Από το efsyn.gr / Γράφει ο ΙΟΣ
Η ΔΙΠΛΗ ΦΥΛΑΚΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ
Ενα κτίριο ασφυκτικά γεμάτο με αρρώστους αλλά και με «φερόμενους» ως αρρώστους, με ανθρώπους στοιβαγμένους σε ακατάλληλες συνθήκες υγιεινής, ένας χώρος που απλά κρύβει τις βαριές περιπτώσεις ανεπιθύμητων ανθρώπων ανεξάρτητα από την όποια καλή πρόθεση μπορεί να έχουν όσοι εργάζονται εκεί.
Στην πίσω μεριά των δικαστικών φυλακών Κορυδαλλού, κάπως σαν να μη θέλει να φαίνεται, βρίσκονται το νοσοκομείο και το ψυχιατρείο των δικαστικών φυλακών Κορυδαλλού. Μονάδα που φυσικά αφορά μόνον άνδρες, μια και μοιάζει να κατασκευάστηκε σε χρόνο που δεν υπήρχαν ακόμα γυναίκες κρατούμενες. Αντίστοιχο νοσοκομείο για γυναίκες, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, δεν υπάρχει. Οταν χρειαστεί δηλαδή στο παρά πέντε, οι γυναίκες κρατούμενες που νοσούν μεταφέρονται σε δημόσιο νοσοκομείο.
Χρόνια τώρα ακούμε (μια και οι επισκέψεις φορέων εκεί ήταν μέχρι πρόσφατα περίπου αδύνατες) για ένα ανύπαρκτο νοσοκομείο, για ένα ιατρείο χωρίς εξοπλισμό, για συνθήκες απάνθρωπες, για ελλείψεις κ.λπ.
Τελικά όμως το νοσοκομείο υπάρχει, όπως υπάρχει δίπλα ακριβώς και το ψυχιατρείο που δεν είναι φυσικά προσβάσιμο σε μη ειδικούς. Μια επίσκεψη λοιπόν στο νοσοκομείο και κυρίως μια συζήτηση με κάποιους ασθενείς αλλά και με τον επικεφαλής των σωφρονιστικών υπαλλήλων του νοσοκομείου ίσως διαφωτίσει τις πραγματικές συνθήκες λειτουργίας του και ειδικά τον καιρό της οικονομικής κρίσης.
Η είσοδος είναι ένας μεγάλος «περίπατος» σε μια σιδηρόφρακτη αλέα που αριστερά της έχει δύο μικρά γήπεδα και το κτίριο του ψυχιατρείου, ενώ δεξιά φροντισμένα παρτέρια και ένα παλιό και σε κακή κατάσταση κτίριο που φιλοξενεί τα γραφεία. Πλησιάζοντας το πρώτο μικρό γηπεδάκι του μπάσκετ είδαμε κάτι πρόχειρα κοτέτσια, κότες και μια γαλοπούλα, αλλά όχι ανθρώπους. Δίπλα ακριβώς ένα προαύλιο τσιμεντένιο όχι μεγαλύτερο από 40 επί 30 μέτρα με δύο παγκάκια. Εκεί περπατούσαν πέντε-έξι κρατούμενοι, ενώ στο παγκάκι καθισμένοι ανάποδα δύο άλλοι έκαναν ασκήσεις κοιλιακών. Πλησίασαν στα κάγκελα και μας καλημέρισαν. «Αυτό που βλέπετε είναι όλο κι όλο το προαύλιο για όλους μας», ήταν η πρώτη τους κουβέντα. «Για όλο το νοσοκομείο και για το ψυχιατρείο;», ρωτήσαμε. «Το ψυχιατρείο δεν έχει καθόλου προαυλισμό», μας απάντησαν και συνέχισαν: «Το δίπλα γήπεδο το έχει ιδιόκτητο ο Αραβαντινός για τις κότες του και δεν μας αφήνουν να παίξουμε εκεί μπάλα. Ποτέ! Να το πείτε αυτό», μας παρακάλεσαν, χωρίς να ξέρουν καν ποιοι ήμασταν και τι κάναμε εκεί. Τελικά μπήκαμε στο κτίριο του διώροφου νοσοκομείου, μία θεραπεύτρια του Εν Δράσει και το μέλος του Δ.