Τίτλοι τέλους για το Western States 100

Από το advendure.com / του Αργύρη Παπαθανασόπουλου

Λίγα εικοσιτετράωρα μετά το πέρας του αγώνα, και πλέον μπορώ να εκφράσω μερικά από τα συναισθήματα και τις εντυπώσεις που στιγμάτισαν την εμπειρία μου στο WS. Θα μιλήσω πρώτα για τον ίδιο τον αγώνα και όλα αυτά που τον κάνουν τόσο μοναδικό,και στη συνέχεια θα αναφερθώ στις συγκινήσεις και εναλλαγές συναισθημάτων που βίωσα, όσο πέρναγε η ώρα κι έτρεχα στα μονοπάτια αντίπαλος με τον χρόνο.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ

Ισως και μόνο το γεγονός ότι είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία αγώνας 100 μιλίων, να δημιουργεί άλλες προϋποθέσεις προσδοκιών αλλά και απαιτήσεων. 40 χρόνια επαναλαμβανόμενων επιτυχημένων διοργανώσεων, δεν είναι κάτι απλό κι εφικτό. Απαιτεί την συμμετοχή χιλιάδων εθελοντών αλλά και την ικανότητα να χειριστείς πόρους και ανθρώπινο δυναμικό, με ανάλογο τρόπο μιας πολυεθνικής εταιρείας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο σημερινός διευθυντής αγώνα Craig Thornley, προέρχεται από τον χώρο διοίκησης επιχειρήσεων.

Οσο περισσότερο μιλάς με τους ανθρώπους που εμπλέκονται στον αγώνα, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεσαι την ανιδιοτελή αγάπη και το πάθος τους να συνεισφέρουν τα μέγιστα καθόλη την διάρκεια της χρονιάς. Πίσω από τους 1500 εθελοντές που είναι μοιρασμένοι στα 160 χιλιόμετρα της διαδρομής και στους διάφορους σταθμούς, υπάρχουν άλλοι τόσοι που δουλεύουν στις λεπτομέρειες, μήνες πριν τον αγώνα, για την πλήρη επιτυχία του. Μόνο για την διατήρηση των μονοπατιών, υπάρχει μια ομάδα εκατό ανθρώπων που βγαίνει όλο το χρόνο στο βουνό.

ΙΑΤΡΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ

Συνεργαζόμενοι με το πανεπιστήμιο του San Francisco, έχουν μια ομάδα έγκριτων ερευνητών που λαμβάνει ετησίως ιατρικά δεδομένα προωθώντας την ιατρική έρευνα σχετικά με τον υπερμαραθωνοδρόμο και τις επιπτώσεις του στους δρομείς. Τα τελευταία οχτώ χρόνια, οι μισές από τις διεθνείς σχετικές δημοσιεύσεις προέρχονται από δεδομένα που συλλέχθησαν απο το WS. Και φέτος η πλειοψηφία των δρομέων συμμετείχε σε τουλάχιστον τρεις έρευνες. Λάβαμε πολλαπλά ερωτηματολόγια κατά την διάρκεια της χρονιάς, ενώ κάποιοι υποβλήθηκανε σε ηλεκτροκαρδιογραφήματα-υπέρηχους καρδίας- αιματολογικές/οφθαλμολογικές εξετάσεις- πριν και μετά τον αγώνα, για τον εντοπισμό σημαντικών διαφορών σχετιζόμενων με ιατρικές παραμέτρους.

