Από το efsyn.gr / ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ / του Περικλή Κοροβέση
Από τον καιρό που επινοήθηκε η εξουσία -και η εξουσία επινόηση είναι του φαντασιακού, δεν είναι προϊόν της φύσης- πάντοτε υπήρχε μια απαράβατη προϋπόθεση. Οι εξουσιαζόμενοι να πιστεύουν πως βρήκαν μια απόλυτη αξία, θεό, αυτοκράτορα, έθνος. Ακόμα, μπορούμε να το προχωρήσουμε πιο μακριά, όπως π.χ. Ελεύθερος Κόσμος, Ελεύθερη Αγορά, Δυτικές Αξίες, Ε.Ε., ευρώ κ.λπ. Ο πιστός, ο εξουσιαζόμενος πρέπει να καταλάβει καλά την αδυναμία του -τίποτε δεν γίνεται- και το μόνο που του μένει να κάνει είναι να έχει «άρτον και θεάματα». Πρώτοι οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες κατάλαβαν τη σημασία αυτού του δίπτυχου, για να φτάσει μέχρι τις μέρες μας, λιγάκι παραλλαγμένο, στη φόρμα αλλά όχι επί της ουσίας. Σήμερα έχουμε μπάλα και κατανάλωση.
Πιστεύω πως η βλακεία ενός λαού, προϋπόθεση κάθε εξουσίας, είναι αντίστοιχη με τις ώρες τηλεθέασης. Αντίθετα, η ευφυΐα του είναι μετρήσιμη με το καλλιτεχνικό ή πνευματικό έργο που δημιουργεί σε όλα τα επίπεδα. Ξέρουμε όλοι πως αυτός ο μικρός ένδοξος λαός που ανήκουμε όλοι έχει πανευρωπαϊκές πρωτιές στην τηλεόραση. Κι έτσι δεν μπορεί να κάνει διάκριση μεταξύ κυβέρνησης και εξουσίας. Ο κόσμος σήμερα είναι μοιρασμένος σε διάφορα διεθνή κέντρα εξουσίας, αυτό που λέγαμε παλιότερα ιμπεριαλισμούς, που μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο επανέκτησαν τις πρώην αποικίες τους με το χρέος. Σε αυτήν την περίπτωση δεν χρειάζονται εθνικές κυβερνήσεις. Τοποτηρητές χρειάζονται για να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Και η Ελλάδα δεν αποτελεί καμιά πρωτοτυπία. Σίγουρα η πραγματική εξουσία πειραματίζεται στη χώρα μας και μετράει τις αντιστάσεις αυτού του λαού. Αλλά κάνει περίπατο γιατί δεν υπάρχει αντίπαλος.
Σίγουρα υπάρχουν παντού Γαλάτες. Αλλά χρειαζόμαστε κινήματα και όχι χωριά. Να δώσω ένα παράδειγμα από τα πολλά που υπάρχουν στον κόσμο. Είναι τα λεγόμενα αυτοδιαχειριστικά ή εναλλακτικά πειράματα, που όχι μονάχα έσωσαν θέσεις εργασίας αλλά δημιούργησαν και νέες. Στην Ουαλία, τα ανθρακωρυχεία Tower Colliery έκλεισαν ύστερα από τον πόλεμο που είχε κηρύξει η Θάτσερ εναντίον της βρετανικής βιομηχανίας άνθρακα. Αυτά το 1994. 239 άνθρωποι με τις οικογένειές τους βρέθηκαν άνεργοι. Αλλά δεν έμειναν άπραγοι. Με τις αποζημιώσεις που πήραν, αγόρασαν την επιχείρηση, την εκσυγχρόνισαν -ατυχήματα μηδέν- και δημιούργησαν περίπου άλλες τόσες θέσεις εργασίας. Και η σύνταξη εγγυημένη στα 55. Και τάχθηκαν υπέρ της αειφόρου ανάπτυξης. Ενώ θα μπορούσαν να δεχτούν παραγγελίες για 750.000 τόνους κάρβουνο τον χρόνο, περιορίστηκαν στους 500.000 τόνους για να παραταθεί η λειτουργία του συνεταιρισμού για ακόμα δέκα χρόνια.
Ακόμα, έγιναν κέντρο αλληλεγγύης. Εστειλαν κάρβουνο και τρόφιμα στην Κούβα και χρηματοδότησαν την περίφημη απεργία των λιμενεργατών στο Λίβερπουλ, που είχε συγκινήσει όλον τον κόσμο. Και όταν εξαντλήθηκαν τα αποθέματα, το ορυχείο έκλεισε. Αλλά ακόμα παραμένει ιδιοκτησία των εργατών. Και σκέφτονται πώς θα το αξιοποιήσουν. Βιομηχανικό Πάρκο; Εργατικό Μουσείο; Φεστιβάλ; Ισως όλα μαζί; Ας περιμένουμε. Αλλά ας το βάλουμε τάμα πως κάποια μέρα θα πάμε. Και με αυτά σκέφτομαι τα δικά μας. Γιατί εμείς να μην έχουμε πάρει τέτοιες πρωτοβουλίες; Και αν υποχρεωθούμε να βρούμε τέτοιες πρωτοβουλίες, θα πρέπει να ανατρέξουμε στην Ιστορία μας. Οι εξηγήσεις σίγουρα είναι πολλές. Αλλά μια που θεωρώ σοβαρή, ως υπόθεση έρευνας, είναι η διαμόρφωση του αριστερού κινήματος από τον σταλινισμό, που έβαζε την προοπτική κυβέρνησης πάνω από την εξουσία της κοινωνίας. Να δώσω μερικά παραδείγματα. Γιατί η ΔΕΗ να μην πουληθεί στους ίδιους τους εργαζομένους της και τα κέρδη της να πηγαίνουν για κοινωφελείς σκοπούς; Το ίδιο και με το νερό. Και γιατί όχι τα διόδια να μην πηγαίνουν στους δήμους από όπου περνάει ο δρόμος και να πηγαίνουν στις εταιρείες; Και πολλά άλλα. Ακούω πάλι για μπλακ άουτ. Το καλύτερο δώρο στην κυβέρνηση και τα ΜΜΕ. Γιατί όχι επανασύνδεση του ηλεκτρικού στα φτωχά νοικοκυριά; Γιατί όχι ένας μήνας δωρεάν ρεύματος; Και γιατί όχι τραπεζικοί ακτιβιστές να μην μπλοκάρουν τα κόκκινα δάνεια; Σκέψεις κάνω. Και φυσικά όχι μόνο εγώ.
perkor29@gmail.com
Σχόλια