Σ. του ΚΕΘΕΑ από την ομάδα του Ιού. Αντικείμενο της επίσκεψης ήταν η γνωριμία και η συζήτηση με τους ασθενείς-εξαρτημένους που μέσα στις συνθήκες αυτές συναντιούνται μία φορά την εβδομάδα για λίγη ώρα με τα μέλη του θεραπευτικού προσωπικού τού Εν Δράσει, μήπως και μπορέσουν τελικά να κινητοποιηθούν και να αποφασίσουν, όσοι το αποφασίσουν, να κάνουν ένα βήμα μπροστά και να δώσουν στη ζωή τους μια δεύτερη ευκαιρία. Μπήκαμε σε μια πολύ μικρή αίθουσα που έχει και ανάποδο καθρέφτη σε μια μεριά ώστε σε στιλ ανακριτικής αίθουσας να παρακολουθεί η υπηρεσία τυχόν ανάρμοστες συμπεριφορές. Απέναντι ακριβώς ένα μικρό κυλικείο που το διαχειρίζονται «οικονομικοί» κυρίως κρατούμενοι. Μερικές καρέκλες, ένας πάγκος και ένα μικρό γραφείο μαζί με 2-3 βιβλιοθήκες γεμάτες βιβλία είναι η επίπλωση του δωματίου. Παντού γύρω θάλαμοι πάνω και κάτω. Αλλη μια μικρή κοινή «αίθουσα» υπάρχει μόνο κάτω για λίγη χαλάρωση, αλλά δεν γνωρίζουμε αν είναι σε όλους προσβάσιμη και πότε.
Τι να πρωτοκάνουν;
Περιμένοντας την πρώτη ομάδα συναντήσαμε τον Ανδρέα Παπανδρέου στα όρθια, μια και ο χρόνος του είναι πάρα πολύ περιορισμένος. Ο αρχιφύλακας είναι υπεύθυνος για όλο το νοσοκομείο. Ο λόγος του είναι χειμαρρώδης αλλά, όπως είπε ο ίδιος, έχει μόνο το όνομα και όχι τη… χάρη. Μιλούσε απολύτως ανθρώπινα και πάντως πολύ διαφορετικά από τον μέσο φύλακα μιας φυλακής. «Αυτά τα άτομα δεν θέλουν στοίβαγμα (σ.σ. αναφερόταν σε εξαρτημένους οροθετικούς που είναι και ο μεγαλύτερος πληθυσμός του νοσοκομείου), θέλουν αγάπη και συμπόνια. Η αύξηση των οροθετικών ξεπερνάει το 250% μέσα σε λίγα χρόνια. Πέρσι είχαμε 53 άτομα, σήμερα 116 και σε όλη την Ελλάδα στις φυλακές είναι πάνω από 500. Οι περισσότεροι είναι εξαρτημένοι οροθετικοί και με μικρές ποινές, όμως τους κουβαλούν εδώ από όλη την Ελλάδα. Ανθρωποι που δεν έχουν καν νοσήσει και απλά είναι φορείς, στοιβάζονται εδώ με κίνδυνο και για την υγεία τους αλλά και για την υγεία των άλλων ασθενών. Υπάρχουν σήμερα μέσα στην απομόνωση φυματικοί που κινδυνεύουν άμεσα, ενώ στους θαλάμους που είναι για πέντε ή έξι άτομα στοιβάζονται 14. Τους φέρνουν εδώ κι εγώ τι να κάνω, πού να τους βάλω;».