Προπαραμονή του αγώνα είχαν μια σειρά από πολύ ενδιαφέροντες συζητήσεις, παρουσιάσεις με ιατρική θεματολογία. Θα συνοψίσω μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα ευρήματα, όπως:

1. Πάνω από το 80% των δρομέων που τρέξανε πέρυσι στο WS, πατάγανε πρώτα στην φτέρνα (Rear Foot Strike)! Ανάλογη έρευνα έγινε και φέτος με ειδικές κάμερες σε τρία διαφορετικά σημεία του αγώνα (αρχή, μέση, τέλος).
2. Με βάση τις αιματολογικές εργαστηριακές εξετάσεις, σε δρομείς μετά το πέρας του αγώνα , οι δείκτες μυικής καταπόνησης ήταν χαμηλότεροι σε όσους πάταγαν στην φτέρνα!
3. Δεν παρατηρήθηκαν υψηλότερες επιδόσεις σε ομάδα δρομέων με συγκεκριμένο είδος πατήματος.
4. Η μεγαλύτερη πρόσληψη υγρών (11 ml/kg/h έναντι 6 ml/kg/h)αλλά και το μεγαλύτερο ποσοστό πρόσληψης λίπους (16.5% έναντι 11%) κατά την διάρκεια του αγώνα έδειξε να μειώνει σε σημαντικό ποσοστό τις γαστροεντερικές διαταραχές.
5. Η κολπική μαρμαρυγή είναι η πιο συχνή καρδιακή αρρυθμία που συναντιέται σε βετεράνους υπερμαραθωνοδρόμους.
6. Υπέρηχοι καρδίας πριν και μετά το WS έδειξαν σημαντική καταπόνηση της δεξιάς κολίας, που παρουσίαζε απεικογραφική αλλοίωση ανάλογη της πνευμονικής εμβολής. Εν τούτοις ακόμα δεν είναι σαφές αν αυτές οι αλλοιώσεις είναι απλώς προσαρμοστικοί μηχανισμοί στην μεγάλης διάρκεια καταπόνηση στερούμενες κλινικές επιπτώσεις.

ΙΑΤΡΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ

Και φυσικά, με τέτοιο ερευνητικό υπόβαθρο, θα ήταν αδιανόητο να μην υπάρχει ανάλογο ιατρικό προσωπικό. Σχεδόν σε κάθε δέκα χιλιόμετρα υπήρχε πλήρης και ανεξάρτητος από την τροφοδοσία ιατρικός σταθμός. Εκτός από την παροχή πρώτων ιατρικών βοηθειών, μέλημά του ήταν να βεβαίωσει πόσο ασφαλής είναι ο κάθε δρομέας να συνεχίσει μέσω ελέγχου του σωματικού βάρους και την νοητικής του διαύγειας. Φτάνοντας στο 145 χιλιόμετρο, με προφανή σημεία υπογλυκαιμίας, άρχισαν να με ρωτάνε πιο είναι το ονοματεπώνυμο μου και η ημερομηνία γεννήσεως, καθώς και ο αριθμός αγώνων που έτρεξα το 2013. Εκείνη την στιγμή δεν αντιλαμβανόμουνα την σκοπιμότητα των ερωτήσεων, αλλά μεταγενέστερα διαπίστωσα ότι αποσκοπούσαν στο να βεβαιωθούν ότι η υπογλυκαιμία δεν ήταν σε τόσο χαμηλά επίπεδα για να επηρεάσει την εγκεφαλική λειτουργία.

Σε οχτώ διαφορετικούς σταθμούς έλεγχαν αν υπήρχε απόκλιση του σωματικού βάρους σε σχέση με την μέτρηση παραμονές του αγώνα. Αν η διαφορά ξεπέρναγε το 7% δεν σε αφήνανε να συνεχίσεις. Σε συμβούλευαν να φας και να πιεις καλά. Μόλις αυτό σου ανέβαζε το βάρος και ήσουν κάτω από το 7%, μπορούσες να ξεκινήσεις πάλι να τρέχεις.

Στην δική μου περίπτωση, σε τρεις σταθμούς προς το τέλος είχα απώλεια 5-6% και λάμβανα συνεχώς συστάσεις ν ' αυξήσω την πρόσληψη υγρών.

Σε μια χώρα που οι μηνύσεις και δικαστικές διεκδικήσεις αποζημιώσεων είναι πάγια τακτική, είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος να διασφαλιστεί η ακεραιότητα των δρομέων και η αποφυγή στιγματισμού της διοργάνωσης.

