Από το efsyn.gr / ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ / του Περικλή Κοροβέση
«Ο Αλμπέρτο Σάντος Ντιμόν, πατέρας του σύγχρονου αεροπλάνου, ήταν Βραζιλιάνος. Δεν περίμενε πως η εφεύρεσή του θα γινόταν πολεμική μηχανή. Την είχε φτιάξει για ειρηνικούς σκοπούς. Συγκλονίστηκε όταν είδε τους πρώτους βομβαρδισμούς αμάχων στη Βόρεια Αφρική. Στο παιχνίδι Ιταλοί, Γάλλοι, Ισπανοί. Ολοι στοχεύουν πυκνοκατοικημένες περιοχές για να έχουν σίγουρα μεγάλο αριθμό θυμάτων. Η φρίκη του Ντιμόν μεγάλωσε κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ειρηνική του μηχανή έγινε όπλο μαζικού θανάτου. Και άρχισε να τρέχει μέρα και νύχτα για να απαγορευτούν οι βομβαρδισμοί από αεροπλάνο, όπως απαγορεύεται η ρίψη δηλητηρίου στο νερό. Εφτασε μέχρι την Κοινωνία των Εθνών. Κανείς δεν τον άκουγε και τον έπαιρναν για τρελό. Δεν άντεξε άλλο. Κρεμάστηκε από τη γραβάτα του σε ένα ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης. Αυτός ο στιβαρός ποντοπόρος ήρωας ήταν στην κατηγορία του φτερού».*
Πού να φανταζόταν αυτός ο πρωτοπόρος πως θα φτάναμε στον 21ο αιώνα και η βασική μηχανή θανάτου θα ήταν τα μη επανδρωμένα αεροπλάνα, τα περίφημα Drones. Τα αεροπλάνα αυτά κατασκευάζονται σε όλα τα μεγέθη. Από πολύ μικρά, στο μέγεθος πουλιού, που όταν πετούν πολύ ψηλά δεν είναι ορατά με το μάτι, στην ουσία είναι μια ιπτάμενη κάμερα, μέχρι τα πολύ μεγάλα, σαν και αυτά που χρησιμοποιούν οι αεροπορικές εταιρείες στα υπερατλαντικά ταξίδια τους. Αυτά μπορεί να μεταφέρουν και ατομική βόμβα.
Ο χειριστής τους βρίσκεται στις ΗΠΑ, κάθεται αναπαυτικά στην πολυθρόνα του σε κλιματιζόμενους χώρους και είναι σαν να παίζει βιντεοπαιχνίδια. Αυτά τα αεροπλάνα ήταν σε χρήση ήδη από τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, αλλά δεν ήταν πολεμικές μηχανές. Ηταν κατασκοπευτικές που έστελναν σε απευθείας μετάδοση στο Πεντάγωνο τους μελλοντικούς στόχους.
Θα μπορούσαν και από τότε να είχαν χρησιμοποιηθεί σαν άψυχες μηχανές θανάτου, αλλά οι Διεθνείς Συμβάσεις της Γενεύης δεν το επέτρεπαν. Ο πόλεμος γίνεται μεταξύ στρατών που έχουν διακριτές στολές και το όπλο του κάθε στρατιώτη στρέφεται σε έναν άλλο στρατιώτη που έχει και αυτός όπλο. Ποτέ εναντίον αμάχου, όπως και ο άμαχος δεν έχει δικαίωμα να πάρει όπλο. Αυτά είναι βέβαια θεωρητικά. Στον πόλεμο δεν υπάρχουν απαγορεύσεις, αλλά αποτελεσματικότητα. Η βαρβαρότητα του πολέμου δεν εκπολιτίζεται. Ο πόλεμος εκπολιτίζεται μόνο όταν καταργηθεί. Αλλά μετά τις 11 Σεπτεμβρίου 2001, οι ΗΠΑ μετέτρεψαν τα Drones σε πολεμικές μηχανές και τα δοκίμασαν για πρώτη φορά στην Υεμένη. Τότε διέθεταν μόνο 167 Drones. Σήμερα έχουν περισσότερα από 7.000. Μέχρι τώρα έχουν βομβαρδιστεί: Πακιστάν, Αφγανιστάν, Σομαλία, Ιράκ και Λιβύη. Στη διάρκεια της θητείας του Μπους είχαν γίνει γνωστές 48 επιθέσεις στο Πακιστάν. Με τον Ομπάμα έχουν γίνει περισσότερες από 300 επιθέσεις. Οι βομβαρδισμοί αυτοί δεν ανακοινώνονται. Ούτε γνωρίζουμε τον ακριβή αριθμό των θυμάτων και οι εκτιμήσεις ποικίλλουν: από μερικές εκατοντάδες έως χιλιάδες. Οι χώρες αυτές δεν μπορούν να μετρήσουν ούτε τους νεκρούς τους. Ο,τι ξέρουμε είναι από ανθρωπιστικές οργανώσεις που βρίσκονται στην περιοχή.
Επισήμως όλα αυτά γίνονται για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Αλλά οι «New York Times» (Μάρτιος του 2012) είχαν άλλη άποψη. Το 90% αυτών των επιθέσεων είναι εναντίον αμάχων σε ηλικία στράτευσης. Μια τακτική που είχε εφαρμοστεί και στο Βιετνάμ. Βαφτίσια, γάμοι γίνονται επίσημα στόχοι, με το πρόσχημα πως είναι συγκεντρώσεις Ταλιμπάν. Και αυτές τις ιπτάμενες μηχανές θανάτου θέλει η φασίζουσα κυβέρνηση Βενιζέλου-Σαμαρά να τις εγκαταστήσει στην Ελλάδα και μάλιστα στο διαμάντι της, την Καλαμάτα, αδιαφορώντας αν αυτή γίνει στόχος φανατικών ισλαμιστών. Ο άξονας Ισραήλ – Κύπρος – Ελλάδα είναι στην ουσία ένας θρίαμβος της εξωτερικής πολιτικής του Ισραήλ, που αποκτά δύο δορυφόρους εναντίον του αραβικού κόσμου. Το Ισραήλ είναι από τους μεγάλους κατασκευαστές Drones. Nα έχει σχέση με την Καλαμάτα;
Τώρα πρέπει το Αντιπολεμικό Κίνημα να αντιδράσει ταχύτατα και μαζικά και όχι μετά τη δημιουργία της πολεμικής βάσης. Υπάρχουν δύο πολύτιμα βιβλία, που δυστυχώς δεν έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά (ή τουλάχιστον εγώ δεν το ξέρω), «Kill or capture» του Daniel Klaidman, εκδόσεις Mariner, και το «Dirty wars» του Jeremy Scahill, εκδόσεις Serpentstail, όπου αναλύεται διεξοδικά πώς διεξάγεται ο πόλεμος σήμερα. Βρόμικα και ύπουλα.
*Απόσπασμα από το τελευταίο μου βιβλίο «Παράπλευρες καθημερινές απώλειες», Εκδόσεις των Συναδέλφων.
perkor29@gmail.com
Σχόλια