Ο ελληνικός Τύπος υποφέρει από πολλές αρρώστιες. Η πιο σοβαρή από όλες είναι η χρόνια «επαρχιωτίτιδα» που μετατρέπει τη μικρή μας χώρα σε επίκεντρο της υφηλίου. Η αποικία της γερμανικής Ε.Ε. γίνεται αυθαίρετα Μητρόπολις και ό,τι πιο ασήμαντο δηλώσει ο όποιος κατά φαντασίαν αρχηγός, γίνεται πρωτοσέλιδο. Πρέπει όλοι μας να καταπιούμε μια πικρή αλήθεια, αν θέλουμε να ορίσουμε τον εαυτό μας. Η πραγματική κυβέρνηση είναι η τρόικα. Η υπάρχουσα κοινοβουλευτική πλειοψηφία στηρίζει μια εικονική κυβέρνηση, που είναι αλήθεια πως έχει εκλεγεί με τη νοθεία των κυρίαρχων ΜΜΕ. Είναι μέρος της κοινωνίας του θεάματος και παίζουν ρόλους στο σίριαλ που λέγεται υπαρκτή πολιτική.
Ποια κυβέρνηση, σε οποιοδήποτε κυρίαρχο κράτος θα δεχόταν την κηδεμονία και την καθοδήγηση μιας άλλης δύναμης; Εχουν οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Ρωσία ή η Ινδία τρόικα; Εμείς γιατί έχουμε; Μπήκαμε στην Ε.Ε. ως κυρίαρχο κράτος και καταλήξαμε να είμαστε αποικία. Τελικά η σημερινή Ευρώπη είναι πιο κοντά στο όραμα του Χίτλερ και πολύ μακριά από το όραμα του Αλτιέρο Σπινέλι, του εξόριστου σοσιαλιστή στα χρόνια του Μουσολίνι, που μέσα στην καρδιά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, επεξεργάστηκε μια Ευρώπη των λαών και όχι μια Ευρώπη του κεφαλαίου που θα απομυζά τους λαούς της. Η κόρη του Σπινέλι, έγκυρη δημοσιογράφος, εξέφρασε την έντονη διαφωνία της στη μεγάλη εφημερίδα «La Repubblica», για τη σημερινή Ε.Ε. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο κοινωνιολόγος Λουτσιάνο Γκαλίνο, με το βιβλίο του: «Το πραξικόπημα των τραπεζών και των κυβερνήσεων. Επίθεση στη Δημοκρατία στην Ευρώπη».
Αυτά τα δημοσιεύματα προκάλεσαν σάλο στην Ιταλία και είκοσι χιλιάδες πολίτες προσυπέγραψαν τη λίστα για τις ευρωεκλογές. Επικεφαλής της είναι ο Τσίπρας. Τα τελευταία χρόνια πολλά βιβλία και άρθρα από έγκυρους αναλυτές θέτουν το ερώτημα κατά πόσο θα αντέξει μια Ε.Ε. που στηρίζεται στη νέα Ιερή Συμμαχία των πλούσιων χωρών που αποικιοποιεί τις χώρες του Νότου και της περιφέρειας; Γιατί εκτός από τους PIGS, Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία, υπάρχουν ακόμη η Σλοβενία, η Κροατία, τα Βαλκάνια, οι χώρες της Βαλτικής και τα κεντροευρωπαϊκά κράτη που όλα βρίσκονται στην ίδια μοίρα. Και εδώ θα έπρεπε να παρθούν πολιτικές πρωτοβουλίες, να δημιουργηθεί ένα δίκτυο αυτών των χωρών και να προταθεί μια άλλη Ευρώπη. Ενας ευρωπαϊκός «δήμος», όπως εύστοχα παρατηρεί ο καθηγητής Κ. Δουζίνας, που θα ενσαρκώνει την ευρωπαϊκή ιδέα όπως την οραματίστηκαν ο Χέγκελ και τόσοι άλλοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν καλά τοποθετημένος να πάρει μια τέτοια πρωτοβουλία, αλλά προς το παρόν προτιμάει να κλωσάει τα δημοσκοπικά του ποσοστά.