Ρωτήσαμε τον κ. Παπανδρέου γιατί δεν έχει γίνει ακόμα πράξη η μεταφορά των οροθετικών σε ειδικό μεγάλο χώρο που υπάρχει απέναντι στις γυναικείες φυλακές ενώ έχει αποφασιστεί, υποτίθεται, εδώ και μήνες. «Ολα αυτά είναι κοροϊδία, αν θέλεις να κάνεις κάτι το κάνεις αμέσως και τελειώνει. Αυτό που συμβαίνει εδώ δεν το καταλαβαίνουν ούτε η πολιτεία ούτε οι δικαστές. Πρέπει να μπουν στο πετσί αυτών των ανθρώπων, να έρθουν εδώ να δουν κι όχι από μακριά. Εμένα με βλέπουν λες και είμαι ο τιμωρός τους, αλλά τι μπορώ άλλο να κάνω, είναι άδικο». Την ώρα εκείνη τον πλησίασε ένας πολύ νέος κρατούμενος, χτυπημένος ίσως από καβγά, και ο κ. Παπανδρέου τού είπε μαλακά να φύγει και θα τον έβλεπε αργότερα. Τον ρωτήσαμε και για το ψυχιατρείο, αν υπάρχει εκεί το μπλε κελί της απόλυτης απομόνωσης, όπως είχε πρόσφατα καταγγείλει ένας αποφυλακισμένος κρατούμενος. «Φυσικά υπάρχει, όπως τέτοια κελιά υπάρχουν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Αν κάποιον τον πιάσει αμόκ και δεν μπορούν πέντε άτομα να τον κάνουν καλά, τότε τι θα κάνουν; Παλιά τους έδεναν στα κρεβάτια», μας απάντησε ο κ. Παπανδρέου. Δεν τολμήσαμε καν να φανταστούμε τι ακριβώς γίνεται εκεί όταν κάποιος ξεφεύγει από τα επιτρεπόμενα «ψυχολογικά όρια».
Στο μεταξύ, απέναντι, στην άκρη του διαδρόμου μέσα από κάγκελα μας κοιτούσαν ασθενείς με μάσκες στο πρόσωπο. Είναι οι φυματικοί και για τη δική τους προστασία πρέπει να είναι απομονωμένοι. Σφίγγεται το στομάχι με την εικόνα. Ευτυχώς φτάνει στο δωμάτιο η ομάδα των ανθρώπων που βρίσκονται στο στάδιο της ενημέρωσης για το πρόγραμμα.
Μια ομάδα ξεσπάει
Καθόμαστε στριμωγμένοι σε κύκλο και αφού γίνεται μια μικρή γνωριμία αρχίζουν τις περιγραφές και τις απαντήσεις σε ερωτήματα. Οι περισσότεροι είναι κάτω από 30, τα σημάδια της εξάρτησης αποτυπωμένα ήδη πάνω τους, ενώ σε αρκετούς ο φόβος της «αρρώστιας» είναι φυτρωμένος μέσα τους. Μιας αρρώστιας που ενώ στις μέρες μας με υγιεινή ζωή, με φαρμακευτική αγωγή όταν χρειάζεται και με πλήρη απεξάρτηση δεν θα αποτελούσε απειλή, τώρα τους απειλεί άμεσα. Ανάμεσά τους και κάποιοι μεγαλύτεροι με διαφορετικά προβλήματα υγείας και με μακροχρόνια εξάρτηση. Οι περισσότεροι μας λένε ότι από 13 και 14 ετών έχουν «πέσει» στα ναρκωτικά, μωρά παιδιά δηλαδή. Μεταξύ τους δύο μετανάστες μεγαλωμένοι στην Ελλάδα. «Ονειρο» όλων να μπουν σε κανονικό πρόγραμμα απεξάρτησης. Να λειτουργήσουν πρόγραμμα και κοινότητα και να μην περιμένουν στην ουρά όπως πολλοί που δεν χωράνε κι έτσι δεν έχουν μια τέτοια ευκαιρία. Ηδη ο χώρος και ο χρόνος που παρέχονται στις υπηρεσίες του ΚΕΘΕΑ είναι τρομερά περιορισμένοι. Λες κι ένα αόρατο γραφειοκρατικό ή μη χέρι δεν επιθυμεί να έχουν αυτοί οι άνθρωποι μια ευκαιρία στη ζωή.
Αρχισαν να μιλάνε και οι απαντήσεις τους έτρεχαν… ποτάμι.
Νικήτας: «Δεν υπάρχει καμιά ένδειξη από τους γιατρούς ότι έστω λίγο νοιάζονται. Ενα φάρμακο χρειάζεσαι και σ” το φέρνουν έναν μήνα μετά, ακόμα κι αν το έχεις μεγάλη ανάγκη».
