Screamin Jay Hawkins σήμερα θα γίνονταν 85

Γεννήθηκε σαν σήμερα Πέμπτη 18 Ιουλίου το 1929. Ας θυμήθούμε και ας μάθουμε πράγματα για την ζωή του πιο κάτω...

Από το mic.gr
Screamin Jay Hawkins - I put a spell on me
Ένα ντοκιμαντέρ για έναν θρύλο του 20ου αιώνα. Φτιαγμένο από έναν έλληνα νεο-ροκά. Αφιερωμένο σε έναν ιδιόρυθμο περφόρμερ. Ο Jalacy J. Hawkins γεννήθηκε στο Κλίβλαντ του Οχάιο στις 18 Ιουλίου 1929. "Ήρθα στο κόσμο αυτό, μαύρος, γυμνός και άσχημος. Κι όσα κι αν έχω καταφέρει ως τώρα, όλα είναι φρούδα και μάταια (κοντός ψαλμός αλληλούια). Θα φύγω απ' τον κόσμο αυτό, μαύρος, γυμνός και άσχημος. Έτσι το παν είναι να φχαριστιέμαι τη ζήση μου. Και μ' αρέσει να βλέπω και τους άλλους χαρούμενους. Κι όσο μπορώ, κι όσο βαστάν τα κότσια μου σ' αυτή τη δουλειά, θέλω να τους κάνω να γελάνε".

Η ζωή δεν ήταν και τόσο καλή με τον μικρό Jay. Μηνών ακόμα, τον εγκατέλειψε η μάνα του σ' ένα ορφανοτροφείο. Γαλουχήθηκε από μια φυλή μαυροπόδαρων Ινδιάνων, που τον πήραν από το ίδρυμα όταν ήταν 18 μηνών. Σε ηλικία μόλις τριών ετών, έμαθε να παίζει πιάνο 'εξ ακοής'. Στα 14 του κατετάγη στο στρατό. Πολέμησε στην Κορέα, αλλά πάντα έβρισκε χρόνο για την μουσική και το μποξ. Το 1947 κέρδισε τα χρυσά γάντια του καλύτερου ερασιτέχνη πυγμάχου, ένα πολύ φημισμένο έπαθλο στο Κλίβλαντ. Το 1949 ανακηρύχθηκε πρωταθλητής μεσαίων βαρών στην πολιτεία της Αλάσκας. Δεν μπορούσε να διατηρήσει τον τίτλο, όντας στρατιώτης.

Όλες αυτές οι δραστηριότητες και οι επιτυχίες τον οδήγησαν, όπως ήταν φυσικό, στην μονάδα ψυχαγωγίας του αμερικάνικου στρατού, όπου υπηρέτησε τη θητεία του διασκεδάζοντας τους φαντάρους. Το παρατσούκλι του το
οφείλει σε μια κυρία που ούρλιαζε από χαρά "Scream baby scream Jay" ακούγοντάς τον να τραγουδάει. Το 1952 εγκατέλειψε τον θείο Σαμ κι άρχισε να κάνει διάφορες δουλειές: φωνητικά, πιάνο, βαλές του βετεράνου κιθαρίστα Tiny Grimes, σωφέρ και παιδί για όλες τις δουλειές. Το πρώτο του δίσκο τον ηχογράφησε τότε, το 1952, και λεγόταν "Why do you waste my time Canadian Boogie.


Στις 12 Σεπτέμβρη 1956 ο Screamin' ηχογράφησε στην Νέα Υόρκη την δεύτερη καθαρόαιμη μπαλάντα του με τίτλο "I put a spell on you". Ο δίσκος κυκλοφόρησε και πολλοί djs έχασαν τη δουλειά τους παίζοντάς τον. Ο Alan Freed, ο άνθρωπος που έκανε ευρέως γνωστό τον όρο ροκ'ν'ρολ, διαιστάνθηκε την μεγάλη απήχηση του τραγουδιού. Παρά το γεγονός ότι απαγορεύτηκε από πάρα πολλούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, ο δίσκος αυτός προκάλεσε μια υπόγεια αίσθηση και πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Ο Screamin' Jay, που δε συνηθίζει να παινεύει κανέναν, είπε "χρωστάω τα πάντα στον Alan Freed". Μετά την μεγάλη αυτή επιτυχία, αγόρασε δυο τρομαχτικά κοστούμια και διάφορα περίεργα αξεσουάρ, κάπες από δέρμα ζέβρας, λαστιχένια φίδια, και το κρανίο που καπνίζει και το βάφτισε Henry.

