«Πριν δυο χρόνια ένιωθα ανασφάλεια, σε σχέση με το πως με βλέπουν οι άλλοι, τι εκπέμπω προς τους άλλους, ένιωθα ότι τους απωθώ, και αναρωτιόμουν τι θα έβλεπα αν μπορούσα να με δω στον καθρέφτη; Είχα μια μεγάλη απορία πάντα, πως είναι ο ήλιος και πως το φεγγάρι; Όσες φορές και αν προσπάθησαν να μου το περιγράψουν δεν το κατάφεραν».
H Στέλλα Μιχολίτση είναι εκ γενετής τυφλή και στα δύο της μάτια -γεννήθηκε πριν από 21 χρόνια στο Βόλο και μεγάλωσε στο χωριό της το Βελεστίνο με πολλή αγάπη μέσα σε μια οικογένεια πρότυπο. Μένει μόνη της στο Βόλο, τελειώνει τις σπουδές της στο Παιδαγωγικό Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και στο Ωδείο Βόλου. Τη γνώρισα έξω από το υπουργείο Οικονομικών ανάμεσα σε πολύ κόσμο με προβλήματα αναπηρίας, που είχε έρθει από όλην την Ελλάδα να διαμαρτυρηθεί για τις περικοπές και τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν εξαιτίας του μνημονίου. Ηταν αγκαλιά με το αγόρι της. Με πλησίασε ο πατέρας της και μου εξιστόρισε σε λίγη ώρα τα χαρίσματα της. Σε μια εβδομάδα την επισκέφτηκα στο σπίτι της στο Βόλο και τη φωτογράφησα να συμμετέχει στο τουρνουά Goalball για αθλητές χωρίς όραση.
VICE: Στέλλα, πως είσαι σήμερα;
Στέλλα Μιχολίτση: Τα τελευταία δύο χρόνια ωρίμασα, άλλαξα καταστάσεις με το πανεπιστήμιο, άλλαξα φίλους, άλλαξα ζωή. Όταν πήρα τα κλειδιά του σπιτιού, του δικού μου σπιτιού που νοίκιασα, μου είπε η σπιτονοικοκυρά: αυτό είναι το κλειδί σου. Είπα μέσα μου: «αυτό ειναι το κλειδί της ελευθερίας σου».
Πριν δεν ένιωθες ελεύθερη;
Δεν ένιωθα ελεύθερη με τον εαυτό μου, ήθελα να δω πως είναι να μένω μόνη μου.
Ένιωθα πιεσμένη από τον ίδιο μου τον εαυτό, δεν μπορούσα να κινούμαι μόνη μου, μα ήθελα να φύγω, να πετάξω. Τ
Έχεις αγαπημένες εκφράσεις που σε εμπνέουν και που πιστεύεις;
Μια καθηγήτρια που είχα στη πρώτη και δευτέρα γυμνασίου, όταν δηλαδή περνούσα την εφηβεία, μου έλεγε: «ζήσε τη ζωή σου, στίψε τη σα πορτοκάλι και πιες μέχρι και την τελευταία σταγόνα». Κάποτε, δεν ένιωθα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, τώρα όμως είδα ότι πετυχαίνω σε αυτό που βάζω στόχο. Έβαλα στόχο να μάθω να τραγουδάω, να περάσω στο πανεπιστήμιο, να έχω καλούς φίλους, να αγαπηθώ και να αγαπήσω, έβαλα βαθιά μέσα μου το θέλω.
Αν σου δίνοταν το φως, τι θα ήθελες να δεις πρώτα;
Θα ήθελα να δω τα πρόσωπα των ανθρώπων της ζωής μου, αλλά και τον κόσμο, τον αέρα, το φεγγάρι, τον ήλιο.
Δεν φοβάσαι μήπως απογοητευτείς;
Όχι, με τρώει η περιέργεια. Ο φίλος μου λέει καλύτερα να μη τους δω, γιατί ο κόσμος είναι κακός και δεν θα μου αρέσει. Αλλά εγώ δεν έχω σχηματίσει καμία γνώμη για τα πρόσωπα, τα καταλαβαίνω επειδή τα αγγίζω, επειδή τα αγαπώ.
Ο Λέων Τολστόι έγραφε: Ό,τι καταλαβαίνω, το καταλαβαίνω επειδή αγαπώ.
Πως περνάς την ημέρα σου;
Έχω μάθημα από τις δώδεκα το μεσημέρι έως τις εννιά το βράδυ.
Στο πανεπιστήμιο, εργάζομαι πάνω στα εξής μαθήματα: προβλήματα όρασης, προβλήματα συμπεριφοράς, αγγλικά, μαθηματικά, παιδαγωγικές προσεγγίσεις, διδακτική νεοελληνικής γλώσσας, εισαγωγή στην εκπαίδευση ατόμων με προβλήματα όρασης, πως πρέπει να τους μιλάμε φορώντας μάσκα στα μάτια -οι βλέποντες. Μετά σπουδάζω στο ωδείο φωνητική και πιάνο ενώ μόλις πήρα πτυχίο στην αρμονία. Ξέρεις, από το νηπιαγωγείο ο πατέρας μου με ώθησε στη φλογέρα και στο πιάνο.
Μίλησε μου για το πρόβλημα στα μάτια σου.
Αν το πρόβλημα είναι στα μάτια τότε διορθώνεται, αν είναι στον εγκέφαλο ή στην ατροφία των νεύρων ή στην αποκόλληση τότε δεν διορθώνεται, αλλά δεν ξέρω γι’αυτό ρώτα τον πατέρα μου, μάλλον γενννήθηκα τυφλή.
Πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Ωραία! Δεν έχω υποστεί, δεν έχω βιώσει τον ρατσισμό, μόνη μου κατάφερα από το νηπιαγωγείο, να εκπέμψω στα παιδιά να μη με λυπούνται, κατάφερα να τους δειξω ότι ότι μπορώ να συναναντρέφομαι μαζί τους, να είμαι ίση με αυτά, ποτέ, κανείς δεν με προσέβαλε. Μεγάλωσα μόνο με αγάπη, στο χωριό μου, το Βελεστίνο.
Θυμάμαι ότι μπορούσα μικρή να αγγίξω τα αντικείμενα αλλά να μη τα δω. Τότε κατάλαβα ότι δεν έχω το φως, μα ποτέ δεν μίλησα με τους γονείς μου γι’αυτό το θέμα. Συναναστρέφομαι άνετα με τους ανθρώπους με πρόβλημα όρασης, και μπήκα στους «Μάγνητες», το Σωματείο Τυφλών Μαγνησίας. Έχουμε λέσχη με ίντερνετ -καφέ, συζητάμε, πάμε βόλτες, κάνουμε ωραία παρέα και αθλούμαστε στο goal ball.
Πως αντιλαμβάνεσαι τον άνθρωπο;
Στο ταίρι μου τον Θάνο με κέρδισε ο τρόπος που αντιμετωπίζει τα πράγματα, το φιλότιμο του, η ευαισθησία του, ο ρομαντισμός, η αγάπη του για τους άλλους.
Με κερδίζουν οι άνθρωποι γι’αυτό που είναι. Αντιλαμβάνομαι τη κακία αλλά δεν θέλω να τη δεχτώ γιατί στην εξέλιξη της ζωής μου δεν έχω δει τη κακία, και αν τη δω θα είναι ένα μεγάλο χαστούκι.
Μίλησε μας για τις σπουδές σου και για το πως τα κατάφερες στα μαθήματα σε ένα σχολείο γενικό με βλέποντες μαθητές.
Σε ένα χρόνο τελειώνω τις σπουδές μου στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, ως ειδική παιδαγωγός. Είμαστε μόνο ένα τμήμα σε όλη την Ελλάδα οπότε οι απόφοιτοι βρίσκουμε δουλειά σε ειδικό σχολείο ή σε γενικό ως παράλληλη στήριξη σε μαθητές χωρίς όραση. Θα διδάξω πρωτίστως το μπρέιλ, υπολογιστές, κινητικότητα και άλλα. Από την άλλη ακούω για στάσεις διορισμών και ανησυχώ για το αν θα βρω δουλειά. Σταμάτησαν οι διορισμοί για να ξεκινήσουν τα προγράμματα ΕΣΠΑ. Εντελώς αντιπαιδαγωγικό όμως. Ενας μαθητής χρειάζεται τον ίδιο δάσκαλο παράλληλης στήριξης από την αρχή ως το τέλος του δημοτικού και τον ίδιο στο γυμνάσιο, και όχι κάθε χρονιά και άλλον. Εγώ στο σχολειό, ήμουν τυχερή, γιατί είχα παράλληλη στήριξη από το νηπιαγωγείο μέχρι τη τελευταία τάξη στο λύκειο, στο χωριό μου πάντα. Η νηπιαγωγός μου έφυγε έξι μήνες στην Αθήνα για να μάθει το σύστημα μπρέιλ και επέστρεψε για να με αναλάβει στην παράλληλη στήριξη.
Στο γυμνάσιο και στο λύκειο είχα φιλόλογο με μεταπτυχιακό στην ειδική αγωγή και στο μπρέιλ. Τώρα, όμως εξαιτίας της κρίσης δεν διορίζουν τέτοιους επιστήμονες, και έτσι τα παιδιά δεν έχουν τα αυτονόητα. Επιπλέον, η κυβέρνηση θέλει να μας κόψει τα προνοιανά επιδόματα, βάση κριτηρίων λέει, όπως το εισόδημα, το αν δουλεύεις, την ηλικία, και άλλα, μα αν το κάνει, τότε θα έχουμε έντονο πρόβλημα επιβίωσης γιατί οι περισσότεροι με αυτό επιβιώνουμε. Από μικρή παίρνω 1394 ευρώ το δίμηνο, τα οποία όμως δεν φθάνουν. Με έχουν θυμώσει αφού οι περισσότεροι από εμάς δεν θα βρουν δουλειά. Εγώ θα αποκτήσω ένα πτυχίο, οι άλλοι όμως που δεν έχουν;
Δεν υπάρχει νόημα να τρέχουμε στον υπουργό, πιστεύω αυτά είναι συμφωνημένα από πριν. Ειλικρινά όμως αξίζει όλοι οι άνθρωποι με αναπηρία να έχουμε πρόσβαση στην παιδεία, στα βιβλία (και όχι να παίρνουμε τα σχολικά βιβλία τον Δεκέμβριο), πρόσβαση στην υγεία, στην πόλη, να έχουμε ειδικούς καταλόγους στα εστιατόρια, να έχουμε ηχητικούς σηματοδότες στους δρόμους.
Στέλλα, πως γνωρίζονται ένας τυφλός με έναν βλέποντα;
Πέφτει ο ένας πάνω στον άλλον!
Σχόλια