«Είμαι χρήστης από τότε που γεννήθηκα, ήταν κι ο πατέρας μου. Εχω τρία παιδιά κι ένα εγγονάκι, αλλά τώρα μου είπαν ότι για να τους ξαναδώ πρέπει να καθαρίσω. Εχασα από ναρκωτικά και τη γυναίκα μου και είδα πολλά παιδιά να φεύγουν από δω νεκροί και τώρα πια φοβάμαι και το έχω αποφασίσει να καθαρίσω». «Σχήμα λόγου νοσοκομείο», λέει αμέσως ο Λάμπρος, για να συμπληρώσει κάποιος άλλος: «Ζούμε εδώ μια εμπόλεμη κατάσταση».
- Ποιο είναι το σοβαρότερο πρόβλημα στο νοσοκομείο;
- Είμαστε πολλά άτομα πεταμένοι μέσα σε ένα μπουντρούμι. Εννιά άτομα σε θάλαμο για 4. Κρεβάτια το ένα πάνω στο άλλο, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να ζήσουμε. Το 2011 υπήρχαν 36 οροθετικοί εδώ, τώρα είμαστε 150 είτε έχουν νοσήσει είτε όχι, όλοι ανακατεμένοι. Ενας γιατρός παθολόγος έρχεται για όλους εμάς. Υπάρχουν παιδιά που θέλουν να έρθουν στο πρόγραμμα για απεξάρτηση αλλά δεν χωράνε. Ζητάμε να πάμε κάπου αλλού, σε έναν χώρο φυλακής που να υπάρχουν έστω τουαλέτες. Εδώ έχουμε 2 τουαλέτες για 58 άτομα και ο ένας κινδυνεύει από τον άλλον.
- Εμείς που δεν είμαστε οροθετικοί στον πρώτο όροφο δεν έχουμε τίποτα, είμαστε ακόμα χειρότερα. Ατομα που χρειάζονται 24ωρη φροντίδα δεν έχουν τίποτα. Δεν μπορούν να πάνε τουαλέτα ή να φάνε, είναι κατάκοιτοι.
Σπύρος: Εγώ κάνω τον νοσοκόμο και πηγαινοφέρνω όσους είναι σε καροτσάκι. Αλλά είναι κι άλλοι με άνοια και που δεν σηκώνονται ποτέ.
- «Και τι κάνουν εδώ;», ρωτήσαμε.
- «Εγώ ζήτησα από τον κ. Ρουπακιώτη να φύγουν αυτά τα άτομα. Να πάνε σπίτι τους», λέει ο Λάμπρος (ένας άνθρωπος που ύστερα από τροχαίο έχει σοβαρότατα κι εμφανή προβλήματα εκτός από την εξάρτηση. Ενας άνθρωπος που ακόμα και κάποιος που δεν είναι γιατρός καταλαβαίνει ότι χρειάζεται άμεσα ειδικό χειρουργείο).
- «Το προαύλιο είναι στην αντίθετη μεριά, αλλά η μυρωδιά από όσους είναι κατάκοιτοι φτάνει ώς εκεί», συμπληρώνει ένας άλλος. Δύο κρατούμενοι εργαζόμενοι τους φροντίζουν μόνο την ημέρα ενώ οι κατάκοιτοι είναι οκτώ.
- «Είμαστε άτομα για πέταμα», λέει ένα παιδί, όχι πάνω από 23. «Μέχρι να διαγνωστεί η φυματίωση σε κάποιον, μένει μαζί μας γιατί οι εξετάσεις αργούν να γίνουν ακόμα και μήνες. Αυτοί κινδυνεύουν άμεσα. Παρακαλάει η υπηρεσία τα νοσοκομεία να πάρουν τα αίματα από μας και δεν τα παίρνουν. Πώς θα ξέρουν εδώ τα δικά μας τα CD4 αν καθυστερούν τόσο οι εξετάσεις; [Πρόκειται για τις ειδικές αιματολογικές εξετάσεις που γίνονται συστηματικά στους οροθετικούς για να ελέγχεται το ανοσοποιητικό τους σύστημα και το ιικό φορτίο, ώστε αν χρειαστεί να υποβληθούν σε αγωγή.] Ολοι όσοι μένουμε στον επάνω όροφο δουλεύουμε όπου χρειάζεται και στην καθαριότητα αλλά μας δίνουν δυο χλωρίνες για μια βδομάδα για όλο τον όροφο. Το πιο σοβαρό πρόβλημα του νοσοκομείου είναι η υγιεινή».
