Από το efsyn.gr / ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ / του Περικλή Κοροβέση
Αν κρίνουμε από τις δημοσκοπήσεις, το ενδεχόμενο να ξανακυβερνήσουν οι συστηματικοί καταστροφείς αυτής της χώρας, δηλαδή η φασίζουσα κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου με τα ανδρείκελα της πλειοψηφίας (σύμφωνα με τον κανονισμό της Βουλής, οι βουλευτές ψηφίζουν κατά συνείδηση, αλλά όποιος το πράξει διαγράφεται αυτομάτως από το κόμμα), αυτή λοιπόν η πλειοψηφική μηχανή που παράγει μόνο συμφορές για αυτόν τον λαό, χωρίς καμιά ορατή ελπίδα ανάκαμψης, είναι πιθανόν να ξανακερδίσουν την πλειοψηφία και να συνεχίσουν το θεάρεστο για τη Μέρκελ έργο, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να ζητάμε άδεια παραμονής από τη Γερμανία για να ζήσουμε στην Ελλάδα. Περιμένετε και θα δείτε όταν θα βρεθούν πετρέλαια στη χώρα μας, που είναι από τώρα υποθηκευμένα, όπως και τόσα άλλα, ανάμεσα σε αυτά και εμείς, όπως παλιά οι δουλοπάροικοι που πουλιούνταν μαζί με τα χωράφια. Και ας μην ξεχνάμε πως έχουμε υπογράψει το αγγλικό δίκαιο, δηλαδή αυτό που ίσχυε για τις αποικίες τής πάλαι ποτέ Μεγάλης Βρετανίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, με τις μετριοπαθείς θέσεις του, τοποθετείται στα δεξιά μιας Σοσιαλδημοκρατίας του Ούλοφ Πάλμε ή του Μιτεράν και αποφεύγει τα δύσκολα. Κατ’ αρχάς δεν υπάρχει θέμα επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους. Αυτό, αν ήταν εφικτό, θα το έκανε και η παρούσα κυβέρνηση. (Κανείς πολιτικός, όπου και να είναι, δεν θα γούσταρε να τον φτύνουν και να τον προπηλακίζουν μόλις κυκλοφορήσει σαν κανονικός άνθρωπος.) Το θέμα είναι η επαναδιαπραγμάτευση της θέσης μας με Ε.Ε. και ΟΝΕ. Η θεομηνία που θερίζει τη χώρα μας έχει προέλευση τη γερμανική Ευρώπη. Δεύτερο βήμα είναι η μονομερής διαγραφή του χρέους και σύσταση διεθνούς Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για να δούμε ποιο είναι το πραγματικό χρέος και ποιο είναι το πλαστό, δηλαδή αυτό που δεν πήγε σε παραγωγικά έργα, αλλά στις τσέπες των διάφορων «τσοχατζόπουλων» που είναι η τυπική ράτσα των Ελλήνων πολιτευτών.
Στην Ελλάδα δεν έχουμε παράδοση κοινωνικών κινημάτων. Κάποτε είχαμε τον κοινοτισμό, ένα είδος αυτοοργάνωσης σε τοπικό ή επαγγελματικό επίπεδο, που ήταν έμπρακτα αλληλέγγυο και υπεράσπιζε τα συμφέροντα της κοινότητας, που διαλύθηκε με την τεχνοκρατική βία του πρώτου βασιλιά της Ελλάδας του Γερμανού (Βαυαρού) Οθωνα. Κι έτσι, από τον Οθωνα στη Μέρκελ, φτάνουμε στην τρόικα. Τι κάνουμε λοιπόν σήμερα; Απάντηση: κοινωνικά κινήματα. Αλλά όποιο κοινωνικό κίνημα το στελέχωσε η Αριστερά, το έθαψε προς όφελος του κόμματος. Τι απέγινε η Attac, το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους; Οποιος ξέρει ας το πει και σε μένα, για να γίνω μέλος. Ηταν κινήματα που συμπαθούσα, που σου έδιναν τη δυνατότητα να προσφέρεις κάτι στην κοινωνία, χωρίς να ενισχύσεις τη γραφειοκρατία που είναι ο καρκίνος κάθε συλλογικότητας.