ΣΤΑΘΜΟΙ ΤΡΟΦΟΔΟΣΙΑΣ

Φτάνοντας σε κάθε σταθμό τροφοδοσίας, είχες την αίσθηση ότι έφτανες κάπου που υπήρχε γιορτή, και πως το τιμώμενο πρόσωπο είσαι εσύ! Δυνατή μουσική(άλλοτε ζωντανή, άλλωτε από ηχεία) κι εκατοντάδες άτομα να σε χειροκροτήσουν στους κεντρικούς σταθμούς. Το βράδυ πολύχρωμα φωτάκια δεκάδες μέτρα πριν τον άφιξή σου και η εκκωφαντική μουσική σε διαβεβαίωναν πως ήσουν ξανά ασφαλής από το βαθύ σκοτάδι του δάσους και τις παγίδες που έκρυβε.

"Φτάνοντας σε κάθε σταθμό τροφοδοσίας, είχες την αίσθηση ότι έφτανες κάπου που υπήρχε γιορτή..."

Με το που έφτανες στον σταθμό, τρία άτομα πέφτανε κυριολεκτικά επάνω σου. Πρώτα αυτός που θα φρόντιζε να γεμίσει τα υδροδοχεία-ασκούς σύμφωνα με της επιλογής σου υγρών. Στη συνέχεια το ιατρικό προσωπικό που θα έλεγχε βάρος και θα επιβεβαίωνε με ερωτήσεις ότι είσαι πνευματικά διαυγής. Τέλος ο τρίτος θα άρχιζε να σε ρωτάει τι θέλεις να φας, και σαν σεφ εστιατορίου να σου παρουσιάζει τις επιλογές που μπορούσαν να ικανοποιήσουν και τα πιο περίεργα γούστα. Λόγω της υψηλής θερμοκρασίας, ένα ακόμα άτομο σε περίμενε πριν αφήσεις τον σταθμό προσφέροντας πολλαπλές επιλογές για να κατεβάσεις την θερμοκρασία του σώματος. Παγάκια στο κεφάλι, βρεγμένες πετσέτες γύρω από τον λαιμό, και φυσικά σπρεκασμός με νεροσωλήνα (κοινώς μπουγέλωμα) για τους πιό απελπισμένους!

ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ-ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ

Καλοπατημένα μονοπάτια με τέλεια σηματοδότηση, πρόσδιδαν χαρά παιδιού για ανέμελο τρέξιμο σε δρομείς σαν εμένα που το να χαθώ δεν είναι καθόλου δύσκολο !

Τη νύχτα η σηματοδότηση δεν ήταν το ίδιο καλή. Λιγότερες ταινίες, και παραλείψεις σε μερικές διασταυρώσεις θα μπορούσαν να είχαν δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα αν δεν υπήρχαν οι pacer, που στην πλειοψηφία τους ήξεραν την διαδρομή.

ΔΙΑΣΧΙΣΗ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ

Φτάνοντας καταπονεμένος στο 78 μίλι, μετά από 15 ώρες τρέξιμο, το τελευταίο που ήθελα να κάνω ήταν να βουτήξω το σώμα μου μέχρι την μέση, στα παγωμένα νερά. Αυτό που πραγματικά μ εντυπωσίασε ήταν ο απίστευτα μεγάλος αριθμός εθελοντών μέσα στον ποταμό! Ανά δύο μέτρα, βρισκόταν κι ένας διαφορετικός εθελοντής, ποιος ξέρει για πόση ώρα μέσα στο νερό, φρόντίζοντας να μην χάσεις την επαφή με το σχοινί και σε παρασύρει το ορμητικό ρέμα.

Την ίδια στιγμή μπορούσες να δεις τις βάρκες σε επιφυλακή για το κάθε απρόβλεπτο συμβάν και μερικούς ντυμένους με στολές κατάδυσης. Η πλήρη ασφάλεια και πρόληψη αποφυγής δυσάρεστων καταστάσεων, που μόνο σε αυτές τις τόσο προηγμένες χώρες μπορείς να συναντήσεις.