- «Το φαγητό είναι πιο καλό επάνω, αλλά στον πρώτο είναι χειρότερο», λέει κάποιος, αλλά εννοεί ότι δεν δίνονται φαγητά σύμφωνα με τις δίαιτες που πρέπει να κάνουν οι διαβητικοί, για παράδειγμα.
- «Για να λέμε την αλήθεια, το φαγητό εδώ είναι καλύτερο από αυτό της φυλακής», διευκρινίζει ο Παναγιώτης.
- «Η ποιότητα του φαγητού δεν είναι φαγητό για νοσοκομείο. Συνέχεια κοτόπουλο τρώμε, αλλά όσο κι αν η ποσότητα είναι αρκετή, όταν τρως ένα μαυρισμένο κρέας ή κάτι άψητο αηδιάζεις. Οσοι έχουν λίγα χρήματα αγοράζουν απέξω, οι υπόλοιποι τι να κάνουν;».
- «Προαυλισμό οι οροθετικοί που μένουμε στον επάνω όροφο, έχουμε μιάμιση ώρα το πρωί και δύο ώρες το απόγευμα.
Οι υπόλοιποι με άλλες παθήσεις βγαίνουν λιγότερο για να μη συναντιόμαστε. Αλλη ώρα βγαίνουν οι φυματικοί και ο μικρός χώρος του προαύλιου δεν φτάνει. Οι θάλαμοι έχουν διπλά άτομα από όσους χωράνε. Αυτό μπορεί να ονομάζεται νοσοκομείο, αλλά οι περισσότεροι φεύγουν από δω πεθαμένοι».
- «Είμαι εδώ οκτώ μήνες κι έχω δει ήδη τρεις ανθρώπους να πεθαίνουν από νοσήματα. Πρέπει να φτάσεις στο τέλος για να έρθει βοήθεια κι αν σε προλάβει».
- «Τα έκτακτα περιστατικά δεν αντιμετωπίζονται και βαρέθηκα να μετράω πεθαμένους παρά αποφυλακισμένους. Ο καρδιολόγος έρχεται δύο φορές την εβδομάδα. Αν πάθεις τότε το καρδιακό έχει καλώς, διαφορετικά…», συμπληρώνει ο Λάμπρος.
- «Σε λίγο δεν θα χωράει κανένας μας εδώ μέσα!».
Στην «αφελή» ερώτηση γιατί δεν ζητάτε τουλάχιστον περισσότερα σαπούνια και καθαριστικά από τη γραμματεία, η απάντηση ήταν αποστομωτική: «Πιο εύκολα επικοινωνείς με τον Θεό παρά με τη γραμματέα, για οτιδήποτε. Για να φτιάξω το χαρτί για την αίτηση αναστολής έκανα μήνες. Εδώ για να επικοινωνήσεις πρέπει να κάνεις μέρες για να πάρεις απλά ένα πρωτόκολλο».
- «Μας λένε ότι είναι μόνο δύο και δεν προλαβαίνουν, αλλά εγώ έχασα ένα χαρτί καλής διαγωγής που χρειαζόμουν για το δικαστήριο, δεν μου το έδωσαν, δεν πρόλαβαν».
- «Ούτε λίγο μπάλα δεν μπορείς να παίξεις στο μικρό προαύλιο, ούτε να κάνεις λίγη γυμναστική, κάτι, μια απασχόληση», λέει με παράπονο ένας μικρός κάτω από 25.
- «Κάθε Τετάρτη μόνον έρχεται μια κυρία και μας κάνει θέατρο από το ΠΡΑΞΙΣ και περνάμε πολύ καλά, μας μαθαίνει και να ζωγραφίζουμε».
«Μόνο πάνω στους οροθετικούς γίνεται αυτό, κάτω τίποτα», συμπληρώνει ένας από τους «κάτω». Τελικά οι δύο όροφοι έχουν κάποιου είδους ακατανόητη για μας αντιπαλότητα, ίσως και σκόπιμα, ίσως και για λόγους που δεν γνωρίζει κανείς.
