Μια σημαντική παρακαταθήκη, από τις πολλές που άφησε με το έργο του, τίθεται πλέον στη διάθεση και του αγγλόφωνου αναγνωστικού κοινού. Οι τελευταίες δύο ποιητικές συλλογές του Οδυσσέα Ελύτη είναι πλέον μεταφρασμένες και κυκλοφόρησαν από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ από τη σειρά Harvard Early Modern and Modern Greek Library.
Πρόκειται για τις συλλογές «Ελεγεία της Οξώπετρας» και «Δυτικά της λύπης» που κατά πολλούς θεωρούνται οι καλύτερες του Ελληνα Νομπελίστα ποιητή. Τα δύο έργα ενώθηκαν σε έναν τόμο 100 σελίδων σε μετάφραση του Ντέιβιντ Κόνολι, από τη σειρά Harvard Early Modern and Modern Greek Library που διευθύνει ο Παναγιώτης Ροϊλός και ο Δημήτριος Γιατρομανωλάκης.
Εκτός από τα ποιήματα, η έκδοση περιέχει μια εκτεταμένη και άκρως κατατοπιστική εισαγωγή του Ντέιβιντ Κόνολι, σημειώσεις, χρονολόγιο, καθώς και τη σχετική βιβλιογραφία στα αγγλικά.
Τι γράφει ο Κόνολι
Στην εισαγωγή ο Ντέιβιντ Κόνολι αναλαμβάνει να συστήσει αυτές τις δύο όψιμες συλλογές του Ελληνα νομπελίστα ποιητή. Γράφει στην εισαγωγή: «Τον Νοέμβριο του 1995, τέσσερα μόλις χρόνια μετά την έκδοση των “Ελεγείων της Οξώπετρας”, που πολλοί θεώρησαν ως το αποκορύφωμα (και ίσως το τελευταίο κεφάλαιο) του ποιητικού του έργου, κυκλοφόρησε και το “Δυτικά της λύπης”. Αν τα ποιήματα του πρώτου έργου είναι παιάνες στη ζωή (και όχι ελεγεία για τον θάνατο, όπως πολλοί κριτικοί έσπευσαν να τα ερμηνεύσουν), τα ποιήματα του δεύτερου έργου ακόμη περισσότερο δικαιούνται αυτό το χαρακτηρισμό καθώς αποτελούν μια κατάφαση, μια δοξολογία της ζωής πιο καθαρά δηλωμένης. Αν με ελεγεία τίθεται το ερώτημα: “Αλλά πώς με τι/ Γίνεται τρόπο να φανερωθεί το μη-λεγόμενον”, η απάντηση έρχεται δυτικά της λύπης όπου “…αδιάκοπα ολοκληρώνεται όλων των νοημάτων/ Το πλεκτό”. Μπορεί το “Δυτικά της λύπης” να χαρακτηρίζεται -όπως άλλωστε δηλώνεται και στον τίτλο- από έναν διαφορετικό προσανατολισμό και μια διαφορετική προοπτική, θα ήταν όμως αδιανόητο να διαβάζεται χωριστά από τα “Ελεγεία της Οξώπετρας”. Μαζί τα δύο αυτά έργα συναποτελούν μια ολοκληρωμένη ποιητική διαθήκη του Ελύτη», γράφει ο Κόνολι, που σίγουρα είναι μια έγκυρη μεταφραστική υπογραφή και έχει γνωρίσει πολλούς Ελληνες ποιητές στο αγγλόφωνο κοινό.
Πρόκειται για τις συλλογές «Ελεγεία της Οξώπετρας» και «Δυτικά της λύπης» που κατά πολλούς θεωρούνται οι καλύτερες του Ελληνα Νομπελίστα ποιητή. Τα δύο έργα ενώθηκαν σε έναν τόμο 100 σελίδων σε μετάφραση του Ντέιβιντ Κόνολι, από τη σειρά Harvard Early Modern and Modern Greek Library που διευθύνει ο Παναγιώτης Ροϊλός και ο Δημήτριος Γιατρομανωλάκης.
Εκτός από τα ποιήματα, η έκδοση περιέχει μια εκτεταμένη και άκρως κατατοπιστική εισαγωγή του Ντέιβιντ Κόνολι, σημειώσεις, χρονολόγιο, καθώς και τη σχετική βιβλιογραφία στα αγγλικά.
Τι γράφει ο Κόνολι
Στην εισαγωγή ο Ντέιβιντ Κόνολι αναλαμβάνει να συστήσει αυτές τις δύο όψιμες συλλογές του Ελληνα νομπελίστα ποιητή. Γράφει στην εισαγωγή: «Τον Νοέμβριο του 1995, τέσσερα μόλις χρόνια μετά την έκδοση των “Ελεγείων της Οξώπετρας”, που πολλοί θεώρησαν ως το αποκορύφωμα (και ίσως το τελευταίο κεφάλαιο) του ποιητικού του έργου, κυκλοφόρησε και το “Δυτικά της λύπης”. Αν τα ποιήματα του πρώτου έργου είναι παιάνες στη ζωή (και όχι ελεγεία για τον θάνατο, όπως πολλοί κριτικοί έσπευσαν να τα ερμηνεύσουν), τα ποιήματα του δεύτερου έργου ακόμη περισσότερο δικαιούνται αυτό το χαρακτηρισμό καθώς αποτελούν μια κατάφαση, μια δοξολογία της ζωής πιο καθαρά δηλωμένης. Αν με ελεγεία τίθεται το ερώτημα: “Αλλά πώς με τι/ Γίνεται τρόπο να φανερωθεί το μη-λεγόμενον”, η απάντηση έρχεται δυτικά της λύπης όπου “…αδιάκοπα ολοκληρώνεται όλων των νοημάτων/ Το πλεκτό”. Μπορεί το “Δυτικά της λύπης” να χαρακτηρίζεται -όπως άλλωστε δηλώνεται και στον τίτλο- από έναν διαφορετικό προσανατολισμό και μια διαφορετική προοπτική, θα ήταν όμως αδιανόητο να διαβάζεται χωριστά από τα “Ελεγεία της Οξώπετρας”. Μαζί τα δύο αυτά έργα συναποτελούν μια ολοκληρωμένη ποιητική διαθήκη του Ελύτη», γράφει ο Κόνολι, που σίγουρα είναι μια έγκυρη μεταφραστική υπογραφή και έχει γνωρίσει πολλούς Ελληνες ποιητές στο αγγλόφωνο κοινό.
Σχόλια