PACER - ΔΡΟΜΙΚΗ ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑ - ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ HOKA

Ένα από τα νέα δεδομένα που βρήκα σε αυτόν τον αγώνα και που τον διαφοροποιούν εντελώς από κάθε άλλο, ήταν η συμβολή των pacer και η σπουδαιότητα που τους προσδίδεται. Ακόμα και για τους ίδιους , το θεωρούν τιμή και υψηλή ευθύνη να σε φέρουν στον τερματισμό όσο και για τον δρομέα να τερματίσει των αγώνα. Οσο σπουδαιότερος ή δημοφιλέστερος ο αθλητής, τόσο περισσότεροι pacer, που χωρίζονται στα 40 τελευταία μίλια. Πριν τον αγώνα θεωρούσα αντιφατική σύλληψη ιδέας του να προσδίδεις μια τόσο σημαντική βοήθεια σε έναν αγώνα υπεραπόστασης, αφού στερείς όλα εκείνα τα στοιχεία υπέρβασης. Μετά και την προσωπική μου εμπειρία, θα ενισχυθεί η προηγούμενη άποψη και θα με βρει αντίθετο σε όποια ενδεχόμενη εισαγωγή του θεσμού στην Ευρώπη.

"...οι Αμερικάνοι δρομείς έδειχναν στην πλειοψηφία τους ένα μινιμαλισμό." Για του λόγου το αληθές!

Σε αντίθεση με την εικόνα που εμφανίζεται σε πολλούς Ευρωπαϊκούς αγώνες (συμπεριλαμβανόμενης και της Ελλάδας) με δρομείς ντυμένους με ότι πιο τελευταίο από την αγορά σε εξοπλισμό κι ενδυμασία, οι Αμερικάνοι δρομείς έδειχναν στην πλειοψηφία τους ένα μινιμαλισμό.

Πολλοί εκείνοι που έτρεχαν χωρίς μπλούζα, και η πλειοψηφία χρησιμοποιούσε τα hand-held bottles. Οχι σακκίδια, όχι μπατόν (απαγορευμένα από την διοργάνωση), όχι κάλτσες συμπίεσης. Ισως η επιρροή του Anton να είναι τόσο μεγάλη που να έχει δημιουργήσει σχολή του τρόπου με τον οποίο εκείνος προσεγγίζει το τρέξιμο.

Δεν έλειπαν αρκετές γραφικές φυσιογνωμίες με διαφορετικό είδος εκκεντρικής γεννειάδας, που απ/ότι φαίνεται μονοπωλεί της συζητήσεις των ντόπιων δρομέων και αποτελεί "must" αν είσαι ένας γρήγορος δρομέας.

Κάτι άλλο που πραγματικά με κατέπληξε, ήταν πως τουλάχιστον 3 στους δέκα δρομείς τρέχανε με Hoka! Την επόμενη μέρα του αγώνα, ζήτησα την άποψη ορισμένων από αυτών, και όλοι είχαν να πουν τα καλύτερα. Αντίθετα το minimal δεν φάνηκε να ενθουσιάζει κανέναν για ένα αγώνα 100 μίλιων.

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΤΑΠΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥ

Πριν την εκκίνηση, στόχος νούμερο ένα ήταν να καταφέρω να τερματίσω το πρώτο μου αγώνα 160 χλμ χωρίς τραυματισμό, αλλά και να εκτεθώ στις υπερβατικές εμπειρίες της απόστασης.

Οι υψηλές θερμοκρασίες την ημέρα του αγώνα (40C), δεν με φόβισαν αφού αγαπώ την ζέστη και το σώμα μου φαίνεται να την χειρίζεται αποτελεσματικά.