Οι κρατούμενοι υποστήριξαν ότι δεν δίνονται αγωγές και φάρμακα ακόμα και όταν τα CD4 πέφτουν κάτω από τα όρια και ότι δεν δίνονται και στους μετανάστες. Ρωτήσαμε έναν ειδικό γιατρό στο μεγαλύτερο νοσοκομείο της Αθήνας και μας διαβεβαίωσε ότι όλοι οι κρατούμενοι είναι χρεωμένοι στα νοσοκομεία και ανεξαρτήτως εθνικότητας όταν πέσουν κάτω από το όρια τα κύτταρα αυτά, τους δίνουν θεραπεία.
Οσο όμως για τα φάρμακα άλλων παθήσεων, αν εξαιρέσει κανείς τα χάπια που δίνει ο ψυχίατρος με πολύ μεγάλη «ευκολία», τα υπόλοιπα έρχονται -αν έρθουν- πάντα σχεδόν καθυστερημένα και πολλές φορές ακόμα κι αν έχει γραφτεί η συνταγή η απάντηση είναι ότι υπάρχει έλλειψη.
«Κάναμε ό,τι κάναμε, αλλά η φυλακή πρέπει να μας προστατεύει τη ζωή, έτσι δεν είναι;», ήταν το τελευταίο ερώτημα της ομάδας.
Εδώ η απάντηση ας δοθεί από τους αρμοδίους.
Φύγαμε περπατώντας στην αλέα με το κεφάλι σκυφτό, με μια ντροπή και στεναχώρια. Νοσοκομείο υπάρχει λοιπόν στις φυλακές. Το νοσηρό είναι όμως το πώς ζουν εκεί ασθενείς, κατάκοιτοι, οροθετικοί, υγιείς, φύλακες, γραμματείς, γιατροί και… κότες.
«Αυτό το περιβάλλον ευνοεί την κρίση»
Στο νοσοκομείο κρατουμένων Κορυδαλλού ξεκινήσαμε αρχικά την υποστήριξη σε εξαρτημένους οροθετικούς κρατουμένους, έπειτα από αίτημα της διεύθυνσης και της κοινωνικής υπηρεσίας τον Ιούνιο του 2010. Οι στόχοι μας είναι η μείωση βλάβης από την κατάχρηση ουσιών, η ενίσχυση των κινήτρων τους για απεξάρτηση και η ενημέρωσή τους για τα θεραπευτικά προγράμματα που μπορούν να παραπεμφθούν με τη διαμεσολάβησή μας, άμεσα, με την αποφυλάκισή τους. Αργότερα προστέθηκαν και κρατούμενοι με άλλες βαριές ασθένειες που επίσης κρατούνται στο νοσοκομείο Κορυδαλλού. Σκοπός μας ακόμα είναι η υποστήριξή τους στην επίλυση προβλημάτων που έχουν ως κρατούμενοι εξαρτημένοι και που είναι πολλά και ιδιαίτερα οξυμένα.
Ξεκινήσαμε με μια μικρή ομάδα 4-5 ατόμων, σήμερα υποστηρίζονται 35 άτομα και υπάρχει λίστα αναμονής.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σχετίζονται άμεσα με την παντελή έλλειψη υποδομών, τις αντιλήψεις και τις αγκυλώσεις που επικρατούν στο σωφρονιστικό σύστημα, τη γραφειοκρατία κ.λπ.
Η υπερσυγκέντρωση πολλαπλά στιγματισμένων ατόμων (κρατούμενοι, τοξικοεξαρτημένοι, οροθετικοί, μετανάστες, σοβαρά ασθενείς) σε έναν χώρο χωρίς υποδομές ούτε καν κέντρου υγείας, δημιουργεί επικίνδυνες καταστάσεις για τη σωματική και ψυχική τους υγεία.
Η έλλειψη ζωτικού χώρου δημιουργεί ένταση, θυμό, ενισχύει την αμφισβήτησή τους για τους θεσμούς και μειώνει τα κίνητρα για αλλαγή ζωής. Νιώθουν ότι βρίσκονται σε αποθήκη ανθρώπων, παρατημένοι, ξεχασμένοι, περιττοί. Πολλοί από αυτούς δεν ξέρουν γιατί κρατούνται ούτε και για πόσο ακόμη.
Αυτό το περιβάλλον ευνοεί τη χρήση. Είναι η «διέξοδος», αφού αποτελεί απάντηση στα προβλήματα που έχουν. Οι δυνατότητες αλλαγής τους εκμηδενίζονται. Χρειάζεται να υπάρξει βελτίωση των συνθηκών ζωής τους για να πιάνει τόπο οποιαδήποτε προσπάθεια κινητοποίησής τους.
