς, αυτά τα πράγματα σου φαίνονται σημαντικά. Μεγαλώνοντας τα βάζεις στη σωστή τους ιεραρχία». 

Γιατί χαθήκατε; 
«Η αλήθεια είναι ότι τότε η εταιρεία μας δεν μπόρεσε να κάνει κάτι καλύτερο για μας. Αλλά όταν έχεις γεμίσει τον Λυκαβηττό κι έχεις πάρει χρυσό δίσκο, πρέπει να έχεις κάποια εξέλιξη. Διαφορετικά, έρχεται η φθορά». 

Ηταν δύσκολο να την αντιμετωπίσετε; 
«Για μένα ήταν ένα μάθημα ταπεινότητας αλλά και μια λύτρωση. Εκανα μαθήματα φωνητικής, σύνθεσης και ξαναανακάλυψα ό,τι αγαπούσα εξαρχής. Οχι την επιτυχία, αλλά τη μουσική. Γι' αυτό είμαι τόσο ευτυχισμένος τώρα. Μπορεί να μην είμαι πια μεγάλο όνομα, συνεχίζω όμως να δουλεύω στον χώρο της μουσικής και να αισθάνομαι ότι το κοινό με σέβεται». 

Επάνω στη σκηνή έχετε απίστευτη ενέργεια. 
«Κάποιος έγραψε πρόσφατα για μένα: "Στη σκηνή ανέβηκε ένα κύριος. Δεν καταλάβαμε τι δουλειά ακριβώς είχε εκεί, μέχρι που άρχισε να τραγουδάει". Η σκηνή είναι το ιερό μέρος όπου εκφράζω χιλιάδες αισθήματα. Απ' την άλλη πλευρά κάνω μια δουλειά κι αυτή είναι η φύση της. Εκτός σκηνής είμαι ένας κανονικός άνθρωπος». 

Η νέα γενιά της ανεξάρτητης μουσικής ελληνικής σκηνής πώς σας φαίνεται; 
«Μου αρέσει πάρα πολύ. Γίνονται φανταστικά πράγματα. Κάποια μέρα θα ήθελα να ανεβώ στη σκηνή μ' αυτά τα παιδιά - δεν ξέρω βέβαια αν εκείνα θα ανεβαίνανε μαζί μου». 

Αυτοσαρκάζεστε, αλλά φαίνεστε κι εξαιρετικά πράος. Αυτή η ηρεμία από πού προέρχεται; 
«Από οκτώ χρόνια... ψυχανάλυσης!» 

Είστε και καθηγητής Αγγλικών. Πώς σας αντιμετωπίζουν τα παιδιά; 
«Σέβονται και τις δύο μου ιδιότητες, αλλά δεν με αντιμετωπίζουν σαν τραγουδιστή. Με βλέπουν ως τον καθηγητή τους. Νομίζω πως το θέμα είναι πώς συμπεριφέρεσαι κατ' αρχήν εσύ». *
                             

Σχόλια