Και καλά ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά τι κάνουν οι άλλες πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, που μπορεί να είναι μικρές και εκτός Κοινοβουλίου, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν διαθέτουν πολιτική σκέψη, κατά κανόνα πιο προχωρημένη από τα θεσμικά κόμματα της Αριστεράς. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Σχέδιο B’ που εκπροσωπεί ο κ. Αλαβάνος, που έχουν ένα συγκλίνοντα προβληματισμό για την Ε.Ε., με συμφωνίες και διαφωνίες, τι τους εμπόδισε να πάρουν μια τέτοια πρωτοβουλία; Αγνωστο. Αλλά απ’ ό,τι φαίνεται, ισχύει και εδώ το γνωμικό που λέει: «Οπου ακούγονται πολλές πρωτοπορίες αργεί να ξημερώσει». Και είναι γνωστό πως στη νύχτα πρωτοβουλίες παίρνουν μόνο τα φαντάσματα, εκτός από τα κομμουνιστικά. Αυτά αρκούνται να πλανώνται πάνω από την Ευρώπη, αλλά δεν κατεβαίνουν ποτέ κάτω.
Ομως για να γυρίσουμε στο θέμα μας, οι συντάκτες των διεθνών θα έπρεπε να είναι οι πολιτικοί συντάκτες, μια και δεν υπάρχει χάραξη εθνικής πολιτικής. Τα πάντα αποφασίζονται μεταξύ Βρυξελλών και Ουάσινγκτον. Οι πολιτικοί συντάκτες, αφού θα έπαιρναν ένα επίδομα βαριάς και ανθυγιεινής εργασίας -ακούνε πολλά βαρετά και ανούσια πράγματα, ειδικά αυτοί που καλύπτουν τη Βουλή, διακινδυνεύοντας την πνευματική τους υγεία-, θα έπρεπε να ασχολούνται με τις συνέπειες της πολιτικής και όχι με την ίδια την πολιτική. Τι νόημα έχει μια δήλωση του υπουργού Υγείας μπροστά στα θύματα που θα δημιουργήσει και στις επιδημίες που μπορούν να έρθουν;
Αλλά ας πάρουμε και τα κινήματα της αντιπολίτευσης, όπως αυτά διαμορφώθηκαν στην Ουκρανία και τη Βενεζουέλα, που κάποιοι έσπευσαν να τα χαιρετίσουν, είτε από άγνοια είτε για άλλους λόγους, ως κινήματα ανατροπής κάποιων δικτατόρων, άσχετα αν επικεφαλής είχαν νεοναζί, οι πιο πολλοί παλιοί μισθοφόροι, που αποτελούσαν την καλά γυμνασμένη ομάδα κρούσης και καταστροφών. Και εδώ ας δούμε λίγο τον ρόλο της CIA σε αυτά τα κινήματα και τι μας λέει ο πρώην πράκτορας της CIA, Philip Agee: Ενας νέος οργανισμός της CIA εμφανίστηκε το 1983. Η NED (National Endowment for Democracy)* που χρηματοδοτείται από το Κογκρέσο για να διεισδύει σε κόμματα, συνδικάτα, φοιτητικές οργανώσεις, αγοράζει ΜΜΕ και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς για να ανατρέπει κυβερνήσεις που αρνούνται τον 21ο Αμερικανικό Αιώνα, χρησιμοποιώντας τη λαϊκή δυσαρέσκεια και τα υπαρκτά προβλήματα που υπάρχουν, και σε συνεργασία με τα κόμματα της αντιπολίτευσης ανατρέπουν κυβερνήσεις, εγκαταλείποντας την τακτική των στρατιωτικών πραξικοπημάτων. Είναι οι περιπτώσεις Ουκρανίας και Βενεζουέλας. Στο θέμα θα επανέλθουμε εκτενώς.
perkor29@gmail.com
* Εθνικό Κληροδότημα Δημοκρατίας
Σχόλια