Οι θάνατοι είναι ήδη πάρα πολλοί. Η αντίληψη που επικρατεί -εκφράζεται ακόμη και από προοδευτικούς ανθρώπους- ότι οι φορείς HIV είναι επικίνδυνοι για συνύπαρξη και πρέπει να πηγαίνουν στο νοσοκομείο κρατουμένων, πρέπει να αλλάξει.
Το κράτος πρόνοιας οφείλει να φροντίσει να έχουν την ευκαιρία τους στη ζωή. Η απάντηση στα προβλήματα των ανθρώπων αυτών και άλλων πολλών που θα ακολουθήσουν (δεν έχουν γίνει διαγνωστικά τεστ σε όλους τους κρατουμένους και η αύξηση των οροθετικών κρατουμένων είναι δεδομένη) πρέπει να είναι η θεραπεία και η κοινωνική επανένταξή τους. Δυστυχώς στην εξάρτηση και τον εγκλεισμό εάν δεν υπάρχει φροντίδα, δεν υπάρχει πάτος. Υπάρχει παρακάτω…
Ανδρέας Κρεμμύδας, Σοφία Ζέρβα
………………………………………………
«Να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου»
Μαρτυρίες από το νοσοκομείο των φυλακών:
- Βρίσκομαι εδώ στην ομάδα 9 μήνες για να αποτοξινωθώ από τα ναρκωτικά και την παρανομία. Να αλλάξω τρόπο ζωής και να αλλάξω χαρακτήρα. Εχω κάνει τα χαρτιά μου για να βγω και να πάω σε πρόγραμμα, στο Εν Δράσει. Δεν μου είχαν όμως δώσει πιστοποιητικό τοξικομανίας και τώρα προσπαθώ να πάρω το χαρτί, να κάνω διακοπή ποινής.
- Παλεύω για να ζήσω. Είμαι οροθετικός και προσπαθώ να απεξαρτηθώ για να μπορέσω να ζήσω. Είμαι 25 χρόνων αλλά η υγεία μου είναι έτσι κι έτσι.
- Κι εγώ παλεύω για να απεξαρτηθώ και θέλω στο μέλλον να μπορέσω να μπω σε ένα πρόγραμμα για να ζήσω. Είμαι 28 χρόνων. Εδώ μέσα είναι μόνο πρόβλημα, σαν ποντίκια είμαστε.
- Είμαι από 13 χρόνων στη χρήση (ετών 44) κι έκανα κι άλλη φορά προσπάθεια να ξεφύγω, αλλά είχα αφήσει «παραθυράκια» και ξαναέπεσα. Αυτή τη φορά δεν θα τα παρατήσω.
- Είμαι 23 χρόνων και μπήκα στη χρήση από τα 13. Την ηρωίνη την άρχισα στα 17 και βρίσκομαι εδώ για να αλλάξω τη ζωή μου. Μέχρι τώρα έχω ζήσει ναρκωτικά, βία και παρανομία. Θέλω να κόψω, να σταματήσω την παρανομία και να σώσω και την υγεία μου. Πάνω από όλα για τον εαυτό μου.
- Είμαι 30 και ήρθα εδώ για να σώσω τη ζωή μου. Θέλω να ζήσω, να μπω σε κανονικό πρόγραμμα, να μπορέσω να ζήσω. Από τα 13 είμαι στα ναρκωτικά.
- Είμαι 37 χρόνων και 16 χρόνια είμαι στην εξάρτηση ηρωίνης. Ολα τα άλλα ήρθαν αργότερα, η παρανομία για να βρίσκω τη δόση μου κι όλα. Εχω πέσει πολλές φορές κάτω, αλλά τώρα πια θέλω να σηκωθώ, δεν θέλω να μείνω κάτω, και να κρατήσω ό,τι μου έχει απομείνει για να ζήσω.
- Είμαι 35 χρόνων. Θέλω να μπω σε κοινότητα να αλλάξω τη ζωή μου. Επειδή είμαι και ξένος δεν μπόρεσα να αλλάξω την ποινή μου κι έχω ακόμα πολλή πορεία μπροστά μου, προσπαθώ.