Milan Melvin: "Περί το 1962 ο Jay ζήτησε τα πνευματικά του δικαιώματα από την εταιρία. Πήγε και τους είπε 'Κοιτάξτε, είμαι ο συνθέτης του τραγουδιού I put a spell on you' και ζήτησε τα λεφτά του. Αυτοί τον κατατρόμαξαν. Του απάντησαν πως οι μαύροι δεν έχουν δικαιώματα, απλά παίρνουν αυτά που τους δίνουν χωρίς να ρωτάνε. Τότε αυτός επέμενε και προσπάθησε να τους αγριέψει. Δεν είχε υπόψη του ότι η εταιρία ελέγχονταν από την μαφία. Του κατέστησαν απολύτως σαφές πως έπρεπε να εξαφανιστεί και πως στην αντίθετη περίπτωση το μόνο που θα του έδιναν θα ήταν ένα ζευγάρι παπούτσια από μπετόν και μια αναπαυτική θέση στον πάτο του ποταμού".

Έγραψε κι άλλα διαμαντάκια. Το "Constipation Blues" (κατά τα λεγόμενά του) γράφτηκε πάνω σε χαρτί υγείας στο νοσοκομείο, όταν η πρώην γκόμενά του τον κάρφωσε μ' ένα χασαπομάχαιρο. Ή τα "Alligator Wine", "Feast of the Mau Mau" και "I Hear Voices". Όμως το "I put a spell on you" αποτέλεσε γι' αυτόν απόλυτο σήμα κατατεθέν. Το διασκεύασαν πάμπολλοι: Nina Simone, Arthur Brown, The Animals, Creedence Clearwater Revival, Manfred Man, The Who, Allan Price, Keith Richards, Nick Cave και πιο πρόσφατα ο νεότερος θαυμαστής του, ο τρελιάρης Marilyn Manson, για το soundtrack της ταινίας "Χαμένη λεωφόρος" του Ντέιβιντ Λιντς. Η οθόνη του σινεμά λάτρεψε τα "Mr Rock and Roll", "The Girl Can't Help It", "Dark Decision", "American Hot Wax", τα σύντομα περάσματα στα "A Rage In Harlem" και "Two-Moon Junction", αλλά πολύ περισσότερο το φάγωμα του δαμάσκηνου στο "Mistery Train" του Jim Jarmusch.

Bo Didley: "Είχε έναν χιμπατζή μαζί του, στο σώου που έκανε στο Apollo Theater. Ανήκε στην Etta James. Η γυναίκα του Jay έκανε λάθος, κι ενεργοποίησε πρόωρα τις αστραπές πριν ανοίξει η αυλαία. Ο χιμπατζής τρόμαξε κι άρχισε να τρέχει πάνω-κάτω στη εξέδρα της ορχήστρας. Αφού κατέστρεψε τα πάντα, βγήκε έξω στο δρόμο κι έκανε ζημιές 300 δολαρίων, συνολικά γιατί αυτό επαναλήφθηκε κι άλλες φορές... Ήταν πολύ διαφορετικός. Ήταν μεγάλο ταλέντο. Έκανε νούμερα με τον εαυτό του... Μεγάλες στιγμές. Απλά ήταν διαφορετικός. Ήταν κωμικός και τρομαχτικός μαζί. Λίγοι μπορούν να το πετύχουν αυτό. Ελάχιστοι έχουν το χάρισμα του Bela Lugosi στον ρόλο του Δράκουλα".


Peter Zaremba (των Fleshtones): "Ο λόγος που δεν θα του επέτρεπε ποτέ να γίνει μεγάλος, είναι ο ρεαλισμός του. Όσα έκανε πάνω στη σκηνή ήταν αληθινά, ήταν μέρος του εαυτού του. Την πρώτη βραδιά που τον είδα, το έβλεπα στα μάτια του αυτό... Ο τύπος δεν ήταν τρελός, σίγουρα όχι, ήταν όμως δαιμονισμένος. Δαιμονισμένος από... το πνεύμα του ροκ'ν'ρολ, θα έλεγα βιαστικά, αλλά μάλλον κι από κάτι άλλο πέρα απ' αυτό. Σίγουρα δαιμονισμένος από την ιδέα να υπερβεί τα συνήθη και τα τετριμμένα, να φτάσει μακρύτερα από τους συνηθισμένους ανθρώπους".