Ολη η προετοιμασία είχε πάει τέλεια, και το σημαντικότερο ότι ψυχολογικά αισθανόμουνα καλύτερα από ποτέ. Μόνο δίλημμα ήταν πόσο συντηρητικά να ξεκινήσω. Για πρώτη φορά τοποθετήθηκα πίσω από την πρώτη σειρά δρομέων στην εκκίνηση και όχι μπροστά που ως συνήθως επιδιώκω. Μια μεγάλη σε μήκος ανηφόρα στα μόλις πρώτα 6χλμ,κερδίζοντας 800 μέτρα υψομετρική, απαιτούσε ιδιαίτερη προσοχή, που την προσέγγισα με σύνεση. Μπροστά μου είχα τις δυο πρώτες γυναίκες και γνωρίζοντας πόσο δυνατές είναι, αποφάσισα να μείνω πίσω τους σ ' ένα πολύ άνετο ρυθμό. Στη συνέχεια όμως όταν η κλίσεις έγιναν κατηφορικές αισθάνθηκα πολύ πιο δυνατός κι αποφάσισα να φύγω μπροστά. Ηξερα ότι η δύναμη μου είναι τα ίσια κομμάτια και οι κατηφόρες της διαδρομής κι έπρεπε να το εκμεταλλευθώ όσο περισσότερο μπορούσα. Ετσι για μεγάλο μέρος του αγώνα ήμουνα κοντά στην πρώτη εικοσάδα και αισθανόμουνα μυικά και αναπνευστικά τέλεια. Η σταδιακή αυξανόμενη ζέστη δεν φάνηκε να με ενοχλεί στο ελάχιστο και η μόνη πίεση που αισθανόμουνα ήταν η προσπάθεια να πίνω παρά το γεγονός ότι δεν διψούσα!

Ετσι λοιπόν κύλησε ο αγώνας για τις πρώτες 8 ώρες.Τρέχοντας άνετα και ευτυχισμένος σε υπέροχα καλοπατημένα μονοπάτια με την αυτοπεποίθηση στα ύψη. Γνώριζα από την ενημέρωση ότι το πιο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής βρίσκεται στα περίφημα canyons όπου απότομες διαδοχικές αναβάσεις-καταβάσεις θα δοκιμάσουν σκληρά τους τετρακέφαλους μετά από τόσες ώρες αγώνα. Και όντως όταν έφτασα στην πρώτη ανάβαση, ξαφνικά ο ρυθμός μου έπεσε απότομα, και άρχισα να υφίσταμαι πολλαπλές προσπεράσεις από τις κορυφαίες γυναίκες αθλήτριες. Προσπάθησα να κρατήσω την ψυχολογία θετική και να προσεγγίσω το όλο γεγονός ως αναμενόμενο αφού δεν προπονούμαι σε βουνά και δεν είμαι μαθημένος στις κόντρα ανηφόρες!

Σε 100 μίλια, μία μικρή ενόχληση στην αρχή μπορεί να κοστίσει τον αγώνα...

Οσο πέρναγε η ώρα σε αυτό το δύσκολο κομμάτι της διαδρομής, τόσο πιο έντονη γινόταν η αίσθηση σαν κάτι να με σφίγγει στην πρόσθια επιφάνεια της ποδοκνημικής( στο κοινώς αποκαλούμενο κουντουπιέ). Αρχικά θεώρησα ότι οι γκέτες που φόραγα ήταν η αιτία, αλλά αργότερα όταν τις τσέκαρα, δεν φάνηκαν να πιέζουν το πόδι. Μέχρι να φτάσω στο σημαντικό σταθμό τροφοδοσίας Forest Hill, είχα ήδη επιβραδύνει αξιοσήμαντα και η ενόχληση στο πόδι γινότανε πλέον πόνος φορητός, που αδυνατούσα να εξηγήσω την γεννεσιουργία του.