- Είμαι από τα 14 εξαρτημένος. Τώρα έχω βάλει στόχο να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου. Είμαι 28 χρόνων και μεγάλωσα στην Ελλάδα. Θέλω να τελειώνω με τις φυλακές και να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου.
- Είμαι από τα 13 στις ουσίες. Επαθα ένα βαρύ τροχαίο και τότε έπαιρνα ακόμα περισσότερες ουσίες για να τα βγάλω πέρα. Τότε έκανα και τις αναποδιές. Κάνω συνέχεια γραπτές αναφορές σε υπηρεσίες και υπουργεία για να αλλάξει κάτι εδώ, το μόνο όπλο μου είναι το στυλό μου. Να καταστρέψουμε κάτι είναι εύκολο, το ζήτημα είναι να το διορθώσουμε. Προσπαθώ όμως και πιστεύω ότι θα αντεπεξέλθω.
- Από τα 16 μου είμαι εξαρτημένος. Πρώτη φορά συμμετέχω σε κοινότητα κι αυτό με έχει ενθουσιάσει, είμαι εδώ και 6 μήνες καθαρός, ακόμα κι από χάπια. Προσπαθώ να πάρω αναστολή και στόχος μου είναι το Εν Δράσει. Αυτοί που μου το είπαν το έχουν καταφέρει και θέλω να το κάνω κι εγώ.
- Εχω 3 πιτσιρίκια κι ένα εγγονάκι, είμαι χρήστης από τότε που γεννήθηκα. Ηταν κι ο πατέρας μου. Τα παιδιά μου όμως είναι μια χαρά και άμα καταφέρω να καθαρίσω θα γυρίσω κοντά τους. Τη γυναίκα μου την έχασα από ναρκωτικά. Τώρα πια θα το κάνω όμως, θα τα καταφέρω.
- Εχω ξανακάνει προσπάθεια έξω, αλλά έπειτα από 4 χρόνια ξανάπεσα στη χρήση. Τώρα τέλειωσε, πρέπει να τα καταφέρω για μένα και για την οικογένειά μου. Να βάλω όρια και να μην καταφύγω ξανά στα γνώριμα, στην παρανομία. Είμαι πιο ώριμος τώρα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ
Loic Wacquant «Οι φυλακές της μιζέριας» (πρόλογος Νίκου Παναγιωτόπουλου, μτφρ. Καίτη Διαμαντάκου, εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2002).
Εξαιρετική μελέτη της σύλληψης, της εφαρμογής και της μεταφοράς στην Ευρώπη της θεωρίας της «μηδενικής ανοχής». Ο συγγραφέας αναλύει με στοιχεία την «προμελετημένη επιλογή να κατασταλεί η παράνομη μετανάστευση μέσω της φυλάκισης», ενώ επισημαίνει τη σύγχρονη τάση του «σωφρονιστικού» συστήματος στις ΗΠΑ και την Ευρώπη να καλλιεργεί τον υπερπληθυσμό των φυλακών. Αυτός ο υπερπληθυσμός «επιβαρύνει ιδιαίτερα τη λειτουργία των σωφρονιστικών υπηρεσιών και τείνει να υποβιβάσει τη φυλάκιση στην πρωτογενή λειτουργία της ως χώρου και τρόπου «αποθήκευσης» των ανεπιθύμητων».
Αθηνά Αθανασίου «Η κρίση ως «κατάσταση έκτακτης ανάγκης». Κριτικές και αντιστάσεις» (εκδ. Σαββάλας, Αθήνα 2012)
Η βιοπολιτική την εποχή της σημερινής οικονομικής και πολιτικής κρίσης. Εύστοχες παρατηρήσεις για τον «υγειονομικό διαχωρισμό ανάμεσα σ” αυτούς που πρέπει να προστατευτούν και σ” αυτούς που πρέπει να αποβληθούν».
Σοφία Αργυρίου-Κυρίτση «Γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού» (χ.ε., Αθήνα 1986)
Περιγραφή των συνθηκών κράτησης την περίοδο 1978-1980. Ιδιαίτερο κεφάλαιο για το νοσοκομείο κρατουμένων «Ο Αγιος Παύλος».
ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς ios@efsyn.gr
Σχόλια