Rudi Protrudi (των Fuzztones): "Μετά το τέλος της παράστασης πήγαινα και του μιλούσα. Στην τρίτη βραδιά του λέω: Ξέρεις, έχω μια μπάντα, είμαστε σε μια δισκογραφική εταιρία, είναι μικρή, δεν πρόκειται να σε κάνει πλούσιο... Και το πρώτο πράμα που είπε ήταν: Δε συμπαθώ τους λευκούς. Κι εγώ του είπα: Εγώ δε συμπαθώ κανένα. Και φαίνεται πως έτσι έσπασε ο πάγος. Τύποι σαν τον Screamin' Jay ή τον Bo Didley σε μικρότερο βαθμό, έχουν συνείδηση της μαυρίλας τους. Δεν προσπαθούν να την αποτινάξουν... Ο Chuck Berry φερειπείν, χτενίζει τα μαλλιά του αλά Έλβις και εμφανίζεται ως λευκός με σκούρο δέρμα... Ο Little Richard φοράει μέικαπ. Είναι σίγουρα μαύρος αλλά θέλει να δείχνει χαριτωμένος. (Τύφλα νάχει ο Michael Jackson). Αν δεις τον Screamin' Jay ή τον Bo Didley, βλέπεις πως είναι πιο μαύροι κι απ' τους μαύρους. Αν ακούσεις τον Screamin' Jay, όλες αυτές τις αναφορές στους στίχους του, στον κανιβαλισμό, στην μαγεία, σου φαίνεται σαν μάγος voodoo!"

Diamanda Galas: "Τον συνάντησα προσωπικά πριν από 10 χρόνια σ' ένα φριχτό κλαμπ στα προάστια της Νέας Υόρκης. Έμοιαζε με κλαμπ γελαδάρηδων, ή ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε... Ήταν ένας έκπτωτος βασιλιάς σ' ένα άθλιο βρωμοκλάμπ, μ' ένα τσούρμο βλάχους γύρω του, να χειροκροτούν κάθε που σήκωνε το κρανίο ή έκανε κάτι περίεργο... Κανείς δεν ενδιαφερόταν για τη μουσική του... Θα μπορούσε να βρίσκεται στο Carnegie Hall, ντυμένος με φράκο, έτσι όπως τραγουδάει. Τραγουδάει στους θεούς, αυτό θα πει τραγουδιστής!"

Έκανε τον τελευταίο του δίσκο, τον Ιούλιο του 1997. Ο γέρο-νέγρο Jay, αυτός ο παλαβός και ιδιοφυής μουσικός του ρυθμ'ν'μπλουζ, χρειάστηκε μόνο λίγες εβδομάδες στο Μέμφις, για την ηχογράφηση του νέου του άλμπουμ, με παραγωγό τον τρομερό Jim Dickinson, συνεργάτη του Bob Dylan. Το αποτέλεσμα ξεπερνάει κάθε προσδοκία. Σ' αφήνει εκστατικό και τον ακούς με κομμένη την ανάσα. Σε κάθε επανάληψη και σε κάθε άκουσμα, η φωνή του είναι ένα νέο ξάφνιασμα, μια ατραξιόν. Το πλέον εκπληκτικό όλων είναι ο προσωπικός τρόπος που παίζει πιάνο. Οι μεγάλες του επιρροές είναι ο Nat King Cole και ο Charles Brown και παίζει σαν να είναι παγιδευμένος ανάμεσα στους δυο αυτούς πιανίστες, όπως λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος. Όπως θα έχετε προσέξει τα καταφέρνει μια χαρά, όντας πια ένας θρύλος.

Eric Burdon: "Βλέπω την ιστορία αυτού του ανθρώπου, μέσα από τα έργα και τη στάση ζωής του. Είναι απίστευτη εμπειρία για κάποιον να ξαπλώνει μέσα σε φέρετρα κι έχει επηρεάσει δραματικά τη φαντασία όλου του κόσμου, όχι μόνο του μουσικού. Και τις ζωντανές εμφανίσεις πολλών μουσικών, αλλά και μια ολόκληρη γενιά ταινιών τρόμου. Η σχέση ανάμεσα στην ζωή και τον θάνατο, ο τρόπος που την αντιμετώπιζε, ο τρόπος που μας έφερνε όλους αντιμέτωπους με το αναπόφευκτο, αυτό που όλοι πρέπει κάποτε ν' δούμε κατά πρόσωπο, κι ο τρόπος που το περιγελούσε και το διασκέδαζε".