Η συνάντηση μου με τον πλέον καλό φίλο David στο Forest Hill, και η ιδέα ότι για τα επόμενα 60 χλμ θα τον έχω παρέα, με ανέβασε ιδιαίτερα και μου έδωσε μια νέα ώθηση, αυξάνοντας τον ρυθμό μου παρά τον πόνο. Ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει, κι ενώ τρέχαμε μέσα στην σκιά του δάσους, ξανά ένιωθα την ίδια θετική ενέργεια που είχα στα πρώτα .... 70 χλμ του αγώνα.

Τώρα άμεση προτεραιότητα ήταν να διασχίσουμε το ποτάμι πριν τον ερχομό της νύχτας. Ηδη η ιδέα του να μπω στα κρύα νερά δεν μ ενθουσίαζε ιδιαίτερα, και ήθελα να γίνει με το φως της μέρας. Παρά της υψηλές θερμοκρασίες της εποχής τα νερά ήταν παγωμένα και η στάθμη ξεπερνούσε την μέση μου σε κάποια σημεία. Βγαίνοντας από το νερό, ξεκίναγε μια απότομη ανηφόρα 3 χλμ και με το τελείωμά της ξεκίναγε το σκοτάδι και η απαραίτητη χρήση φακού. Μόνο τριάντα χλμ από τον τερματισμό που θα μου φαινόντουσαν ατελείωτα και θα με φέρνανε κατά μέτωπο με τον πόνο και την φοβία της εγκατάλειψης.

Η διάσχιση του ποταμού, όπως και τα πολλαπλά ρυάκια που είχαμε διασχίσει πολλαπλώς προηγουμένως, είχανε δημιουργήσει φουσκάλες στην περιοχή των μεταταρσίων δίνοντας δυσάρεστες αισθήσεις σε κάθε πάτημα. Εκείνο όμως που πλέον γινότανε αφόρητο ήταν ο πόνος στην ποδοκνημική. Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι είχα πάθει τενοντίτιδα στον πρόσθιο κνημιαίο, κι ότι κινδυνεύω να μην τερματίσω τον αγώνα. Προσπαθούσα να επιβληθώ στον πόνο και να τρέχω ενάντια σ' αυτόν, αλλά δεν ήταν πάντα εφικτό. Τα τελευταία 15 χλμ καλύφθηκαν ουσιαστικά με γρήγορο περπάτημα αφού πλέον κάθε κάμψη της ποδοκνημικής πάνω από 20 μοίρες προκαλούσε φρικτούς πόνους.Περισσότεροι από έξι δρομείς με προσπέρασαν σε όλο εκείνο το διάστημα, ρίχνοντας το ηθικό μου ακόμα χαμηλότερα.

Χάρη στην υπομονή του David αλλά και στα ενθαρρυντικά του λόγια, βρεθήκαμε στο τελευταίο μίλι όπου μια γλυκιά κατηφόρα ασφάλτου σε οδηγεί στο στάδιο της πόλης Αbourn, όπου και ο τερματισμός του αγώνα.

Έσφιξα τα δόντια μου και προσπάθησα να τερματίσω τρέχοντας και κυματίζοντας την γαλανόλευκη σε ακόμα μια γωνιά του κόσμου.

Περνώντας τον τερματισμό, και με μια τεράστια ανακούφιση που είχα καταφέρει τους δυο από τους τρεις στόχους (1. να καταφέρω να τερματίσω και 2. να πάρω την ασημένια πόρπη που δίνεται σε όσους τερματίζουν κάτω από 24 ώρες) έψαξα να βρω ένα μέρος να ξαποστάσω και να βγάλω τα παπούτσια μου για να εντοπίσω την αιτία του προβλήματος.

Σοκαρισμένος διαπίστωσα ότι όλος ο πόνος προερχότανε από τις κάλτσες που είχανε κυριολεκτικά κόψει το δέρμα επειδή ήτανε σφιχτές σ εκείνο το σημείο! Ο θυμός μου ήταν τόσο μεγάλος! Τις είχα αγοράσει πριν από ένα μήνα (Drymax), λόγω των τόσων θετικών σχολίων από άλλους δρομείς και δοκιμάζοντας τες σε μερικές προπονήσεις δεν είχα κανένα πρόβλημα. Που να φανταστώ ότι θα μπορούσαν να μου στοιχίσουν ολόκληρο τον αγώνα.