Οταν γεννηθεί μια γραφειοκρατία, δεν την καταλαβαίνεις γιατί είναι ο διπλανός σου και έχει το ίδιο καλό πνεύμα και οπωσδήποτε εξίσου αγαθές προθέσεις. Η διαφοροποίηση γίνεται στον ρεαλισμό, στην τακτική και την αποτελεσματικότητα του εδώ και τώρα και όχι στην προοπτική του χρόνου, που απαιτεί κάθε ζωντανός οργανισμός για να αναπτυχθεί και να δώσει τους επιθυμητούς καρπούς. Η γραφειοκρατία απαιτεί εκλογή οργάνων που στην αρχή είναι αιρετά και ανακλητά, για να καταλήξουν να γίνουν παντοδύναμα και μη ανατρέψιμα διευθυντήρια. Το είδαμε πολλές φορές αυτό το έργο, σε κόμματα, συνδικάτα, συνεταιρισμούς, άσχετα από την πολιτική αναφορά. Ακόμα και οι αναρχικοί, που ανήκουν σε ένα κίνημα κατεξοχήν αντιγραφειοκρατικό, δημιουργούν τη δική τους γραφειοκρατία στο όνομα του αντιαυταρχισμού. Ολοι οι αναρχικοί είναι ίσοι, αλλά κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους, για να παραφράσουμε τον πάντα επίκαιρο Οργουελ. Εντούτοις, οι αυτόνομες κοινότητες είναι οι μόνες που έχουν προοπτική.
Ηγραφειοκρατία πρέπει να ιδωθεί σαν μια παιδική αρρώστια, που μπορεί να είναι ανώδυνη για τα παιδιά, αλλά για τους ενηλίκους συχνά είναι θανατηφόρα. Και αυτό σημαίνει πως αν τα μέλη μιας συλλογικότητας ή ενός συνεταιρισμού, δεν ελέγχουν πλήρως το εγχείρημά τους σε όλα τα επίπεδα, είναι χαμένα όλα από χέρι. Οι «Εκδόσεις των Συναδέλφων» είναι ένα συνεταιριστικό εγχείρημα αντίστοιχο με αυτό της «Εφ.Συν.». Και όταν τους ρώτησα γιατί δεν αναφέρουν τη λέξη «συνεταιρισμό», μου απάντησαν πως είναι πολύ απαξιωμένος αυτός ο όρος και παραπέμπει στη ρεμούλα. Το ίδιο ισχύει και για πολλούς άλλους από την επαρχία που είχαν τη βιωμένη εμπειρία των αγροτικών συνεταιρισμών. Αλλά ακόμα και μια ελίτ της Αριστεράς πιστεύει πως τα πράγματα στην Ελλάδα δεν είναι ακόμα ώριμα για τέτοια πειράματα.
Κάποιοι παλιοί και αγαπητοί συνάδελφοι από την αυθεντική «Ελευθεροτυπία» προτίμησαν να δουλέψουν στη «Νεο-Ελευθεροτυπία» του κ. Οικονομόπουλου, που έχει νοικιάσει το όνομα, γιατί πίστευαν πως οι συνεταιρισμοί στην Ελλάδα καταλήγουν πάντα σε αποτυχία. Εμείς εδώ πιστεύουμε ακριβώς το αντίθετο. Και πήγαμε πολύ καλά. Το μοναδικό κεφάλαιό μας είναι οι αναγνώστες μας και η εγγύηση πως αυτή η εφημερίδα δεν θα περάσει σε άλλα χέρια. Αρκεί να φτάσει στην επιθυμητή κυκλοφορία και να βρεθεί στην πρώτη θέση. Θα είναι μια ανάσα ελευθερίας που τη χρειαζόμαστε όλοι.
perkor29@gmail.com
Σχόλια