Ο βίος του υπήρξε πολυτάραχος. Έζησε κατά καιρούς στην Ευρώπη, στην Αλάσκα, ακόμη και στις Φιλιππίνες. Τα τελευταία χρόνια ζούσε στην Γαλλία, που την αισθανόταν σαν το σπίτι του. Το μεγάλο του σώου στο Ολυμπιά του Παρισιού, το Μάιο του 1998, ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1999. Οι τελευταίες του εμφανίσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη (10-11/12/1999), ήταν τόσο δυναμικές και ζωντανές, που κανείς δεν μπορούσε να υποψιαστεί όσα επακολούθησαν. Στις 12 Φεβρουαρίου του 2000, ο Screamin' Jay άφησε το μάταιο τούτο κόσμο, σ' ένα παριζιάνικο νοσοκομείο, προδομένος απ' την καρδιά του. Το μόνο σίγουρο είναι το μεγαλείο της μοναδικότητάς του. Ήταν και θα είναι πιο μεγάλος και πιο θορυβώδης απ' την ζωή.

Jim Jarmusch: "Το καλό υλικό παραμένει ανέπαφο, το κακό σκορπάει και χάνεται, κι ο Jay δεν πρόκειται να χαθεί ποτέ. Το έργο του δεν πρόκειται ποτέ να ξεθωριάσει γιατί πάντα υπάρχουν άνθρωποι που αναζητούν το καλό. Το αληθινά καλό βρίσκεται κάτω από τη φλούδα, στις παρυφές, όχι στο εσωτερικό. Και πάντα κάπου εκεί θα βρίσκεται. Άνθρωποι σαν τον Lester Young ή τον Bela Bartok, πέθαναν πάμπτωχοι σε άθλια μοτέλ. Ήταν όμως πραγματικές ιδιοφυίες και μας κάνουν να καμαρώνουμε λέγοντας πως 'δώρισαν το έργο τους στον πολιτισμό μας'. Ο Jay είναι ένας απ' αυτούς και δεν πρόκειται ποτέ να ξε-χάσουμε αυτά που μας πρόσφερε..."

Και κατιτίς για τον σκηνοθέτη. Ο Νίκος Τριανταφυλλίδης γεννήθηκε στο Σικάγο, στις 9 Σεπτεμβρίου 1966. Είναι γιος του Βασίλη Τριανταφυλλίδη, γνωστού και ως Χάρι Κλιν. Σπούδασε κοινωνιολογία και επικοινωνία στο Πάντειο πανεπιστήμιο Αθηνών. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην σκηνοθεσία, στην Διεθνή Σχολή Κινηματογράφου του Λονδίνου (1990-92). Εργάστηκε ως ελεύθερος σεναρίστας και παραγωγός του ραδιοφώνου (1988-1991). Είναι επίσης μουσικός παραγωγός και διανομέας, και ιδρυτής της οπτικοακουστικής εταιρίας "Astra" (1995).

Φιλμοφραφία
Since I was a kid, I hated Sundays (1990, Από μικρός τις Κυριακές τις σιχαινόμουνα, μ.μ.) σενάριο, σκηνοθεσία

I love her / She hates me (1991, μυθοπλασία μικρού μήκους) σενάριο, σκηνοθεσία
Momus, amongst women only (1992, Μώμος μόνος μεταξύ γυναικών, ντοκιμαντέρ μ.μ.) σενάριο, σκηνοθεσία

Dogs licking my heart (1993, μυθοπλασία μ.μ.) σενάριο, σκηνοθεσία, εκτέλεση παραγωγής, μοντάζ

Ράδιο Μόσχα (1995, μυθοπλασία) σενάριο, σκηνοθεσία, παραγωγή
Το παλτό (1997, τηλεταινία μυθοπλασίας) σενάριο, σκηνοθεσία, παραγωγή
Tuxedomoon, no tears (1998, ροκιμαντέρ) σκηνοθεσία, παραγωγή, μοντάζ
Black out (1998, μυθοπλασία σε σκηνοθεσία του Μενέλαου Καραμαγγιώλη) συμπαραγωγή
The concrete (1998, μυθοπλασία μ.μ. σε σκηνοθεσία του Γιώργου Σκεύα) παραγωγή
Μαύρο γάλα (1999, μυθοπλασία) σενάριο, σκηνοθεσία, παραγωγή
Screamin' Jay Hawkins - Ι put a spell on me (2001, ροκιμαντέρ) σκηνοθεσία, παραγωγή

ΥΓ1: Και οι Black Sabbath έχουν αντιγράψει πολλά στοιχεία από το στιλ και την σκηνική του παρουσία.

ΥΓ2: Το 1980 άνοιξε την συναυλία των Rolling Stones στο Madison Square Garden.

ΥΓ3: Δισκογραφία: My Little Shop of Horrors, Essential Recordings, Best of the Bizarre Sessions: 1990-1994, Live at the Olympia, Paris.

