Όλα τα βγάζει το βουνό, δεν τα κρύβει, δεν τα πνίγει όπως η θάλασσα στο βυθό της. Τα βγάζει, τα απελευθερώνει στον αέρα για να παν παντού. Έτρεξα για πρώτη φορά στον Faethon Olympus Marathon, θεωρώ ότι είναι ο πιο όμορφος, πιο δύσκολος και μ' άλλες συνθήκες ο πιο επικίνδυνος αγώνας που έχω τρέξει. Το λέω αυτό δίχως να έχω ιδιαίτερα μεγάλη εμπειρία σε αγώνες βουνού.
Όλα λοιπόν τα βγάζει το βουνό. Την βλακεία μας που με μια διαφορετική ανάγνωση ίσως είναι το μέσα καλά κρυμμένο παιδί των ενηλίκων, τον αντρικό - ανθρώπινο ανταγωνισμό, τις νεανικές απερισκεψίες, την διαδρομή και τις μνήμες που αναδύονται, η προσωπική κρίση και η κριτική για τον αγώνα, η επαφή με την φύση και την φύση μας, τα σχέδια για αργότερα.
Η βλακεία μας που δεν είναι βλακεία
Από την κορυφή Σκολιό μέχρι τον επόμενο σταθμό ήταν μόνο 2-3 km, ήταν κατηφόρα με καλό μονοπάτι που το τρέχες άνετα (κατεβαίνοντας την πρώτη κατηφοριά απ' την κορυφή στα δεξιά στο βάθος είχε μια μεγάλη ποσότητα με χιόνι, φοβερή εικόνα, στο κέντρο του χιονιού 2 αγριοκρίαρα και στο πλάι πάνω στο χιόνι δίπλα στο ξερό τμήμα του βουνού άλλα 3 που δροσίζονταν, που αλλού να δεις τέτοια εικόνα;) έκανα 20' να φτάσω κάτω. Με έφτασε και ένας άλλος συναθλητής που ξεκίνησε σχεδόν αμέσως, τον ακολούθησα και όταν έφτασα κοντά του ρώτησε την ώρα. Πρέπει εκεί να ήμασταν στις 8h 20', δηλαδή σε ώρα 14:20. Τότε ακούω το εξής: ''15' κάναμε να κατεβούμε απ' το Σκολιό (ήταν 20 πατημένα) ας ήταν ο μισός αγώνας σαν και αυτή την κατηφόρα και σου 'λέγα μετά''. Κεραμίδα στο κεφάλι μου 'ρθε, δεν το συνέχισα, αλλά σκέφτηκα εκείνη την στιγμή το λογικό: ''βρε μόνο για ΄σένα θα 'ταν καλύτερα; Οι πρώτοι και όλοι οι άλλοι πριν από εμάς απ' αλλού θα πήγαιναν''. Τότε έρχεται η διαφορετική ανάγνωση. Αυτή δεν είναι σκέψη ενήλικα, είναι σκέψη παιδική , όλοι έχουμε ένα παιδί μέσα μας και στον συναθλητή μου βγήκε έτσι και τελικά το χάρηκα πολύ. Είπαμε τα βγάζει όλα το βουνό.
Ο αντρικός - ανθρώπινος ανταγωνισμός
Ενώ ξέρω μέχρι που μπορώ να φτάσω, ενώ ξέρω την προπόνηση που έχω κάνει, ενώ γνωρίζω πολύ καλά ότι και μόνο να τερματίσεις σε τέτοιου είδους αγώνες είσαι νικητής, είσαι κερδισμένος, πάντα υπάρχει η σκέψη για λίγο πιο γρήγορο χρόνο, για λίγο λιγότερο λαχάνιασμα και πιο άνετη ανάβαση. Πολλές φορές όταν με προσπερνάνε ενώ είμαι χαλαρός και μόνος ''σπάζομαι'', μου χαλά η ηρεμία, σαν να 'μαι πρώτος και γίνομαι δεύτερος. Προσπαθώ πολλές φορές να μην κοιτώ πίσω. Δεν ξέρω αν είναι όλες αυτές μοναδικές δικές μου σκέψεις ή αν τις κάνουν και άλλοι άνθρωποι που τρέχουν ή αν έχει να κάνει με κάποιο ''προνόμιο'' που σχετίζεται με το αντρικό φύλλο. Όμως υπάρχουν και βγαίνουν, η αλήθεια είναι σε περιορισμένο βαθμό αγώνα με τον αγώνα.