Πλέον καθυσηχασμένος ότι δεν είχα υποστεί κάποιο σοβαρό τραυματισμό που θα καθυστερήσει την επιστροφή μου στις προπονήσεις και στα αγωνιστικά σχέδια, κατευθύνθηκα στον πίνακα αποτελεσμάτων για να διαπιστώσω ότι είχα τερματίσει 37ος και τρίτος ως ξένος.

Ανάμεικτα συναισθήματα με κατέλαβαν. Από τη μια ήμουνα χαρούμενος που τερμάτισα το πρώτο μου 160, αλλά συγχρώνως ήξερα ότι θα ήταν εφικτός ένας χρόνος κάτω από τις 20 ώρες ( τρίτος στόχος) κι ένα πλασάρισμα στην τριαντάδα, κάτω από διαφορετικές συνθήκες.

Ακόμα ένα μάθημα λοιπόν ότι και η τελευταία λεπτομέρεια μπορεί να κάνει την διάφορα, και ότι κάθε υλικό που χρησιμοποιείται σε τέτοιους αγώνες θα πρέπει να έχει δοκιμαστεί σε μεγάλες χρονικές περιόδους.

Αργότερα το πρωί επιστρέψαμε στο στάδιο για την απονομή των βραβείων στους πρώτους αλλά και σε όσους τερμάτισαν στα όρια των 24 (ασημένια πόρπη) και 30 ωρών ( χάλκινη πόρπη ).

Με το που μου δώθηκε η ασημένια πόρπη, όλες οι αρνητικές σκέψεις και οι απογοητεύσεις διαλύθηκαν ακαριαία. Τόσο ενθουσιασμένος αλλά και περήφανος που έτρεξα αλλά και τερμάτισα τον ιστορικότερο αγώνα των υπεραποστάσεων.

"Με το που μου δώθηκε η ασημένια πόρπη, όλες οι αρνητικές σκέψεις και οι απογοητεύσεις διαλύθηκαν ακαριαία"

Πλέον μπορούσα να γυρίσω σελίδα και να κοιτάξω πιο " τολμηρά " το παγκόσμιο καλεντάρι αγώνων υπεραποστάσεων. Ο φόβος της αναμέτρησης με τα 160 χιλιόμετρα είχε ξεπεραστεί! Ετσι λοιπόν όσο οδηγούσα στο εθνικό δίκτυο με προορισμό το San Francisco, και η θερμοκρασία σταδιακά έπεφτε από τους 42C στους 24(!!), το μυαλό ταξίδευε στις νέες προκλήσεις και κατέληγε ότι η επόμενη μεγάλη πρόκληση υπεραπόστασης θα πρέπει να είναι στην πατρίδα. Το Σπάρταθλον ακόμα φαντάζει πολύ μεγάλος για την απειρία μου, αλλά ίσως ο Ολύμπιος Δρόμος με τα 180 χλμ σε μεικτό έδαφος, να φαντάζει ως μια "ορθότερη" επιλογή! Θα το δείξει ο χρόνος. Μέχρι τότε , πολλοί άλλοι αγώνες προκλήσεις ανά τον κόσμο θα μεσολαβήσουν και μ ένα θεόπνευστο τρόπο θα με οδηγήσουν στην σωστή απόφαση.

Προς το παρόν ξεκούραση, ώστε όταν θα έρθω τον Αύγουστο στην Ελλάδα να μπορώ να τρέξω την διαδρομή του OMT με τον Λάζαρο, και να γευτώ αυτό που πολλοί από τους φίλους μου θα τρέξουν σε λίγες μέρες αγωνιστικά.

Καλή επιτυχία σε όλους σας κι ένα τελευταίο ευχαριστώ για τα μηνύματα υποστήριξης και έμπνευσης από τόσους φίλους δρομείς.