ΥΓ4: Κρίμα που δεν πρόλαβε να τραγουδήσει όπερα στο Μέγαρο Μουσικής!!! I put a spell on it.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Από το λέσχη.gr
Τίτλος: Screamin' Jay Hawkins ''I put a spell on me''
Έτος παραγωγής: 2001
Σκηνοθέτης : Νίκος Τριανταφυλλίδης
Σενάριο: Νίκος Τριανταφυλλίδης
Φωτογραφία: Χρήστος Καραμάνης


Θέμα
Μεσα από τη ματια του Νικου Τριανταφυλλιδη ξεδιπλωνεται η ζωη και η μουσικη πορεια του μεγαλου Jalacy Hawkins, γνωστου ως Screamin’ Jay Hawkins ο οποιος υπηρξε ενας απο τους σημαντικοτερους μαυρους μουσικους και επηρεασε πολλους μουσικους της τζαζ και των μπλουζ.

Το 1999 ερχεται στην Ελλαδα σε ηλικία 70 ετών για τις δυο τελευταιες, όπως αποδείχθηκε, συναυλιες της ζωης. Ετσι ξεκινησε και το ντοκιμαντερ με τον Hawkins να μιλαει ο ιδιος στην καμερα και να διηγειται ιστοριες απο συναυλιες ,από τη ζωη του ,την αιχμαλωσια του και τα βασανιστηρια απο τους Ιαπωνες κα. Το ντοκιμαντερ ολοκληρωθηκε μετα τον αιφνιδιο θανατο του με τη συμμετοχη πολλων καλλιτεχνων, φιλων και συνεργατων του που μιλησανε και μοιραστηκανε τις εμπειριες με τον ιδιαιτερο αυτόν ανθρωπο.

Ο Hawkins γεννηθηκε το 1929 και μεγαλωσε κοντα σε Ινδιανους μετα την εγκαταλειψη απο τους γονεις του. Το 1956 γραφει το ‘’ Ι put a spell on you ‘’ το οποιο απαγορευτηκε και μεχρι σημερα εχει διασκευαστει απο παρα πολλους καλλιτεχνες. Οι εμφανισεις του ηταν παντα εκκεντρικες ,στη σκηνη εβγαινε ντυμενος με δερματα ,με νεκροκεφαλες και υπηρχαν παραπομπες σε μαυρη μαγεια και βουντου.

Το φιναλε του ντοκιμαντερ ηταν προγραμματισμένο να ειναι το θεμα μιας οπερας που σχεδιαζε να κανει αλλα ο απροσμενος θανατος του αλλαξε τα δεδομενα.

Άποψη
Μου αρεσε πολυ. 100 λεπτα με έναν ιδιορρυθμο ανθρωπο που ειχε απιστευτη ενεργεια και αφησε σιγουρα το στιγμα του στη μουσικη που υπηρετουσε.
Καθε παρασταση του ηταν ένα ολοκληρωμενο σοου και μεσα από τις μαρτυριες ολων που συμμετειχαν στο ντοκιμαντερ φαινεται και η ιδιαιτεροτητα του χαρακτηρα του και πως αποτυπωθηκαν ολες οι δυσκολιες που αντιμετωπισε.

Επισης μου αρεσε ιδιαιτερα η ματια που επελεξε να αποτυπωσει το θεμα ο Τριανταφυλλιδης χωρις να περιοριστει μονο στη μουσικη αλλα σκιαγραφωντας κυριως την προσωπικοτητα.

Ο ιδιος είχε πει ότι εχει ερθει στη ζωη μαυρος γυμνος και μονος και οτι θα φυγει με τον ιδιο τροπο.

Τελος βαζω την απαντηση του στην ερωτηση ‘’τι κακο εχει να ειναι καποιος νορμαλ’’ σε ερωτηση δημοσιογραφου (Βημα-1999) :

«Νορμάλ είναι η καθημερινή ζωή: να πηγαίνεις στον μπακάλη και να ψωνίζεις, στον κουρέα για να κουρευτείς. Οταν όμως κάποιος ασχολείται με βουντού και μαύρη μαγεία, σίγουρα δεν είναι νορμάλ και αυτό προτιμώ εγώ περισσότερο. Επίσης το σημαντικότερο είναι ότι στη σκηνή δεν μπορείς να είσαι νορμάλ, πρέπει να είσαι διαφορετικός και να εκπέμπεις μαγεία, αλλιώς καλύτερα να τα παρατήσεις».

Σχόλια