Στα πλαίσια της συνέντευξης που κάναμε στο keep-life με τον Δημήτρη Θεοδωρακάκο τον περασμένο μήνα, μετά το τέλος της συνέντευξης κουβεντιάζαμε λίγο και έφερε η κουβέντα μια σκέψη μου την οποία είπα στον Δημήτρη. Σας μεταφέρω: ''Είμαι 40 τώρα σε 16 χρόνια θέλω να κάνω τους χρόνους του Βενετικίδη, άρα έχω στόχο και πολύ χρόνο μπροστά μου να πετύχω τον στόχο''. Ο Δημήτρης μου ' πε θυμάμαι πειράζοντάς 'με ''το θέμα είναι να έχεις business plan''. Ίσως τώρα σκέφτομαι να μιλά το δικό μου μέσα παιδί. Αν ισχύει αυτό είναι υπέροχο θα μπορούσε το δικό μου μέσα παιδί να κάνει (και να μου κάνει) βλακείες πραγματικές.
Νεανικές απερισκεψίες
Αποφάσισα να πάω με το μηχανάκι στην Ελασσόνα, και λέω μηχανάκι και όχι μηχανή γιατί για αυτό πρόκειται όταν αναφέρεται κάποιος σε αυτόματο 150 κυβικών. Μια χαρά διαδρομή που θα αναφερθώ πιο κάτω. Νεανικές απερισκεψίες, θυμήθηκα άλλη ''τρέλα'' την εποχή που σπούδαζα στην Αθήνα. Αθήνα - Πύργο και πίσω με παπάκι 100 κυβικών. Πιο πρόσφατα πριν δέκα χρόνια με πιο μεγάλη μηχανή αυτή την φορά. Κάθε Παρασκευή απόγευμα μετά τις 18:00 από Αθήνα για Θεσσαλονίκη και επιστροφή όταν ξημέρωνε Δευτέρα, γύρω στις 02:00 ξεκινούσα για Αθήνα. Τότε κάποιοι φίλοι μου 'χαν βγάλει παρατσούκλι ''Το φάντασμα της Εθνικής'' ειδικά όταν είχα και όνειρο πάνω στο Transalp.
Όπως είναι γνωστό αυτό που μετρά είναι το ταξίδι, όλο το ταξίδι όχι μόνο ο προορισμός. Δεν είναι μόνο ο αγώνας, είναι και η διαδρομή, για να φτάσεις και να επιστρέψεις στην βάση σου. Αν το σκεφτείς καλύτερα, στο ταξίδι ανήκουν ακόμα και οι προπονήσεις για τον αγώνα ή τους αγώνες. Η επιστροφή στη βάση. Μέσα στο κράνος μου γεννήθηκε αυτό το κείμενο, εκεί εγκλωβίστηκαν οι σκέψεις του απέραντου, τότε μπήκαν σε μια σειρά όλα όσα πέρασαν από μέσα μου κατά την διάρκεια της διαδρομής.
Διαδρομή και μνήμες
Με λίγα κυβικά δεν πας με τίποτα από εθνική, τώρα πια ούτε με πολλά συμφέρει να πας. Οπότε, Θεσσαλονίκη, Χαλκηδόνα, Αλεξάνδρεια και αριστερά προς Αθήνα και Κατερίνη. Όταν ήμουν μικρός την δεκαετία του '80 τα καλοκαίρια, κάθε μέρα όλη την εβδομάδα μόλις ο πατέρας μου τελείωνε την δουλειά του ερχόταν σπίτι έτρωγε και φεύγαμε για μπάνιο στις Αλυκές Πιερίας. Εκεί είχαμε ορίσει με την αδερφή μου ο καθένας το δικό του ''προσωπικό'' βραχάκι και ξαπλώναμε στο ''ιδιόκτητο'' μικρό μας οικόπεδο. Ο πατέρας μου έβγαζε μύδια και καβούρια με τα χέρια ή με μια κρυμμένη στα μεγάλα αλμυρίκια απόχη, μετά φωτιά, λαμαρίνα και απίστευτοι μεζέδες των μεγάλων.
Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της διαδρομής του τότε το 'κανα για να φτάσω στην Ελασσόνα για τον Faethon Olympus Marathon. Μεγάλη Γέφυρα, Αιγίνιο, η ταμπέλα που λέει Καταχάς που νομίζω πήγαμε κάποια στιγμή δίχως να θυμάμαι που και γιατί και ένα σωρό άλλα χωριά που τώρα ξεχνάω. Η διαδρομή οικεία ξεχασμένη και τόσο πρόσφατη μαζί. Ο πατέρας μου πέθανε πριν από λιγότερο ένα χρόνο. Οι καινούργιες ισορροπίες στην οικογένεια - στις οικογένειες. Οι ίδιοι ρόλοι με διαφορετικά ή ίδια πρόσωπα αλλά και οι διαφορετικοί ρόλοι καμιά φορά, ή ρόλοι που με την ύπαρξη της απουσίας φαίνονται πια. Είπαμε όλα τα βγάζει το βουνό.
