Όταν έρχεται μια γέννα τρέχουμε, θέλουμε να προλάβουμε, θέλουμε το καλύτερο για την νέα δημιουργία, για την νέα ζωή που έρχεται. Τρέχω γιατί γεννιέμαι, ξαναγεννιέμαι κάθε φορά, είμαι έξω και ανεβάζω σφυγμούς, ιδρώνω, σκοντάφτω, κρυώνω, μυρίζω, κουράζομαι. Παίρνω μέρος σε μια τελετή προσωπικής ανασύνθεσης. Γεννιέμαι ξανά και ξανά όσο κουρασμένος και αν είμαι. Ότι ώρα και αν είναι προσπαθώ να 'μαι συνεπής με το τον προσωπικό τοκετό.
Ξυπνάω στις 06:00 και όλη την ημέρα είμαι στο πόδι ''τρέχοντας'' πίσω και μαζί με άπειρες υποχρεώσεις, δεν μου φτάνει ο χρόνος. Κι η ενέργεια είναι μειωμένη πια όταν αργά το απόγευμα ή το βράδυ έρχεται η ώρα για να βγω έξω. Τελευταία περίμενα με ανυπομονησία την αλλαγή της ώρας για να πάρω παράταση, κι όμως πάλι νύχτα βγαίνω.
Την περασμένη Τετάρτη πιέστηκα, βγήκα λίγο πριν τα μεσάνυχτα, δεν χωράν όλα όμως. Ήθελα να τραβήξω και φωτογραφίες χωρίς φακό σε κίνηση, σκόνταψα, βρέθηκα κάτω, δεν χτύπησα. Η κούραση μ' έριξε όχι η πέτρα. Έτρεξα λίγο, παρόλα αυτά βγήκε κάτι, ακόμα κι οι τρεις τελευταίες γραμμές.
Απόψε (Παρασκευή) πάλι με πήρε το βράδυ, βγήκε το πρόγραμμα σχεδόν στο 85%. Είναι ιδιαίτερα όμορφες οι στιγμές που πέφτουν οι σφυγμοί, όταν νοιώθεις να υπάρχει πάνω απ' το κεφάλι σου ένα σύννεφο απ' την θερμότητα που βγάζεις και φεύγει για το άπειρο. Όπως οι σκέψεις, ζεστές και άπειρες. Έρχονται απ' το προσωπικό άπειρο και φεύγουν για ένα άλλο.
Το τρέξιμο το βράδυ μεγεθύνονται τα πράγματα Ο φακός που φέγγει κάποια μέτρα, σ' αυτά τα μέτρα χωράν όλα. Η προσοχή είναι στραμμένη εκεί και μέσα στην απόλυτη ησυχία νοιώθεις οι σκέψεις να 'χουν φωνή με αντίλαλο, όπως στο βουνό όταν φωνάζεις από μακρυά, όπως μέσα στο τούνελ.
Το σημείο στίξης άλλαξε, το ερωτηματικό δεν έφυγε, μεταμορφώθηκε σε θαυμαστικό.
β.ψ.
Σχόλια