Από το efsyn.gr / ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ / του Περικλή Κοροβέση
Το υπέδαφος της Αλάσκας είναι πλούσιο σε χρυσό και χαλκό. Τα κοιτάσματα αυτών των ορυκτών θεωρούνται από τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Για την εκμετάλλευσή τους στήθηκε ένα φαραωνικό σχέδιο, το Bristol Bay Mining Project, που θα απέδιδε το μεγαλύτερο ορυχείο όλης της Β. Αμερικής. Οι περιβαλλοντικές μελέτες είχαν ολοκληρωθεί και γνώριζαν τις παράπλευρες απώλειες, ασήμαντες μπροστά στα αναμενόμενα τεράστια κέρδη. Το σχέδιο αυτό απαιτούσε την καταστροφή 150 χιλιομέτρων θάλασσας, που θα νεκρώνονταν, εκεί ακριβώς όπου ήταν τα ρεύματα που περνούσαν οι σολομοί. Θα γίνονταν έρημος 2.165 εκτάρια*, εκεί όπου υπήρχαν λίμνες και υγροβιότοποι. Στην περιοχή υπήρχαν ψαράδες, κάποιες γηγενείς φυλές, που δεν έδειχναν ιδιαίτερα οικολόγοι. Και η υπόσχεση μιας σίγουρης εργασίας, όταν είσαι άνεργος, σε κάνει ακόμα και βασανιστή. Ολα πρίμα για την εταιρεία. Εμοιαζε να παίζει μπάλα χωρίς αντίπαλο. Αλλά, έλα που ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη. Για τρία χρόνια, αυτοί οι ασήμαντοι ψαράδες, οι ανώνυμοι γηγενείς και διάφορες οικολογικές οργανώσεις, με έναν υποδειγματικό αγώνα, υποχρέωσαν την κυβέρνηση των ΗΠΑ να αποσύρει αυτό το σχέδιο. Ηταν ένας θρίαμβος του λαϊκού κινήματος που ξέρει να πολεμάει και να κερδίζει. Στα ελληνικά μίντια δεν έπαιξε η είδηση. Οπως δεν παίζει καμία είδηση που αφορά τις μικρές ή μεγάλες νίκες των ανθρώπων εναντίον των ολιγαρχών. Και καλύτερα να μη μιλήσουμε για την ιστορία αυτών των αγώνων. Αυτή απλά διαγράφεται. Σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Τι γίνεται όμως με τους δικούς μας αγώνες; Γιατί όλα πάνε στον βρόντο; Και, εντούτοις, τα έχουμε κάνει όλα, τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως.
Γενικές απεργίες, κινητοποιήσεις αγροτών, πορείες, συλλαλητήρια, καταλήψεις, καθιστικές διαμαρτυρίες, χάπενινγκ και φυσικά ερωτήσεις στη Βουλή. Αλλά, τίποτα από όλα αυτά δεν εμπόδισε το καταστροφικό έργο της κυβέρνησης που μεθοδικά και συστηματικά μας μετατρέπει σε ανέργους και αστέγους. Κάνει την πατρίδα μας οικόπεδο και την πουλάει κοψοχρονιά. Ανοίγει όλα τα δυνατά μέτωπα ταυτόχρονα, εφαρμόζοντας το δόγμα του σοκ, όλα μαζί την ίδια ώρα, και μπορεί και τα εφαρμόζει όλα αυτά με τη δύναμη των ΜΑΤ και τη χημική καταστολή.
Και αυτό έχει κάτι το τραγικό. Μήπως πρέπει να ξαναθυμηθούμε τον Αριστοτέλη, που έλεγε πως «η τραγωδία είναι μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας»; Με άλλα λόγια, μην τυχόν όλα αυτά που κάνουμε είναι μίμηση αγώνων και όχι πραγματικοί αγώνες; Ενα θέατρο που αποσκοπεί να γίνει θέαμα με πρωταγωνιστές διάφορους εργατοπατέρες, που ενδιαφέρονται μόνο για την προσωπική τους καριέρα με τελικό σκοπό κάποιο βουλευτικό ή υπουργικό θώκο; Και όταν πρόσωπα ή κόμματα είναι προσανατολισμένα στην εξουσία, μετατρέπουν το όποιο κοινωνικό κίνημα σε παρέλαση οπαδών, που θα τους δώσουν κάποτε την πολυπόθητη ψήφο. Και όταν τελειώσει μια παράσταση, όλοι το ξέρουμε, οι θεατές επιστρέφουν σπίτι τους.
Τι θα μπορούσε να γίνει; Ας φανταστούμε κάτι διαφορετικό. Κάνει απεργία η ΔΕΗ και έχουμε μπλακ άουτ. Δηλαδή στρέφεται εναντίον των καταναλωτών και όχι εναντίον του κράτους. Ενώ θα μπορούσε να έκανε κάτι πολύ πιο απλό. Να διέγραφε το χαράτσι από τους λογαριασμούς και να μην έκοβε από τα φτωχά νοικοκυριά το ρεύμα. Κάνει απεργία το ΙΚΑ και μας ταλαιπωρεί. Το ίδιο και οι τράπεζες. Σίγουρα όλοι είμαστε υπέρ των δικαιωμάτων τους, όπως ισχύει βέβαια για κάθε εργαζόμενο. Αλλά δεν μπορούσαν να μην εκτελούν τις κατασχέσεις στα νοικοκυριά που έχουν χτυπήσει κόκκινο; Κάνουν απεργία οι δημόσιοι υπάλληλοι και ο κόσμος δεν μπορεί να κάνει τις δουλειές του. Γιατί η ΑΔΕΔΥ δεν κάνει μια απεργία των υπαλλήλων της Βουλής; Θα μπορούσε τότε η Βουλή να ψηφίζει μνημόνια; Αυτά βέβαια είναι στο φαντασιακό. Τα συνδικάτα είναι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί και στυλοβάτες του κράτους στον ίδιο βαθμό που είναι η αστυνομία. Αλλά σε άλλο επίπεδο. Καναλιζάρουν την οργή του κόσμου και την κάνουν ανώδυνη και όχι δημιουργική δύναμη αντίστασης.
Μια τέτοια δύναμη είναι η ανά χείρας εφημερίδα. Σε μια παγκόσμια κρίση του Τύπου, σε αυτή τη μικρή χώρα, δημιουργήθηκε ένας συνεταιρισμός, χωρίς αφεντικά και ύποπτες χρηματοδοτήσεις, στην υπηρεσία της κοινωνίας. Και αν ακόμα έχουμε πολλές ελλείψεις, αυτό οφείλεται σε πράγματα που θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει και δεν τα κάναμε ή σε πράγματα που βλέπουμε πως πρέπει να κάνουμε, αλλά δεν επαρκούν οι δυνάμεις μας. Αλλη δύναμη στον δικό μας τον χώρο, των μίντια, είναι το αυτοδιαχειριζόμενο Δεύτερο Πρόγραμμα. Και υπάρχουν ακόμα χιλιάδες πρωτοβουλίες που διαχειρίζονται την αισιοδοξία του μέλλοντός μας.
perkor29@gmail.com
* Ενα εκτάριο είναι μονάδα επιφάνειας ίσης με 10.000 τ.μ.
Σχόλια