Κρίση και κριτική - Ο αγώνας
Ανέφερα και στο ξεκίνημα, θεωρώ ότι είναι ο πιο όμορφος, ο πιο δύσκολος και μ' άλλες συνθήκες ο πιο επικίνδυνος αγώνας που έχω τρέξει. Ο αγώνας νομίζω είναι ορισμός του skyrunning.
Όμορφος
Δίνει την δυνατότητα να δεις και άλλες όψεις του Ολύμπου που πολλοί δεν έχουν δει, ενώ τα μάτια δεν χορταίνουν τα ''πάντα''.
Δύσκολος
Μεγάλο υψόμετρο για πολλές ώρες, συνεχόμενα ανεβοκατεβάσματα και τερέν που πολλές φορές σε δυσκολεύει στο μέγιστο να τρέξεις, δεν υπάρχει μονοπάτι, απλά βουνό. Κι όλα αυτά σε μια ιδανική ημέρα για τρέξιμο στον Όλυμπο που το μόνο σίγουρο είναι οι αλλαγές του καιρού.
Επικίνδυνος
Μετά το τέλος του αγώνα κουβέντιαζα στην κατασκήνωση με έναν συναθλητή που έχουμε βρεθεί σε κάποιες προπονήσεις πριν καιρό. Τι θα είχε συμβεί αν ο καιρός ήταν άσχημος; Αν ήταν όπως την προηγούμενη εβδομάδα διεξαγωγής του OMT; Δεν θέλαμε να το σκεφτόμαστε. Η σηματοδότηση θα πρέπει να είναι γενικά και ειδικά πολύ πολύ πολύ καλύτερη, την Κυριακή υπήρχαν σημεία που έψαχνες τα σημάδια, τι θα είχε συμβεί αν είχε μόνο ομίχλη; Στο site του αγώνα έγραφε ότι ο κάθε αθλητής είναι υποχρεωμένος να φέρει μαζί του αλουμινοκουβέρτα, φακό κεφαλής, υδροδοχείο χωρητικότητας τουλάχιστον 500ml υγρών, μακρυμάνικο μπλουζάκι, δεν ξέρω ποιοι από όλους τους αθλητές είχαν όσα αναγράφονταν στους κανόνες. Αναρωτιέμαι γιατί δεν έγινε έλεγχος όμως από την διοργάνωση εφ' όσον αναφέρονταν ότι είναι υποχρεωμένος ο κάθε αθλητής να έχει τα προηγούμενα μαζί του. Εγώ ''ψαρωμένος'' τα πήρα όλα και δεν ήταν λίγες οι στιγμές που έβριζα από το βάρος που κουβαλούσα, όμως ένοιωθα ασφαλής. Αναρωτιέμαι βέβαια πως ο καθένας παίρνει την απόφαση να ξεκινήσει με ένα παγούρι και ούτε ένα αντιανεμικό σε πολλές περιπτώσεις. Εδώ κολλά η κουβέντα που είχα την προηγούμενη του αγώνα με άλλον συναθλητή με πολύ μεγάλη εμπειρία εντός και εκτός Ελλάδας, για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο καθένας το βουνό και τον συγκεκριμένο αγώνα.
Κλείνοντας να αναφέρω ότι δεν αρκεί το χαρτί που υπογράφουμε για την προσωπική ευθύνη που παίρνουμε. ''Απλά'' αν πέσει ένα χαλάζι, μια δυνατή καταιγίδα ή μια γερή ομίχλη ή μια κατακόρυφη πτώση της θερμοκρασίας και συμβούν υποθερμίες θα το πω λαϊκά, θα χάνει η μάνα ο παιδί και το παιδί την μάνα. Καλό επίσης θα ήταν εκτός την καλύτερης σηματοδότησης να υπάρχουν διασώστες διάσπαρτοι μεταξύ των σταθμών.
Και επειδή σαφώς υπάρχουν θετικά. Δεν μπορώ να μην πω για το σύνολο των ανθρώπων στους σταθμούς. Ήταν ευγενικοί, δοτικοί, υποστηρηκτικοί, με διάθεση και καλό χιούμορ. Δεν θα ξεχάσω τον διάλογο αλλά και το γέλιο που ρίξαμε με ένα ζευγάρι στο 33km στο check. Όταν πέρασα μεσημεριάτικα, κομμάτια, γύρω στις 15:00 και ρώτησαν αν είμαι καλά, τους απάντησα ''ρε παιδιά αν ήμουν καλά εδώ θα 'μουν....''
Επίσης φοβερό το καρπούζι και το πεπόνι στον τερματισμό αν και έλειπαν τα φρούτα κατά την διάρκεια του αγώνα, ενώ θεωρώ εξαιρετική την επιλογή να δοθεί ξινόγαλο. Η μπλούζα του αγώνα που δόθηκε μυρίζει ακόμα ρίγανη μέσα από την τσάντα του αγώνα. Οι αισθήσεις στο φουλ, γεύση, όσφρηση, φύση ''εγκλωβισμένη'' στα βαζάκια με το μέλι.
Επαφή με την φύση και την φύση μας
Όλη η παρουσία και η παραμονή για όσες ώρες ήταν ο καθένας από εμάς εκεί στα ψηλά είχε βασικό χαρακτηριστικό την επαφή με την φύση και την ''φύση'' μας. Η ανθρώπινη φύση με τα ''όλα της'' που βγαίνουν και σκορπίζονται στα ψηλά. Πολλά τα γνωρίζουμε, άλλα όχι, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να γνωρίζουμε τα πάντα, δεν θα 'χε ουσία αν γνωρίζαμε τα πάντα.
Σχέδια για αργότερα
Σε πολλά σημεία της διαδρομής σκεφτόμουν την οικογένειά μου και μελλοντικές πολυήμερες διακοπές στο βουνό. Σκεφτόμουν τον καθένα ξεχωριστά, στην σκηνή, στο καταφύγιο, στα μονοπάτια, στις κορυφές, στα χιόνια. Σκεφτόμουν την Ιωάννα να ζορίζεται στις ανηφόρες, τον Φίλιππο να μου φωνάζει ''δεν σ' αγαπώ'' όταν τον μαλώνω που μένει πίσω και μια ''άγνωστη'' ύπαρξη που έρχεται. Όταν έφτασα σπίτι έδωσα το μετάλλιο στο Φίλιππο, καθώς τρώγαμε και κουβεντιάζαμε πράγματα για τον αγώνα του 'πα πως μ' έκαψε ο ήλιος έτσι κόκκινος που 'μουν. Τη επόμενη ημέρα που θυμήθηκα ότι ξέρει τον μύθο για τον Φαέθων του 'πα πως είχα πει ψέμματα για το κάψιμο. Στην πραγματικότητα είπα πως ο Δίας θύμωσε με κάποιους ανθρώπους που του χαλούσαν την ηρεμία, τότε έριξε έναν κεραυνό και ότι εγώ είδα την κίνηση του Δία και έτρεξα να φύγω μακρυά και απλά η άκρη του κεραυνού με έκαψε. Συζητήσεις, κουβέντες γέλια και ιστορίες. Τελικά δεν τα βγάζει μόνο όλα το βουνό, βγάζει και καινούργιες ιστορίες.
Μ' αυτά και μ' αυτά κύλησαν οι ώρες στα ψηλά και οι μέρες τώρα. Τι κρατά ο καθένας και που τα πηγαίνει αυτά που κρατά είναι προσωπική υπόθεση. Κάποιες φορές έρχονταν στο μυαλό μου όλο αυτό που ζούμε με την κρίση και σκοτείνιαζε το τοπίο. Η ενέργεια του βουνού δεν μ' άφηνε να μείνω σε κανέναν Αντώνη Μέρκελ και Ευάγγελο Σόιμπλε. Αυτοί και οι όμοιοί τους δεν ανήκουν εκεί, δεν χωράν εκεί και στην υγεία που προσφέρει το βουνό.
Μ' αυτό που κόλλησα όμως και μονολογούσα πολλές φορές κατά την διάρκεια της διαδρομής ήταν ένα μονόχορδο του Γιάννη Ρίτσου*. Δεν το θυμόμουν ακριβώς, το έψαξα στο μικρό αγαπημένο βιβλίο όταν επέστρεψα. Είναι το μονόχορδο νούμερο 173, Θεέ των συμπτώσεων, έτρεχα με το νούμερο 73, ενώ είμαι γεννημένος το '73 (για να συμπληρώσω και να μεταφέρω την πλάκα στο facebook στα σχόλια με αφορμή μια φωτογραφία του αγώνα).
Γράφει ο Γιάννης Ρίτσος ''Για να υπάρχει αυτός ο σταυρός, σημαίνει πως έφτασαν κι άλλοι ορειβάτες.''
Καλή συνέχεια στο καλοκαίρι.
*Τα μονόχορδα γράφτηκαν στο Καρλόβασι, πρώτη γραφή από 1 ως 26 Αυγούστου, δεύτερη γραφή από 26 ως 1 Σεπτέμβρη του 1979
β.ψ.
Σχόλια